ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 18 και δεν έχω ολοκληρώσει ακόμη τη σχέση μου με κάποιον ,κάτι που θεωρείται φυσιολογικό πιστεύω στην ηλικία μου.Το θέμα όμως είναι ότι προβληματίζομαι γιατί είναι κάτι που πραγματικά θέλω να βιώσω με κάποιον και δεν βλέπω να γίνεται σύντομα..Βλέπετε περνάω μία φάση που οι ορμόνες μου είναι εκτοξευμένες στο άπειρο και αισθάνομαι έλξη για ένα μεγάλο αριθμό ατόμων που συναναστρέφομαι,αλλά φυσικά δεν έχω ιδέα πως να κάνω κίνηση ή έστω να ξεκινήσω παιχνίδι.Νιώθω πως δεν μπορώ να το υποστηρίζω σαν άνθρωπος και ότι θα καταλήξω να γίνομαι ρεζίλι ,κάτι που με κρατάει πίσω γιατί δεν ικανοποιώ τα θέλω μου και είναι τόσο λάθος οπτική μα δεν μπορώ να απαλλαγώ από αυτή.Ποτέ δεν υπήρξα ως τώρα κοπέλα με μεγάλη εμπειρία στις ερωτικές σχέσεις καθώς δεν ένιωθα την ανάγκη,αλλά τώρα αυτή η ανάγκη υπάρχει και είναι πολύ μεγάλη.Πιστεύω ότι κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται στη σωστή στιγμή για κάθε άνθρωπο έτσι ώστε να μην αργότερα γίνουν η αιτία για βαθύτερα προβλήματα.Αυτή η στιγμή για μένα είναι τώρα.Έχει ζήσει κάποιος κάτι αντίστοιχο;κάποια συμβουλή;

Οσο περιεργο και αν ειναι θελω να εξομολογηθω οτι πλεον δεν εχω φιλους.Ηταν επιλογη μου απο καποιο σημειο και μετα.Η κατασταση εχει ξεφυγει εντελως.Δεν ξερω αν φταιει ο περιγυρος μου,παντως πιστευω πως σε μια τετοια εποχη οπως η σημερινη ειναι αδυνατο να βρεις εναν ανθρωπο που να θελει πραγματικα να κανει μια φιλια.Οι περισσοτεροι που παρατηρω ειναι φιλοι οποτε τους συμφαιρει,οποτε δεν εχουν εναλλακτικη λυση και οταν υπαρχει κερδος στη μεση..Παιδια λυπαμαι τοσο πολυ για την καταντια αυτου του κοσμου και για να το θεσω πιο σωστα,λυπαμαι για την γενια μου που πιστευω πως ειναι η χειροτερη σε αυτο το θεμα. Καλυτερα λοιπον μονη μου και σιγουρη παρα με "φιλους" και να αναρωτιεμαι ποσο κοντα μπορει να ειναι η προδωσια τους.Γιατι σιγουρα θα ερθει...Το νου σας!!! Οι καλυτεροι φιλοι τις περισσοτερες φορες ειναι τα πιο καλα κρυμμενα φιδια!

Ειμαί τόσο ερωτευμένη που θέλω να γίνω ένα σύννεφο. Οι χαρακτήρες μας έκαναν κλικ όταν γνωριστήκαμε στο πάρτι. Κάθε φορά που τον σκέφτομαι με πιάνει μια ταχυπαλμίαααα

Καλησπέρες! Θέλω να ρωτήσω κάτι που εδώ και καιρό με προβληματίζει. Είμαστε 2,5 χρονια μαζί με ένα παιδί και το σεξ φαινόταν στην αρχή να είναι καλό καθώς υπήρχε πολύ συναισθηματισμός. Το θέμα όμως είναι πως στην πορεία δεν άλλαζε τιποτα σε αυτό και άρχισε να γίνεται πολύ "στάνταρ βήματα" χωρίς όμως ο άλλος να εκφράζει κάποιο προβληματισμό για αυτό. Δεν εξέφραζε καμία επιθυμία, ό,τι ήθελα εγώ, ήθελε και κείνος έλεγε, πρωτοβουλίες σχεδόν έπαιρνα μόνο εγώ γιατί εκείνος δεν έπαιρνε. Αποφασίζω να πάρω λοιπόν τα ινία και προσπαθώ να αλλάξω τα πράγματα, με διακριτικές πράξεις μέχρι που έφτασα και στην κουβέντα για αυτό. Τον ρώτησα αν υπάρχει κάτι που εκείνος θέλει, φαντασιώνεται μπλα μπλα για να το μοιραστούμε. Μου λέει θέλει να βγάλουμε βίντεο. Ρε παιδιά....σκάλωσα!! Είμαι υπερβολική??? (φυσικά δεν έδειξα τπτ). Ο λόγος που σκάλωσα είναι ότι, δεν είναι λίγο ακραίο ενας άνθρωπος που δεν έχει εκφράσει κανένα μα κανένα γούστο 2,5 χρόνια, (σχεδόν τίποτα) ξαφνικά να μου λέει αυτό, το οποίο δεν είναι κάτι απλό. Με φοβίζει γιατί σκέφτομαι πως αν δεν ρωτούσα δεν θα το μάθαινα, δεν είναι λίγο περίεργο 2.5 χρόνια να μην έχεις εκφράσει το παραμικρό από αυτά που θες; Με πεταξε απ' το ένα άκρο στο άλλο. Άσε που αυτό που μου είπε δεν νομίζω πως μου φαίνεται και πολύ δελεαστική ιδέα στην φάση που είμαστε.

Πριν λίγες μέρες, έγραψα αυτή την εξομολόγηση http://m.lifo.gr/confessions/view/323855. Τον έχω ξαναδεί άλλες δυο φορές απο τότε στο γυμναστήριο. Όμως ενώ με κοιτάει και καταλαβαίνω πως του αρέσω, δεν μου βγαίνει να του χαμογελάσω γιατί ντρέπομαι. Πώς να αφεθώ και να του χαμογελάσω; Θέλω να καταλάβει πως κι εμένα μου αρέσει, χωρίς να εκτεθώ, καθώς πηγαίνω κάθε μέρα στο γυμναστήριο. Είμαι άπειρη σε θέματα φλερτ και σχέσεων.Αν δεν έχετε σκοπό να με βοηθήσετε, σας παρακαλώ μην γράψετε άσχετα και χλευαστικά σχόλια. Απλά προσπεράστε την εξομολόγηση.

Ώρες ώρες αισθάνομαι πως όλοι μας είμαστε μόνοι σε αυτό τον κόσμο. Αισθάνομαι πως κανείς, ποτέ, δε θα με καταλάβει πραγματικά, όσο κι αν θέλει. Και τότε θέλω να βγάλω μια κραυγή. Οργής, απόγνωσης, δε γνωρίζω. Απλά ώρες ώρες δε χωράω στον εαυτό μου.

Ή δεν το έζησα ή το έχω ξεχάσει. Θα ήθελα να υπήρχε στη μνήμη ένα κοντέρ που να μπορεί κανείς να μηδενίζει χωρίς να θυμάται ποιος ήταν χθες ή πριν μερικά λεπτά. Χωρίς να αισθάνεται θυμό, αγανάκτηση, απογοήτευση, θλίψη, αυτολύπηση, ενοχές επειδή είναι αυτός που είναι κι αυτό δεν συνάδει με αυτό για το οποίο τον προόριζαν, παρά μόνο να ξεκινά να χαίρεται τη ζωή από την αρχή σα να μην υπήρξε χθες, σαν να μην υπήρξε κανένας πόνος. Χρόνια τώρα κάθε φορά που θα μπορούσα να χαρώ με κάτι λειτουργούσαν αυτοματισμοί στη μνήμη μου πως όπου νά'ναι έρχεται και μια συμφορά κρυμμένη πίσω από μια ανέμελη στιγμή. Δεν θέλω να πω όλη μου την ιστορία, παρά μόνο να κάνω μια έκκληση σε γονείς και υποψήφιους γονείς : Τα παιδιά σας δεν είναι ούτε ιδιοκτησία, ούτε κατοικίδια ούτε το "κούτελό σας" στην κοινωνία. Αν τα αγαπάτε πραγματικά εντοπίστε τα ταλέντα τους και προσπαθήστε να τα βοηθήσετε να τα αξιοποιήσουν. Μην τους κοπανάτε στα μούτρα σε κάθε ευκαιρία πόσες "θυσίες" κάνατε γι' αυτά, διότι η αγάπη δεν είναι θυσία, είναι σκέτα αγάπη. Αν τα αγαπάτε θα το νιώσουν, δεν χρειάζονται πειστήρια. Μην επιδεικνύετε τα προσωπικά τους επιτεύγματα σαν δικά σας και μην τα μαλώνετε που δεν εκπλήρωσαν τα δικά σας μισοκαμμένα όνειρα, μην τα διαχειρίζεστε συναισθηματικά. Αν τα αγαπάτε πραγματικά σίγουρα θα σας νοιάζει η ευτυχία τους και μόνο, χωρίς να τα βλέπετε σαν εργατικά χέρια, σαν φόρτωμα, ή σαν εμπόδια για να κάνετε τη ζωή σας. Αυτά !

Εγώ 23 αυτός 46 εγώ Ελλάδα αυτός Αυστρία.Συντρόφια, κραξτε ελεύθερα!

Ειμαι αχρηστη στο να ψωνιζω δωρα.Οσο καλα και να ξερω καποιον πιστευω οτι αποτυγχανω οταν προκειται να του αγορασω δωρο.Ποιο ειναι το ιδανικο δωρο κατα τη γνωμη σας (γενεθλιων, χριστουγεννων, ονομαστικης γιορτης);;

μου λειπεις και σε νοιαζομαι αλλα δεν μπορεις να το νιωσεις