Πέντε έργα τέχνης που συγκρατούμε από τις εκθέσεις του φετινού φθινοπώρου

ΚΥΡΙΑΚΗ Πέντε έργα τέχνης που συγκρατούμε από το φετινό φθινόπωρο Facebook Twitter
Βέρα Χοτζόγλου «Rausch», 2018
0

Σε ένα από τα τελευταία ποιήματα που έγραψε το 1939 –δηλαδή, τη χρονιά που πέθανε σε ηλικία 74 ετών– ο πολύ σημαντικός Ιρλανδός ποιητής Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς αναφέρεται στο μεγάλο πρόβλημα του «δημιουργικού αδιεξόδου», που είναι γνωστότερο ως στέρεμα ιδεών, καθώς και ως συγγραφικό μπλοκάρισμα (εκ του «writer's block»).

Το ποίημα έχει τίτλο «The circus animals’ desertion», που θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ως «Η λιποταξία των ζώων του τσίρκου», όπου ο Γέιτς ονομάζει «ζώα του τσίρκου» τα θέματα και τα ερεθίσματα που αυτά τα θέματα του πρόσφεραν, ώστε, από τότε που ήταν νέος, ανέμελα και αβίαστα, να βρίσκει την έμπνευση για να γράφει τα ποιήματα του. Όπως τα ζώα σε ένα τσίρκο παρελαύνουν στο τέλος κάθε παράστασης και το κοινό έκθαμβο τα καταχειροκροτεί, έτσι κι εκείνα τα θέματα-αστείρευτες πηγές έμπνευσης παρήλαυναν περήφανα και φανταχτερά ενώπιόν του και κατ’ επέκταση ενώπιον των αναγνωστών του που τα θαύμαζαν και τα αγαπούσαν.

Όμως τώρα έπαψαν να προσφέρονται στον δημιουργικό αγώνα του. Τον εγκατέλειψαν εντελώς. Αυτή την πορεία και τη δυσάρεστη αίσθηση που προκαλεί δεν τις γνωρίζουν μόνο οι ποιητές και οι συγγραφείς, αλλά και όσοι άλλοι μάχονται μόνοι κι απροστάτευτοι στα άλλα πεδία καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το ποίημα του Γέιτς λοιπόν καταγράφει συγκινητικά τα ανυπέρβλητα αδιέξοδα, τα ασφυκτικά άγχη και την αυτοαμφισβήτηση, που είναι τα τρία τρομερά δεινά της δημιουργικής δραστηριότητας, που όλοι οι καλλιτέχνες, όταν φτάνει η δυσάρεστη στιγμή, μαθαίνουν την ύπαρξή τους με βιωματικό και άγαρμπο τρόπο. 

Υπάρχουν καλλιτέχνες που συχνά χρησιμοποιούν αποσπάσματα κειμένων ή φράσεις ως σημαντικό στοιχείο των εικαστικών συνθέσεών τους. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται και κάποιοι -που είναι γεγονός ότι αποτελούν μια λαμπερή ελάχιστη μειονότητα- στων οποίων τα έργα τα «λόγια» που φιγουράρουν δεν ηχούν σαν να τα έχει γράψει κειμενογράφος διαφημιστικής ή αστρολόγος, παρά είναι πραγματικά σπαρακτικά.

Ταυτόχρονα, όμως, το ποίημα προτείνει και κάποια «κλειδιά απάλυνσης» του προβλήματος, όπως είναι εκείνο που υποδεικνύει το σωστό κριτήριο για να αναγνωρίζει ο δημιουργός αν ένα έργο του περιέχει ουσία, διαθέτει δύναμη και άρα έχει πραγματική αξία. 

Πέντε έργα που συγκρατούμε από το φετινό φθινόπωρο Facebook Twitter
Μιχάλης Ζαχαρίας, «Πεδίον του Άρεως: Η κατασκευή ενός ιστορικού παραλλήλου.»

Πρόκειται για τον στίχο που λέει ότι –για να συμβαίνουν αυτά– το καλλιτεχνικό έργο θα έπρεπε «να απορροφά το παρόν και να κατακτά τη μνήμη». Σε πρακτικό επίπεδο και στο πεδίο των εικαστικών τεχνών, τα έργα που πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις είναι εκείνα που κοιτάζοντάς τα χάνεις την επαφή σου με ό,τι έχει προηγηθεί ως ερέθισμα και αδιαφορείς για όποιο κι αν έπεται. Είναι κάτι που συμβαίνει επειδή ένα έργο αυτής της δύναμης λειτουργεί σαν δίνη που ρουφά μέσα της ολοκληρωτικά τη στιγμή του χρόνου που το κοιτάς – όση κι αν είναι η πραγματική της διάρκεια. 

Το δεύτερο σκέλος του στίχου, περί κατάκτησης της μνήμης από το έργο, είναι ακόμη πιο αποκαλυπτικό, γιατί πράγματι υπάρχουν έργα που το μνημονικό ανασύρει συχνά από μόνο του, σαν κάποιες ασυνείδητες ψυχικές δυνάμεις να τα ωθούν επίμονα από τον βυθό στην επιφάνεια της μνήμης, αποζητώντας με αυτόν τον τρόπο να αξιοποιηθεί (ψυχικά, πάντα) η ερμηνεία που εμείς δίνουμε σ’ αυτά.

Με βοηθό λοιπόν το κριτήριο που θέτει ο στίχος του Γέιτς, ιδού πέντε έργα που εκτέθηκαν στην Αθήνα το τελευταίο διάστημα και χάρη σ’ αυτά θα θυμόμαστε το φετινό φθινόπωρο:

1. 

Πέντε έργα που συγκρατούμε από το φετινό φθινόπωρο Facebook Twitter
Μιχάλης Ζαχαρίας, «Πεδίον του Άρεως: Η κατασκευή ενός ιστορικού παραλλήλου».

Στην ατομική του έκθεση με τον τίτλο «Authentically Appealing», στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, ο Μιχάλης Ζαχαρίας παρουσίασε μια σειρά από έργα που αφηγούνταν ψευδογεγονότα ή παραποιούσαν γνωστά ιστορικά συμβάντα ή πρότειναν με ειρωνικό κυρίως τρόπο αναποτελεσματικές –αν όχι ανέφικτες– λειτουργίες πολιτικής προπαγάνδας και κατ’ επέκταση προωθητικών κινήσεων κάθε είδους.

Τα έργα, όλα τους άψογες συνθέσεις στο στυλ της ρωσικής αβανγκάρντ του 20ού αι., αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης καλλιτεχνικής ενασχόλησής του με την κατάπτωση του ουτοπιστικού πνεύματος του μοντερνισμού, αλλά και με το γνωστό σύμπτωμα των fake news που τόσο πολύ καθορίζει την εποχή μας. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονταν και τρεις συνθέσεις με φωτομοντάζ, οι οποίες, επειδή συνιστούσαν μια τόσο ξεκάθαρη ενότητα, θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ως ένα έργο με τίτλο «Πεδίον του Άρεως: Η κατασκευή ενός ιστορικού παραλλήλου». 

Πρόκειται για απεικονίσεις μνημείων που θα μπορούσαν να καταλαμβάνουν τη θέση μερικών από τα πιο γνωστά του Πεδίου του Άρεως, αν η έκβαση του εμφυλίου ήταν η αντίθετη από τη γνωστή. 

Οι εικόνες αυτές έχουν προφανώς σκωπτική πρόθεση, αντιπροτείνοντας μια ανάπλαση της ιστορίας του πάρκου ως εναλλακτική στην ανάπλαση του ίδιου του πάρκου. Ταυτόχρονα όμως προτείνουν να αναλογιστούμε αυτό το τόσο γνωστό σημείο της Αθήνας απογυμνωμένο από τον αρχαιολατρικό και επικό χαρακτήρα του και να συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμη και έτσι μπορεί να εξακολουθεί να φαντάζει οικείο.

2.

Πέντε έργα που συγκρατούμε από το φετινό φθινόπωρο Facebook Twitter
Αντωνάκης, «Bodies in Motion».

Υπάρχουν καλλιτέχνες που συχνά χρησιμοποιούν αποσπάσματα κειμένων ή φράσεις ως σημαντικό στοιχείο των εικαστικών συνθέσεών τους. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται και κάποιοι –που είναι γεγονός ότι αποτελούν μια λαμπερή ελάχιστη μειονότητα– στων οποίων τα έργα τα «λόγια» που φιγουράρουν δεν ηχούν σαν να τα έχει γράψει κειμενογράφος διαφημιστικής ή αστρολόγος, παρά είναι πραγματικά σπαρακτικά.

Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο Αντωνάκης, ο οποίος στο έργο του αυτό, που εκτέθηκε στην ομαδική έκθεση με τίτλο «Bodies in Motion», στο Alkinois Project Space και σε επιμέλεια της Οντέτ Κουζού, ενσωματώνει στη ζωγραφική σύνθεση μια «αγγελία διάθεσης εαυτού», ως εάν αυτή θα μπορούσε ποτέ να εμφανίζεται σε μια κοινότατη ιστοσελίδα γνωριμιών με σκοπό το σεξ και ως εάν αυτή θα μπορούσε ποτέ να προβάλει πραγματικά την απελπισμένη αλήθεια ως κάτι που θα ήταν ελκυστικό. Σε μια τόσο σκληρή, επί της ουσίας, εικόνα, η ζωγραφική στο προσφιλές στυλ του ελληνικού μοντερνισμού στη ζωγραφική της δεκαετίας του 1930 έχει σαν στόχο να απαλύνει την εικόνα της τραυματικής πραγματικότητας. 

3.

Πέντε έργα που συγκρατούμε από το φετινό φθινόπωρο Facebook Twitter
Mαρία Τουμάζου, «Coil».

Είναι άραγε δυνατόν να δημιουργήσει κάποιος μια αισθησιακή αλληγορία της θηλυκότητας χρησιμοποιώντας «φέτες» από βιολί και ένα κομματάκι ύφασμα; Η απάντηση είναι καταφατική και τη δίνει το έργο της Μαρίας Τουμάζου που παρουσιάστηκε στην ατομική της έκθεση με τίτλο «Coil» στην γκαλερί Hot Wheels Project.

Είναι εντυπωσιακό το πώς στο έργο αυτό ενσωματώνονται έννοιες όπως είναι η ψυχική ευθραυστότητα, η αθωότητα, η αγαθοπιστία, η προθυμία, η δοτικότητα, η ετοιμότητα, η εγγενής και ασυνείδητη αυταρέσκεια, όπως επίσης και συναισθητικές αναφορές στην ιστορία της τέχνης και πιο συγκεκριμένα στον αισθησιασμό των γυμνών του Ρούμπενς ή στις αγγελικές μορφές του Τζανμπατίστα Τιέπολο.

4.

Πέντε έργα που συγκρατούμε από το φετινό φθινόπωρο Facebook Twitter
Alexandros Georgiou, «Portrait of my mother», 2021.

Ο επισκέπτης της έκθεσης βρίσκεται ενώπιον ενός «κόσμου» από έργα στα οποία φιγουράρουν πολύχρωμα ανθρωπόμορφα πλάσματα, που δείχνουν σαν να έχουν όλα παρόμοια σιλουέτα, την οποία θα την καθόριζε το ότι είναι μάλλον μικροσκελής και με υπερβολικά μεγάλο κεφάλι. Τελικά όμως, εκείνο που μοιάζει να συνδέει περισσότερο αυτά τα πλάσματα είναι το βλέμμα τους, επειδή είναι τόσο εξουθενωμένο και παραμένει ανήμπορα ακίνητο στο χείλος του «μη περαιτέρω», χωρίς να εκλιπαρεί, χωρίς να προετοιμάζεται για κάποια αντίδραση, παρά μόνο περιμένοντας κάτι που είναι τόσο μακρινό και ακαθόριστο ώστε να ακυρώνει την ίδια την έννοια της αναμονής του.

Στον αντίποδα λοιπόν του εν λόγω κόσμου υπάρχει και αυτό το έργο-απορρυθμιστής (ή καταλύτης – κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα) στο οποίο το τελάρο αλλάζει προσανατολισμό και γίνεται ένας αιχμηρός ρόμβος, στο κέντρο του οποίου στέκεται ηγεμονικά αυτή η γυναικεία φιγούρα, της οποίας το επίσης υπερβολικά μεγάλο κεφάλι έχει εξαερωθεί και παρά το ότι το περίγραμμά του διαγράφεται καθαρά, το ίδιο μοιάζει πια με κίτρινη αραιή ομίχλη, μέσα στην οποία σχηματίζεται αχνά –αλλά ευδιάκριτα– ένα διαφορετικό κεφάλι, που είναι αλόγου και κοιτάζει επίμονα τον θεατή με ένα μάτι και βλέμμα σταθερό, παγερό, καθηλωτικό σαν διαρκές κατηγορητήριο, ενώ το σώμα που σηκώνει αυτά τα δύο κεφάλια είναι άτονο και ίσως χωρίς παλμό, σαν να πρόκειται για σώμα ενός φαντάσματος.

Αυτή είναι χονδρικά μια περιγραφή του έργου που μοιάζει να είναι το αίτιο όλων των άλλων και έχει τίτλο «Πορτρέτο της μητέρας μου» στην ατομική έκθεση «Πρίγκιπας με μπλε κορόνα συναντά την οικογένεια στο σώμα του» του Αλέξανδρου Γεωργίου, στην Αίθουσα Τέχνης Ρεβέκκα Καμχή. 

5.

Πέντε έργα που συγκρατούμε από το φετινό φθινόπωρο Facebook Twitter
Βέρα Χοτζόγλου, Rausch.

Το «Rausch» είναι το ένα από τα τρία βίντεο που παρουσίασε η πρωτοεμφανιζόμενη καλλιτέχνιδα Βέρα Χοτζόγλου στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης State of Concept, στο πλαίσιο της νέας σειράς εκθέσεων με τίτλο Bona-Fide και στις οποίες θα παρουσιάζονται κάθε φορά νέο καλλιτεχνικό και κριτικό-επιμελητικό αίμα να ρέουν παράλληλα.

Η αφήγηση στο «Rausch» (όπως και στα άλλα βίντεο της Χοτζόγλου) δεν παρουσιάζει καμία γραμμικότητα, παρά ακολουθεί πορεία που μάλλον τη χαρακτηρίζει η λογική ανακολουθία ή, πιο σωστά, μια συνειρμικού τύπου ροή εικόνων. Όπως θα συνέβαινε, ας πούμε, με τα παιχνίδια που μπορεί να παίζει η μνήμη όταν ανασυνθέτει αναμνήσεις ή όταν συναισθητικά συγκολλά άλλες μεταξύ τους, χωρίς αυτές να έχουν ξεκάθαρη συνάφεια. Ωστόσο, ο θεατής δεν μένει με την εντύπωση ότι δεν θα καταφέρει να βγάλει νόημα από όσα παρακολουθεί.

Αντίθετα, μάλιστα, ο τρόπος με τον οποίο η κάμερα επανέρχεται και στέκεται με επιμονή και εντυπωσιακή εστίαση σε λεπτομέρειες υποδεικνύει ένα σύστημα από αναφορές, χάρη στις οποίες ο θεατής μπορεί να μετασχηματίσει αυτό που βλέπει σε μια αφήγηση.

Ένα βασικό θέμα του «Rausch» είναι η queer προβληματική, καθώς και όλα τα ζητήματα φύλου και γένους που μπορεί να φέρνουν την ανθρώπινη ψυχή σε έναν καταπονητικό διχασμό. Το ενσταντανέ αυτό από το «Rausch» επαναλαμβάνεται συχνά στη διάρκεια του βίντεο και χάρη σε αυτή την επανάληψή του αποκτά ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος, ως μια εικόνα αργόσυρτου, έρποντος ψυχικού πόνου. Και ο πόνος αυτός ίσως οφείλεται στο ότι η «σκηνοθετημένη» φαντασίωση του ιδανικού εαυτού, που μετατοπίζει απελευθερωτικά το υποκείμενο προς μια πιο «ανακουφιστική» θέση έναντι της διαφοράς των φύλων, έχει έναν πολύ ισχυρό και σταθερό εχθρό να την υπονομεύει: το ίδιο το σώμα. 

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Oι Έλληνες καλλιτέχνες αποκτούν φωνή στις ΗΠΑ: Η Σωζήτα Γκουντούνα για το «Greece in USA»

Εικαστικά / Oι Έλληνες καλλιτέχνες αποκτούν φωνή στις ΗΠΑ: Η Σωζήτα Γκουντούνα για το «Greece in USA»

Μια καινούργια πολιτιστική πλατφόρμα υπόσχεται να κάνει γνωστό στην Αμερική, ξεκινώντας από τη Νέα Υόρκη, τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Συνέντευξη με την ιδρύτριά της Σωζήτα Γκουντούνα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
H αντεργκράουντ σκηνή της Αθήνας σε ένα ατμοσφαιρικό ντοκιμαντέρ

Βέρα Χοτζόγλου / H αντεργκράουντ σκηνή της Αθήνας σε ένα ατμοσφαιρικό ντοκιμαντέρ

Το «Sweat» της Βέρας Χοτζόγλου που παίχτηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας έγινε δίχως σενάριο, σκηνοθεσία και μπάτζετ, αλλά είναι ένα δυνατό κινηματογραφικό τριπάκι στην ρέιβ σκηνή της Αθήνας.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Εικαστικά / «Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Αμφισβητώντας τις παραδοσιακές απεικονίσεις του ερωτισμού, η Ελένη Μπαγάκη, η Σοφία Μιτσώλα και η Janice Nowinski προσφέρουν τρεις διαφορετικές οπτικές για το τι σημαίνει να βλέπεις –και να σε βλέπουν– με τους δικούς σου όρους.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Αρτεμίσια και το πρωτο-φεμινιστικό κεντρί της

Εικαστικά / Η Αρτεμίσια Τζεντιλέσκι ήταν πολύ περισσότερο από μια εκδικήτρια ηρωίδα της ζωγραφικής

Μια νέα έκθεση στο Παρίσι επιχειρεί να αναδείξει το έργο της γενναίας καλλιτέχνιδας της μπαρόκ ζωγραφικής του 17ου αιώνα, με την πρώιμη φεμινιστική προσέγγιση, μέσα από μια φρέσκια οπτική, φωτίζοντας πτυχές πέρα από τη μυθολογία της προσωπικής της τραγωδίας και παρουσιάζοντας έργα της για πρώτη φορά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Εικαστικά / Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Η έκθεση «Διαδρομές στην τέχνη. Έργα από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος» στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων ξεδιπλώνει 150 χρόνια εικαστικής δημιουργίας μέσα από 99 έργα εμβληματικών και σύγχρονων δημιουργών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μέσα στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη 

Εικαστικά / Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης αναδεικνύει το άχρηστο σε τέχνη

Το εργαστήριο του χαράκτη, όπου ξεδιπλώνεται ένα σύμπαν βγαλμένο από κάποιο σκοτεινό παραμύθι, μεταφέρεται προσωρινά σε μια σχεδόν κρυμμένη αίθουσα του μουσείου Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ