Είναι Κυριακή βράδυ. Η βεράντα έχει πλημμυρίσει. Βρέχει ακατάπαυστα. Διαβάζω την Δυνατότητα ενός Νησιού του Ουελμπέκ. Νότια Ισπανία, η Björk με τον Λάγκερφελντ στο ίδιο τραπέζι, σάτιρα πάνω στην σάτιρα, νεοπλουτίστικος κυνισμός, η ιδιοσυγκρασιακή κυνικότητα ενός τύπου που αυτοσαρκάζει την καριέρα του μέσα από ένα μεγαλειώδες μυθιστόρημα, μόλις έχω γυρίσει από τις Κάννες, από το μέρος που ο μικροαστισμός συναντάει την ψευτογκλαμουριά πάνω από ένα κοκτέιλ Paradise (μικροί το λέγαμε και «πέντε άσπρα με blue Curaçao»), η πόλη μοιάζει παραδομένη στο αντίδοτο της αναβροχιάς και οι μετεωρολόγοι μετράνε τα εκατοστά της βροχής δίπλα από τα πεζοδρόμια. • Έχει πλάκα γιατί είναι Κυριακή, Κυριακή βράδυ, και υποτίθεται ότι όλοι βλέπουν το Star ή ένα dvd που νοίκιασαν από το βίντεο κλαμπ, αλλά τελικά κάτω στην πόλη μια μηχανή μαρσάρει έξω από το Booze, η Γ. σβήνει τα κεράκια για τα γενέθλιά της, ο Η. κάθεται κάτω από φωτιστικό με τις δίπλες και κουτσοχορεύει το Japan των Cocorosie και τα κορίτσια με τα κοντά μαλλιά (sooo cliché) συζητάνε για το Lesbian Film Festival που έρχεται, έρχεται οσονούπω. • Ο ταξιτζής που με κατεβάζει στο κέντρο ανησυχεί για τα σκουπιδιάρικα του δήμου (αυτά με τον avant garde θόρυβο που θυμίζουν Battles με ένα touch από Panda Bear) και μου αναμασάει τη γνωστή τσιχλόφουσκα του Νίκου Μαστοράκη περί γυναικών-«γραμματοσήμων», που «όσο τα φτύνεις τόσο περισσότερο κολλάνε». Και μετά στο κέντρο είναι όλοι. • Στο Pop είναι ο Αλέξανδρος με το κούρεμα που ισορροπεί μεταξύ Karen O και μορμόνου σε περιοδεία κηρύγματος, ο Μελέτης της Bettina που ακραιφνώς μου αποκαλύπτει ότι είμαι ο πνευματικός του πατέρας (ζηλεύοντας τον αντίστοιχο τίτλο του Pitsirikou), ο Παντελίδης (art director του «Esquire») που χορεύει με New Order, ο Καραμαγγιώλης που μου περιγράφει την ποιοτική ανωτερότητα του φεστιβάλ ταινιών του Ρότερνταμ, η Βάσω, ο Γιώργος, δυο ξανθιές Αγγλίδες και ο (φοβερός!) Dj Χρήστος που παίζει Of Montreal και κοιτάζει αμήχανα το timeline του cd player. Αθήνα. • Κυριακή βράδυ. Είναι όλοι εδώ. Παπούτσια με μεγάλα τακούνια απέναντι από το Pop, Hotel Caroline, Hotel Maxim, οι μαυρούλες της οδού Αθηνάς (έλα έλα έλα, 15 ευρώ, ό,τι πάρεις 15 ευρώ), ξεγλιστράμε από τα αλκοτέστ, Jokers, Βουλής νούμερο 7, μια ανάσα από τα γραφεία μας, η Ελεάννα έχει τη γιορτή της και με περιμένει στη Μητροπόλεως γωνιά με Σύνταγμα, στην Eurobank απέναντι. Της δίνω την πετσέτα με την ούγια του H&M και της Κάιλι Μινόγκ και ενθουσιάζεται. • Κάπου στην παραλιακή, στο Posidonio, τραγουδάει ο Νίκος Βέρτης. Ο συγκάτοικος μου στέλνει μήνυμα «το μαγαζί είναι γεμάτο με 17χρονα με δεκάποντα τακούνια που περιμένουν. Το πρώτο κομμάτι του προγράμματος είναι το Eye Of The Tiger. • Τώρα εξηγείται και η αθρόα ετήσια προσέλευση στους Scorpions. Η Αθήνα ποτέ δεν κοιμάται. Στα μπουζούκια παίζουν Survivor και Evanescence πριν τα λαϊκά άσματα και στα Pop του κέντρου Abba και Depeche Mode πριν από τις κιθάρες των Strokes. • Ξημερώνει και οι Άγγλοι από το Λίβερπουλ που έχουν έρθει για τον τελικό του Champions League βολοδέρνουν έξω από τα McDonald's και τραγουδάνε το You'll Never Walk Alone. • Πίσω στο σπίτι, στο MySpace είναι ακόμα μερικοί online. Η ψηφιακή Αθήνα δεν κοιμάται. Κάνει παρέα με την αληθινή Αθήνα. Στις οπτικές ίνες της πόλης κάπου διασταυρώνονται ο ένας με τον άλλο, πριν σηκωθούν τα πρώτα ρολά από το σουπερμάρκετ της γειτονιάς σου.