«Βάκχες» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Μια queer φαντασμαγορία για τη χαμένη επιθυμία

Queer φαντασμαγορία για τη χαμένη επιθυμία Facebook Twitter
Το λευκό ύφασμα που καλύπτει τις επιφάνειες της τραπεζαρίας αντανακλά το άσπιλο, αμόλυντο πεδίο της αποστειρωμένης και απενεργοποιημένης επιθυμίας των συνδαιτημόνων. Φωτ.: Pierre Gondard
0

Λευκές κουρτίνες, λευκά τραπεζομάντιλα, ασημένιες πιατέλες, θελκτικά εδέσματα, κηροπήγια. Ποια είναι η περίσταση; Τι μαζευτήκαμε με τόση πολυτέλεια για να γιορτάσουμε; Έχει γενέθλια η Αγαύη σήμερα και η έπαυλη των Λαβδακιδών σείεται από αναστάτωση.

Οι υπηρέτες πηγαινοέρχονται, στρώνουν, ξεστρώνουν, σερβίρουν, όμως η ίδια η εορτάζουσα δεν φαίνεται καθόλου να απολαμβάνει τη διαδικασία: κάνει διαρκώς παρατηρήσεις στο προσωπικό, ξινίζει με το παραμικρό, αδημονεί για κάτι ακαθόριστο. Μια άφιξη; Μια έκπληξη; Μια έκρηξη;

«Ο κομήτης Διόνυσος εισέβαλε στην τροχιά της Γης», λέει η νεαρή υπηρέτρια, ανήσυχη, το άκουσε στις ειδήσεις. Τι σημαίνει αυτό; «Μήπως έφτασε το τέλος μας;», αναρωτιούνται. Ο μάντης Τειρεσίας (Γιώργος Ιατρού), μια εντυπωσιακή drag περσόνα, κάτι μεταξύ Μέριλιν Μάνσον και Lady Gaga, προσπαθεί να τους καθησυχάσει. Θα ήθελε να τους πει να ξεχάσουν τον κομήτη, γιατί ο Διόνυσος, ο αληθινός Διόνυσος, βρίσκεται ήδη εδώ, ανάμεσά τους: κάθεται στο τραπέζι και παρακολουθεί τα πάντα. Κανένας δεν τον βλέπει, όμως, εκτός από τον Τειρεσία, που τον υποδέχεται τραγουδώντας μελαγχολικά. 

Οι εορτάζοντες έχουν οικοδομήσει μέχρι τελειότητας την εικόνα τους –μια θαυμαστή, πολυφωνική σύνθεση πολιτισμών και εποχών, ίσως ένας «queer έθνικ φουτουρισμός»–, η υψηλή αισθητική τους, όμως, ορθώνεται σαν φρούριο του σώματος και όχι ως σκευή σαγήνης∙ αυτό που επιδεικνύουν είναι μια αυτοθαυμαστική και όχι μια ερωτική ενορχήστρωση των σημείων∙ σκοπό έχουν το θάμπος και όχι το κάλεσμα του Άλλου.

«Δεν ήρθα μόνος», λέει ο κουκουλοφόρος άνδρας (Ariah Lester). «Ήρθα με χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που διασχίζουν τη Μεσόγειο. Ήρθα με τους φοβισμένους, με κείνους που έχουν σάπια δόντια, με κείνους που βράζουν, με κείνους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Ήρθα με χιλιάδες παιδιά ξοπίσω μου, με εραστές που έχουν φλεγόμενα φτερά, με τυφώνες, με τον ήλιο και με το φεγγάρι... Εγώ ειμί Διόνυσος». Αδιαφορώντας για το decorum, ακουμπά τις γυμνές, βρόμικες πατούσες του πάνω στο τραπέζι: Η «μόλυνση» έχει αρχίσει...

Μόδα και οικολογία

Queer φαντασμαγορία για τη χαμένη επιθυμία Facebook Twitter
Τίποτε, ούτε καν η επιθυμία μας∙ ακόμη κι αυτή τέθηκε, επιτέλους, υπό έλεγχο. Φωτ.: Pierre Gondard

Μια γιορτή που δεν συνοδεύεται από καμία έκφραση χαράς, μια τελετή που δεν παραπέμπει σε κανένα μυστήριο, μια συνεύρεση όπου κανένας δεν αγγίζει κανέναν. Το λευκό ύφασμα που καλύπτει τις επιφάνειες της τραπεζαρίας αντανακλά το άσπιλο, αμόλυντο πεδίο της αποστειρωμένης και απενεργοποιημένης επιθυμίας των συνδαιτημόνων. Οι εορτάζοντες έχουν οικοδομήσει μέχρι τελειότητας την εικόνα τους –μια θαυμαστή, πολυφωνική σύνθεση πολιτισμών και εποχών, ίσως ένας «queer έθνικ φουτουρισμός»–, η υψηλή αισθητική τους, όμως, ορθώνεται σαν φρούριο του σώματος και όχι ως σκευή σαγήνης∙ αυτό που επιδεικνύουν είναι μια αυτοθαυμαστική και όχι μια ερωτική ενορχήστρωση των σημείων∙ σκοπό έχουν το θάμπος και όχι το κάλεσμα του Άλλου.

Φαίνεται ότι το μόνο που κυκλοφορεί αβίαστα μέσα σ’ αυτό το σπίτι είναι τα latest trends: της μόδας αλλά, επίσης, της οικολογίας, της διατροφής, των gender politics.

Ο Πενθέας (Βασίλης Μπούτσικος) καταφθάνει φορώντας κόκκινο κραγιόν και τιάρα στα μαλλιά. Καταδικάζει, λέει, την κατανάλωση κρέατος, επειδή προκαλεί καταστροφή του περιβάλλοντος. Αντ’ αυτού προτιμά την «Αμβροσία 50», ένα ειδικό κοκτέιλ βιταμινών και ραδιο-απωθητικών ουσιών, που εξασφαλίζει στον άνθρωπο τη μέγιστη ψηφιακή αποδοτικότητα. Με κάθε ευκαιρία διατυμπανίζει την πίστη του στην αποτελεσματικότητα του συστήματος που εκπροσωπεί κομπάζοντας για τις ηγετικές του ικανότητες. Πριν από λίγες ώρες, εξηγεί στη μητέρα του –γι’ αυτό και άργησε να έρθει στο πάρτι–, ήταν στη Βουλή, όπου σημείωσε μια σημαδιακή νίκη: πέρασε τρεις νέους νόμους που προφυλάσσουν τη χώρα μας από τα μεταναστευτικά ρεύματα. Μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, η εξουσία εργάζεται, δεν υπάρχει τίποτε ανεξέλεγκτο σε τούτη τη γη. 

Queer φαντασμαγορία για τη χαμένη επιθυμία Facebook Twitter
Κάτω από την αστραφτερή, «ενημερωμένη» και πολιτικώς ορθή ζωή τους φωλιάζουν άμετρες εκφάνσεις βίας, συνειδητής και ασυνείδητης: όχι μόνο προς το Άλλο αλλά και προς τον εαυτό τους. Φωτ.: Pierre Gondard
Queer φαντασμαγορία για τη χαμένη επιθυμία Facebook Twitter
Φαίνεται ότι το μόνο που κυκλοφορεί αβίαστα μέσα σ’ αυτό το σπίτι είναι τα latest trends: της μόδας αλλά, επίσης, της οικολογίας, της διατροφής, των gender politics. Φωτ.: Pierre Gondard

Τίποτε, ούτε καν η επιθυμία μας∙ ακόμη κι αυτή τέθηκε, επιτέλους, υπό έλεγχο. Τώρα πια, ο καθένας είναι σε θέση να γνωρίζει ακριβώς τι μπορεί και τι θέλει να κάνει το σώμα του, ποιο είναι το χαρτογραφημένο πεδίο των δυνατοτήτων του: «Πιστεύω πως πάντοτε ήμουν ασέξουαλ, κύριε» λέει η υπηρέτρια (Λητώ Μεσσήνη), όταν ο Πενθέας τη ρωτάει για τις ερωτικές προτιμήσεις της. «Κυμαίνομαι ανάμεσα στο φάσμα του asexual και του allosexual. Μου αρέσει ο ρομαντισμός, αλλά δεν είναι για μένα», αναγγέλλει, πεπεισμένη ότι έχει λύσει το αίνιγμα της σεξουαλικότητάς της.

Κανένα άγχος δεν προκαλεί ετούτη η ρύθμιση της επιθυμίας με την κάνουλα. Κάθε περίπτωσή έχει μελετηθεί, αναλυθεί, ταξινομηθεί. Έχουν καταγραφεί οι συνήθεις παραλλαγές, τα κυριότερα γνωρίσματα, το ακριβές πλαίσιο δράσης και διάδρασης που προβλέπεται ανά κατηγορία. Έχοντας επιλέξει τη συγκεκριμένη μικρο-ετικέτα που μας αναλογεί, μπορούμε να την επιδεικνύουμε και να την αντιπαραθέτουμε με των αλλωνών, εντοπίζοντας ομοιότητες και διαφορές μέχρι να πεθάνουμε. 

Η ανάσταση της επιθυμίας

Queer φαντασμαγορία για τη χαμένη επιθυμία Facebook Twitter
Το λευκό ύφασμα που καλύπτει τις επιφάνειες της τραπεζαρίας αντανακλά το άσπιλο, αμόλυντο πεδίο της αποστειρωμένης και απενεργοποιημένης επιθυμίας των συνδαιτημόνων. Φωτ.: Pierre Gondard

Μοιραία τίθεται το ερώτημα: Εμείς οι απελευθερωμένοι, εμείς οι τεχνολογικά εξελιγμένοι, οι polyamorous και πολλαπλώς συνειδητοποιημένοι, τι ανάγκη έχουμε τον αρχαίο θεό Διόνυσο, τον Λύσιο, τον απελευθερωτή; 

«So many freedoms, but no desire», λέει κουνώντας στωικά το κεφάλι του ο Τειρεσίας. Η Αγαύη (Χαρά Κότσαλη) χώνει το πρόσωπό της σε μία κανάτα: είναι άρρωστη, μονολογεί, τα δάχτυλά της παραλύουν, δεν θα τα καταφέρει. Ο Πενθέας τρυπώνει στην κουζίνα και βιάζει την ασέξουαλ υπηρέτρια για να τη «γιατρέψει». «Ένας καλός ηγέτης φροντίζει για όλους», θα πει επιστρέφοντας στην τραπεζαρία. 

Κάτω από την αστραφτερή, «ενημερωμένη» και πολιτικώς ορθή ζωή τους φωλιάζουν άμετρες εκφάνσεις βίας, συνειδητής και ασυνείδητης: όχι μόνο προς το Άλλο αλλά και προς τον εαυτό τους. Βιασμοί και αυτο-ευνουχισμοί που πολλαπλασιάζονται μέσα σε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και αυτοδιάθεσης.

Η ώρα της αποκάλυψης έφτασε. Η ώρα του Διόνυσου. Χρειάζεται ένα Συμβάν για να σπάσει τα δεσμά της νέας αυτής κανονικότητας που αναλώνεται στη μιντιακή ελευθεριότητα αποφεύγοντας κάθε σχέση με την ετερότητα∙ που δημιουργεί μια πλάνη ασφάλειας και αυτογνωσίας, εμποδίζει τις προσμίξεις, το γίγνεσθαι, το άνοιγμα στον κόσμο∙ βάζει τα πάντα σε προστατευτικά κουτάκια, καθοδηγεί τις επαφές (διατροφικές, ερωτικές κ.ο.κ.) και πνίγει, τελικά, την αληθινή ζωή στον φόβο.

Queer φαντασμαγορία για τη χαμένη επιθυμία Facebook Twitter
Αυτή την «παράδοση», αυτό το άνοιγμα, την κατάργηση των προφυλάξεων και τη βουτιά στο άγνωστο της επιθυμίας, ευελπιστούν να μεταδώσουν οι «Βάκχες» της Έλλης Παπακωνσταντίνου στους θεατές. Φωτ.: Pierre Gondard
Queer φαντασμαγορία για τη χαμένη επιθυμία Facebook Twitter
Κανένα άγχος δεν προκαλεί ετούτη η ρύθμιση της επιθυμίας με την κάνουλα. Κάθε περίπτωσή έχει μελετηθεί, αναλυθεί, ταξινομηθεί. Φωτ.: Pierre Gondard

«Η μαγιά της επιθυμίας φουσκώνει μόνο μέσω της μετάδοσης, της “μόλυνσης”, μέσω του ανώμαλου και του απρόβλεπτου», γράφει ο Ρεκαλκάτι. Αυτό το ανώμαλο και απρόβλεπτο –από το οποίο δεν υπάρχει προστασία– ενσαρκώνει εδώ ο Διόνυσος, ένας χυμώδης ποπ περφόρμερ, με αριστοφανική αύρα και περιβολή, χρυσά στήθη και χρυσή κοιλιά, που έρχεται να αναταράξει τις παγιωμένες πεποιθήσεις, να αναιρέσει τις περιχαρακωμένες θέσεις απομόνωσης και στείρου αυτοπροσδιορισμού, να φέρει την κρυφή πληγή σε κοινή θέα και αναψηλάφιση.

Η επίδρασή του αποδεικνύεται καταλυτική. Το δεύτερο μέρος της παράστασης παραδίδεται στην εξερεύνηση της διονυσιακής πνοής. Τα σώματα παρασύρονται, ιδρώνουν, λιώνουν. Τα στεγανά καταρρέουν.

«Δεν ξέρω ποιος είμαι, αλλά είμαι εδώ και χτυπιέμαι», θα μπορούσε να είναι το μότο των συλλογικών χορευτικών δράσεων που εκτυλίσσονται σε φρενήρεις ρυθμούς ενώπιόν μας. Η ασέξουαλ υπηρέτρια, γυμνή με τα μαλλιά ξέπλεκα, εξυμνεί τώρα τη γοητεία του «τέρατος». Ακόμη και ο Πενθέας αυτοαναιρείται μετά από τη σεξουαλική ένωσή του με τον θεό. Περπατώντας ημίγυμνος επάνω στο χαρτί του σεισμογράφου που ξεδιπλώνεται στη σκηνή σαν μακρόστενος διάδρομος, ο κλονισμένος «ηγέτης» θα αμφισβητήσει όλα όσα τον ανέθρεψαν και τον καθόρισαν.

«Ίσως δεν μπορώ να γίνω γυναίκα όπως οι άλλες γυναίκες, αλλά ούτε και άνδρας. Ίσως δεν υπάρχει κανένα μέρος για μένα σε ολόκληρη την πλάση», θα πει εκτελώντας το πέρασμά του στην «άλλη» πλευρά, με το ένα πέλμα γυμνό και το άλλο ακόμη εγκλωβισμένο σε μια κόκκινη μπότα. 

Queer φαντασμαγορία για τη χαμένη επιθυμία Facebook Twitter
Ο μάντης Τειρεσίας (Γιώργος Ιατρού), μια εντυπωσιακή drag περσόνα, κάτι μεταξύ Μέριλιν Μάνσον και Lady Gaga. Φωτ.: Pierre Gondard

Αυτή την «παράδοση», αυτό το άνοιγμα, την κατάργηση των προφυλάξεων και τη βουτιά στο άγνωστο της επιθυμίας, ευελπιστούν να μεταδώσουν οι «Βάκχες» της Έλλης Παπακωνσταντίνου στους θεατές. Αυτό που θέλουν να «πουν» –και που η ίδια το χαρακτηρίζει ως «πολιτικώς μη ορθό»– δεν το λένε με λόγια, τελικά, αλλά μέσα από μια φαντασμαγορία χρωμάτων, ήχων, μελωδιών, σωμάτων που αφοπλίζουν και αφοπλίζονται, χάνουν τα κελύφη των φύλων τους και οδηγούνται στο κατώφλι μιας άγνωστης χώρας. «Καταλαβαίνω τον κόσμο καλύτερα όταν τρέμω μαζί του», θα πει η εκστασιασμένη Αγαύη. 

Διαρκής ενέργεια, αλληλοσυμπληρούμενες δυνάμεις, μάσκες, γλώσσες, ψυχεδελικές προβολές, αστραφτερά φετίχ, μορφές που λύνονται, η ζωή που δονείται πέρα από διαχωρισμούς, εισρέει και εκρέει σε όλες τις απρόβλεπτες συναντήσεις και περιπτύξεις, συγκλονίζοντας το μυαλό όπως και το σώμα, το μυαλό μέσα από το σώμα, παραβιάζοντας τα όρια των τυποποιημένων ταυτοτήτων.

«Αντικαταστήστε το ιατρικό ιστορικό με τη λήθη, την ερμηνεία με την εμπειρία», επιμένει ο Ντελέζ. «Βρείτε το χωρίς όργανα σώμα σας, μάθετε να το κάνετε, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, γήρατος και νεότητας, λύπης και χαράς. Εδώ παίζονται όλα». 

Queer φαντασμαγορία για τη χαμένη επιθυμία Facebook Twitter
Μέσα από μια φαντασμαγορία χρωμάτων, ήχων, μελωδιών, σωμάτων που αφοπλίζουν και αφοπλίζονται, χάνουν τα κελύφη τους και οδηγούνται στο κατώφλι μιας γνώσης αληθινής, μιας γνώσης τραγικής, αυτής που εκπροσωπεί ο Διόνυσος. Φωτ.: Pierre Gondard
Queer φαντασμαγορία για τη χαμένη επιθυμία Facebook Twitter
Μια γιορτή που δεν συνοδεύεται από καμία έκφραση χαράς, μια τελετή που δεν παραπέμπει σε κανένα μυστήριο, μια συνεύρεση όπου κανένας δεν αγγίζει κανέναν. Φωτ.: Pierre Gondard

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ