ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

«Τα νέα μου είναι σαρωτικά»: Η κοινοτοπία του αισχρού

«Τα νέα μου είναι σαρωτικά»: Βωβή σάτιρα με το κοινότοπο σε πρώτο πλάνο Facebook Twitter
Η Λένα Κιτσοπούλου παίρνει στα χέρια της το πιο σύνηθες, πεζό κομμάτι της πραγματικότητας και το αναπλάθει σατιρικά, καλώντας μας να το αντικρίσουμε. Να το «ανοίξουμε» και να δούμε τι έχει μέσα.  Φωτ.: Karol Jarek
0

Τι θα συνέβαινε αν μπορούσαμε να δούμε επί σκηνής αυτά που κανένας δεν θέλει να δείξει; Aυτά που κανένας δεν θέλει να δει ή να ακούσει; Αυτά που κρύβουμε από τους άλλους και που θα προτιμούσαμε να μην έρθουν ποτέ στο φως, επειδή θα ντροπιαζόμασταν θανάσιμα; Όχι επειδή έχουν κάποια σχέση με το έγκλημα, με ανομολόγητα πάθη και έξεις, με πυρακτωμένα μυστικά και αδηφάγες ορέξεις, αλλά, απλούστατα, επειδή είναι απολύτως μπανάλ.

Ακατάσχετος βήχας, εναγκαλισμός με τη λεκάνη, ασύστολα βογγητά ανακούφισης, φτυσίματα δίχως τέλος, ένα μυξομάντιλο που χρησιμοποιείται ξανά και ξανά, όλες οι «ενοχλητικές», κακόηχες και δύσοσμες λειτουργίες του σώματος, του στόματος, των οπών και των εντέρων μας γεμίζουν μέχρι κορεσμού τον χώρο του θεάτρου όπου εκτυλίσσεται αυτό το αλλόκοτο, όπως μοιάζει αρχικά, θέαμα. 

Ο άνδρας με το λευκό σώβρακο (Γιάννης Κότσιφας), αφού δαμάσει τον βήχα του, ανεβαίνει στο τραπέζι και κάθεται με τα οπίσθια πάνω στην αντλία ενός αντισηπτικού: το υγρό ξεχύνεται, εκείνος γεμίζει τις χούφτες του και το απλώνει με ικανοποίηση σε όλο του το σώμα, λες και πρόκειται για την απολαυστικότερη κρέμα ενυδάτωσης. Παίζει με τις ρώγες του, «ερεθίζεται», τις αρμέγει και συλλέγει το λευκό «γάλα» σ’ έναν κουβά. Το πίνει, μετά το φτύνει, λερώνοντας το στέρνο του.

Ήρθε η ώρα: η ώρα που το κοινότοπο, το άσχημο, το ευτελές, το χαζοχαρούμενο, το βρομερό, το περιττό, το αηδιαστικό ανασύρονται από το σκοτάδι του μη αναπαραστάσιμου και προβάλλονται σε πρώτο πλάνο, διεκδικώντας διψασμένα την προσοχή μας.

Στη συνέχεια, παίρνει από τον κουβά ένα κομμάτι ζύμη, το πλάθει με όλα τα μέρη του σώματός του, το βγάζει από τον πωπό του, το κάνει «κεμπάπ», το επιδεικνύει, «φωτογραφίζεται», το πετάει στο πάτωμα, το ποδοπατάει, του ρίχνει αντισηπτικό και αυτό το πατημένο νιανιά πράγμα το βάζει στον «φούρνο». Όταν ψηθεί, το πατσαβουριάζει σ’ ένα χαρτόνι, το χώνει σε μια θερμοθήκη Wolt, φοράει τη στολή του ντελιβερά και έρχεται να μας το παραδώσει με το μηχανάκι του.

«Τα νέα μου είναι σαρωτικά»: Βωβή σάτιρα με το κοινότοπο σε πρώτο πλάνο Facebook Twitter
Ο Γιάννης Κότσιφας στην παράσταση. Φωτ.: Karol Jarek

Ήρθε η ώρα: η ώρα που το κοινότοπο, το άσχημο, το ευτελές, το χαζοχαρούμενο, το βρομερό, το περιττό, το αηδιαστικό ανασύρονται από το σκοτάδι του μη αναπαραστάσιμου και προβάλλονται σε πρώτο πλάνο, διεκδικώντας διψασμένα την προσοχή μας. Όλα τα γεννήματα της ανίας, των αυνανιστικών πρακτικών μας, τα σάλια και τα κόπρανά μας, τα λεκιασμένα εσώρουχά μας, ξεπηδούν από τον κάδο των απλύτων και στριμώχνονται κάτω από τη μύτη μας. Τίποτε το «υψηλό», το «ευγενές» και το «ωραίο» δεν έχει θέση σε αυτό το βωβό θέατρο, όπου ακόμη και ο λόγος έχει υποβαθμιστεί, έχει συρρικνωθεί σε μια μαλλιαρή μπάλα από ανοησίες, κουτσομπολίστικα παραληρήματα, ανεγκέφαλη «κριτική» για τα τηλεοπτικά ριάλιτι, για τα μεζεδοπωλεία του συρμού με εκτρωματικές ονομασίες που αποθεώνουν το τουλουμοτύρι της Σικίνου, παρασύροντάς μας, με «άπαυστο μεράκι», σ’ έναν υπερμοδάτο χορό γευστικών ανακαλύψεων δίχως τέλος.

Η Λένα Κιτσοπούλου παίρνει στα χέρια της το πιο σύνηθες, πεζό κομμάτι της πραγματικότητας και το αναπλάθει σατιρικά, καλώντας μας να το αντικρίσουμε. Να το «ανοίξουμε» και να δούμε τι έχει μέσα. Και τι είναι αυτό που μας δείχνει; Όχι μια μίμηση πράξεως «σπουδαίας και τελείας» αλλά το αντίθετό της: μια μίμηση πράξεως ασήμαντης, γελοίας, νωθρής και κενής. Που δεν κρύβει κάποιο βαθύτερο νόημα, επειδή αυτό που κάνουμε κάθε μέρα δεν έχει κανένα νόημα. Κοιμόμαστε όρθιοι, τρώμε σκουπίδια, παρακολουθούμε σκουπίδια, ασχολούμαστε με τελειωμένους, κακοποιούμε τα παιδιά μας και ξεβράζουμε αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η καλλιτέχνις στηλιτεύει την απάθεια και την αποκτήνωσή μας. Πλάθει έναν κόσμο αντι-ηρωικό, κυνικό, χλευαστικό, απογυμνωμένο από συναίσθημα, παραδομένο σε μια αβαθή επεισοδιακότητα, όπου ακόμη και τα χειρότερα περνούν δίχως ν’ ανοίξει ρουθούνι, αφού ακόμη και τα πιο «σαρωτικά νέα» της επικαιρότητας αδυνατούν να σαρώσουν την παχιά στρώση αμεριμνησίας μας: «Ήταν μια δύσκολη χρονιά... Ασχολήθηκα πολύ με Πετράλωνα, Κολωνό, δεν είχα χρόνο... Η Πισπιρίγκου πιστεύω ότι θα αθωωθεί». Η ηθική έχει πεθάνει, η αισθητική επίσης: πωρωμένοι καταναλωτές, εθισμένοι χρήστες, ανάλγητοι σχολιαστές φρικαλεοτήτων που συμβαίνουν στη γείτονα χώρα ή στο διπλανό σπίτι, δεν ολοκληρώνουμε ποτέ τίποτε, δεν συνδεόμαστε με κανέναν, ενώ με μια κολλητική ταινία πασχίζουμε να συγκρατήσουμε την άβυσσο που χάσκει κάτω από τα πόδια μας. Καρικατούρες του εαυτού μας, με μαλλιά σαν τούβλο και δόντια σάπια, ζόμπι που ροχαλίζουμε όρθιοι, οδεύοντας υπνωτισμένοι προς την τελική αποσύνθεση και την οριστική σήψη.

«Τα νέα μου είναι σαρωτικά»: Βωβή σάτιρα με το κοινότοπο σε πρώτο πλάνο Facebook Twitter
Αν στόχος της σάτιρας, διαχρονικά, είναι να ορθώσει απέναντί μας έναν καθρέφτη και να μας αναγκάσει να δούμε αυτά που δεν θέλουμε να δούμε, να μας ενοχλήσει και να μας ταρακουνήσει αντανακλώντας την ασχήμια μας, τότε εδώ, θα τολμούσα να πω, κανένας δεν ενοχλείται, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Φωτ.: Karol Jarek

Το τέλος έχει επέλθει ήδη κι εμείς εκσφενδονίζουμε κουτάκια μπίρας στον τοίχο, μερακλωμένοι. Κάτι παράξενο συμβαίνει, όμως, ενώ διαδραματίζονται όλα αυτά ενώπιόν μας. Ενώ καλούμαστε, δηλαδή, να αναγνωρίσουμε τα χάλια μας και να αντιμετωπίσουμε τη γελοιότητά μας, εμείς καταλήγουμε να γελάμε και να διασκεδάζουμε μαζί της…

Αν στόχος της σάτιρας, διαχρονικά, είναι να ορθώσει απέναντί μας έναν καθρέφτη και να μας αναγκάσει να δούμε αυτά που δεν θέλουμε να δούμε, να μας ενοχλήσει και να μας ταρακουνήσει αντανακλώντας την ασχήμια μας, τότε εδώ, θα τολμούσα να πω, κανένας δεν ενοχλείται, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Το κοινό, και τις δύο φορές που παρακολούθησα την παράσταση, γελούσε ακατάσχετα και επικροτούσε το καθετί. Καταλάβαινε ότι το θεάμα αφορούσε τη ζωή του, αλλά δεν αισθανόταν ότι δέχεται κάποια επίθεση, ότι «ξεμπροστιάζεται»∙ αντιθέτως το απολάμβανε, ηδονιζόταν με αυτό το «πείραγμα», με αυτήν τη διακωμώδηση των ελαττωμάτων του.

Σύμπτωμα της εποχής; Όχι ακριβώς. Αυτό που νομίζω πως συμβαίνει εν προκειμένω είναι ότι η φόρμα προδίδει την πρόθεση –και μάλιστα με τη διπλή έννοια της λέξης. Από τη μια την «προδίδει», οδηγώντας την παράσταση στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα (σε ένα είδος ξεγελάσματος και εφησυχασμού μας), από την άλλη, φανερώνοντας ακούσια τη βαθύτερη επιθυμία της: να κερδίσει μια ελευθερία, μια ανοιχτότητα, να κινηθεί με διάθεση παιγνιώδη, να αναζητήσει γραμμές φυγής σε ένα άλλο, εξωλεκτικό επίπεδο.

«Τα νέα μου είναι σαρωτικά»: Βωβή σάτιρα με το κοινότοπο σε πρώτο πλάνο Facebook Twitter
Φωτ.: Karol Jarek

Ενόσω, δηλαδή, «αποτυγχάνει» ως σάτιρα –εφόσον δεν αποδεικνύεται αρκετά αιχμηρή κι ας περιλαμβάνει πάσης φύσεως βανδαλισμούς, βιασμούς και εξορκισμούς–, επιτυγχάνει ως απρόσμενη, απρόβλεπτη περφόρμανς, οικοδομώντας με τα πιο ευτελή υλικά ένα περιβάλλον πειραματισμού, όπου όλα είναι πιθανά και ουδέποτε ξέρουμε τι μέλλει γενέσθαι. Η Κιτσοπούλου εδώ δεν μας «βρίζει», δεν μας κάνει κήρυγμα, δεν επιδίδεται στους συνήθεις αυτοαναφορικούς μονολόγους της, δεν βγαίνει από τα ρούχα της: γίνεται Dada χωρίς να μας κάνει «ντα», μας καλεί να μοιραστούμε, όπως λέει, «αυτό το βωβό που κάνουμε εδώ πέρα, αυτήν τη μαγεία που γεννιέται απ’ το τίποτα». Ένα «τίποτα» που αποκτά υπόσταση, φυσικά, χάρη στη ζωτική συνδρομή των εξαιρετικών Γιάννη Κότσιφα, Ιωάννας Μαυρέα και Πάνου Παπαδόπουλου.

Κλείνοντας, θα έλεγα, διαισθητικά, πως η δημιουργός αναζητά μια άλλη γλώσσα: πιο χειροποίητη, πιο επιτελεστική, πιο συνειρμική, πιο άναρχη, μια γλώσσα που σμιλεύεται συλλογικά στην πορεία, που γεννά τον εαυτό της κάθε στιγμή και αφήνεται στην ενδεχομενικότητα και στις επιθυμητικές ροές, καλώντας τον θεατή σε ένα διαφορετικό, πιο «απροστάτευτο» είδος θεατρικής εμπειρίας από αυτά που έχει συνηθίσει. Μια γλώσσα ελαστική, που αρνείται τις κωδικοποιημένες δομές, που δεν φοβάται να χαθεί, να αναποδογυριστεί, να γκρεμιστεί, να ξαναφτιαχτεί. Που επιτρέπει πολλαπλές εισόδους και εξόδους, που πλάθει μόνη της τη σημειωτική της, που ζει στο παρόν, στην εμμένεια και είναι έτοιμη να πεθάνει ακόμη και εν τη γενέσει της, γιατί ουδέποτε παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και αδιαφορεί αν θα χτίσει μνημεία για το μέλλον.

Κι αυτό είναι κάτι που, αν συνειδητοποιήσει τη δυναμική του, αξίζει πραγματικά να δούμε πώς θα εξελιχθεί...

«Τα νέα μου είναι σαρωτικά»: Βωβή σάτιρα με το κοινότοπο σε πρώτο πλάνο Facebook Twitter
Το κοινό, και τις δύο φορές που παρακολούθησα την παράσταση, γελούσε ακατάσχετα και επικροτούσε το καθετί. Φωτ.: Karol Jarek

Δείτε εδώ ημέρες και ώρες της παράστασης «Τα νέα μου είναι σαρωτικά» που ανεβάζει η Λένα Κιτσοπούλου στο θέατρο Σφενδόνη

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO.

To νέο τεύχος της LIFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Λένα Κιτσοπούλου: Αυτή η εμπειρία θα βρίσκεται μέσα σε ό,τι φτιάξω στο μέλλον

Ποιο είναι το μέλλον του θεάτρου; / Λένα Κιτσοπούλου: Αυτή η εμπειρία θα βρίσκεται μέσα σε ό,τι φτιάξω στο μέλλον

Πού οδεύει το θέατρο, ως επάγγελμα, ως θέαμα, ως μέσο κοινωνικοποίησης και ως περιεχόμενο; Επιχειρούμε να ανοίξουμε τη μεγάλη συζήτηση ζητώντας μια πρώτη προσέγγιση από σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες. Σήμερα μας μιλά η Λένα Κιτσοπούλου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ