ΑΝ Ο ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ ήρθε από το Μαϊάμι για διακοπές, βρήκε την πόρτα της Κουμουνδούρου ορθάνοιχτη, μπήκε, κέρδισε την προεδρία του κόμματος και από τότε συμπεριφέρεται σαν ένας μικρός Μουσολίνι της εποχής μας, δεν φέρει ευθύνη ο ίδιος. Για την ακρίβεια, του αναλογεί το μικρότερο ποσοστό ευθύνης.
Ο ίδιος απλώς υλοποιεί την άμετρη φιλοδοξία του, έστω κι αν το κάνει με έναν εντελώς κυνικό, ρηχό και συχνά πολιτικά παιδιάστικο τρόπο, έστω κι αν δεν έχει κανένα πολιτικό βάθος και συγκρότηση, έστω κι αν η πολιτική του παιδεία δεν είχε και εξακολουθεί να μην έχει καμία σχέση όχι με την αριστερά αλλά ούτε καν με τον ευρύτερο πολιτικό χώρο που κινείται πέραν της δεξιάς.
Είναι φανερό ότι αν ο Κασσελάκης έβρισκε οποιαδήποτε πόρτα άλλου κόμματος ορθάνοιχτη, θα έμπαινε. Οι φιλοδοξίες του δεν έχουν ιδεολογικά ή πολιτικά χαρακτηριστικά, δείχνει αρκετά ευέλικτος ως προς αυτό. Είναι ενδεικτικό ότι όταν διαβάζει κείμενα (όπως αυτά στις ομιλίες του στην Κεντρική Επιτροπή) ή όταν μιλάει σε καλοφτιαγμένα βιντεάκια, προσπαθεί εντελώς αδέξια να εκφράσει συμπυκνωμένες γνώσεις που του έχουν υπαγορεύσει, αλλά απαιτούν βιώματα και γνώσεις που όμως δεν έχει.
Παρ’ όλα αυτά, ο Κασσελάκης δεν ευθύνεται για το ότι βρήκε πρόσφορο πολιτικό έδαφος ώστε να τον εκλέξουν πρόεδρο στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με μοναδικό κριτήριο την (έντονα αμφισβητήσιμη, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις) ικανότητα να κερδίσει τον Μητσοτάκη.
Προσπαθεί να αποστηθίσει όσα του έχουν πει, αλλά αυτό δεν αρκεί για να μην αμφισβητούνται τα αρχηγικά του προσόντα· θα μπορούσε να πουλήσει καταναλωτικά προϊόντα γιατί έχει το επικοινωνιακό χάρισμα, αλλά η πολιτική και ειδικά στην αριστερά χρειάζεται κάτι εντελώς διαφορετικό. Ακόμα και όταν προσπαθεί να ακολουθήσει την όποια στρατηγική έχει, είναι οφθαλμοφανές ότι επιλέγει την πιο καταστροφική για τον ίδιο και το κόμμα του γιατί φαίνεται ότι ακούει τυφλά τον Πολάκη και ο ίδιος δεν διαθέτει τη ικανότητα να κατανοήσει ότι ο λαϊκισμός έχει πολλούς πιστούς, αλλά όχι τόσους ώστε να οδηγήσουν ένα κόμμα στην εξουσία.
Παρ’ όλα αυτά, ο Κασσελάκης δεν ευθύνεται για το ότι βρήκε πρόσφορο πολιτικό έδαφος ώστε να τον εκλέξουν πρόεδρο στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με μοναδικό κριτήριο την (έντονα αμφισβητήσιμη, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις) ικανότητα να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Άλλοι είχαν καλλιεργήσει αυτό το έδαφος, διαπαιδαγωγώντας μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων να μην προτάσσουν ιδεολογικές ή πολιτικές αναφορές και διακυβεύματα, να μην έχουν πολιτικές σταθερές, να μην τους ενδιαφέρει καν τι είναι αυτός που φιλοδοξεί να ηγηθεί του κόμματός τους (είναι πρωτάκουστο ότι περίπου 70.000 ψήφισαν για αρχηγό έναν εντελώς άγνωστο άνθρωπο).
Ο Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα ήταν αυτοί που «δίδαξαν» ότι η εξουσία είναι αυτοσκοπός, κάνοντας εντυπωσιακά γενναίες εκπτώσεις στο πολύχρονο αξιακό φορτίο της αριστεράς σε πολλά επίπεδα τον καιρό της διακυβέρνησής τους, νομιμοποιώντας πολιτικά ακόμα και τη συνεργασία με τον Καμμένο. Οι ίδιοι άνθρωποι προωθούσαν μαξιμαλιστικές τακτικές, ακολουθούσαν λαϊκίστικες και συχνά απολιτικές πρακτικές, επέτρεπαν στον Πολάκη να συμπεριφέρεται σαν τον μάτσο μάγκα που τα σαρώνει όλα και αμφισβητεί ακόμα και τα εμβόλια. Αν δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, ο σύντροφός τους Πολάκης είναι ο πολιτικός μέντορας του Κασσελάκη.
Δεν ευθύνεται ο Κασσελάκης που βρήκε χώρο για να συμπεριφέρεται σαν ένας Μεσσίας με απόλυτες εξουσίες και επιδιώκει αδιαμεσολάβητες σχέσεις με τον λαό. Και ο προκάτοχός του ακολουθούσε πιστά το αρχηγικό μοντέλο, απλώς, επειδή χειριζόταν με μαεστρία τις εσωκομματικές διαδικασίες, φρόντιζε να κερδίζει την έγκριση των οργάνων. Η εκλογή αρχηγού από μια βάση που μπορούσε να προέρχεται από οπουδήποτε, αρκεί να έδινε δυο ευρώ ήταν μια πρόταση του Τσίπρα που εγκρίθηκε με μεγάλη πλειοψηφία από το κόμμα.
Ακούγονται φωνές έντονης κριτικής για τις μεθόδους που ακολουθεί ο Κασσελάκης για να επιβληθεί στο κόμμα. Είναι σωστές. Όμως σημασία έχει από πού ακούγονται οι φωνές αυτές, γιατί απουσίασαν με ηχηρό τρόπο όταν διαμορφώνονταν οι συνθήκες για την επικράτηση του Κασσελάκη. Προσωπικά, δεν νοιάζομαι τόσο για την τύχη των απογοητευμένων στελεχών όσο για τον κύριο Μανώλη που γνωρίζω.
O κύριος Mανώλης, που συμπληρώνει τα 82 του χρόνια, είναι ακμαίος, δραστήριος και είχε μια ζωή γεμάτη αγώνες για την αριστερά, με φυλακίσεις και διώξεις. Βρίσκεται στην αριστερά από τα πρώτα φοιτητικά του χρόνια και δεν την εγκατέλειψε ποτέ, παρά τις απογοητεύσεις που βίωσε. Γι’ αυτόν ήταν κάτι αδιαπραγμάτευτο. Ο κύριος Μανώλης που συνάντησα πριν από λίγες ημέρες, μετά απ’ όσα συνέβησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε για πρώτη φορά στη ζωή του να αποχωρήσει από το κόμμα. Και λέγοντάς του, έμοιαζε σαν να έχανε ένα μεγάλο κομμάτι από τη ζωή του…
