Ραντεβού στο κουζινάκι του γραφείου
Εκεί που ένα snack break αποκτά άλλη γεύση.
ADVERTORIAL
Ο Ανδρέας, φρέσκος στο γραφείο, κρατάει τον καφέ του σκέτο και κρύο καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Το ίδιο και το mood του. Η Μαρία, πρόσχαρη και ευγενική, πάντα με το χαμόγελο, είναι η «επιστάτης» των μαζώξεων, των διαλειμμάτων και της κουζίνας. Αυτός ο μικρός χώρος του μεγάλου γραφείου είναι το στοιχείο της και η ίδια φαίνεται να γνωρίζει καλά κάθε μυστικό του: ποιος αφήνει τα φρούτα να χαλάσουν, ποιος τρώει όλα τα μπισκότα πριν καν προλάβει το υπόλοιπο team, ποιος ξεχνάει το ταπεράκι του στο ψυγείο για βδομάδες.
Σήμερα, έρχεται καμαρωτή, κρατώντας μια σακούλα Lidl γεμάτη κόκκινα μήλα. Οι μικρές κηλίδες που μοστράρουν πάνω στις φλούδες τους, της φτιάχνουν τη διάθεση. «Μπορεί το αισθητικό κομμάτι να υστερεί λίγο, αλλά παραμένουν νοστιμότατα», απευθύνεται στον νέο συνάδελφο, σε μια προσπάθεια να σπάσει μεταξύ τους ο πάγος. Ο Ανδρέας χαμογελάει αμήχανα. Σκέφτεται πως τελευταία, και ο ίδιος μοιάζει με ένα τέτοιο μήλο. Κάπως αδέξιος στο «περιτύλιγμα», αλλά το ίδιο καλός στο εσωτερικό του. Το δικό του potential, καλά κρυμμένο, φαίνεται να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να ξεδιπλωθεί.
Το βλέμμα του συναντά εκείνο της Μαρίας και για πρώτη φορά από τότε που ήρθε στο γραφείο, νιώθει μια μικρή ανακούφιση. Σαν να του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να κάνει τη σωστή εντύπωση, να βρει τον ρυθμό του, να ανήκει κάπου, έστω και σε αυτόν τον μικρόκοσμο της κουζίνας που μοιάζει να έχει τους δικούς του, άτυπους, αθέατους κανόνες. Η Μαρία μπορεί να δείχνει πως κουβαλά μέσα της μια καρδιά-περιβόλι, μα στις πεποιθήσεις της παραμένει άνθρωπος του «τόσο όσο», ειδικά όταν πρόκειται για τρόφιμα και περιβάλλον. Ο Ανδρέας, πάλι, δεν συνηθίζει τις «σπατάλες» στις εκδηλώσεις των συναισθημάτων του. Προτιμά να στέκεται πιο συγκρατημένος, σοβαρός, εργατικός και σχετικά φειδωλός με τις πολλές χαιρετούρες.
Όμως εδώ, κάτι κουμπώνει μεταξύ τους με έναν τόσο παράξενο, όσο και ενδιαφέροντα τρόπο. Κατά τη διάρκεια αυτής της μυστήριας συγκυρίας, ο ίδιος αποφασίζει να δανειστεί τελικά ένα μήλο από τη σακούλα. Το μάτι του σταματά στην επιγραφή: «Μη με απορρίπτεις», γράφει με όμορφα, πράσινα γράμματα και μαζί με τη φρεσκάδα του φρούτου έρχεται και μια πιο φρέσκια οπτική. Ίσως, σκέφτεται, το σοφότερο σε κάθε περίπτωση είναι να μη βιαζόμαστε να απορρίψουμε κάτι, πριν καν το δοκιμάσουμε. Γιατί, ποιος ξέρει; Μπορεί τελικά να μας αρέσει.
Η Μαρία συνεχίζει την ημέρα της φουριόζα και ο Ανδρέας με τον δικό του προσωπικό ρυθμό. Το κουζινάκι θα ερημώσει για τις επόμενες ώρες, καθώς έχει πέσει αρκετή δουλειά. Ξαφνικά ακούγεται ένας παράξενος ήχος. Τα φώτα σβήνουν, τα laptops παγώνουν, τα κλιματιστικά σταματούν. Ένα μικρό μουρμουρητό απλώνεται στον ανοιχτό χώρο του γραφείου. «Πάλι διακοπή;» ακούγεται από κάπου στο βάθος. Το μόνο μέρος που μοιάζει να έχει ακόμα λίγη ζωή είναι το κουζινάκι, με το ψυγείο να κρατάει τη δική του δροσιά.
Όλη η ομάδα αρχίζει να μαζεύεται σιγά-σιγά εκεί. Η Μαρία είναι η πρώτη που ανοίγει το ψυγείο. «Λοιπόν, παιδιά, ό,τι έχει μείνει μέσα, να το σώσουμε πριν ζεσταθεί». Βγάζει γιαούρτια, τυριά, φρούτα, ένα μισοτελειωμένο καρπούζι. Σε λίγα λεπτά, ο πάγκος μετατρέπεται σε αυτοσχέδιο μπουφέ. Κι όλοι εκείνοι που πριν λίγες ώρες ήταν βυθισμένοι στα laptop τους, τώρα γελάνε, συζητούν, μοιράζονται ιστορίες. Ο Ανδρέας, που μέχρι τότε έπινε τον κρύο, σκέτο καφέ του σιωπηλός, πιάνει τον εαυτό του να κάνει το πρώτο official snack break στην ιστορία. Μερικές φορές χρειάζεται ένα blackout για να ανάψουν τα σωστά φώτα!
Η διακοπή κάποια στιγμή τελειώνει, τα φώτα επανέρχονται ζωηρά, οι οθόνες γεμίζουν με ανοιχτά tabs και εκκρεμότητες. Η Lidl σακούλα παραμένει στη θέση της, ενώ στο εσωτερικό της έχουν απομείνει λίγα μόνο μήλα. Ο Ανδρέας έχει πλέον «πιάσει το μήνυμα» από τη συσκευασία τους. Η βλάβη στο ρεύμα μπορεί να έσβησε τα δεδομένα από τους υπολογιστές, αλλά ενεργοποίησε τη ζεστασιά. Κι ας έφερε -στην κυριολεξία- ένα φοβερό κύμα ζέστης. Τελικά, οι πιο ωραίες επανεκκινήσεις δεν έρχονται από μηχανήματα, αλλά από ανθρώπους. Από φρέσκα ξεκινήματα και δεύτερες ευκαιρίες. Έτσι μόνο γίνεται ο κόσμος, αλλά και το γραφείο, λίγο πιο «βιώσιμο».
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
GOOD LIVING
GOOD LIVING
