ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα κάνει πριν λίγο καιρό μια εξομολόγηση σχετικά με έναν φίλο μου, ο οποίος μετά το χωρισμό του με μια κοπέλα από την παρέα, άρχισε να απομακρύνεται και να αλλάζει πολύ σαν άνθρωπος.Βγήκαμε χθες ομαδικώς μετά από κοντά 3 μήνες που είχαμε να τον δούμε και παρατήρησα το εξής. Σε επίπεδο παρέας ήταν απίστευτα αστείος, ενεργητικός, καλυτερα απο οτι ηταν όταν τον γνώρισα. Όταν όμως μείναμε μόνοι μας πραγματικά δεν ήξερα ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος. Τελείως διαφορετικές απόψεις (προς το καλο μην παρεξηγηθω), πολύ ώριμος αλλά πάρα πολύ μελαγχολικός. Ένιωσα ότι πονάει πάρα μα πάρα πολύ και παλεύει να το συγκρατήσει. Ξέρω ότι θα τον ξαναδώ μετά από πολύ καιρό αλλά λέτε να υπάρχει κάνας τρόπος έστω και έμμεσα να κάνω κάτι για αυτον;

Ειμαστε 30 χρονων...δε λεω βγηκα περασα ωραια στη ζωη μου ομως το αγορι μου δε θελει να βγω μπουζουκια με τις φιλες μου γιατι νομιζει οτι θα μου την πεσουν και δεν ξερω και γω τι αλλο..υποτιθεται με εμπιστευεται αλλα δεν εμπιστευεται τις παρεες μου που ψαχνονται η δεν εχουν μια σταθερη σχεση...σε τσιπουραδικο δεν εχει προβλημα να παω αλλα σε μπουζουκια επειδη δουκευε και εβλεπε τι γινοταν φοβαται...πως του αλλαζω γνωμη?ειμαστε πολυ καλα και γενικα δε μου απαγορευει πραγματα ομως το ξενυχτι το φοβαται..

Ποπο ρε παιδιά πόσο άσχημο αίσθημα αυτό του χωρισμού..Πραγματικά νιώθω απαίσια,χτες Εκλαψα τόσο πολύ που μουδιασε το κεφάλι μου..Το θέμα είναι πως δεν αξιζει αλλά δε μπορώ να σταματήσω..Με έχει πληγώσει πολύ Κ θυμώνω όταν τα σκέφτομαι αλλα μετά κ πάλι πέφτω πολύ ψυχολογικά..Ξυπνάω κάθε μέρα με άθλια ψυχολογία,το προσπαθώ αλλά νιώθω μέσα μου πολύ άσχημα..Θέλω απλά να μου φύγει..

Έχω σημερα γενέθλια και απενεργοποιησα απο το φβ να δείχνει στους φίλους μου ότι έχω. Πιο λίγες ευχές συγκριτικά με προηγούμενες χρονιές αλλά από πιο καλούς φίλους μάλλον. Νιώθω περίεργα αλλά και ανακουφισμενη κάπως.

Πάντα κάτι δε θα σου κάνει, το ύψος μου, η ματιά μου, τα κιλά μου, η μυρωδιά μου, το άγγιγμά μου, ο τρόπος που φιλάω, τα δάχτυλά μου, τα σημάδια μου, η φωνή μου. 'Ντάξει ρε τέλειε. Άσε με στη ησυχία μου.

Μου αρέσει πολύ να ξεμιτιζω στην βεράντα με όμορφο καιρό.Να πίνω πορτοκαλάδα και να βλέπω την μικρή πλατεία.Τοσο απλά έγω χαίρομαι τις μέρες.

Πολλές φορές αδυνατώ να καταλάβω τους ανθρώπους, αν και το παλεύω σε όλη μου την ζωή.Γιατί ενώ πάντα σκέφτομαι τους άλλους και κοιτάω να μην στενοχώρησω και προσβάλλω κανέναν, αυτό από ότι φαίνεται δεν είναι αρκετό για κάποιους.Μακάρι να είχα την δύναμη να διαβάζω την σκέψη των άλλων, θα με βοηθούσε πάρα πολύ

Γιατί άραγε συνειδητοποιούμε πόσο μεγάλη αξία είχε κάτι μόνο όταν το χάνουμε και πολλές φορές είναι πολύ αργά να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε ή να το ξαναφέρουμε πίσω;Είναι στη φύση του ανθρώπου φαίνεται το να νοσταλγεί τα παλιά και πάντα να επιθυμεί αυτό που δεν έχει

Λένε ότι η σιωπή κάνει θόρυβο όταν σταματάς να είσαι διαθέσιμος σε μηνύματα κτλ στους πρόσφατα πρώην που στέλνουν και απαντάς γιατί έχεις συναισθήματα.. Αυτό όμως το διαθέσιμο όταν γίνεται σιωπή δεν απαντώ η απαντώ τυπικά και ψυχρά πιάνει?έχει πιάσει σε κανένα και να κατάλαβε τι έχασε ο άλλος με σκοπό μια επανασύνδεση καλύτερη ίσως και από την αρχή?Οκ μιλάμε για νορμάλ αιτίες χωρισμού και όχι τόσο θέμα χαρακτήρα..

Πιστεύω ότι στην Ελλάδα ζούμε 100 χρόνια πίσω σε ορισμένα θέματα. Δυστυχώς ενώ ο κόσμος προχωράει, εμείς δεν λέμε να αλλάξουμε, παραμένουμε κολλημένοι στα ίδια. Αναξιοκρατία, σεξισμός, ρατσισμό, έλλειψη σεβασμού απέναντι στο διαφορετικό, κουτσομπολιό, ταμπελοποιηση (το να βάζουμε ταμπέλες και να κουτσομπολευουμε τον άλλο ακόμα και όταν αυτός δεν μας ενοχλεί), αναχρονιστικές αντιλήψεις για τη ζωή κλπ.Δεν λέω ότι σε άλλες χώρες δεν υπάρχουν παρόμοια προβλήματα, καμία κοινωνία δεν είναι η τέλεια, όμως έχω την εντύπωση ότι στην Ελλάδα είναι πολύ πιο συχνά..Αν και το σχόλιο αυτό δεν είναι και τόσο προσωπικό, ένιωσα την ανάγκη να εξομολογηθώ τις σκέψεις μου κάπου