42' με τον Βασίλη Βηλαρά Facebook Twitter
«Αυτή η παράσταση, μεταξύ άλλων, είναι ένας φόρος τιμής στα άτομα που δεν είναι εδώ για να πουν τη δική τους ιστορία». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Βασίλης Βηλαράς: «Το θέατρο είναι ένα ομοφοβικό και χοντροφοβικό επάγγελμα»

0

«Εμένα γιατί να με ενδιαφέρει να δω ένα έργο που απαρτίζεται από στρέιτ ανθρώπους και τις προσωπικές τους σχέσεις; Γιατί μπορώ να δω Σαίξπηρ ή Τσέχοφ και δεν με πειράζει, τα ερωτικά και υπαρξιακά βάσανα ενός άντρα και μιας γυναίκας, και σένα σε πειράζει το ότι θα δεις ένα έργο με δυο άντρες ή με δυο γυναίκες να ερωτεύονται;»: αυτή είναι η απάντηση που δίνει ο Βασίλης Βηλαράς σε μια ερώτηση που του κάνουν συχνά: «Γιατί πιστεύεις ότι τα θέματα με τα οποία ασχολείσαι μπορεί να αφορούν τον γενικότερο πληθυσμό;».

Σκηνοθέτης και ηθοποιός που έχει συνεργαστεί επί σειρά ετών με το Θέατρο Κωφών Ελλάδος, στο οποίο σκηνοθέτησε έξι παραστάσεις, κάνοντας μια ερευνητική προσέγγιση της έννοιας της απεύθυνσης επί σκηνής, έχει σπουδάσει κοινωνικός λειτουργός, έχει διδάξει θεατρικό παιχνίδι σε παιδιά με αυτισμό και μαθησιακές δυσκολίες και έχει επιλέξει να ασχοληθεί με μια ακανθώδη περιοχή του θεάτρου, μια θεματολογία σχετική με ζητήματα που «έχουν τραυματίσει πολύ κόσμο, έχουν αποκλείσει πολύ κόσμο».

Στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου παίζεται το τρίτο μέρος μιας τριλογίας που υμνεί τη ζωή πέρα από την ετεροκανονικότητα και την πατριαρχική νόρμα, αναγνωρίζοντας τους κινδύνους που κρύβει ακόμα και σήμερα αυτή η μη συμμόρφωση.

Έχουμε μάθει πολύ δυσκολότερες λέξεις και αν έχεις μάθει να λες το δύσκολο όνομα “Γιοντορόφσκι”, θα μάθεις αν θες να λες και “το Νίκο”. Το πιο σημαντικό είναι να μην προσβάλεις ένα άτομο, να σέβεσαι την αντωνυμία που επέλεξε και να κάνεις λίγο πίσω.

Το πρώτο μέρος, ο Λοιμός, ήταν μια παράσταση φτιαγμένη από τα υλικά που γεμίζουν καθημερινά το newsfeed μας. Από τη σκηνή του ΚΕΤ παρέλασαν πολλοί μικροί λοιμοί που συναντάμε κάθε μέρα, συγκροτώντας μια μουσική περφόρμανς για το τσίρκο που λέγεται Ελλάδα και μένει πιστό στη σταθερή εθνική ανάγκη για εξευρωπαϊσμό. Στον Σεισμό που παρουσίασε στη Στέγη, μια παράσταση που θύμιζε βαριετέ, συναυλία και εξομολογητικό μανιφέστο, έφερε επί σκηνής τρανς θηλυκότητες, non binary άτομα, χοντρά σώματα, μετανάστριες και σεξεργάτες για να τραγουδήσουν τη ρητορική μίσους που έχουν υποστεί απλώς επειδή υπάρχουν.

42' με τον Βασίλη Βηλαρά Facebook Twitter
«Η queer θεωρία είναι μια πολιτική θεωρία, έχει να κάνει με την αντίσταση στην κανονικότητα, με το να βρίσκεις τρόπους να επιβιώσεις ενάντια στο κατεστημένο. Δεν είναι μόνο ο σεξουαλικός προσανατολισμός αλλά και ένας μηχανισμός επιβίωσης που πρέπει να βρεις μέσα σε ένα σύστημα που δεν είναι φιλικό απέναντί σου». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Σειρά έχει ο Καταποντισμός. Εδώ ο Βασίλης, ακολουθώντας την ίδια θεματική γραμμή, προτείνει να ξεκινήσουμε την κουβέντα για την παράσταση με δυο λόγια γύρω από την παρεξήγηση που υπάρχει όταν χρησιμοποιούμε τη λέξη queer για να χαρακτηρίσουμε μια παράσταση. «Υπάρχει αυτή η παρεξήγηση ότι το queer έχει να κάνει μόνο με τη σεξουαλικότητα. Η queer θεωρία είναι μια πολιτική θεωρία, έχει να κάνει με την αντίσταση στην κανονικότητα, με το να βρίσκεις τρόπους να επιβιώσεις ενάντια στο κατεστημένο. Δεν είναι μόνο ο σεξουαλικός προσανατολισμός αλλά και ένας μηχανισμός επιβίωσης που πρέπει να βρεις μέσα σε ένα σύστημα που δεν είναι φιλικό απέναντί σου».

Ο ίδιος, έχοντας ως συμμάχους στην πορεία του τους φίλους και τις φίλες, την οικογένεια που επέλεξε να έχει, φέρνει στη σκηνή και αφήνει να ακουστούν ιστορίες ανθρώπων που έχουν αμέτρητη αγάπη μέσα τους, αλλά τα πάσης φύσεως στεγανά τούς καθηλώνουν στη μοναξιά. Μαρτυρίες ατόμων που υποφέρουν από την απαξιωτική συμπεριφορά γονέων και συγγενών, από περιστατικά εκφοβισμού και κάθε είδους βίας.

«Ο ένας κορμός της παράστασης», λέει, «αντλεί έμπνευση από τα γράμματα αναγνωστών απ’ όλη την Ελλάδα που δημοσιεύονταν στη στήλη αλληλογραφίας του περιοδικού ΑΜΦΙ. Ήταν μια απόπειρα –αυτό καταλαβαίνω τουλάχιστον εγώ ιστορικά–, η πρώτη για την ακρίβεια, να δημιουργηθεί μια αίσθηση κοινότητας που δεν υπήρχε ως τότε. Τα περισσότερα άτομα που γράφουν μιλάνε για το πόσο μόνα νιώθουν αλλά και πόσο ευτυχισμένα είναι που μέσα από την αλληλογραφία κατάλαβαν ότι δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, δεν είναι “λάθος”, “χαλασμένα”. Υπήρχε αυτή η λαχτάρα να συνομιλήσουν, να πουν τον καημό τους.

Περίμεναν την απάντηση του ΑΜΦΙ ή να διαβάσουν ιστορίες πόνου άλλων ανθρώπων. Κάποια γράμματα έλεγαν: “Διάβασα την επιστολή του τάδε και θα ήθελα να με φέρετε σε επαφή γιατί νομίζω ότι ταιριάζουμε”. Κι αυτό χωρίς να έχουν εικόνα, χωρίς να ξέρουν πώς είναι ο άλλος εξωτερικά, τίποτα. Το έβλεπαν συναισθηματικά, ότι είχαν βρει κάπου όπου μπορούσαν να ακουμπήσουν τον πόνο και την ανάγκη τους. Πίστευαν ότι αν έβρισκαν έναν άνθρωπο η ζωή θα γινόταν υποφερτή. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό συνέβαινε και σε άλλες όχι».

42' με τον Βασίλη Βηλαρά Facebook Twitter
«Θέλω να σεβαστώ ένα άτομο που έχει πάρει αυτές τις αποφάσεις για τη ζωή του; Ας κάνω τον κόπο, δεν στοιχίζει τόσο πολύ. Αντιμετωπίζουμε πολύ πιο μεγάλα προβλήματα καθημερινά, το να πούμε κάποιον «το» δεν είναι από τα πιο δύσκολα». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Τα γράμματα έφταναν στο ΑΜΦΙ απ’ όλη την Ελλάδα, «ήταν άνθρωποι της εργατικής τάξης που έπρεπε να κρύβουν αυτό που είναι, που αν τολμάγανε να είναι ο εαυτός τους τα εγκλήματα που γινόντουσαν σε βάρος τους ήταν αδιανόητα», λέει ο Βασίλης και μου αφηγείται το συγκλονιστικό γράμμα ενός εικοσάχρονου από τον Ασπρόπυργο που κάποια στιγμή αποφάσισε να εκδηλωθεί για να αντέξει τη ζωή του· έβαψε τα μαλλιά του και άρχισε να ντύνεται «έξαλλα».

«Στο γράμμα του προς το ΑΜΦΙ γράφει πως κατάλαβε ότι ήταν λάθος όλο αυτό γιατί τελικά αυτό που του συνέβη ήταν ότι τον βίασαν ομαδικά έφηβοι. Πήγε να το καταγγείλει στην αστυνομία, βρήκε το κουράγιο να το κάνει, αλλά οι αστυνομικοί του είπαν ότι “έπρεπε να το παραβλέψει”, οι ίδιοι οι βιαστές του τον απείλησαν, λέγοντας ότι είναι “παιδιά οικογενειών”.

Είναι συγκλονιστικό να ακούς αυτό το αφήγημα και σήμερα. Πάρα πολλά γράμματα θίγουν το ταξικό ζήτημα. Ένα γράμμα το λέει ξεκάθαρα, πόσο η “μητέρα” μας η αστυνομία πειράζει τον εφοπλιστή ή το βιομήχανο ομοφυλόφιλο και πόσο τον ομοφυλόφιλο που πρέπει να πάει στο γραφείο του την επόμενη μέρα, αλλά τον τρέχουν για εξακρίβωση και για ανάκριση επειδή ανήκει στα λαϊκά κυκλώματα. Και θα λέμε τους δικαστές φίλους μας; “Αυτούς που μας γ@μ@νε στα χασάπικα της κοινωνίας;” Έτσι ακριβώς το γράφει», λέει ο Βασίλης.

Δεύτερος κορμός της παράστασης είναι το AIDS/HIV. Μέσα από τη σκηνική αφήγηση φτάνει σ’ εμάς η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς που σβήστηκε από τον χάρτη. «Αναρωτιέμαι», λέει ο Βασίλης, «πώς θα ήταν ο κόσμος αν τόσοι αριστεροί δεν είχαν δολοφονηθεί βάναυσα και αν τόσοι ομοφυλόφιλοι δεν είχαν σβηστεί λόγω της επιδημίας του AIDS. Πόσοι καλλιτέχνες, συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, ποιητές, λαμπρά μυαλά, φύγανε νωρίς, χάθηκαν. Φαντάσου τι θα είχαν αφήσει παρακαταθήκη σε αυτόν τον κόσμο. Θα μπορούσαμε να έχουμε έναν πλούτο πληροφοριών, τέχνης, ευαισθησίας και αγάπης που, δυστυχώς, δεν θα μάθουμε ποτέ».

Όταν τον ρωτώ αν μπορούμε να μιλήσουμε σήμερα ανοιχτά και χωρίς προκατάληψη, μου θυμίζει τη διαπόμπευση, πριν από λίγα χρόνια, των οροθετικών γυναικών για να μου εξηγήσει ότι το στίγμα είναι τεράστιο και η καχυποψία ανυπόφορη. «Αυτή η παράσταση, μεταξύ άλλων, είναι ένας φόρος τιμής στα άτομα που δεν είναι εδώ για να πουν τη δική τους ιστορία. Αν μπορούμε να βάλουμε ένα τόσο δα λιθαράκι και να κάνουμε κάτι επειδή μας δίνεται βήμα στην δημόσιο λόγο, ας είναι αυτό».

42' με τον Βασίλη Βηλαρά Facebook Twitter
Ο Βασίλης Βηλαράς δεν διστάζει να ομολογήσει ότι «το θέατρο είναι ένα ομοφοβικό και χοντροφοβικό επάγγελμα, το ανάπηρο άτομο θα το προσλάβουμε δειγματοληπτικά. Όμως η συμπερίληψη δεν είναι μόδα, ντεκόρ στη ζωή των ετεροκανονικών ανθρώπων». Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης
42' με τον Βασίλη Βηλαρά Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης
42' με τον Βασίλη Βηλαρά Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Έχοντας διαβάσει hate comments στα σόσιαλ για τον Καταποντισμό, αναρωτιέμαι γιατί δεν αρκούν στο «θεατρόφιλο κοινό» που θίγεται από το θέμα της παράστασης αυτής οι δεκάδες άλλες ετεροκανονικές παραστάσεις του Εθνικού. Είναι μια παράσταση της οποίας οι συντελεστές σε ένα μεγάλο ποσοστό είναι queer άτομα. «Δεν ξέρω αν έχει συμβεί ξανά, αλλά για μένα δίνει μια απάντηση και στη συζήτηση που γίνεται για το αν πρέπει γκέι ρόλους να τους παίζουν γκέι ή στρέιτ ηθοποιοί», λέει ο Βασίλης.

«Πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να παίζουν αυτούς τους ρόλους άτομα που μοιράζονται την ίδια ταυτότητα γιατί έτσι δεν αντιμετωπίζονται οι ρόλοι ως μυθοπλασία, ούτε καν ως βίωμα. Φέρουν το τραύμα. Αυτή η παράσταση θα ήταν διαφορετική αν γινόταν με στρέιτ άντρες. Μπορεί να ήταν μια πολύ ωραία παράσταση, αλλά θα έλειπε ένα κομμάτι της αλήθειας. Αυτό είναι το δώρο, να μπορούμε να δούμε άτομα που έχουν βιώσει το τραύμα να το μοιράζονται με τον θεατή. Δεν είναι ζήτημα ταυτότητας, είναι ζήτημα ύπαρξης. Δεν επιλέγεις να είσαι γκέι, δεν είναι απόφαση, επιλογή, δεν είναι ατζέντα, απλώς είσαι.

Οπότε το τώρα και το τότε συνδιαλέγονται στην παράσταση μέσα από το ότι εμείς έχουμε αυτές τις ταυτότητες, ζούμε στο σήμερα – ταυτόχρονα καταλαβαίνεις ότι ο πόνος είναι πόνος. Λέμε ότι τα πράγματα βελτιώθηκαν και είναι λίγο καλύτερα, αλλά σίγουρα δεν έχει λυθεί κάτι. Ό,τι είναι πιο προκλητικό στο δημόσιο μάτι, τα τρανς άτομα για παράδειγμα, πρέπει να το κρύψουμε κάτω από το χαλί. Ωστόσο ζουν, υπάρχουν, είναι φίλοι, φίλες μας, έχουν ζωές σαν τις δικές μας, δεν είναι στο σκοτάδι».

Ο Βασίλης Βηλαράς δεν διστάζει να ομολογήσει ότι «το θέατρο είναι ένα ομοφοβικό και χοντροφοβικό επάγγελμα, το ανάπηρο άτομο θα το προσλάβουμε δειγματοληπτικά. Όμως η συμπερίληψη δεν είναι μόδα, ντεκόρ στη ζωή των ετεροκανονικών ανθρώπων. Υπάρχει λαχτάρα πόνος, χαρά, αγωνία, θλίψη. Η ομοφοβία είναι πολύ διαδεδομένη και πολύ εσωτερικευμένη». Μου εξηγεί ότι το μεγαλύτερο άγχος των γκέι ηθοποιών στην Ελλάδα είναι να μη φανούν ότι είναι γκέι, αλλιώς θα αποκλειστούν από δουλειές.

Μου φέρνει ως παράδειγμα δυο κριτικές: η πρώτη αφορά εκείνον και η δεύτερη έναν συνάδελφό του. «Για μένα έγραφε ότι έπρεπε να αφηγηθώ τα κείμενα “πιο αντρικά”, για έναν συνάδελφό μου ότι δεν “έπειθε ως το αντικείμενο του πόθου δύο γυναικών”. Και οι δυο κριτικές αφορούσαν την ταυτότητα – αναρωτιέμαι αν αυτό είναι όλο κι όλο που έχει να πει κάποιος μετά από μια παράσταση. Βλέπεις και ακούς ιστορίες για δύο ώρες, το δέντρο κοιτάς; Δες τη μεγαλύτερη εικόνα».

42' με τον Βασίλη Βηλαρά Facebook Twitter
«Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν ο κόσμος αν τόσοι αριστεροί δεν είχαν δολοφονηθεί βάναυσα και αν τόσοι ομοφυλόφιλοι δεν είχαν σβηστεί λόγω της επιδημίας του AIDS». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Έχοντας δουλέψει σε μικρότερα και μεγαλύτερα συστήματα και γνωρίζοντας τι σημαίνει αυταρχική συμπεριφορά, τον ρωτώ πώς αντιμετωπίζουν τα ίδια αυτά συστήματα την ενσωμάτωση μιας queer παράστασης σε ένα πρόγραμμα.

808
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

«Πρέπει να πω ότι και στη Στέγη όταν παίζαμε και στο Εθνικό υπήρχε, και υπάρχει, από συνεργάτες, τεχνικούς και διοικητικούς μια ειλικρινής διάθεση να μας γνωρίσουν. Όχι μόνο να μας σεβαστούν αλλά και να φροντίσουν αυτό που κάνουμε. Δεν θέλουν να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα, βλέπεις ότι προσπαθούν και με τις αντωνυμίες, να μάθουν να τις χρησιμοποιούν σωστά. Εμείς έχουμε δυο non binary άτομα στην παράσταση που χρησιμοποιούν το “το”. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει δυσκολία, καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην είναι εύηχο, αλλά ξέρεις τι γίνεται; Έχουμε μάθει πολύ δυσκολότερες λέξεις και αν έχεις μάθει να λες το δύσκολο όνομα “Γιοντορόφσκι”, θα μάθεις αν θες να λες και “το Νίκο”.

Το πιο σημαντικό είναι να μην προσβάλεις ένα άτομο, να σέβεσαι την αντωνυμία που επέλεξε και να κάνεις λίγο πίσω, αναγνωρίζοντας ότι αυτή η ανάγκη του είναι μεγαλύτερη από τη δική σου δυσκολία να το προφέρεις ή από το γούστο σου, αν το βρίσκεις άσχημο. Θέλω να σεβαστώ ένα άτομο που έχει πάρει αυτές τις αποφάσεις για τη ζωή του; Ας κάνω τον κόπο, δεν στοιχίζει τόσο πολύ. Αντιμετωπίζουμε πολύ πιο μεγάλα προβλήματα καθημερινά, το να πούμε κάποιον «το» δεν είναι από τα πιο δύσκολα».

42' με τον Βασίλη Βηλαρά Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης
42' με τον Βασίλη Βηλαρά Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Καταποντισμός» εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Λοιμός»: Τι σχέση έχουν ο Τσιτσάνης και η Τζένη Βάνου με το Grindr;

Θέατρο / «Λοιμός»: Τι σχέση έχουν ο Τσιτσάνης και η Τζένη Βάνου με το Grindr;

Ο Βασίλης Βηλαράς στήνει μια απολαυστική DIY queer παράσταση, αντλώντας υλικό από τους κακοποιητικούς στίχους των λαϊκών ελληνικών τραγουδιών, τις παρανοϊκές συζητήσεις στα dating apps και πολλά ακόμα σύγχρονα ερεθίσματα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
«Αμφί» (1978-1990): το πλέον επιδραστικό έντυπο της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίας

Queer Athens / «Αμφί» (1978-1990): το πλέον επιδραστικό έντυπο της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίας

«Πνευματικό παιδί» του πρώιμου ΑΚΟΕ, εκφραστικό και ακτιβιστικό «αλφαβητάρι» της κοινότητας σε δύσκολους καιρούς, άνοιξε ορίζοντες και συνειδήσεις, θέτοντας καινοφανείς διεκδικήσεις και προβληματικές.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ