ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μαρεσει που θέλω να γνωρίσω και κάποιον... Πως θα τον γνωρίσω αφού δεν βγαίνω καθόλου έξω; ?

Δεν αντέχω . Κάνω υπομονή δυο μέρες να απαντήσει σε ένα μήνυμα και με έχει αφήσει σε αναμονή. Βλέπει τι ανεβάζω αλλά ακόμα τίποτα . Τι θέλει να πει ο ποιητής ; να ξανακάνω κίνηση η να μην κάνω τίποτα ;

Έχω βαρεθεί να βλέπω τόσο κατηγοριοποιημένα πρότυπα...Πότε θα καταλάβουμε ότι ολη η ομορφιά βρίσκεται στον χαρακτήρα κάποιου ή σε μια όμορφη συζήτηση η οποία θα καταφέρει να σε αγγίξει...Προσωπικά προτιμώ τις γυναίκες που ξέρουν να μιλάνε παρά μια γλάστρα δίπλα μου

Πριν μερικές μέρες μου έκλεψαν το κινητό ενώ ήμουν και είπα ψέματα στους δικούς μου, φοβούμενος ότι θα ανησυχήσουν πολύ καθώς σπουδάζω σε άλλη πόλη. Τους είπα το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας απλά παρελειψα την κλοπή. Το έκανα προκειμένου να μην φοβηθούν και αγχώνονται μετά συνέχεια. Τώρα όμως νιώθω απαίσια που είπα ψέματα αλλά δεν υπήρχε και άλλη επιλογή. Φοβάμαι μην το μάθουν τελικά και χάσουν την εμπιστοσύνη τους σε εμένα καθώς συνήθως τους λέω οτιδήποτε εχω σκοπό να κανω. Αν και αυτά που είπα δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Δεν θα τους βάλω στη διαδικασία να μου πάρουν άλλο. Αλλά παρόλα αυτά νιώθω απαίσια και φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή όλο αυτό γυρίσει εναντίον μου. Είναι τόσο κακό να πούμε ένα ψέμμα για να μην στενοχωρησουμε κάποιον άλλο ?

Μου λείπει το δυναμικό μητρικό πρότυπο. Τον πατέρα μου τον έβλεπα πολύ περιστασιακά γιατί έμενε/μενειστο εξωτερικό αν και είναι ακόμα παντρεμένοι μεταξύ τους, δίχως να επικοινωνούν συστηματικά. Νιώθω πως η μητέρα μου χρειάζεται βοήθεια, δεν έχει αυτοπεποίθηση είναι καταθλιπτική και μονίμως θεωρεί τον εαυτό της αδύναμο πράγμα το οποίο μου το είχε περάσει έντονα και εμένα στα εφηβικά μου χρόνια και πλέον στα 20 μου καταβαλω προσπάθεια να με αγαπώ και υπάρχει βελτίωση. Τι να κάνω; Έχω τρομερή ανασφάλεια για την οικογένεια μου, πολλές φορές νιώθω ότι πρέπει να αναλαμβάνω πρωτοβουλίες και συμβουλές που θα έπρεπε να τις είχε η μητέρα μου, όπως ενδυνάμωση της προσωπικότητας, αισιοδοξία. Δεν μπορώ να πω είμαι ευγνώμων για όσα υλικά μου παρείχε, αλλά αυτη η μετάδοση αρνητικών συναισθημάτων (άθελά της) κάθε φορά που την επισκέπτομαι με καταβάλει συναισθηματικά. Θέλω να την βοηθήσω και δεν ξέρω τι να κάνω;; βλέπω δυναμικούς γονείς και τους ζηλεύω ομολογώ

Τα τελευταία 2 χρόνια έχω τυπικές σχέσεις με 2 φίλες μου, που ήμασταν μαζί από το γυμνάσιο, με τη καθεμία ξεχωριστά.Ενώ όλα ήταν καλά, ξαφνικά ενώ συζητούσαμε σοβαρά προσωπικά θέματα, εξέφρασα κάποιες σκέψεις, ιδέες, απόψεις που δε ταυτίζονται με τις δικές τους. Με αποτέλεσμα να χαλάστουμε. Από πότε οι άνθρωποι δεν κάνουν διάλογο, αντίλογο και περιμένουν να τους χαϊδεύεις τα αυτιά;Εξομολογούμαι ότι στα 30φεύγα, περίμενα ότι μετά από τόσα χρόνια, θα είχαμε τη τσίπα να ζητήσουμε συγνώμη, να συζητήσουμε και να αποδεχτούμε ότι υπάρχουν και διαφορετικές γνώμες.

Ρε παιδιά πετυχαινω σχεδόν καθε μερα εναν τυπο στο μετρο ο οποίος μου αρεσει αλλα δεν ξερω πως να τον προσεγγισω. Δηλαδη να πάω ετσι στο ακυρο και τι να του πω? Εσας πως θα σας φαινοταν αν σας προσεγγιζε καποια κοπελα στο μετρο? Ειναι περιεργο?

Στον συντροφο μου δεν αρεσει να τον λεω μωρο μου.Ειμαστε και οι δυο 20 χρονων.Δεν καταλαβαινω γιατι.Εμενα μαρεσει πολυ και ειναι πολυ γλυκο.Αυτος επιμενει οτι δεν ειναι για αντρες αλλα μονο για γυναικες.Τι φαση;

Αλλωστε αυτο δεν αναζητουμε ολοι... ακομα και αν δεν το κανουμε συνηδειτα.. υπαρχουν και αυτοι που το νοημα της ζωης τους ειναι ο Θανατος.. το μονο σιγουρο για ολους και ολα τα ζωντανα.το προισμα μεσα απο το οποιο βλεπει ο καθεις μας σχηματιζει την συνολοκη εικονα της αγελης. Η μονοδιαστατη οπτικη μεσα στο συνολο δεν μπορει παρα μεσα απο την συγγρηση να υπαρχει, ωστε η διαφορετικοτητα, εμφανης να χαρακτηριζει. Κανενα μελος της αγελης δεν ειναι το ιδιο με το αλλο, ακομα και οταν οι ομοιωτητες ειναι χαρακτιριστηκες. Το νοημα της ζωης δεν θα μπορουσε να λειτουργει διαφορετικα, διαφερει με δισεκκατομυρια τροπους... Αυτη η εμφυτη αναγκη για διαφορετικοτητα ακομα κ μεσα στο ιδιο συνολο, δημιουργει τεραστιες αντιθεσεις και ειναι πραγματικα δυσνοητο οτι μπορει αντιδιαμετρικες οπτικες, να το χαρακτιριζουν εξισου. τωρα τι θες να σου πω? το νοημα της δικης μου? εγω ξομολογηθηκα

Αυτο το συνηθειο στην επαρχια , ειδικα στα νησια να κοιτανε τοσο αδιακριτα , να καθεσαι σε ενα καφε και να κοιτανε ολοι να τσεκαρουν απο πανω μεχρι κατω την καθε κινηση, να μιλανε μεταξυ τους και να κοιτανε και σε σενα να χτυπα τοσο ασχημα.Και αν οντως λενε κατι ? Ειλικρινα δεν μπορω αλλο..νιωθω να με πνιγουν..Τι να κανω για να το ξεπερασω?