ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΛΟΓΙΚΑ να διανύει κάποιου είδους ακμή ή αναγέννηση η εγχώρια παραγωγή τηλεοπτικής μυθοπλασίας αν κρίνει κανείς από τον αριθμό των σειρών (καμιά τριανταριά) που έχουν προγραμματιστεί για τη φετινή σεζόν, κάποιες από τις οποίες ήδη έχουν ξεκινήσει να προβάλλονται. Και όπως παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, αυτές που κουβαλάνε το μεγαλύτερο ειδικό βάρος και το περισσότερο πρεστίζ από τις νέες και «πολυαναμενόμενες» παραγωγές είναι οι σειρές «εποχής» – πρόσφατης και στερεοτυπικά αναγνωρίσιμης εποχής, κατά κανόνα.
Όπως η «Παραλία» (ΕΡΤ) που έχει ξεκινήσει ήδη με επιτυχία και διαδραματίζεται στα Μάταλα το 1969 όταν η παραλία με τις εντυπωσιακές σπηλιές, υπήρξε σύμφωνα με τον θρύλο, μια «Μέκκα της διεθνούς των χίπηδων» και επικεντρώνεται στο απαγορευμένο (και πότε δεν είναι σε ελληνική σειρά;) ειδύλλιο της Ελληνίδας Υπατίας (ένα τυχαίο ελληνικό όνομα) και του Ξένου χίπη Χάρι.
Όπως η «Ηλέκτρα» (ΕΡΤ επίσης) που «μας μεταφέρει στη δεκαετία του ’70 για να μας περιγράψει την ιστορία μιας γυναίκας καταπιεσμένης από τις συμβάσεις της εποχής και τον καθωσπρεπισμό μιας μικρής κοινωνίας ενός νησιού».
Όπως οι «Ψυχοκόρες» (ANT1+) «που είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και αληθινές μαρτυρίες της δεκαετίας του 1950» ή όπως το «Προξενιό της Ιουλίας» (ALPHA) που εκτυλίσσεται στα τέλη της ίδιας δεκαετίας.
Και μόνο από τη σύνοψη αλλά και από τον τίτλο ακόμα, είναι σα να μπορείς να τις «δεις» κάποιες από αυτές τις σειρές, που μοιάζουν να λειτουργούν σα νοσταλγικές καρτ ποστάλ από ένα φαντασιακό παρελθόν, σαν ένα συλλογικό όνειρο γεμάτο από καμπάνες (και γαμήλιες αλλά κυρίως παντελόνια «καμπάνες»), αφάνες, κοστούμια που κραυγάζουν την «εποχή» τους και φιλτραρισμένα, ειδυλλιακά σκηνικά.
Χθες επίσης έκαναν πρεμιέρα οι «Πανθέοι» (ΣΚΑΪ), μισό αιώνα σχεδόν μετά την πρώτη μεταφορά στην τηλεόραση του ομώνυμου μυθιστορήματος του Τάσου Αθανασιάδη που διαδραματίζεται λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ήμουνα πολύ μικρός, αλλά ακόμα αντηχούν στ’ αυτιά μου τα ονόματα των δύο «παράνομων» εραστών: Μάρμω και Κίτσος.
Και μόνο από τη σύνοψη αλλά και από τον τίτλο ακόμα, είναι σα να μπορείς να τις «δεις» κάποιες από αυτές τις σειρές, που μοιάζουν να λειτουργούν σα νοσταλγικές καρτ ποστάλ από ένα φαντασιακό παρελθόν, σαν ένα συλλογικό όνειρο γεμάτο από καμπάνες (και γαμήλιες αλλά κυρίως παντελόνια «καμπάνες»), αφάνες, κοστούμια που κραυγάζουν την «εποχή» τους και φιλτραρισμένα, ειδυλλιακά σκηνικά. Η Ελλάδα του χθες και του προχθές ως αυτοκρατορία των κλισέ και ως υποβλητικό ντεκόρ λουστραρισμένου δράματος.
Τουλάχιστον η «Μάγισσα» (ΑΝΤ1), η πιο ακριβή και η πιο πολυαναμενόμενη από τις νέες σειρές, είναι τοποθετημένη τόσο παλιά (Μάνη, 1817), στην προϊστορία του νέου ελληνικού κράτους, ώστε έχει κανείς πραγματική περιέργεια να δει τους τρόπους αναπαράστασης μιας εποχής που είναι τυλιγμένη στον μύθο και στην αχλή ενός αλλόκοτου και ως εκ τούτου σαγηνευτικού φολκλόρ.
