Γεννήθηκα στην Πάφο της Κύπρου και μεγάλωσα στον δήμο Πέγειας, απ' όπου και κατάγομαι. Μεγάλωσα στο κλασικό περιβάλλον μιας τυπικής κυπριακής οικογένειας με (ευτυχώς) συχνές επισκέψεις από διάφορους στενούς συγγενείς από το εξωτερικό. Οι επισκέψεις αυτές ήταν σαν ένα update μία φορά τον χρόνο για το τι γίνεται εκεί έξω.
Μεγάλωσα μαζί με τα ξαδέρφια μου και τους φίλους μου, φτιάχνοντας δεντρόσπιτα και πίστες για μονομαχίες pokemon. Υπέροχα, ατελείωτα καλοκαίρια, έξω, ελεύθεροι. Οι δικοί μου δεν έχουν κάποια σχέση με τα εικαστικά, αν και διακρίνω ένα ταλέντο και μια μαστοριά, τα οποία, λόγω εποχής και λόγω έλλειψης ευκαιριών, δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ. Πιστεύω ότι αν οι γονείς μου μεγάλωναν υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσαμε σήμερα να έχουμε έναν καλό γλύπτη και μια καλή ζωγράφο.
Από μικρός ήξερα ότι πρέπει να κάνω κάτι με το χάρισμα που μου δόθηκε. Δεν μπορούσα να αγνοήσω την αγάπη που είχα για την τέχνη. Δεν ήξερα ακριβώς πώς και τι, αλλά κάπως ήξερα ότι this is it.
Ως καλλιτέχνες, πρέπει να είμαστε ανοιχτοί, ώστε να επηρεαζόμαστε από την κοινωνία και ακολούθως να την επηρεάζουμε κι εμείς. Οι φιγούρες μου είναι οι πρωταγωνιστές μου. Είμαστε εμείς. Θέλω ο θεατής να ταυτιστεί με αυτά τα άτομα και ίσως κάπως να βοηθηθεί, αν το έχει ανάγκη.
Ασχολούμαι με τη ζωγραφική απ' όσο με θυμάμαι. Μέχρι σήμερα, στο σπίτι όπου μεγάλωσα, οι πλάκες των τραπεζιών είναι όλες ζωγραφισμένες από κάτω με αφηρημένες γραμμές και υπερήρωες. Ήμουν πολύ τυχερός που είχα υπέροχους δασκάλους, οι οποίοι με καθοδήγησαν και μου έδειξαν ότι ο δρόμος αυτός είναι ίσως κάτι που θα μπορούσα να ακολουθήσω.
Θυμάμαι, κάποια χρόνια πριν αρχίσω τις σπουδές μου, κατά τη διάρκεια διακοπών, είχα επισκεφθεί τυχαία το Ντίσελντορφ στη Γερμανία, μη ξέροντας τίποτα γι' αυτή την πόλη. Οδηγούσαμε κατά μήκος του Ρήνου, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε δίπλα μας το επιβλητικό κτίριο της Ακαδημίας Καλών Τεχνών. Θυμάμαι να βλέπω τα μεγάλα παράθυρα με τα φώτα αναμμένα και τους φοιτητές να δουλεύουν, παρόλο που ήταν αργά το βράδυ. Μπορώ να πω πως τους είχα ζηλέψει. Εκείνη τη μέρα έμαθα για τη σχολή και πόσο δύσκολο ήταν να φοιτήσει κανείς εκεί. Δύο χρόνια μετά τα κατάφερα, πέρασα το κατώφλι της Kunstakademie και ήμουν έτοιμος για όλα.
Εκεί ασχολήθηκα πρώτη φορά με τη γλυπτική, όταν ο γλύπτης Tony Cragg με πήρε στην τάξη του, με την προϋπόθεση να μη ζωγραφίζω εκεί αλλά να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη γλυπτική. Η εμπειρία ήταν καταπληκτική. Ο άνθρωπος αυτός ήταν μια κινητή έμπνευση! Έχω πάρει τόσο πολλά από αυτόν, που είμαι μόνο ευγνώμων. Η γλυπτική πιστεύω ότι με βοήθησε πολύ και στη ζωγραφική. Ήταν σαν να μπορούσα ξαφνικά να μπω μέσα στο έργο και να το δω απ' όλες τις πλευρές, προτού καν το ζωγραφίσω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Μετά από δύο χρόνια συνέχισα με τη ζωγραφική στην τάξη του ζωγράφου Andrea Schulze, απ' όπου και αποφοίτησα με τον τιμητικό τίτλο του Master Student.
Μετά τις σπουδές μου επέλεξα να μείνω στο Ντίσελντορφ, επειδή εκεί είχα χτίσει πλέον κάτι. Ήταν οι διασυνδέσεις, ήταν οι φίλοι μου. Μια πόλη που δίνει πολλή αξία στις τέχνες, με πολλά μουσεία, πολλές γκαλερί και καλλιτεχνικά happenings ολοχρονίς. Η γεωγραφική της θέση, επίσης, μας έδινε την ευκαιρία να ταξιδεύουμε συχνά στις γύρω χώρες. Την αγαπώ πολύ αυτή την πόλη και ανυπομονώ να την επισκεφτώ ξανά σύντομα. Τους τελευταίους μήνες, λόγω της πανδημίας κυρίως, έχω επιστρέψει στην Κύπρο.
— Έκανες την πρώτη σου ατομική έκθεση πολύ νωρίς. Θα είχες την ίδια ευκαιρία, αν έμενες Κύπρο;
Εξαρτάται. Πλέον είμαστε τόσο online, που οι ευκαιρίες που έχουμε δεν είναι απαραίτητο να έρχονται από κει όπου μένεις και εργάζεσαι. Ακόμα και στο πιο απομονωμένο μέρος να είσαι, εάν είσαι εργατικός, καλός και πιστός στην τέχνη σου, η ευκαιρία θα έρθει. Η τέχνη είναι κάτι που, όσο την αφήνεις, σε αφήνει κι αυτή. Θέλει αφοσίωση. Καλώς ή κακώς, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παίζουν σημαντικό ρόλο στο exposure της δουλειάς μας. Ας το δούμε, λοιπόν, ως ένα εργαλείο που μας έχει δοθεί, ώστε να προωθήσουμε αυτό που κάνουμε, και ότι δεν χρειάζεται να πάρουμε παραμάσχαλα το portfolio μας και τρένο για το Παρίσι, ώστε να μας δει κάποιος, αν και εγώ θα προτιμούσα να κάνω αυτό.
Το να ζωγραφίζω και να δημιουργώ είναι για μένα ανάγκη. Δεν το σκέφτομαι καν. Είναι κάτι από το οποίο αποτελούμαι και μέσα σε όλο αυτό δεν βλέπω κάτι άλλο ως πιθανό σενάριο ενασχόλησης.
Αφήνω όλους και όλα γύρω μου να με εμπνεύσουν. Σαν σφουγγάρι. Έτσι καταλήγω σε συμπεράσματα, εικόνες και σκίτσα. Πολλά σκίτσα που περιμένουν να μεταφερθούν στον καμβά. Κάποια από αυτά δεν τα καταφέρνουν. Αυτό το δημιουργικό process επαναλαμβάνεται και γίνεται τρόπος δουλειάς, workflow, το οποίο αφήνω να με παρασύρει και να με οδηγήσει. Έτσι, καταλήγω στα τελικά έργα. Με αυτόν τον τρόπο τούς δίνω αυτή την απλότητα και την ανάλαφρη διάθεση, χωρίς να τα επιβαρύνω με διάφορα άλλα.
Ως καλλιτέχνες, πρέπει να είμαστε ανοιχτοί, ώστε να επηρεαζόμαστε από την κοινωνία, και ακολούθως να την επηρεάζουμε κι εμείς. Οι φιγούρες μου είναι οι πρωταγωνιστές μου. Είμαστε εμείς. Θέλω ο θεατής να ταυτιστεί με αυτά τα άτομα και ίσως κάπως να βοηθηθεί, αν το έχει ανάγκη.
Ζω και δημιουργώ σε ένα παραδοσιακό σπιτάκι στην Πάφο, μαζί με δύο πανέμορφα γατάκια, τη Φρίντα και τον Πάμπλο. Μου αρέσει να ασχολούμαι με τον κήπο υπερβολικά πολύ, βγάζω απωθημένα δώδεκα χρόνων στη Γερμανία, όπου ζούσα χωρίς κήπο. Ούτε καν μπαλκόνι δεν είχα. Μου αρέσει να μαγειρεύω και να περνάω χρόνο με τα αγαπημένα μου πλάσματα, τα ανιψάκια μου, την Εβελίνα και τον Μάξιμο. Πιστεύω πολύ στον ρόλο του «θείου» και το θεωρώ υποχρέωσή μου να τους δείξω τον κόσμο, όπως πρέπει να τον δουν, και να τα στηρίζω σε οτιδήποτε θέλουν να κάνουν και να γίνουν. Αν και μικρά σε ηλικία, έχω διακρίνει ήδη κάποιες ικανότητές τους στη ζωγραφική και αυτό με ενθουσιάζει πολύ. Με εκνευρίζει η αναισθησία.
Μολονότι ο κόσμος της τέχνης έχει πληγεί οικονομικά, πιστεύω ότι δημιουργικά μάς έκανε καλό το lockdown. Ήταν ένα διάλειμμα. Πιστεύω πολύ στη δύναμη του διαλείμματος. Μια επανεκκίνηση είναι πάντα καλή, με οποιαδήποτε έννοια. Είχαμε χρόνο να σκεφτούμε και να δουλέψουμε ξανά με τον εαυτό μας. Να αναδιοργανωθούμε. Εγώ, τουλάχιστον, αυτό έκανα. Το πρώτο lockdown μάς βρήκε στη Γερμανία, σε ένα διαμέρισμα με θέα τον δρόμο και την ενέργεια της πόλης. Το βίωσα δημιουργικά, αλλά με πράγματα που πριν δεν έβρισκα τον χρόνο να ασχοληθώ. Ήταν σαν να έκανε κάτι build-up μέσα μου και περίμενα, όταν τελειώσει όλο αυτό, να το απελευθερώσω.
Το πρώτο μου έργο μετά το lockdown ήταν το «almost out», το οποίο και σηματοδότησε την αρχή για ένα νέο καλλιτεχνικό ξεκίνημα στη δουλειά μου, σαν ένα νέο κεφάλαιο. Μπορώ να πω ότι τα σημερινά έργα είναι μια συνέχεια του έργου εκείνου.
— Πες μου για την έκθεση στα Δύο Χωριά αυτήν τη στιγμή. Τι θα δει όποιος την επισκεφτεί;
Η έκθεση «Fragile Gods», που τρέχει αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα, είναι η δεύτερη ατομική μου με την γκαλερί Δύο Χωριά. Είναι το αποτέλεσμα πολλής δουλειάς στο στούντιο, μιας όμορφης συνεργασίας και πολύωρων βιντεοκλήσεων με την υπέροχη ομάδα της γκαλερί, που πλέον τους θεωρώ οικογένειά μου. Θέλαμε να «παίξουμε» με τον industrial χώρο της γκαλερί και να τον μετατρέψουμε σε κήπο. Δώσαμε έμφαση στις λεπτομέρειες και φροντίσαμε το παραμικρό, ώστε ο θεατής να βιώνει μια όμορφη εμπειρία κατά την επίσκεψή του. Να μπορεί να μυρίσει αυτά που βλέπει, να ακούσει ήχους και να αισθανθεί πράγματα, αποκλειστικά μέσα από τα έργα. Ήταν ένα στοίχημα που, νομίζω, το κερδίσαμε.
— Ποια είναι τα σχέδιά σου από δω και πέρα;
Ζωγραφική, ζωγραφική, ζωγραφική! Έχω ξεκινήσει ήδη να εργάζομαι για τα επόμενα πρότζεκτ, με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια όρεξη. Αυτή είναι η μαγεία της τέχνης. Ξεδιπλώνεται μπροστά σου ένας κόσμος ατελείωτων δυνατοτήτων, με όλες τις κατευθύνσεις ανοιχτές για δημιουργία και εξέλιξη. Και μόνο στην ιδέα αυτή ανατριχιάζω και ανυπομονώ. Να λερωθώ, να ξενυχτίσω, να εκνευριστώ, να ακούσω, να μάθω, να χορέψω, να ζωγραφίσω.
Χρίστος Ακορδαλίτης - Fragile Gods
Δύο Χωριά Αθήνα (Μαντζουράκη 16, 210 6714827)
Έως 15 Ιουνίου
Ώρες λειτουργίας: Δευ.-Παρ. 10:00-19:00, Σάβ. 11:00-15:00
