Το πρώτο τραγούδι που έδωσε ο Kristof από το νέο του άλμπουμ Το Τέλος του Παιχνιδιού (το οποίο κυκλοφορεί στις 11 Απριλίου) έχει τίτλο «Katastrof» και είναι ένα ρετρό electro με ένα βίντεο που έφτιαξε με τη βοήθεια του Φιλ Ιερόπουλου και παραπέμπει σε Klaus Nomi και Momus (στα σχόλια στο YouTube κάποιος γράφει «ο Έλληνας Momus επέστρεψε»).
Στους στίχους του τραγουδιού –«Μοιάζει απτό χάρτη να έχεις εξαφανιστεί, μοιάζει παιχνίδι που απαιτεί στρατηγική, μοιάζει με πίστα ενός κόσμου»- αποκαλύπτονται αρκετά στοιχεία για το concept του άλμπουμ, να συνοδεύεται, δηλαδή, από ένα επιτραπέζιο παιχνίδι.
«Κάποια στιγμή έπαθα burnout με το θέατρο πέρσι» λέει ο Kristof, «ήμουν σε δύο παραστάσεις στο Εθνικό back to back και δεν ήξερα αν θέλω να τα κάνω όλα αυτά, έτσι έκοψα τα social media για έξι μήνες, για να βρω το κέντρο μου, και μου γεννήθηκε η ιδέα να φτιάξω έναν δίσκο που να είναι και επιτραπέζιο παιχνίδι.
Αυτό είναι ο νέος δίσκος, το ηχητικό σύμπαν που ακούς είναι το πρώτο μέρος, που κυκλοφορεί ψηφιακά, και το καλοκαίρι θα βγει επιτραπέζιο παιχνίδι που θα μπορείς να το παίξεις. Οπότε, κάθε κομμάτι έχει διαφορετικά στοιχεία από το παιχνίδι, που παίζεται από έναν έως τρεις παίκτες και διαλέγεις χαρακτήρες. Πρέπει να φτάσεις απ’ το τέλος στην αρχή και να αγκαλιάσεις την βασίλισσα του πάγου, έτσι διαλέγεις πώς θα πας εκεί, με τον καθρέφτη, με το μπαλόνι, ή με τη φωτογραφική μηχανή.
«Το “Τρικ!” είναι το πιο θλιβερό κομμάτι του δίσκου, δυσκολεύομαι με αυτό, γιατί όπως και το επόμενο, τους “Τρομερούς γονείς”, τα έχω γράψει με αφορμή τον Άλεξ, επειδή πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ αυτό το παιδί, που έχει υποστεί τη βία απ' τα παιδικά χρόνια»
Πάντα θέλω να υπάρχει concept στα άλμπουμ μου, σε οτιδήποτε κάνω, κι η ιδέα για το παιχνίδι ξεκίνησε από την Μπλε Φάλαινα, το παιχνίδι που προκάλεσε χαμό στα κοινωνικά δίκτυα -σκεφτόμουν πόσο σκατόψυχος είναι αυτός που το έφτιαξε και ήθελα να κάνω κάτι αντίστοιχο από την ανάποδη. Και έχει κάπως όλες τις εκφάνσεις του παιχνιδιού, παιχνίδια φαντασίας, παιχνίδια με χαρτιά, παιχνίδια-κούκλες, βιντεοπαιχνίδια, παιχνίδια αθλητικά, τυχερά ή μαθηματικά, παιχνίδια θάρρους και αλήθειας, παιχνίδια με ποτά, παιχνίδια παζλ, γρίφων και στρατηγικής, παιχνίδια λέξεων, παιχνίδια ερωτικά και παιχνίδια ρόλων… Όλοι εξακολουθούμε να παίζουμε παιχνίδια, πάντα, ακόμα και όταν έχουμε μεγαλώσει.
Kristof - Katastrof
Δεν είναι ένας εξωστρεφής δίσκος, κι ας φαίνεται ότι είναι, όλα έχουν και το b side τους. Όλα τα κομμάτια, αν τα πάρεις ένα-ένα, είναι στην πραγματικότητα άλλο από αυτό που φαίνεται, σαν παιχνίδι, και δημιουργούν το σύμπαν για το επιτραπέζιο».
Από μουσικής άποψης Το Τέλος του Παιχνιδιού είναι ο πιο ολοκληρωμένος -και καλύτερος- δίσκος του Kristof, με ηλεκτρονικά κομμάτια που ακούγονται απίστευτα τρυφερά, με έναν συνδυασμό πρόζας, θεατράλε φωνητικών, adlips και στοιχείων voice over acting.
«Είναι ένα “παιδικό” άλμπουμ για μεγάλα παιδιά, που ξεκινάει με τον “Διαιτητή”, ο οποίος σε ένα παιχνίδι ορίζει τους κανόνες, είναι άγγελος Κυρίου αυτός ο διαιτητής, φλερτάρει λίγο και με τον θάνατο, με το τέλος» εξηγεί ο Kristof.
«Με το τέλος έχει να κάνει και ο τίτλος του άλμπουμ, που έχει κάτι το Μπεκετικό, αλλά έχει να κάνει και με το end game και το game over, στο game over χάνεις, ενώ end game είναι η τελευταία πίστα. Οπότε, στα ελληνικά έχει πλάκα που είναι διφορούμενο. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη και μετά είπα στην Βιολέτα-Nalyssa Green να το κάνουμε μαζί. Όλος ο δίσκος είναι παραγωγή της Nalyssa, σχεδόν όλα τα τραγούδια στην πρώτη μορφή είναι γραμμένα στο πιάνο της, όταν μένω στο σπίτι της τα γράφω εκεί, και το synth από όπου προέρχονται όλα τα μπιτάκια είναι παιδικό, είναι παιχνιδάκι. Πάνω σ' αυτό χτίσαμε την παραγωγή και οι στίχοι είναι οι μισοί παιδικοί και οι μισοί δικές μου "φιλοσοφικές" ερωτήσεις.
Μου άρεσε που το βίντεο του “Katastrof” το κάναμε με τον Φιλ, ήταν συνειδητή επιλογή, να είναι σαν να έγινε το 1982, με μηδενικό budget. Το κομμάτι αυτό δεν το έχω και σε μεγάλη εκτίμηση, το έβγαλα πρώτο γι' αυτό το λόγο, δεν είναι χαρακτηριστικό του δίσκου για μένα, συν του ότι έχει τους πιο πολλούς στίχους από όλα τα υπόλοιπα τραγούδια. Μιλάει για την αυτοκαταστροφή· οι περισσότεροι ακούνε ότι είναι για κάποια σχέση, ερωτική, με άλλο άτομο ερωτικό, αλλά δεν είναι. Αναρωτιέμαι πού είμαι, πού βρίσκομαι, πώς θα είναι η επαναπροσαρμογή στο νέο, τι θα έρθει τώρα, μετά την καταστροφή.
Καταλαβαίνω τις αναφορές που λένε όλοι, αναφέρουν συνέχεια τον Klaus Nomi επειδή κάνω συνέχεια white face, τον Bowie και τον Momus, αλλά δεν είναι κάτι που κάνω συνειδητά, κι ας με συγκρίνουν ως εικόνα με τους συγκεκριμένους. Αυτό που λατρεύω είναι το fluidity, μου αρέσει όλο το gender-bending που συμβαίνει, αλλά δεν είναι επιλογή “α, θα κάνω τώρα Bowie”. Και στα live και στα show μου οι αναφορές μου έχουν αυτό το fluidity. Εμένα αυτό μου αρέσει. Μεγαλύτερη αναφορά μου, πάντως, είναι η Μάρλεν Ντίτριχ. Μου αρέσει πάρα πολύ και δεν έχει αναγνωριστεί όσο θα ’πρεπε σε σχέση με το fluidity της. Ήταν η πρώτη γυναίκα που έβαλε παντελόνια στη Γαλλία, φορούσε αντρικά κοστούμια την εποχή που απαγορευόταν.
Μου αρέσει όλη αυτή η ρευστότητα είτε είναι πάνω στη σκηνή είτε γενικά, -η “Παρενδυσία” στο άλμπουμ πχ. που λέμε με την Dolly Vara "Ερμαφρόδιτο στην όψη / Στο δωμάτιο “Πανδαισία”, σε αυτό αναφέρεται, τι θα πει “ρούχα γυναικεία”; Όλα αυτά είναι ζητήματα που συζητάμε μεγαλώνοντας, τι θα πει “crossdressing” και τι θα πει “βάζω τα ρούχα άλλου φύλου” πλέον; Πάει στο σεξουαλικό; Υπάρχει πολύ φετιχοποίηση, αν δουν ένα αγόρι με ρούχα που θεωρούν ότι δεν είναι αντρικά ξαφνικά φετιχοποιείται.
Η Dolly Vara είναι πολύ σημαντική συνεργασία, είναι η νέα φίλη μου, παίζαμε στο θέατρο μαζί πέρσι, στον Καταποντισμό του Βασίλη Βηλαρά, κι εκεί ήρθαμε πολύ κοντά και συνεργαστήκαμε στην “Παρενδυσία”, μπαίνει και χώνει για το macho. Το μισό κομμάτι έχει γραφτεί στο ατελιέ της Dynno Dada που με ντύνει και το άλλο μισό σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής περιμένοντας έναν εραστή. Θυμάμαι ότι δοκίμαζα κραγιόν ως παιδί ή έπινα καφέ στη γιαγιά μου και κοιταζόμουν στον καθρέφτη. Ο μάγος που αναφέρω σε προετοιμάζει για το “Τρικ!” που ακολουθεί και σε γυρίζει πίσω στο χρόνο.
Το “Τρικ!” είναι το πιο θλιβερό κομμάτι του δίσκου, δυσκολεύομαι με αυτό, γιατί όπως και το επόμενο, τους “Τρομερούς γονείς”, τα έχω γράψει με αφορμή τον Άλεξ, επειδή πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ αυτό το παιδί, που έχει υποστεί τη βία απ' τα παιδικά χρόνια. Είναι τρομακτικό ένας άγνωστος να σε μεταφέρει στα παιδικά χρόνια, όταν είσαι εφτά χρονών, και να μην μπορείς να ξεφύγεις από αυτό. Αυτό το τραύμα ήταν για μένα πολύ βίαιο κι ακόμα είναι -τα παιδιά σε σχέση με τη βία και τον εκφοβισμό. Είναι πολύ σκληρά τα παιδιά.
Αυτό που λέω στο “Τρικ!”: “Επιστρέφουν στην τάξη, λέξεις μου έχουν χαράξει και μου μαθαίνουν παιχνίδια που δεν είχα παίξει ξανά" αναφέρεται σε ένα περιστατικό στο σχολείο μου, θυμάμαι με είχαν ρίξει από μία σκάλα και ενώ ο δάσκαλος ήταν παρών, το παιδί που με έσπρωξε του είπε "παίζουμε" και εκείνος δεν έκανε τίποτα. Αυτό με έχει σημαδέψει. Λέω ότι ξεκινάει ένα παιχνίδι βίας, αυτό είναι ουσιαστικά το τραγούδι. Αυτά που ως παιδί θεωρούνταν παιχνίδια, όσο μεγαλώνεις τα ερμηνεύεις διαφορετικά. Το “Kristof” μου το έβγαλε ένα παιδί που μου 'κανε μπούλινγκ, και το έκανα reclaim. Πριν από δύο χρόνια με βρήκε στο Facebook και μου έστειλε μήνυμα, μου την έπεφτε. Δεν τον έχω δει από δώδεκα χρονών, απ’ το σχολείο, κι η συζήτηση κλιμακωνόταν, μου έλεγε “να πάμε μια βόλτα, να πιούμε”, και “τι γνώμη είχες για μένα τότε;”, ενώ δεν ζήτησε ούτε μία "συγγνώμη".
Τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου είναι performed κομμάτια, οι “Τρομεροί Γονείς” είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα, το μαθαίνω στον κόσμο στα live, πρέπει να το τραγουδάει και καταλήγει να γίνεται ένα βασανιστήριο γιατί πρέπει να το επαναλάβουν τουλάχιστον εννιά φορές απανωτά, τη μία μετά την άλλη. Κι αν το κάνει κάποιος λάθος, το ξαναρχίζω απ' την αρχή. Μιλάει για την ελληνική οικογένεια και μπορεί να ακούγεται χαρούμενο, αλλά έχει γραφτεί για τον Άλεξ, σκεφτόμουν ότι αυτά τα παιδιά που τον δολοφόνησαν έχουν κάνει οικογένειες σήμερα κι έχουν παιδιά. Ότι αυτός είναι ένας κύκλος βίας που δεν τελειώνει. Μιλάει για όλα τα τέρατα που ζούμε καθημερινά. Προχθές πήγα να πάρω καφέ και είδα έναν πατέρα να έχει ένα λουρί-μπρελόκ και χτύπαγε με αυτό μία γάτα, κι είχε κι ένα κοριτσάκι πέντε χρονών που στην αρχή τον κοίταζε, και στη συνέχεια άρχισε να χτυπάει και το κοριτσάκι το γατί.
Η “Παντομίμα” είναι το πιο ερωτικό κομμάτι που έχω γράψει, τα σώματα μυούνται στην απόλυτη πράξη, μιλάει για την απόλυτη ηδονή».
Η εικόνα έχει πολύ μεγάλη σημασία για τον Kristof και αυτό φαίνεται στην εκπληκτική «μεταμόρφωσή» του στο εξώφυλλο του άλμπουμ και στις φωτογραφίες που συνοδεύουν την κυκλοφορία του δίσκου. «Τις φωτογραφίες τις έχει βγάλει ο Πέτρος ο Αρώνης, το styling το έχει κάνει η Dynno Dada» λέει, «μια καλλιτέχνις που έχει και δικό της brand, έχει επιμεληθεί σχεδόν όλα μου τα looks, έχουμε βρει το απόλυτο look που συνδυάζει το camp με το καμπαρέ και το ποπ, με πολλά στοιχεία του κλόουν».
Ο δεύτερος ελληνικός του δίσκος (και ο τέταρτος συνολικά) κυκλοφορεί από τον Kristof ανεξάρτητα, αφού έχει σταματήσει η συνεργασία του με την Inner Ear. «Στεναχωρήθηκα πιο πολύ που δεν μου ζήτησαν καν να ακούσουν ντέμο με το τι κάνουμε» λέει, «τρομερό φάουλ, κυρίως επειδή κάνει παραγωγή, επιτέλους, μία γυναίκα, είπαν ότι δεν έχουν budget και δεν συνεργαστήκαμε. Μου αντιπρότειναν ένα πολύ κακό deal. Πιο πολύ στεναχωρήθηκα γιατί δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες παραγωγοί, ξέρω μόνο τη Nalyssa, τη Vassilina και την Ξανθή, αλλά δεν κάνουν παραγωγές για άλλους. Της Nalyssa είναι η πρώτη παραγωγή για άλλο άτομο…».
Kristof - Τρικ! (Official Audio)
Το «Τέλος του παιχνιδιού» του Kristof κυκλοφορεί στις 11 Απριλίου στις ψηφιακές πλατφόρμες. Το επιτραπέζιο παιχνίδι θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
