Γιάννης Κόκκαλης

Τι μας δείχνει η φουσκωτή κατασκευή του τζιπ και τι η προβολή του πατρόν;

Το φουσκωτό τζιπ κατασκευάστηκε το 2008 ως σχόλιο στον ξέφρενο καταναλωτισμό και την επίδειξη του νεοπλουτισμού που βιώναμε εκείνη την εποχή. Η πίεση του αέρα διαμορφώνει τον μεγάλο όγκο, δίνοντάς του μια απειλητική αίσθηση επέκτασης προς τον θεατή. Αυτή αντισταθμίζεται από την προσομοιάζουσα σε καπιτονέ καναπέ επιφάνεια. Πέρα από το προφανές λογοπαίγνιο της «φούσκας», προσπάθησα ουσιαστικά να οργανώσω μια καθαρά γλυπτική φόρμα με εσωτερικές αντιθέσεις που μεταβιβάζονται στον διάλογο του έργου με τον θεατή. Σήμερα, με την κοινωνική κατάσταση τελείως διαφορετική από του 2008, το σχόλιο αντιστρέφεται καθώς ο θεατής αντιλαμβάνεται το αντικείμενο ως μνημείο παρά ως αγαθό. Η προβολή, έργο του 2011, αναφέρεται στα γνωστά σχέδια πατρόν που χρησιμοποιούνται στη ραπτική, με τα οποία, ακολουθώντας την εκάστοτε γραμμή, αναπαράγουμε ένα συγκεκριμένο προϊόν. Είναι η προσπάθεια συμπύκνωσης μιας οδηγίας παραγωγής με μια ευρύτερη έννοια.

Πώς συνδέονται μεταξύ τους;

Ο συνδυασμός των δύο έργων στην εγκατάσταση φιλοδοξεί να προσληφθεί ως μια συνομιλία ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν που αντιπροσωπεύεται από το τζιπ και την πληθώρα επιλογών για το μέλλον που προσφέρει το πατρόν.

Πιστεύετε ότι θα μάθουμε κάτι από την οικονομική κρίση ή ότι με την πρώτη ευκαιρία θα γυρίσουμε στα «παλιά»;

Θεωρώ πως η ανθρωπότητα βρίσκεται πάντα σε μια εξελικτική πορεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα λάθη δεν επαναλαμβάνονται.