Ήταν ένας από τους έξι εγκαυματίες της φωτιάς στο Μάτι που η κατάστασή τους ήταν βαριά, o μόνος που επέζησε. Ο Δημήτρης Φιλιππής μιλά όχι μόνο για τη μέρα της καταστροφής αλλά και για όλα όσα ακολούθησαν: τις απώλειες, τις ενοχές, τις μάχες με το σώμα και το κράτος. Και κυρίως, για τη μνήμη που δεν σβήνει.
«Ήμουν 78 ημέρες στην εντατική και ενάμιση μήνα σε πλήρη καταστολή. Δεν ήξεραν αν θα ζήσω ή αν θα πεθάνω. Στο νοσοκομείο έμεινα συνολικά τέσσερις μήνες». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που είπε ο Δημήτρης Φιλιππής, ξεκινώντας να αφηγείται τη δική του διαδρομή μέσα από τη φωτιά. Μια διαδρομή που θυμάται μέχρι την τελευταία στιγμή, μέχρι που έπεσε στη θάλασσα και λιποθύμησε. Ξύπνησε ξανά τον Σεπτέμβριο του 2018.
Στις 23 Ιουλίου 2018, πήγε με τη γυναίκα και το παιδί του στην παραλία. Ανέβηκε στο σπίτι για να ξεκουραστεί. Εκεί κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. «Συνειδητοποιώ ότι είχε ξεκινήσει φωτιά στο Μάτι. Πήγα στη Μαραθώνος, συνάντησα τον πεθερό μου και τρέξαμε να ειδοποιήσουμε όσο περισσότερους μπορούσαμε. Πήραμε μαζί και κάποιους ηλικιωμένους».
Κάποια στιγμή εγκλωβίστηκε. Κάθε στροφή στα στενά ήταν μια επιλογή ζωής ή θανάτου. «Έτρεχες, και κάθε φορά που έστριβες σκεφτόσουν ότι τελείωσες. Και αν έκανες λάθος στροφή και σε περικύκλωνε η φωτιά, αυτό ήταν».
«Είδα δέντρο να φουντώνει σαν τα κάρβουνα στη ψησταριά. Για τέτοιες θερμοκρασίες μιλάμε. Φύσαγε και ο αέρας σε έκαιγε». Κάποια στιγμή, έπεσε στον δρόμο προς τη θάλασσα. Ο πόνος, η κούραση, η απελπισία, ήταν ασήκωτα. «Αν δεν σκεφτόμουν τη γυναίκα και το παιδί μου, θα είχα μείνει εκεί».
Τρεις φίλοι του δεν τα κατάφεραν. Δεν είδε το αυτοκίνητο ενός φιλικού ζευγαριού και πίστεψε ότι είχαν ήδη φύγει. «Αν ήξερα, ίσως να τους είχα σώσει», λέει. Οι τύψεις τον συνόδευαν για πολύ καιρό.
Η επόμενη μέρα δεν ήταν πιο εύκολη. Όταν βγήκε από την εντατική, δεν μπορούσε ούτε να καθίσει. Χρειάστηκαν 78 ημέρες για να κάνει τρία βήματα μέχρι το παράθυρο.
Η αποκατάσταση ακόμα και σήμερα δεν είναι πλήρης. Υποφέρει από φαγούρες, πόνους στα άκρα, παθαίνει αγκύλωση στο αριστερό χέρι, έχει καρδιολογικά προβλήματα λόγω της παραμονής του στην εντατική και υψηλό ζάχαρο από το άγχος. Πρόσφατα, διαγνώστηκε με βαριάς μορφής κατάθλιψη και κρίσεις πανικού. «Με τη θεραπεία συνειδητοποίησα ότι έκανα πράγματα που δεν έκανα ποτέ στο παρελθόν».
Αλλά και η σχέση με το κράτος, όπως την περιγράφει, ήταν σκληρή. «Το επίδομα πρόνοιας το πήρα μετά από τρία χρόνια. Δεν πήρα αναδρομικά. Τον πρώτο μήνα πήρα 330 ευρώ, τον δεύτερο 313. Και μ’ αυτά έπρεπε να μεγαλώσω ένα παιδί». Η πρόσληψη στο Δημόσιο καθυστέρησε επίσης. «Ένιωσα συμπεριφορές μέχρι και εκδικητικές. Λες και φταίγαμε που καήκαμε».
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα - μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Ηχοληψία: Άλεξ Αντωνίου
Μίξη ήχου: Φαίδωνας Κτενάς
