Το πολιτικό μας αδιέξοδο

ΕΠΕΞ Το πολιτικό μας αδιέξοδο… Facebook Twitter
Όλα δείχνουν πως η κυβέρνηση μπορεί να μην κινδυνεύει από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ, κινδυνεύει όμως από την ίδια την κοινωνία η οποία ωστόσο αδυνατεί να βρει διέξοδο, να εκτονώσει την οργή της και δείχνει αμήχανη ως προς το πού θα κατευθύνει την ψήφο της. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ δεν έχει κανένα εσωτερικό πρόβλημα, αλλά, ακόμα και αν έχει, κανένας από την κυβέρνηση ή το κόμμα δεν θα τολμούσε, όπως άλλωστε έχει συμβεί μέχρι τώρα, να αμφισβητήσει τον πρωθυπουργό και την κυριαρχία του στο εσωτερικό του κόμματος. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η εξουσία λειτουργεί σαν συνεκτικός κρίκος, ενώνει ακόμα και τους μεγαλύτερους αντίπαλους.

Όσο διατηρεί την εξουσία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι απόλυτα ήσυχος ως προς αυτό. Η κυβέρνηση όμως ουσιαστικά δεν έχει κανένα πρόβλημα και σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα κόμματα που αποτελούν δυνάμει αντιπάλους της και θεωρητικά θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την εξουσία.

Αξιωματική αντιπολίτευση ουσιαστικά δεν υπάρχει για μια σειρά απο λόγους, ιδιαίτερα επειδή επέλεξε για αρχηγό της έναν πολιτικά ανερμάτιστο άνθρωπο ο οποίος στερείται στοιχειώδους πολιτικής κουλτούρας (μέχρι που ζήτησε εκλογές με την παρουσία διεθνών παρατηρητών!) και προσπαθεί, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, να μετατρέψει το κόμμα του σε ένα μεταμοντέρνο σχήμα χωρίς αρχή, μέση και τέλος.

Η κυβέρνηση μπορεί να μην κινδυνεύει από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ, κινδυνεύει όμως από την ίδια την κοινωνία η οποία ωστόσο αδυνατεί να βρει διέξοδο, να εκτονώσει την οργή της και δείχνει αμήχανη ως προς το πού θα κατευθύνει την ψήφο της.

Το ΠΑΣΟΚ, εντελώς αμήχανο, μοιάζει να παρακολουθεί τις εξελίξεις καθηλωμένο σε χαμηλά ποσοστά και, αδύναμο να δημιουργήσει μια δυναμική, περιορίζεται σε μια μοναδική φιλοδοξία: να κερδίσει μια-δυο μονάδες περισσότερες που θα το φέρουν πιο ψηλά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό φαίνεται να του αρκεί.

Η απουσία ενός ικανού πολιτικού αντιπάλου απέναντι στην κυβέρνηση, ο οποίος θα καταφέρει να την απειλήσει, μπορεί να είναι πρωτόγνωρο για τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν προκαλεί κυβερνητική φθορά. Και αυτή είναι μεγάλη, μάρτυρες οι δημοσκοπήσεις. Ολοένα περισσότεροι πρώην υποστηρικτές της Νέας Δημοκρατίας εκφράζουν δυσαρέσκεια για όσα βλέπουν να συμβαίνουν, οι προσδοκίες τους μειώνονται, η απογοήτευσή τους μεγεθύνεται. Τα ποσοστά εκείνων που δηλώνουν ότι δεν είναι καθόλου ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση συνεχώς αυξάνουν, τον Μάρτιο υπολογίστηκαν στο 46%, και έχουν συνεχείς τάσεις ανόδου.

Τα κακά νέα για την κυβέρνηση δεν περιορίζονται εδώ: οι οκτώ στους δέκα λένε ότι τα μέτρα κατά της ακρίβειας (από τα πιο σημαντικά προβλήματα, όπως οι ίδιοι πολίτες τα ιεραρχούν) που αποφασίστηκαν δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα. Και, το πιο ενδιαφέρον, ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό πολιτών θεωρεί ότι η κυβέρνηση όχι απλώς δεν έκανε όσα έπρεπε για να πέσει φως στο έγκλημα των Τεμπών αλλά, έναν χρόνο μετά, θεωρεί ότι το πολιτικό και δικαστικό σύστημα δεν έχει κινηθεί για να αποδοθούν ευθύνες, μόνο προσπαθεί να το συγκαλύψει. Η κυβέρνηση έχει χάσει και ένα μεγάλο μέρος του ηθικού πλεονεκτήματος που κάποτε είχε για όσους την επέλεξαν.

Όλα αυτά δείχνουν πως η κυβέρνηση μπορεί να μην κινδυνεύει από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ, κινδυνεύει όμως από την ίδια την κοινωνία η οποία ωστόσο αδυνατεί να βρει διέξοδο, να εκτονώσει την οργή της και δείχνει αμήχανη ως προς το πού θα κατευθύνει την ψήφο της. Υπάρχει μια θεωρία που ακούγεται σε αυτές τις περιπτώσεις στις οποίες δημιουργούνται μεγάλα πολιτικά αδιέξοδα· και αυτή λέει ότι τα κενά στην πολιτική πάντα καλύπτονται. Σε έναν βαθμό αυτό ισχύει, με το έναν ή άλλο τρόπο. Οι πολίτες θα διοχετεύσουν τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια σε κάποιες επιλογές, το κενό θα καλυφθεί. Ποιες όμως μπορεί να είναι αυτές οι επιλογές και τι κινδύνους κρύβουν;

Στα πρώτα χρόνια των μνημονίων ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων κατευθύνθηκε σε ό,τι χειρότερο εμφανίστηκε στη νεότερη ιστορία της χώρας, με μια ακραία τιμωρητική διάθεση επέλεξε τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, και με ιδιαίτερα μεγάλα ποσοστά. Σήμερα, ο κίνδυνος προς τη συγκεκριμένη επιλογή φαίνεται ότι είναι περιορισμένος, οι μετρήσεις της κοινής γνώμης όμως δείχνουν πως ο άνθρωπος με την ακροδεξιά ατζέντα που πούλαγε επιστολές του Ιησού καταφέρνει να εισπράττει ένα μεγάλο ποσοστό δυσαρέσκειας, φτάνοντας δημοσκοπικά σε ποσοστά που πλησιάζουν το 10%.

Αν στο κόμμα Βελόπουλου προστεθούν τα ποσοστά των Σπαρτιατών και εκείνων της Νίκης, το συμπέρασμα είναι πως η κοινωνία γέρνει όλο και περισσότερο προς τα δεξιά και ακροδεξιά σχήματα και τον λαϊκισμό, με ό,τι αυτά συνεπάγονται.

Ένα άλλο σημαντικό ποσοστό φαίνεται πως θα προστεθεί σε εκείνους που, απογοητευμένοι από την τρέχουσα πολιτική, της έχουν γυρίσει την πλάτη και απέχουν. Μην ξεχνάμε ότι στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές τα ποσοστά αποχής ξεπέρασαν κάθε αρνητικό ρεκόρ από το 1974 έως τώρα. Όμως είναι αυτό μια καλή λύση;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι ανατροπές που καταγράφονται για πρώτη φορά στις δημοσκοπήσεις

Οπτική Γωνία / Η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι ανατροπές που καταγράφονται για πρώτη φορά στις δημοσκοπήσεις

Οι μισοί σχεδόν ψηφοφόροι απαντούν στις δημοσκοπήσεις ότι θα πάνε στην κάλπη των ευρωεκλογών για να στείλουν μήνυμα στο κόμμα που ψήφισαν στις εθνικές εκλογές.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ