ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα! Είμαι 25 χρόνων φοιτήτρια και τον τελευταίο καιρό είχα ξέμεινει τελείως από φιλίες και η ζωή μου γενικά είχε πάρει την κατηφορα. Βρέθηκε λοιπόν ένα παιδί από το ίντερνετ φαινόταν πάρα πολύ καλός και ότι νοιαζόταν πραγματικά για μένα. Να μην τα πολυλογω πέρασαν πολλοί μήνες που μιλάγαμε από μηνύματα ,βγαίναμε και κάπως έτσι γίναμε κολλητοί. Το θέμα είναι ότι αρχίζει και μου βγάζει ζήλια για όλα τα άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι . Φαίνεται να είναι λίγο εμμονικος μαζί μου ,λέει πως με σκέφτεται όλη την ώρα(φιλικά) , ότι αν κάποια μέρα δεν μιλήσουμε πολύ πέφτει ψυχολογικά κλπ. Γενικά έχει κολλήσει πάνω μου και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Τον αγαπώ πολύ γιατί είναι καλό παιδί αλλά τελευταία μου βγάζει κάποια πράγματα που με χαλάνε. Δεν θέλω όμως να τον χάσω από τη ζωή μου γτ είναι ο μοναδικός άνθρωπος που νοιάστηκε για μένα τόσο πολύ. Εσείς πώς το βλέπετε; Θέλω μια γνώμη για το τι μπορώ να κάνω . Ευχαριστώ εκ των προτέρων

το τίμημα της αξιοπρέπειας καμία φορά είναι η μοναξιά το διάβασα και για φέτος το βιβλίο μου.... Τρομερή κουβέντα ευχαριστώ τα μάλα

δεν έχω καμία απόδειξη, έχω απλά μια διαίσθηση, ένα ένστικτο δεν ξέρω πως να το πω, χωρίς να πιστεύω ότι με έχει απατήσει απαραίτητα. υπάρχουν κάποιες ενδείξεις, όπως ότι έχει βάλει στο mute τα μηνύματα του messenger, αλλά δεν έχω υποψίες για κάποια συγκεκριμένη. πώς να ρωτήσω αν κάτι τέτοιο ισχύει χωρίς να φανεί σαν σκηνή ζηλοτυπίας?

Θα ηθελα τη βοηθεια σας σε ενα ενα θεμα που με απασχολει καιρο και δε νιωθω ανετα να το συζητησω με ανθρωπους που γνωριζω. Ειμαι παντρεμενη 11χ με τον αντρα μου. Εκεινος 42 εγω 40 με 3 παιδια. Να σας πω οτι ουτε οικονομικα προβληματα εχουμε ουτε υπαρχει κατι αλλο που να επηρεαζει τη σχεση μας αρνητικα. Το θεμα που με απασχολει πολυ ειναι η ερωτικη μας ζωη τα 2 τελευταια χρονια ειδικα τους 10 μηνες εχει γινει ανυπαρκτη. Ειναι και ο λογος που μαλωνουμε με τον αντρα μου τον τελευταιο καιρο συχνα και μου λεει πραγματα που με εξοργιζουν και με κανουν να κλαιω και να νιωθω ασχημη και ανεπιθυμητη. Μου λεει πχ οτι ολο αυτο σκεφτομαι δεν εχω κατι αλλο να ασχοληθω τον εχω πρηξει σκεφτομαι μονο με το...μου και αλλα χειροτερα που ντρεπομαι να πω. Εχω προσπαθησει πολλες φορες με πολλους τροπους να τον προκαλεσω ερωτικα αλλα παντα με αποφευγει με μια δικαιολογια αλλες φορες εκνευριζεται και φωναζει αλλες φευγει χωρις να πει κατι. Δεν εχει σιγουρα καποιο οργανικο προβλημα (το ψαξαμε μετα απο πολλα παρακαλια) εχει σταθερη δουλεια γραφειου 8ωρη που παντα στις 6 ειναι σπιτι και ουτε ο ψυχολογος που πηγαμε μαζι μπορεσε να βοηθησει ουτε υπαρχει αλλη. Δε βγαινει μονος του αν και δε του πολυαρεσει να βγαινει. Και απο χρονο εχουμε πολυ. Παλιοτερα που ηταν και πιο μικρα τα παιδια καναμε ερωτα πολυ συχνα το επιδιωκε οσο εγω και επαινουσε το σωμα μου και την εμφανιση μου. Να σας πω οτι δεν εχω αλλαξει ιδιαιτερα εχω μονο 4 κιλα παραπανω απο οταν παντρευτηκαμε και περιποιουμε τον εαυτο μου και εκανα αρκετες αγορες που σχετιζονταν με την ερωτικη μας ζωη. Δεν ξερω τι μπορει να φταιει πια τι αλλο να σκεφτω να ψαξω. Ο αντρας μου ειτε θα βλεπει μπαλα ειτε θα ειναι στον υπολογιστη διαβαζοντας αθλητικα και κατασκευες! Εμενα η λιμπιντο μου χτυπαει κοκκινο δε μπορω να ηρεμησω. Εχω αναγκη να κανω ερωτα!!! Σας παρακαλω μην ειρωνευτειτε μη λετε να χωρισω να βρω αλλον και τετοια. Τον αγαπαω τον αντρα μου παντα μας προσεχε ειναι καλος και στοργικος πατερας και συζυγος. Δεν ξερω τι του συμβαινει τα 2 τελευταια χρονια. Θα εκτιμουσα περισσοτερο απαντησεις απο παντρεμενους-ες και οσους-ες βρισκονται σε μακροχρονιες σχεσεις. Σας εχει τυχει κατι παριμοιο και πως το αντιμετωπισατε; θεωρειτε υπερβολικο να κανει ερωτα ενα ζευγαρι που ειναι καιρο μαζι σχεδον καθε μερα; να θελετε εσεις και οχι ο-η συντροφος σας; ποσο συχνα νιωθετε την αναγκη αυτη και ποσο συχνα γινεται; Οσοι εχουν να πουν κατι που θα βοηθησει θα το εκτιμουσα πολυ γιατι ειμαι πραγματικα σε απογνωση. Πιστευω πως οσοι ειστε παντρεμενοι με καταλαβαινετε περισσοτερο. Σας ευχαριστω και συγνωμη για το σεντονι.

Δεν καταλαβαίνω το "πάτε και ερωτεύεστε λάθος άτομα". Δηλαδή αλήθεια ξυπνάμε μια μέρα συναντάμε χίλια άτομα και ερωτευόμαστε το πιο λάθος από επιλογή; Δε γίνονται επίτηδες αυτά ούτε το επιλέγουμε. Απλά συμβαίνουν. Και ναι συμβαίνει να ζήσεις το μεγάλο σου έρωτα και αυτό το άτομο να μην ανταποκριθεί. Συνήθως έτσι γίνεται. Άλλοι δε θα νιώσουν ποτέ ερωτευμένοι. Ίσως ελάχιστοι τυχεροί να το ζήσουν και αμοιβαία. Αλλά αυτά όλα δε γίνονται με το ζόρι ούτε από επιλογή λάθος ατόμου ούτε επίτηδες. Συμβαίνουν. Μάθανε πάρα πολλά άτομα να κοιτάνε την πάρτη τους. Ο εγωισμός τους. Και δεν καταλαβαίνουν πόσο κακό τους κάνει. Για τους ίδιους και μόνο. Για τους άλλους η ζημιά έχει ήδη γίνει. Το πως θα την περάσει-ξεπεράσει αυτή τη ζημιά εκείνο το άτομο αφήστε να το κάνει μόνο του ή με τι βοήθεια που το ίδιο άτομο θα ζητήσει ή με αυτούς που πραγματικά θέλουν να το βοηθήσουν.

Έχω να πάω τέσσερα χρόνια διακοπές και ούτε προβλέπεται φέτος να πάω (λόγω χρημάτων). Θέλω διακοπεεεεεες.

Είμαστε κι εμείς που ξενερώνουμε όταν μιλάει κάποια σαν μεσήλικας που ψάχνει μια σίγουρη αγκαλιά και χαμομήλι. "Είδαμε και οι έρωτες που έβγαλαν", τσιτάτα του κώλου. Δεν έχουμε όλοι τη διάθεση να γίνουμε το ήσυχο λιμανάκι επειδή εσείς βαρεθήκατε να ερωτεύεστε λάθος πρόσωπα. "

Είμαι 25 χρόνων, ειδικευόμενη γιατρός και είμαι με το σύντροφό μου ,ο οποίος επίσης εργάζεται , 6 χρόνια. Θέλουμε πολύ ένα παιδάκι. Η μητρότητα ήταν κάτι που ονειρευόμουν από πολύ μικρή και ειδικά με αυτό τον άνθρωπο είναι για μένα όνειρο ζωής. Θα μου πείτε πού είναι το πρόβλημα τότε; Το πρόβλημα είναι ότι οι τριγύρω και ειδικά οι γονείς μου θεωρούν ότι είμαι πολύ μικρή για παιδί και ότι πρέπει να "ζήσω τη ζωή μου" κλπ. Απ' τη μια σε μια κοινωνία που συνήθως οι γάμοι γίνονται μετά τα 30 το καταλαβαίνω αυτό, απ' την άλλη θεωρώ πως για τους άλλους ο,τι και να κάνουμε ποτέ δε θα είναι σωστό. Είτε θα είμαστε πολύ μικροί είτε πολύ μεγάλοι κλπ κλπ και δεν ξέρω αν πρέπει να σταθώ σε αυτό ή στο τι θέλουμε εμείς πραγματικά.

διωξε τους τοξικους ανθρωπους απο τη ζωη σου, λενε, και τους εδιωξα. ε και; νιωθω τοσο μονη.

Πριν κάμποσο καιρο η μητέρα του και αδερφή του με έφτασαν στα όρια μου.Έκαναν τα πάντα για να με βγάζουν άχρηστη και ανίκανη για διαφορά πράγματα. Πάντα με πολύ υπουλο τροπο ώστε αν έλεγα το οτιδήποτε να με έβγαζαν τρελή. Πριν ξεκινήσω να παίρνω μπρος να καταλάβω τι γίνεται έλεγα πάντα "έλα μωρέ δε πειράζει,έτσι είναι" και τα επερνα όλα στη πλακα. Φυσικά όσο δεν αντιδρούσα και φαινομουν ανεκτική τόσο περισσότερο χοντραινε το θεμα... Μετά λοιπόν όταν κατάλαβα τι παίζει και ότι σιγά σιγά με εκμεταλλευονται άλλαξα σταση.Στην αρχή με εξόργιζε πάρα πολύ αυτό το γεγονός. Ένιωθα πολύ αδικία,δεν μπορούσα να διανοηθω ότι είχανε φτάσει εκτός ορίων και πως η πλάκα τους εξελίχθηκε σε μισος.Δεν έκαναν επίθεση ποτέ μπροστά στον δικό μου,αντίθετα επέλεγαν στιγμές που δεν είναι ο δικός μου εκεί. Αλλά ο κόσμος ειναι μικρός για να κρυφτεί η αλήθεια και έτυχε να τις πιάσει στα πράσα ο δικός μου 2 φορές. Παρόλα αυτά το κατάπια και εκανα τα πάντα να το διαχειριστώ.Ο δικός μου σε όλη αυτή την ιστορία μου έδινε δίκιο,αναγνώριζε πως δεν είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι όλα αυτά,και από πρωτοβουλία δικιά του αποφάσισε να τους μιλήσει.Φυσικά θυματοποιηθηκαν και οι δύο και έβαλαν τα κλάματα αλλά εφόσον το είχε δει με τα μάτια του δεν επηρεάστηκε.Του ζήτησα να μην το τραβήξει άλλο,δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να τσακωθεί και να φτάσει στα άκρα εξαιτίας μουΘεώρησα πως η σωστότερη λύση είναι να κρατήσω τις αποστάσεις για το καλο όλων μας. Είχαμε γενικά πολλά πάρε δώσε,και σημείο αναφοράς ήταν το πατρικό του σπίτι.Ο δικός μου λόγο δουλειάς είχε να πάει μια εβδομάδα,μιλούσαν συχνά στο τηλέφωνο όμως. Στα τηλέφωνα ολο σποντες ότι χαθήκαμε ,και ξαφνικά άρχισαν από μεριάς της μητέρας του τα προβλήματα υγείας και άλλα κοινά ελληνικά μαμαδιστικα ξελογιασματα.Εγώ δεν μιλούσα παρόλα αυτά,ρωταγα τι συμβαινει,τι επαθε... αλλά δεν είμαι χαζη. Και φυσικά δεν γύρισα ποτέ να κατηγορήσω κανέναν... Πριν δυο μέρες πήγαμε γιατί γιορταζε τα γενέθλια της η μητέρα του. Έριξα νερό στο κρασί μου αφού είχα να τους δω ένα μήνα και ,και πήγα...Το κλίμα ακόμη το ιδιο ,δεν του έδωσα περιθώριο για επιθέση . Αλλά τα πικροχολα σχόλια μεταξύ σοβαρού και αστείου δεν έλειπαν από το τραπέζι...Δεν είπα τίποτα του δικού μου...Της αγνοούσα,αλλά με πληγώνει αυτή η κατάσταση. Δεν ήθελα ποτέ να γίνουμε έτσι...Ελπίζω να μη το περάσει κανένας άλλος άνθρωπος αυτό τον τυφλό πόλεμο... Και ελπίζω σε μια κοινωνία όπου δε θα υπάρχει τοση κακία και μίσος από το τιποτα.