Ο Andrew Butler -τότε ήταν απλά Andy- γνώρισε τον Antony κατά τη διάρκεια ενός πολωνέζικου δείπνου στο East Village της Νέας Υόρκης. Ο Antony δεν είχε γίνει ακόμα σούπερ σταρ με βραβεία Mercury και συνεργασίες με τη μισή σκηνή της πόλης, έπιασαν κουβέντα για μουσική και η κοινή αγάπη τους για τους Cocteau Twins τους οδήγησε στη δημιουργία ενός κομματιού με μελοδραματικούς στίχους που έλεγαν «όταν ήμουν παιδί ήξερα ότι τα αστέρια μπορούν να γίνουν μόνο πιο φωτεινά όσο τα πλησιάζεις.../ Τώρα που μεγάλωσα τα αστέρια θα έπρεπε να φωτίζουν το πρόσωπό μου / αλλά όταν συναντάω τη μοναξιά / νομίζω ότι είμαι τυφλός». Το κομμάτι που ονόμασαν «Blind» ξεχάστηκε στον υπολογιστή του Andy για τέσσερα χρόνια, μέχρι τον περασμένο χειμώνα που το σχήμα του, οι Hercules & Love Affair, άρχισε να γίνεται talk of the town και η φήμη του να ξεπερνά τα όρια της Νέας Υόρκης. To «Blind», που μόλις κυκλοφόρησε σε single, είναι ένα σπουδαίο δείγμα χορευτικής ποπ απ' αυτά που γίνονται αναπόφευκτα κλασικά, στοιχειωμένο από το πνεύμα του Studio 54, μελαγχολικό στα όρια της θλίψης, αλλά με έναν υπνωτικό ρυθμό τόσο δυνατό που μπορεί να σε ταρακουνάει για ώρες. Δύσκολα πετυχαίνεις πια χορευτικά κομμάτια που δεν τα χορταίνεις. Το περίεργο είναι πως το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ που διέρρευσε στα blog ήταν ίσως το χειρότερό τους (αλλά παραδόξως σώζεται ανάμεσα στα υπόλοιπα!), το «Athene», στο οποίο η Nomi τραγουδάει με ελληνοπρεπέστατη προφορά: ένα «Αθήηηηηναααα» στα όρια του ανόητου, προσπαθώντας να ακουστεί σαν την Debbie Harry.

Οι Hercules & Love Affair προέκυψαν μέσα στα κλαμπ της Νέας Υόρκης και η μουσική τους έχει τη νοσταλγική ευφορία μιας περιόδου που είναι δύσκολο να αναγεννηθεί, των λαμπρών χρόνων που η ντίσκο ήταν πιο «επικίνδυνη» απ' το πανκ και όριζε την underground σκηνή της πόλης. Όπως εύστοχα τους χαρακτήρισε ο Paul Finn στον «Observer», «είναι κατά κάποιον τρόπο οι ευφυείς Abba του 21ου αιώνα που ο ίδιος ο Warhol θα γούσταρε να δημιουργήσει». Στο γκρουπ εκτός απ' τον Andy συμμετέχουν η τρανσέξουαλ Nomi, η Kim Ann Foxmann, μια Χαβανέζα λεσβία σχεδιάστρια κοσμημάτων με ανδρόγυνο λουκ, ένα gay b-boy που ξέμεινε από τη voguing σκηνή της πόλης κι ένας χορευτής, ο Shayne.

Η αποδοχή του γκρουπ είναι καθολική και κατάφεραν μέσα σε λίγους μήνες να δημιουργήσουν τέτοια φήμη, που δεν υπάρχει φεστιβάλ στο οποίο να μην κλήθηκαν να συμμετάσχουν μέχρι το Σεπτέμβριο! Ο θρίαμβος του Andrew Butler είναι απίθανος, ακόμα και για τα δεδομένα της Νέας Υόρκης. Ο πιτσιρικάς που έπαιζε ως DJ από τα 15 του σε gay bar με τύπους με πέτσινα και στα 18 του έκανε ερωτική σχέση με τον Derrick Carter κατάφερε να μαζέψει γύρω του μια κολεκτίβα από εκκεντρικούς που αποτελούν το πιο δυνατό χορευτικό σχήμα της νεοϋορκέζικης σκηνής εδώ και αρκετά χρόνια. «Ήθελα να κάνω τέτοιου είδους μουσική από τότε που άκουσα πολύ μικρός το Situation των Yazoo», δηλώνει, «αυτό το b side ήταν η μουσική μου επιφοίτηση». Για να συνεχίσει: «Κάθε Παρασκευή είχα μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης στο Σόχο. Στα διαλείμματα κατέβαινα λίγα στενά πιο κάτω και εξερευνούσα ένα μαγαζί που την είσοδό του φύλαγαν δυο τεριέ. Έπαιζαν την πιο παράξενη μουσική που είχα ακούσει, έμοιαζαν με κομμάτια των Telex παιγμένα σε λάθος στροφές, πιο γρήγορα, και ντίσκο εκτελέσεις έργων του Μότσαρτ. Πουλούσαν εξαφανισμένα ρούχα των '70s και συλλογές σε κασέτες που ονομάζονταν Smylonylon, με εξωφρενικούς τίτλους γραμμένους στο εσωτερικό του πακέτου. Πίστευα ότι ήταν cool και εντελώς αδιανόητα για να τα παίξει κάποιος DJ».

Οι επιρροές του απ' τον ήχο του δρόμου και οι εμπειρίες του μέσα στα κλαμπ ήταν οι βασικοί λόγοι που τον έκαναν να θέλει να φτιάξει το γκρουπ, ενώ για την επιλογή του Έλληνα ημίθεου λέει: «ο Ηρακλής ήταν πάντα ο απόλυτος ρομαντικός ήρωας, ο πιο δυνατός άντρας πάνω στη γη. Όταν ανακάλυψα ότι είχε αρκετές ομοφυλοφιλικές σχέσεις, με συνεπήρε. Μιλάω για το σύντροφο του Ηρακλή, τον Ύλα, όσο για τις... Love Affairs, αναφέρονται ξεκάθαρα στις σχέσεις του με άντρες!».