Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το ρεπορτάζ του Τόνι Μπάρμπερ στους «Financial Times» για την Αθήνα και καταλαβαίνω την έκπληξή του όταν γράφει, εμφανώς εντυπωσιασμένος από τη χαλαρή διάθεση της πόλης, πως «ο ήλιος λάμπει και όλοι έχουν επιστρέψει από το αναζωογονητικό διάλειμμα του Πάσχα» /
και αναφέρει ένα από τα πιο διαδεδομένα στερεότυπα της κρίσης: «Ένας γνωστός μού λέει ότι τα εστιατόρια είναι τόσο γεμάτα –με Έλληνες, όχι μόνο με ξένους τουρίστες–, ώστε ο ίδιος δεν μπορούσε να κάνει κράτηση πουθενά τις προάλλες. Όλα αυτά δεν δείχνουν μια κοινωνία που ξέρει, ή φοβάται, ότι βρίσκεται δύο βήματα από τον γκρεμό» /
πραγματικά, αναρωτιέμαι στα σοβαρά, αυτή είναι η εντύπωση που δίνει η πόλη σε έναν ξένο επισκέπτη; /
(και είναι πολλοί πια, από το καθολικό Πάσχα και μετά) /
την Κυριακή το μεσημέρι, σκοτώνοντας την ώρα μου καθώς είχα φτάσει νωρίτερα σε ένα ραντεβού, δοκίμασα να κάνω μια σύντομη βόλτα από το Μοναστηράκι μέχρι το Σύνταγμα, με ενδιάμεσο σταθμό την πλατεία Αγίας Ειρήνης που δεν είχα δει για έναν, σχεδόν, χρόνο /
καθώς βρισκόταν σε εξέλιξη ένας (ακόμα) κυριακάτικος αγώνας δρόμου, αποκλείοντας την κυκλοφορία σε πολλά σημεία, παρατήρησα πόσο πιο ήρεμη ήταν η πόλη, καθώς δεν μπορούσαν να φτάσουν στο κέντρο αυτοκίνητα /
από την Αθηνάς ανέβηκα την Αθηναΐδος (μία από τις πολλές ονομασίες της Καραγιώργη Σερβίας, όπως την κατηφορίζουμε από το Σύνταγμα), χωρίς αυτήν τη φορά να είμαι αναγκασμένος να περπατάω στο μικροσκοπικό πεζοδρόμιο /
δεν είναι ότι τα αυτοκίνητα στην Αθήνα απλώς κινούνται, όπως συμβαίνει στις άλλες πόλεις /
είναι ότι φέρνουν μαζί τους ένα δυσάρεστο ψυχολογικό φορτίο που μεταφράζεται σε εκνευρισμό και ένταση, καθώς είναι μποτιλιαρισμένα στην κίνηση ή προσπαθούν να παρκάρουν όπου να 'ναι /
από αυτή την άποψη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κανείς δεν έχει σκεφτεί, έστω μια μέρα την εβδομάδα (τις Κυριακές, ας πούμε), να απαγορεύεται εντελώς η κυκλοφορία στο εμπορικό τρίγωνο (Σταδίου - Μητροπόλεως - Αθηνάς), όπου ούτως ή άλλως συγκεντρώνεται ο περισσότερος κόσμος και οι τουρίστες /
χωρίς τα αυτοκίνητα, αλλάζει εντελώς η αίσθηση της πόλης, όλα μοιάζουν να αποκτούν έναν διαφορετικό ρυθμό /
επιστρέφω, όμως, στην αρχική μου αναζήτηση της «χαλαρής πόλης» και, πραγματικά, αν κινηθείς αυστηρά ανάμεσα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, εισπράττεις αυτή την κάπως παράταιρη αίσθηση «ανεμελιάς» /
θυμάμαι την αντίστοιχη δική μου έκπληξη όταν τη δεκαετία του '90, εν μέσω πολέμων και βομβαρδισμών, είχα επισκεφθεί το Βελιγράδι /
μου φαινόντουσαν «παράξενες» και οι πιο συνηθισμένες όψεις μιας «κανονικής» ζωής: ένα ανοιχτό καφέ, η θέα νέων ανθρώπων να διασκεδάζουν σε κάποιο μπαρ /
ασυναίσθητα, ο ξένος επισκέπτης αναζητά εικόνες που να συμπληρώνουν τη δική του προκατασκευασμένη εικόνα /
αλλά, νομίζω, στην Αθήνα, αν κινηθείς εκτός αυτής της καλά προστατευμένης νησίδας, το σοκ είναι αναπόφευκτο /
έχω πάει στην Ιταλία, φίλοι γυρίζουν από την Ισπανία και όλοι λέμε το ίδιο: καμιά πόλη στην Ευρώπη δεν δοκιμάζεται τόσο άγρια όσο η Αθήνα /
ακόμα και στη Θεσσαλονίκη ο «αέρας» είναι πολύ διαφορετικός, τουλάχιστον στο κέντρο της /
πουθενά δεν συνέβη αυτό που είδαμε και συνεχίζουμε να βλέπουμε εδώ /
κι ας ανοίγουν νέα μαγαζιά, κι ας χαζεύει ο κόσμος το concept store της Adidas στην Αιόλου, κι ας φτιάχνεται (επιτέλους) το γωνιακό νεοκλασικό Αθηνάς και Ερμού με τα σφραγισμένα παράθυρα από την εποχή της κατασκευής του μετρό /
είμαστε η πρωτεύουσα, πολλές φορές για καλό, αλλά και άλλες τόσες για κακό /
όσο η χώρα είναι εγκλωβισμένη στη μέγγενη της κρίσης, η «επόμενη ημέρα» της Αθήνας θα μετατίθεται διαρκώς για αργότερα.
Γι αυτό και όταν γυρίζουμε από πόλεις του εξωτερικού -αλλά και από τη Θεσσαλονίκη- είμαστε όλοι πράσινοι από ζήλεια.
Τη μερίδα του λέοντος αποτελούν οι οδηγοί αυτοκινήτων και δικύκλων. Πολλές φορές αλλά και οι πεζοί που ούτε αυτοί σέβονται τους κ.ο.κ. όπως διασχίζουμε το δρόμο όπου να 'ναι αν και πενήντα μέτρα πιο κάτω υπάρχει διάβαση, περνούν και αυτοί με κόκκινο κ.α.
Θα πρέπει να αλλάξει γενικά η νοοτροπία απέναντι στον διπλανό μας, στην πόλη και στη ζωή εν γένει.
Σας χαλάει που μαζεύετε ο κόσμος να τρέξει?
Αυτή είναι η Ελλάδα.
Α! Και προφανώς και η Αθήνα είναι αποτυχημένη (ως πρωτέυουσα αποτυχημένου κράτους) αλλά απείρως καλύτερα απ'την επαρχία.
Μόλις εχθές είχα συζήτηση με έναν Φινλανδό επισκέπτη, φίλο φίλης, ο οποίος ήρθε πρώτη φορά στην Αθήνα και την Ελλάδα γενικά.
Η εντύπωση που του έδωσε η Αθήνα δεν έχει να κάνει ούτε με το ότι είμαστε κακοί οδηγοί (που είμαστε), ούτε με το ότι βγαίνουμε παρά την κρίση στις ταβέρνες και τις καφετέριες.
Αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν οι γεμάτοι κακόγουστα γκράφιτι τοίχοι, τα αποτσίγαρα κάτω από κάθε θαμνάκι, τα παρατημένα ποτηράκια του καφέ σε κάθε παγκάκι (κατά μέσο όρο σε απόσταση περίπου ενός μέτρου από τον κάδο) και μάλιστα κυκλοφόρησε και λίγο εκτός της τουριστικής περιοχής Αρεοπαγίτου- Πλάκα- Θησείο.
Και αυτό που μου έκανε εμένα εντύπωση ήταν πως μέσα σε όλο αυτό το τοπίο ο ίδιος αρνήθηκε να πετάξει το αποτσίγαρό του κάτω γιατί "είναι τόσο όμορφα εδώ, γιατί να χαλάσω αυτή την ομορφιά με ένα ακόμη σκουπίδι;".
Όσα αναφέρονται, λοιπόν, στο άρθρο είναι λίγο πολύ αλήθεια, ωστόσο σαν κατακλείδα εγώ θα προτιμούσα να πω το εξής (επιτρέψτε μου να δανειστώ το δεύτερο μισό της πραγματικής κατακλείδας του άρθρου): ότι όσο η παιδεία και ο σεβασμός στην ίδια μας την πόλη λάμπουν δια της απουσίας τους, "η "επόμενη μέρα" της Αθήνας θα μετατίθεται συνεχώς για αργότερα."
Συνεπώς,μάλλον στον εαυτό μας πρέπει να αλλάξουμε κάτι, παράλληλα με τις όποιες αλλαγές πρέπει φυσικά να γίνουν και από την πολιτεία και οποιονδήποτε αρμόδιο φορέα.
@RF_junkie 27.4.2015 | 03:28
Επειδή, αν και εφόσον... έχετε επισκεφτεί αυτές τις πόλεις για τις οποίες ενίσταστε, μάλλον πρέπει να ήσασταν ολίγων ημερών, για να μη πω ωρών, τουρίστες... Για όσους έχουμε ζήσει για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε αυτές, το πρόβλημα είναι το ίδιο. Η διαφορά τους με εμάς είναι ότι ξέρουν να διατηρούν σε άριστη καθαριότητα «όσα βλέπει η πεθερά»...
Προσωπική πείρα, από τις πόλεις που αναφέρονται, έχω από Βερολίνο, Βρυξέλλες, και Βαρκελώνη.
Οι ελληνικοί δρόμοι και τα πεζοδρόμια(οπου υπαρχουν η όπου μπορείς να τα περπατήσεις) είναι κακοφτιαγμένα με τα φτηνότερα υλικά και γεματα χώματα και μόνιμη βρωμιά.
Συν τα σκουπίδια. Εξω ενδέχεται να δεις σκουπίδια, ποτέ όμως σε τόση μεγαλη κλίμακα. Και φυσικά τα πάντα είναι καλοφτιαγμένα και φροντισμένα. Καμία σύγκριση με την Ελλαδα. Με το που πατάς το πόδι σου εκτός αεροδρομίου ή ακόμα χειρότερα αν κατεβεις στην Πάτρα απ το πλοίο, η διαφορά είναι εμφανέατατη. Σε κάθε δρόμο, σε καθε πολη σε κάθε χωριό.