Ο Οδυσσέας δεν έχει πια όρεξη για φιλιά

Ο Οδυσσέας δεν έχει πια όρεξη για φιλιά Facebook Twitter
Όσο κι αν ονειρεύεται την Έντα Γκάμπλερ, όσο κι αν κραδαίνει τα πιστόλια της πέρα δώθε, η εξαίσια Αγνή του Χάρη Χαραλάμπους-Καζέπη δεν είναι παρά μια femme fatale της κακιάς ώρας. Φωτ.: Αλέξανδρος Σκουρλέτης
0

Αγέρωχη περιφέρεται τα βράδια από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Η ουρά της βελούδινης ρόμπας της κυματίζει ανάλαφρα, συλλέγοντας λαίμαργα τη σκόνη που συσσωρεύεται στο ξύλινο πάτωμα. Δεν την απασχολούν, όμως, ούτε οι ρύποι ούτε η φθορά των αντικειμένων γύρω της: γνώριζε πάντοτε πώς να υπερνικά την ποταπότητα, ακτινοβολώντας κομψότητα και πυγμή.

Τα σκυλιά γαβγίζουν στην πύλη. Θαμμένοι στους πρόποδες του λόφου, απέναντι από το ξενοδοχείο της, οι νεκροί βασιλείς αδιαφορούν για την αναρχία της βλάστησης. Εκείνη, αποφασισμένη να μην ξεθωριάσει ποτέ, κοιτάζει τα ερείπια από το παράθυρό της και περιμένει... Κανένας δεν θα καταλάβει τι κρύβεται πίσω από το υπέροχο πείσμα της. Πόσο ετοιμόρροπη στέκεται πίσω από το λαμπερό προσωπείο της. Τα έχει σχεδιάσει όλα έτσι ώστε να παραμένει ανεξιχνίαστη.

Καθημερινά ξεσκονίζει τ’ αναμνηστικά που κράτησε από τους μνηστήρες της. Κάποτε είχε πολλούς. Άνδρες όλων των ειδών και των ηλικιών παρατάσσονταν σε κύκλο, ενώ εκείνη κατέβαινε νωχελικά τη σκάλα πετώντας ένα ένα τα ρούχα της. Λυσίμαχος Βουρέν - ενεχυροδανειστής, Μάριο Μολίνα - μάγειρας, Ξαβιέ Χερνάντεζ - δάσκαλος, Τιμόθεος Τιμοθέου - αστυνομικός, Ευτύχιος - δόκιμος μοναχός, η λίστα ατελείωτη. Έδιναν μάχη για ένα βλέμμα της, εκείνη, όμως, βράχος – αθεράπευτα αφοσιωμένη στον μοναδικό άνδρα που τη συγκλόνισε ποτέ συθέμελα. «Θα έρθει κι όλα θα φανερωθούν», λέει στον αδελφό της. «Τον έχω ονειρευτεί τόσα βράδια που αποκλείεται να μη γυρίσει».

Κωμωδία, ποίηση και ψυχανάλυση σπάνια συνευρίσκονται τόσο γόνιμα εναγκαλισμένες όσο εδώ, σε τούτο το συγκινητικά «λοξό», ευρηματικά πολυσήμαντο κείμενο του Άκη Δήμου που συναντά αποθεωτική μεταχείριση στα χέρια του Γιάννη Σκουρλέτη και των ηθοποιών του.

Τι κι αν δεν έμαθε ποτέ τ’ όνομά του; Τι κι αν πέρασαν μαζί μονάχα μία νύχτα; «Υπάρχουν νύχτες που μετράνε σαν χρόνια», επιμένει η Αγνή ανακαλώντας τον αποχωρισμό τους. Έκτοτε, σταμάτησαν τα ρολόγια, έφυγαν οι επισκέπτες, άδειασαν οι σάλες. Γέμισαν οι τοίχοι γρατζουνιές.

Ο Οδυσσέας δεν έχει πια όρεξη για φιλιά Facebook Twitter
Οι τρεις ήρωες παρουσιάζονται, από τους ηθοποιούς και από τον σκηνοθέτη, ως ριζικές εκφράσεις επιτήδευσης και υπερβολής. Φωτ.: Αλέξανδρος Σκουρλέτης

Αιχμάλωτοι του παρελθόντος, η Αγνή και ο Ίων, τα δυο τέκνα ενός άστοργου στρατιωτικού και μιας αυτόχειρος μητέρας, διάγουν εν αναμονή. Ο καθένας επινοεί τις δικές του τελετουργίες για να αντεπεξέλθει. Όσο δριμύτερη η ματαίωση τόσο σφοδρότερη η επανάληψη: ένα τραύμα βασιλικών διαστάσεων αξιώνει βασιλικές αναπαραστάσεις. Η Αγνή θα συνεχίσει να υποδύεται την πιο πιστή σύζυγο όλων των εποχών («παραλίγο να με βάφτιζαν Πηνελόπη») με την ίδια ζέση, διεκδικώντας τον δικό της θρόνο στο παλάτι των ψευδαισθήσεων. Κι ας γνωρίζει κατά βάθος πως είναι πολύ αργά για να ξανασμίξει με τον Οδυσσέα της.

Γιατί παρόλο που επιστρέφει, ετούτος ο Οδυσσέας δεν έχει πλέον όρεξη για φιλιά. Τον ενδιαφέρει η νεκρή βασίλισσα και όχι η σύγχρονη εκδοχή της. Ο τάφος και όχι το κρεβάτι της. Ο πολυμήχανος ομηρικός τυχοδιώκτης κατάντησε ένας μυωπικός ιστοριοδίφης που προτιμά να γράφει ταξιδιωτικούς οδηγούς αντί να ταξιδεύει.

Κυκλικές διαδρομές, φθίνοντες αντικατοπτρισμοί, η επανάληψη ως οδύνη και ως ηδονή. Το ήδη και το όχι ακόμη. Αστραφτερές λεκτικές μονομαχίες, παραληρηματικοί μονόλογοι, αντικείμενα-φετίχ, ρομαντικές ολισθήσεις, ραγίσματα που απειλούν την ευφρόσυνη επιφάνεια, ένα δωμάτιο αλλεπάλληλων αντηχήσεων: κωμωδία, ποίηση και ψυχανάλυση σπάνια συνευρίσκονται τόσο γόνιμα εναγκαλισμένες όσο εδώ, σε τούτο το συγκινητικά «λοξό», ευρηματικά πολυσήμαντο κείμενο του Άκη Δήμου που συναντά αποθεωτική μεταχείριση στα χέρια του Γιάννη Σκουρλέτη και των ηθοποιών του.

Ο σκηνοθέτης επινοεί ένα ακραίο παιχνίδι μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, φύσης και κατασκευής. Αν όλα τα σημαντικά συμβαίνουν στα σύνορα, εδώ βρισκόμαστε διαρκώς «ανάμεσα» (στο Υψηλό και στο Χαμηλό, στον μύθο και στην παρωδία, στο ευγενές και στο μπανάλ, στο παλιό και στο καινούργιο, στο θήλυ και στο άρρεν), σε κατάσταση μεθυστικού μετεωρισμού.

Ο Οδυσσέας δεν έχει πια όρεξη για φιλιά Facebook Twitter
Ο Ίωνας του Στέλιου Δημόπουλου, με τα καρτουνίστικα ροζ μάγουλα, το στενό τζιν και το ακόμα πιο στενό μπλουζάκι, είναι ο νεότερος, ποδοπατημένος από τον πατέρα, αδελφός που ξεχειλίζει κωμικό παράπονο σε κάθε του βήμα, σε κάθε του λέξη. Φωτ.: Αλέξανδρος Σκουρλέτης

Το ρεαλιστικό σκηνικό μιας vintage τραπεζαρίας (με εταζέρες, μπιμπλό, καθρέφτες, κορνίζες, βάζα και σεμεδάκια) φιλοξενεί τις πλέον αντινατουραλιστικές, παρανοϊκές φιγούρες. Η ξέφρενη σπινθηροβόλα αίσθηση του boulevard και της φάρσας αναδύεται μέσα από τους αλλεπάλληλους παφλασμούς μιας γλυκόπικρης ερωτικής νοσταλγίας. Το σοβαρό είναι φαιδρό και το φαιδρό σοβαρό, ταυτόχρονα.

Οι τρεις ήρωες παρουσιάζονται, από τους ηθοποιούς και από τον σκηνοθέτη, ως ριζικές εκφράσεις επιτήδευσης και υπερβολής. Απεχθάνονται καθετί φυσικό, κομψό, «όμορφο», καλοταιριασμένο. Έχουν παραπανίσιες τρίχες, κιλά και πόζες. Επιλέγουν τρανς ταυτότητες, τη δημιουργική επανα-σκηνοθεσία του σώματός τους, υιοθετημένες φωνές, χειρονομίες, βλέμματα. Συνενώνουν τα θραύσματα του παρελθόντος, του οικογενειακού και συλλογικού μύθου με τα είδη, τα ύφη και τις τονικότητες της θεατρικής τέχνης. Αγοραίοι διάλογοι και ποιητικές εξάρσεις. Kωμωδία μυστηρίου και μελοδραματικές εκλάμψεις. Ένας φανφαρόνος ντετέκτιβ στο μπουντουάρ της Κυρίας με τις καμέλιες. «Φιγούρες της τράπουλας, δίχως πάχος»*. Θέατρο μέσα στο θέατρο και ρόλος μέσα στον ρόλο: ποιος υποδύεται ποια και πότε σταματά η «ερμηνεία»; Βολβός κρεμμυδιού με ατελείωτες στρώσεις.

Όσο κι αν ονειρεύεται την Έντα Γκάμπλερ, όσο κι αν κραδαίνει τα πιστόλια της πέρα δώθε, η εξαίσια Αγνή του Χάρη Χαραλάμπους-Καζέπη δεν είναι παρά μια femme fatale της κακιάς ώρας: με μισάνοιχτη ρόμπα και παντόφλες, θορυβώδεις στοματικές συνήθειες και λευκό μέικ απ που λιώνει υπό το φως των προβολέων, επιδεικνύει την αξιαγάπητη μεγαλομανία της την ίδια στιγμή που αδυνατεί παταγωδώς να σταθεί στο ύψος των μυθικών φαντασιώσεών της. Όμως δεν το βάζει κάτω, αντιστέκεται. «Παίζει» την Πηνελόπη, «παίζει» το φύλο της, επιδεικτικά, αψήφιστα, με απαράμιλλο κωμικό νάζι, ξορκίζοντας έτσι, μέσα από αυτή την απολαυστικά κωμική επιτέλεση της θηλυκότητας, όχι μόνο τον φόβο αντιποίνων από τη σπάθη της κανονικότητας αλλά και το ασήκωτο βάρος της οικογενειακής ιστορίας της.

Ο Οδυσσέας δεν έχει πια όρεξη για φιλιά Facebook Twitter
Στον Άνδρα του Θανάση Δήμου όλα είναι «μεγάλα»: η πληθωρική αύρα του, η επιτηδευμένα βροντερή φωνή του, ο τρόπος που χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι, οι οργισμένες «κορόνες» του, το μουστάκι του. Φωτ.: Αλέξανδρος Σκουρλέτης

Ο Ίωνας του Στέλιου Δημόπουλου, με τα καρτουνίστικα ροζ μάγουλα, το στενό τζιν και το ακόμα πιο στενό μπλουζάκι, είναι ο νεότερος, ποδοπατημένος από τον πατέρα, αδελφός που ξεχειλίζει κωμικό παράπονο σε κάθε του βήμα, σε κάθε του λέξη. Μια θαυμαστή ενορχήστρωση κίνησης, φωνής και φράντζας, η εξαιρετική ερμηνεία του ηθοποιού προσφέρει το αναγκαίο –sporty και ποπ– αντίβαρο στην παλιομοδίτικη αισθητική της Αγνής.  

Στον Άνδρα του Θανάση Δήμου όλα είναι «μεγάλα»: η πληθωρική αύρα του, η επιτηδευμένα βροντερή φωνή του, ο τρόπος που χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι, οι οργισμένες «κορόνες» του, το μουστάκι του. Διεγείρει το ενδιαφέρον με την είσοδό του αλλά και με την οπερατικά σκηνοθετημένη αρρενωπότητά του, τόσο υπερβολική στη σατιρική ανάπτυξη των σημείων της ώστε σπέρνει σταδιακά την πιο σοβαρή υποψία: δεν είναι μόνο η θηλυκότητα μεταμφίεση (Joan Riviere, Jacques Lacan) αλλά και η αρρενωπότητα. Aπλά υπέροχος.

«Μάθε με να φεύγω», εκλιπαρεί η Αγνή τον Άνδρα, σωριασμένη στο πάτωμα. Η συγκίνηση ξεπηδά ακαριαία, σε μια στιγμή κατάρρευσης, άκρως αιφνιδιαστικής στην έντασή της. Προφανώς, η απόγνωση ξέρει να κρύβεται πολύ καλά μέσα σε τούτο το αριστοτεχνικά γραμμένο και σκηνοθετημένο κυνηγητό των εραστών και των ταυτοτήτων.

* Gilles Deleuze, Η λογική του νοήματος

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ