«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή;

«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή; Facebook Twitter
σο κι αν η ηθοποιός επιμένει ότι μας καλεί στα άδυτα (ότι θα μας δώσει «τα πάντα»), εμείς παραμένουμε εν αναμονή στο κατώφλι λαχταρώντας ένα νεύμα, μια χειρονομία, μια συγκίνηση που δεν έρχεται ποτέ. © Yuri Tavares
0

Ποτέ ξανά δεν θα μας πιτσιλίσει καλλιτέχνης με υδροχλωρικό οξύ προκαλώντας την αγανάκτηση, την οργή, τις βίαιες αντιδράσεις μας.

Ποτέ ξανά δεν θα κυλιστούμε στο πάτωμα ουρλιάζοντας εκστατικά, παραδομένες σ’ ένα μείγμα από χρώματα, σώματα, ωμά ψάρια και άψυχα κοτόπουλα.

Ούτε, φυσικά, θα μας δοθεί ποτέ ξανά η ευκαιρία να ξεσπλαχνίσουμε έναν σταυρωμένο αμνό, να τσαλαβουτήσουμε στο αίμα του, να ποδοπατήσουμε τα σπλάχνα και τα κόπρανά του και να παρασυρθούμε από τον οίστρο της συλλογικής παραφοράς μας.  

Όχι ότι όλα αυτά συνέβησαν κάπου εδώ κοντά μας – θα ήταν δύσκολο, άλλωστε, σήμερα να οργανώσει κανείς ανενόχλητος τέτοιου είδους δράσεις, οι οποίες θα παραβίαζαν κάθε αίσθημα σεβασμού προς νεκρά και ζωντανά πλάσματα.

Συνέβησαν, όμως, κάποτε, σε μερικές από τις πιο επιδραστικές περφόρμανς της δεκαετίας του ’60, όταν καλλιτέχνες όπως ο Γιόζεφ Μπόις, η Καρόλι Σνέεμαν και ο Χέρμαν Νιτς, αναζητώντας μια «αρχέγονη έκσταση», επινοούσαν «διονυσιακές» τελετουργίες και συμπράξεις που παραβίαζαν τα καθιερωμένα ως τότε όρια μεταξύ τέχνης και ζωής, παρασύροντας τους θεατές σε πρωτοφανείς εμπειρίες, έξω από κάθε νόρμα της καθημερινότητάς τους.  

Στο Μπλε, η αφήγηση δεν αποτυπώνεται ποτέ σε μια ένσαρκη διαδικασία μεταμόρφωσης. Ως επί το πλείστον, το σώμα της περφόρμερ παραμένει ένας βωβός πομπός που στέλνει λιγοστά, ξέπνοα σήματα, ανίκανα να μας δονήσουν κατά το ελάχιστο.

Προφανώς, δεν νοσταλγώ να ξεσπλαχνίσω κανένα ζώο ούτε να κυλιστώ μαζί του πάνω σε μπογιές, ενώ ελάχιστα θα με χαροποιούσε να εμπλακώ σε γρονθοκοπήματα μεταξύ θεατών και καλλιτεχνών με αφορμή επικίνδυνα οξέα.

Τα θυμήθηκα, όμως, όλα αυτά την περασμένη Κυριακή στο ΠΛΥΦΑ, εξερχόμενη, αμήχανη και προβληματισμένη, από το Μπλε της Άννας Λεμονάκη, με την ίδια να έχει μόλις ερμηνεύσει έναν αυτοβιογραφικό μονόλογο εμπνευσμένο από τη μακρά θητεία της στη χώρα με το πιο τυραννικό πολίτευμα – στην επικράτεια, δηλαδή, του άγχους και του πανικού.

«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή; Facebook Twitter
© Yuri Tavares

Πώς μπορεί να μας αγγίξει το «πραγματικό σώμα» στον «πραγματικό χώρο» (Μαξ Χέρμαν); Πότε γεννιέται κάτι σημαντικό από τη διάδραση σωμάτων και πνευμάτων; Ποιες προϋποθέσεις πρέπει να πληρωθούν, προκειμένου να αναδυθεί ένα συμβάν που θα σημαδέψει ανεξίτηλα τον υποκειμενικό χωροχρόνο μας;

«Ακραία, αιματηρή, υγρή, πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή;» αναρωτιόμουν.

Μια νεαρή γυναίκα εμφανίζεται ενώπιόν μας και ο μηχανισμός τίθεται σε λειτουργία. Είναι εμφανής η ευγενής πρόθεσή της να συνδεθεί μαζί μας, να μας «αγγίξει» μεταφορικά και κυριολεκτικά, να μας εμπλέξει, να μας προσφέρει έναν «ρόλο». Ένας θεατής γίνεται ο «μπαμπάς» της, μια άλλη αναλαμβάνει το «τετράδιο εντυπώσεων», ενώ μια τρίτη επωμίζεται το «υποβολείο».

Στη διάρκεια της παράστασης η περφόρμερ θα καταβάλει κι άλλες προσπάθειες για να μετατρέψει εμάς τους θεατές σε ενεργό κομμάτι της διαδικασίας. Θα μας απευθύνει τον λόγο, θα μας θέσει ερωτήματα, θα μας καλέσει να «διαβάσουμε» το κείμενο με τη δική μας φωνή. Θα μας συστήσει την περσόνα που επινόησε, τη Μία, αλλά ταυτόχρονα θα μας αποκαλύψει πως πρόκειται επί της ουσίας για τον εαυτό της. «Θα σας δώσω τα πάντα», μας υπόσχεται.

Αρχίζει να αφηγείται την ιστορία της ζωής της: από τη στιγμή της γέννησης μέχρι την πρώτη κρίση πανικού, την καταβύθιση στο έρημο σύμπαν του φόβου, εκεί όπου πίνεις νερό ασταμάτητα, επειδή σου στεγνώνει το στόμα, κι επιστρέφεις στο σημείο όπου σου σφυροκόπησαν το κεφάλι με χιλιάδες «να προσέχεις!», και απαρνήθηκες την επιθυμία σου να βουτήξεις στη θάλασσα μήπως τυχόν συναντήσεις τίποτα αδηφάγα φύκια, κι έτσι, προτού καλά καλά το καταλάβεις, απέκτησες το «σύνδρομο του Ποσειδώνα», του πιο μισητού εραστή, που δεν λέει ποτέ να ολοκληρώσει, κι εσύ βράζεις στο ζουμί σου γιατί είσαι κατάκοπη, και θες να τον βρίσεις και να του πεις: «Όλη σου τη ζωή, ρε Ποσειδώνα, δεν έχεις βαρεθεί να γαμάς το ίδιο μουνί; Άντε, χύσε, επιτέλους, το αιώνιό σου σπέρμα για να μπορέσω κι εγώ να κοιμηθώ!».

«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή; Facebook Twitter
© Androniki Tsatsaroni

Από τη στιγμή που επιστρατεύεται ο λόγος, ο ρόλος του αποδεικνύεται καθοριστικός. Και, δυστυχώς, είναι πολύ ισχνό το κείμενο της παράστασης: υποκύπτει σε κοινοτοπίες και ευκολίες («όταν είμαστε τελείως χαμένοι, νομίζουμε ότι δεν θα βρούμε ποτέ το μονοπάτι της δύναμης», «όταν είσαι στην απόλυτη φλατίλα, μπορείς να ζήσεις μια στιγμή διαύγειας», «ποιος φοβάται την ευθύνη να φέρει ένα παιδί στον κόσμο; Ποιος φοβάται να πει συγγνώμη;») και γενικότερα καταφεύγει διαρκώς σε χαριτωμένες, ανάλαφρες, χαϊδευτικές διατυπώσεις που αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να μιλήσουν δηλαδή ικανοποιητικά για σοβαρά ζητήματα όπως η αγχώδης διαταραχή και ο πανικός στις προσωπικές και συλλογικές διαστάσεις τους.

Όσο κι αν η ηθοποιός επιμένει ότι μας καλεί στα άδυτα (ότι θα μας δώσει «τα πάντα»), εμείς παραμένουμε εν αναμονή στο κατώφλι λαχταρώντας ένα νεύμα, μια χειρονομία, μια συγκίνηση που δεν έρχεται ποτέ. Η απαρίθμηση των συμπτωμάτων δεν αρκεί, ούτε οι καλοσυνάτες συμβουλές και τα θεραπευτικά μπαλόνια. Οι προσπάθειες επικοινωνίας με το κοινό διαμείβονται κι αυτές εντελώς επιδερμικά: «Εσύ είσαι πιο πολύ βουνό ή θάλασσα;», μας ρωτούν κάποια στιγμή. Και σε αυτό πρέπει να απαντήσουμε, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα πόσα βιβλία παίρνουμε μαζί μας στην πλαζ.

Αν ο λόγος δεν ανακινεί βαθύτερες σκέψεις ή αντιδράσεις, τότε μήπως το σώμα έχει κάπου αλλού να μας πάει; Σε τέτοιου είδους θεατρικές συνθήκες, η έννοια της παρουσίας προσλαμβάνει ιδιαίτερη βαρύτητα: προϋποθέτει ότι η σωματικότητα της ηθοποιού –ο ρυθμός της κίνησής της, η ανάσα της, η φωνή της, όλα όσα, υλικά και άυλα, εκπέμπει από σκηνής– καταλαμβάνει τον χώρο και αναγκάζει τους θεατές να στρέψουν την προσοχή τους σε αυτήν. Σε ιδανικές συνθήκες, απελευθερώνει ενέργειες, οι οποίες κυκλοφορούν και γίνονται αισθητές από τους συμμετέχοντες, δηλαδή όλους εμάς.

«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή; Facebook Twitter
© Tim Robert-Charrue

Στο Μπλε, η αφήγηση δεν αποτυπώνεται ποτέ σε μια ένσαρκη διαδικασία μεταμόρφωσης. Ως επί το πλείστον, το σώμα της περφόρμερ παραμένει ένας βωβός πομπός που στέλνει λιγοστά, ξέπνοα σήματα, ανίκανα να μας δονήσουν κατά το ελάχιστο (μοναδική εξαίρεση η απρόσμενη στιγμή όταν ανοίγουν οι υφασμάτινοι «μαστοί» πάνω από τη σκηνή και αρχίζουν τις υδάτινες εκκρίσεις τους). 

Η μετατροπή του προσωπικού βιώματος σε καλλιτεχνική πράξη είναι σαφώς μια πολυσύνθετη διαδικασία, σίγουρα, όμως, μία λογοτεχνίζουσα εξομολογητική διάθεση, ένας ψευτο-διάλογος με το κοινό, τρία ανούσια πολιτικά σχόλια, μια ηλεκτρική κιθάρα που τζαμάρει όμορφα και μελαγχολικά (Samuel Schmidiger) και μερικές επιδαπέδιες περιστροφές ενός βρεγμένου, ημίγυμνου σώματος πολύ απέχουν από το να συνιστούν μια ολοκληρωμένη κατάθεση. 

Κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνεία: Άννα Λεμονάκη
Μουσικός επί σκηνής & ερμηνεία: Samuel Schmidiger
Δραματουργία: Μυρτώ Προκοπίου, Aurélien Patouillard
Βοηθός σκηνοθέτιδας: Claire Forlcaz
Σκηνογραφία: Άννα Λεμονάκη
Φωτισμός: Renato Campora
Οι παραστάσεις έχουν ολοκληρωθεί

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πέρα από τη θάλασσα: Ο Παύλος Παυλίδης συναντά τον Γιάννη Μαρκόπουλο

Πολιτισμός / Ο Παύλος Παυλίδης «συναντά» τον Γιάννη Μαρκόπουλο στη Στέγη

Με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από τη γέννηση του σπουδαίου συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου, ο Παύλος Παυλίδης επανασυστήνει 16 από τις σημαντικότερες συνθέσεις του, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης.
THE LIFO TEAM
THE CALLAS

Portraits 2023 / The Callas: «Δύο πράγματα μάς φτιάχνουν σε αυτήν τη ζωή: η τέχνη και η μουσική»

Είκοσι δημιουργικά χρόνια σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο κλείνει φέτος το εκρηκτικό όσο και «ακανόνιστο» αυτό ντουέτο, με το πάθος, την τόλμη, τη γενναιοδωρία, τη συνέπεια και την ευρύτητα πνεύματος να εξακολουθεί να χαρακτηρίζει κάθε τους δουλειά.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ