Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή;

Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή; Facebook Twitter
Δεν μοιάζει εκνευρισμένη, ούτε χαρούμενη. Το έχει πάρει απόφαση. Φωτ.: Margarita Yoko Nikitaki
0

Δεν αλλάζει ποτέ φόρεμα. Ούτε χτένισμα. Κόκκινη μάξι τουαλέτα, ξανθιά περούκα: φιγούρα υπέρκομψη, σχεδόν αρχετυπική, βγαλμένη από έναν τόπο φαντασιακό, το μυαλό του Ντέιβιντ Λιντς ή κάποιο σύγχρονο φιλμ νουάρ, όπου οι γυναίκες φέρονται άκαρδα, αλλά, επειδή διαθέτουν περίσσιο στυλ, οι άνδρες τις συγχωρούν ό,τι κι αν κάνουν.

Ετούτη εδώ, βέβαια, δεν μοιάζει τόσο άκαρδη, έτσι όπως τακτοποιεί το δωμάτιο με μια έκφραση μελαγχολίας στο πρόσωπό της. Οι κινήσεις της, μηχανικές, αναδίδουν μια αίσθηση κόπωσης. Πόσες φορές το έχει κάνει αυτό στη ζωή της; Ξανά και ξανά, προετοιμασία για το τέλος. Δεν μοιάζει εκνευρισμένη, ούτε χαρούμενη. Το έχει πάρει απόφαση. Το πιάνο ακούγεται θλιμμένο, ενώ εκείνη κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Περιμένει.

Μαζί της περιμένουμε κι εμείς. Ένας ένας εισέρχονται στο κόκκινο δωμάτιο οι εραστές της. Νέοι, λιγότερο νέοι, με μακριά μαλλιά ή με ελάχιστα ή φουντωτά, με σκουλαρίκια ή χωρίς, σφιγμένοι ή χαλαροί, περνούν όλοι την ίδια δοκιμασία, ακούνε τις ίδιες δικαιολογίες, υφίστανται τις ίδιες ταπεινώσεις, αποχωρούν από την ίδια πόρτα, έχοντας κάθε φορά πιει το πικρό ποτήρι του χωρισμού. Κι όμως: το εν λόγω ποτήρι δεν μοιάζει να τους πικραίνει ιδιαίτερα. Αντιθέτως, όσο περνά η ώρα, όσο η σκηνή επαναλαμβάνεται, τόσο αυξάνεται η περιρρέουσα ευθυμία. Κάθε εσάνς δράματος που θα περίμενε κανείς να αναδύεται από μια αναπαράσταση χωρισμού εδώ απουσιάζει εκκωφαντικά. Κάθε επανάληψη εντείνει την κωμωδία, αγγίζει ολοένα περισσότερο την παρωδία και τη φάρσα, λες και η πλειοψηφία των συμμετεχόντων εθελοντών –κανένας εκ των οποίων, ως γνωστόν, δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός– επιλέγει αυτή την οδό ως άμυνα, ως μέσο προστασίας από την αγωνία της παρθενικής σκηνικής έκθεσης.  

Κάθε εθελοντής έφερε την αύρα της μοναδικότητάς του, δεν τίθεται αμφιβολία ως προς αυτό. Η επαφή τους, όμως, με τη μοναδικότητα της Γουλιώτη στάθηκε αδύνατο να γεννήσει εύγευστους καρπούς. Ναι, οι διάλογοί τους προκαλούσαν το γέλιο, αλλά κι αυτό προερχόταν από μια διαπεραστική αίσθηση (αυτο)τρολαρίσματος και «χαβαλέ».

«Τι κάνεις;» ρωτά η επιβλητική Στεφανία Γουλιώτη έναν από τους μνηστήρες της. «Είμαι ψιλοχάλια», της απαντά εκείνος. Η ακάματη ηθοποιός κάνει ό,τι μπορεί για να προκαλέσει τις αντιδράσεις των εφήμερων παρτενέρ της, τους «τσιγκλάει» με κάθε ευκαιρία: πετάει κινέζικα noodles στην μπλούζα τους, τα «στολίζει» στα μαλλιά τους, τα χώνει στην κάλτσα τους, στο παντελόνι τους, στο τσαντάκι μέσης, όπου τέλος πάντων την οδηγεί η έμπνευση της στιγμής. Πότε αποφεύγει τα φιλιά τους και πότε αγγίζει πεταχτά τα χείλη της, σαν τρυποκάρυδος, στα χέρια και στο πρόσωπό τους. Όταν έρχεται η ώρα να χορέψουν, τότε τους παρασύρει σε έναν κινησιολογικό στρόβιλο από τον οποίο ελάχιστοι επιβιώνουν: κρέμεται από τον λαιμό τους, γραπώνει τον μηρό τους, καβαλά τον κορμό τους, τρίβει πάνω τους τα οπίσθιά της, τους ταρακουνά, τους ρίχνει στο πάτωμα, πέφτει η ίδια, μπέρδεμα, ξενέρωμα, στοπ.

Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή; Facebook Twitter
H τέχνη αναμεμειγμένη με την «αληθινή» ζωή! Ο απόλυτος αυτοσχεδιασμός!Φωτ.: Stephie Grape

«Μ’ αγαπάς;! Πω πω! Αλήθεια ε;» αναφωνεί ένας νεαρός με αμηχανία. Οι μισοί της λένε ότι την αγαπούν, οι άλλοι μισοί ότι δεν την αγάπησαν ποτέ. Όλοι, όμως, παραδέχονται ότι είναι «αρκετά καλή, αρκετά έξυπνη, όμορφη κ.ο.κ.», απλώς «εξαιρετικά πολύπλοκη». Κάποιοι την αποκαλούν επίσης «τσαχπίνα», «σέξι», «καλή νοικοκυρά» και «ψυχοπονιάρα».

Ξανά και ξανά, τίθενται τα ίδια ερωτήματα, τα ίδια αιτήματα, οι ίδιες στερεότυπες φράσεις που εκστομίζονται συνήθως σε έναν χωρισμό («Πιστεύω ότι δεν σου αξίζω», «Ποτέ δεν με βρήκες αρκετά έξυπνη» κ.ο.κ.). Ξανά και ξανά περιμένουμε μια διαφορετική αντίδραση, μια απρόσμενη διατύπωση, μια ανατροπή. Αυτή, όμως, δεν έρχεται ποτέ. Κανένας δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη. Κανένας δεν έχει κάτι ενδιαφέρον να πει, κανένας δεν έχει προετοιμάσει μια πραγματικά ερεθιστική απάντηση στα ερωτήματα του «σεναρίου», επίτηδες γραμμένα με τόση ασάφεια, ώστε να ευνοούν και να χωρούν μια άπειρη, θεωρητικά, ποικιλία αποκρίσεων. Στην περίπτωσή μας, οι συμμετέχοντες –είτε υιοθέτησαν την αισθητική της ιλαρότητας, της πλάκας και της ψευτοάνεσης, είτε επέλεξαν μια πιο σεμνή, ειλικρινή και ανοιχτή θέση– ουδέποτε κατάφεραν να προσδώσουν στη συνάντηση με τη Δεύτερη Γυναίκα τη διάσταση ενός πραγματικού συμβάντος.

Πότε χαριτωμένα, πότε χαζά, πότε αδιάφορα, πότε ανιαρά, τα σκετς που παρακολουθήσαμε μας έφερναν διαρκώς αντιμέτωπους με μια συνθήκη αποκαρδιωτική: αυτή της επανάληψης χωρίς διαφορά. Αν δηλαδή το ζητούμενο ενός τέτοιου πειράματος είναι η συνάντηση με το απρόβλεπτο, το απρόβλεπτο εδώ ενσαρκώθηκε με τον πιο επιφανειακό, επιπόλαιο τρόπο: άλλος έπαιρνε το χαρτονόμισμα των πενήντα ευρώ και άλλος όχι.

Πόση «αλήθεια» αντέχει η σκηνή; Facebook Twitter
Ξανά και ξανά περιμένουμε μια διαφορετική αντίδραση, μια απρόσμενη διατύπωση, μια ανατροπή. Αυτή, όμως, δεν έρχεται ποτέ. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Κάθε εθελοντής έφερε την αύρα της μοναδικότητάς του, δεν τίθεται αμφιβολία ως προς αυτό. Η επαφή τους, όμως, με τη μοναδικότητα της Γουλιώτη στάθηκε αδύνατο να γεννήσει εύγευστους καρπούς. Ναι, οι διάλογοί τους προκαλούσαν το γέλιο, αλλά κι αυτό προερχόταν από μια διαπεραστική αίσθηση (αυτο)τρολαρίσματος και «χαβαλέ».         

Άνθρωποι κανονικοί, μη επαγγελματίες του θεάτρου, άνθρωποι που ονειρεύτηκαν να βρεθούν στη σκηνή, να σταθούν απέναντι σε μια διάσημη ηθοποιό ή, ακόμη, άνθρωποι που θέλησαν να ξεπεράσουν τους φόβους και τις ανασφάλειές τους, να κάνουν ένα όνειρό τους πραγματικότητα. Ακούγεται πραγματικά συναρπαστικό στη θεωρία, γι’ αυτό και προσέρχεται κανείς στο θέατρο περιμένοντας μια σαρωτική πολυμορφία απρόσμενων σκηνικών εξελίξεων: η τέχνη αναμεμειγμένη με την «αληθινή» ζωή! Ο απόλυτος αυτοσχεδιασμός!

Η διάψευση των προσδοκιών αυτών δεν συνεπάγεται απαραίτητα μια αρνητική εμπειρία για τους θεατές. Γιατί δεν μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους η λαχτάρα των συμμετεχόντων να εκτεθούν και να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους – όσο άγαρμπη, άμαθη ή ματαιόδοξη κι αν φανερώνεται η προσπάθειά τους αυτή. Σε τελική ανάλυση, όταν όλα έχουν ειπωθεί και ιδωθεί, η πεζότητα της αληθινής ζωής αποδεικνύεται το ισχυρότερο κίνητρο για να νοσταλγήσουμε, εκ νέου, το ψέμα, την υπερβολή και την ακραία επιτήδευση της τέχνης.

Η 24ωρη παράσταση «The Second Woman» των Nat Randall και Anna Breckon με τη Στεφανία Γουλιώτη παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO. 

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Οι ανθρώπινες σχέσεις στο επίκεντρο του νέου προγράμματος της Στέγης

Πολιτισμός / Οι ανθρώπινες σχέσεις στο επίκεντρο του νέου προγράμματος της Στέγης

Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ρομέο Καστελούτσι, Τιάγκο Ροντρίγκες, Μπενχαμίν Λαμπατούτ, Γιώργος Κουτλής, Μάριο Μπανούσι: Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που συμμετέχουν στον εντυπωσιακό προγραμματισμό της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για τη σεζόν 2024-25.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Στεφανία Γουλιώτη θα χωρίσει 100 φορές μέσα σε 24 ώρες

Θέατρο / Η Στεφανία Γουλιώτη θα χωρίσει 100 φορές μέσα σε 24 ώρες

Η ηθοποιός προετοιμάζεται ήδη σωματικά και –κυρίως– ψυχικά για έναν αδιανόητο θεατρικό μαραθώνιο: τον Οκτώβριο θα αναμετρηθεί με 100 άντρες ή non-binary/queer άτομα στην παράσταση «The Second Woman», για τις ανάγκες της οποίας θα βρίσκεται επί 24 συνεχόμενες ώρες στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ