Ο δρόμος των νέων ηγεσιών που θα αναδειχτούν μέσα από τη κρίση δεν περνά μέσα από αγκάθια, αλλά μέσα από γιαούρτια. Στον δρόμο με τα γιαούρτια θα πρέπει να πορευτούν όσα από τα παλιά πρόσωπα θέλουν να παραμείνουν στο προσκήνιο. Ανάμεσα από ιπτάμενα κεσεδάκια πρέπει να περπατήσουν και όσα νέα πρόσωπα αναδειχτούν ηγέτες στον χώρο τους (πολιτική, επιχειρήσεις, πολιτισμός, τέχνη, σπορ). Για διαφορετικούς, όμως, λόγους...
Οι «παλιοί» να δείξουν έμπρακτα την οδύνη και την ειλικρινή αλλαγή τους. Δεν πρόκειται να πείσουν ότι το έκαναν μέσα από τους δεκάδες φρουρούς που πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος. Αν έχουν νέες ιδέες, αν επενδύουν στο νέο σκηνικό, αν μπορούν να εμπνεύσουν νεαρά άτομα, τότε μπορούν να κάνουν την τολμηρή, μα οδυνηρή επιλογή: να περπατήσουν ανάμεσα στους λίγους (ίσως «επαγγελματίες») που κραδαίνουν κεσεδάκια και τους αρκετούς που φωνάζουν με οργή. Η ιστορία είναι γεμάτη ηγέτες που είχαν δεύτερη ευκαιρία. Έχει ρίσκο αυτή η επιλογή, αλλά είναι μάλλον η μοναδική που θα επιτρέψει σε κάποιους παλιούς να μπορούν να κυκλοφορήσουν ως πρόσωπα ή ως πολιτικοί.
Τα «νέα» πρόσωπα να μετασχηματίσουν την τυφλή οργή σε δράση. Η επανεκκίνηση της χώρας εξαρτάται από το πόσο η χαμένη ενέργεια σε παρορμητικές αντιδράσεις ή σε παθητική στάση μπορεί να αναβαθμιστεί σε δημιουργικό καύσιμο. Όποιοι φιλοδοξούν να γίνουν οι νέοι ηγέτες της χώρας, στο κεντρικό επίπεδο αλλά και στο τοπικό, θα πρέπει να πείσουν τους πολλούς ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος να τιμωρήσεις τις ελίτ που κυλίστηκαν στον βούρκο του χρέους από το να εκσφενδονίζεις γιαούρτια.
Είμαι από κάθε άποψη εναντίον των γιαουρτιών, αλλά αυτά θα συνεχίσουν να πέφτουν όσο οι «παλιοί» παραμένουν γαντζωμένοι στα προνόμιά τους και στέλνουν 2 στους 3 νέους στην ανεργία, την απόγνωση και την ψυχολογική παράκρουση. Παραίτηση από προνόμια, διαφάνεια και σκληρή δουλειά για το σύνολο είναι ένας κάποιος δρόμος για όσους θέλουν να έχουν ειλικρινή συμπαράσταση από απλούς πολίτες όταν θα πέσει το μπουκάλι. Γιατί μάλλον θα πέσει...
Ένα μεγάλο μέρος των «παλιών» δεν μπορεί να αλλάξει. Είναι δέσμιοι του τρόπου που αναδείχτηκαν, των προνομίων που απέκτησαν αλλά κι ενός περίγυρου, ο οποίος δεν έχει καμιά δυνατότητα προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Το κακό για την Ελλάδα είναι ότι είναι ελάχιστοι αυτοί που αποσύρονται, έστω για ν’ απολαύσουν τα προνόμιά τους. Η γλύκα της εξουσίας τούς κρατά σ’ ένα στάτους που η κρίση θα το σαρώσει.
Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία που διεκδικεί να κατευθύνει τις τύχες της χώρας. Πρόκειται για άτομα που συμμετείχαν σε όλες τις «φούσκες», ήταν τα darlings του συστήματος, στην καρδιά της διαπλοκής. Έκαναν γρήγορα το ακροβατικό μετά το 2010 και προσφέρονται σε ξένα κέντρα για να μεταφέρουν στην Ελλάδα σκηνές λεηλασίας, όμοιες με τη Ρωσία της εποχής Γέλτσιν. Ήδη την προχωρούν καλά τη δουλειά, δεν είναι όμως βέβαιο ότι η Ελλάδα της Ευρώπης θα αποδεχτεί Ολιγάρχες και τους υποτακτικούς τους ως αφέντες.
Στο δρόμο του Γ. Νταλάρα
Ο Στ. Τσαγκαρουσιάνος δεν έγραψε ένα politically correct κείμενο για το επεισόδιο με τον Γ. Νταλάρα στο Ίλιον, όπως οι περισσότεροι δημοσιογράφοι και αναλυτές. Επαναλαμβάνω ότι είμαι ριζικά εναντίον κάθε βίας με τη μορφή γιαουρτιού, ωστόσο πιστεύω ότι άνθρωποι με συμμετοχή στις ελίτ, όπως ο Γ. Νταλάρας, έχουν καλύτερους τρόπους για να δείξουν ότι κατανοούν την απόγνωση της κοινωνίας από τις δωρεάν συναυλίες.
Ο Γ. Νταλάρας (και ο καθένας μας στη δική του, πολύ μικρότερη αυλή) έχει τη δύναμη να κινητοποιήσει ζωντανές δυνάμεις για μια θετική δράση απέναντι στην κρίση. Τα μέλη των ελίτ που ανέβηκαν την περίοδο 1974-2009 και που θέλουν να μείνουν στο σκηνικό θα πρέπει να θυσιάσουν κάτι απ’ όσα αποκόμισαν (αρκετοί, ενδεχομένως, νόμιμα και χωρίς ηθικό ζήτημα). Δεν αρκεί να δώσουν κάτι το οποίο δεν τους κοστίζει τίποτε. Με χαμηλούς τόνους, με αίσθηση της οδύνης, με το ρίσκο του γιαουρτιού, πολλά μέλη της ελίτ μπορούν να δώσουν κάτι αξίας για την κοινωνία.
Το μαθηματικό και κοινωνικό έλλειμμα της χώρας είναι τεράστιο. Η άσκηση της κρίσης δεν θα βγει μόνο από τη μεγαλοσύνη των δανειστών, ούτε από το υστέρημα των άνεργων νέων ή το κούρεμα των χαμηλοσυνταξιούχων. Οι παλιότεροι που «έχουν τον τρόπο τους» μέσα από τη διαδρομή την περίοδο της «φούσκας» και πολλά νέα παιδιά με πτυχία από το LSE, το Χάρβαρντ, κάποιοι από αυτές τις δύο κατηγορίες έχουν την ευκαιρία να μπουν στην καινούργια εξίσωση. Δεν αναζητούνται Ήρωες, μόνο ματαιόδοξοι, κανονικοί άνθρωποι που θέλουν να σταθούν στο ύψος των καιρών.
Να επαναλάβω για πολλοστή φορά την αξία να δούμε 5 πράγματα που είναι πλέον εντελώς διαφορετικά από τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι ελληνικές ηγεσίες. Από τον πρώτο υπουργό μέχρι τον τελευταίο δημοτικό σύμβουλο των Γρεβενών, ή τον πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Γυθείου.
Φιλανθρωπία, υποκρισία ή κοινωνική δράση;
Με αφορμή την έκρηξη του βίντεο ΚΟΝΥ, μια τεράστια μορφή της κοινωνικής δράσης, η Μπεθ Κάντερ, γράφει μια μακριά, αλλά μεστή ανάλυση για τη διαφορά ανάμεσα στην εκμετάλλευση του πόνου και την ουσιαστική κοινωνική συμβολή.
Μεγάλο μέρος των ελληνικών ελίτ είχε συνηθίσει να θεωρεί προσωπικά κέρδη τα έσοδά του και να κάνει την οποιαδήποτε κοινωνική συμβολή του με έξοδα του κράτους. Μεγάλο μέρος των ηγετών που θα αναδειχτούν μέχρι το 2015 θα είναι όσοι σπάσουν αυτό το μοντέλο. Θα το κάνουν δημόσια, παίρνοντας μεγαλύτερο ρίσκο να εισπράξουν γιαούρτια απ’ όσο εκείνοι που κρύβονται. Με τόσο βαθιά κρίση, με τόσο κατανεμημένη ενοχή, δεν μπορεί να υπάρξει νέα αρχή δίχως την ανάληψη κάποιου κινδύνου.
Οι περισσότεροι νέοι Ηγέτες που θα αναδειχτούν δεν θα είναι μικροαστοί, διψασμένοι να γίνουν νεόπλουτοι και επιδειξιομανείς. Ούτε γόνοι παλιών τζακιών, με φιλοδοξία να γίνουν τοπικοί αντιπρόσωποι ληστρικών αλλοδαπών κύκλων. Είναι αλήθεια ότι η κρίση, όπως γίνεται παντού, θα δώσει μεγάλες ευκαιρίες σε τυχοδιώκτες και λαοπλάνους. Αν όμως πιστεύουμε στις δυνάμεις του καλού, τότε θ’ αναδειχτούν και νέοι ηγέτες με τα στοιχεία του Έρνεστ Σέικελτον. Ματαιόδοξος μεν, αλλά στο τέλος τα ‘δωσε όλα για να σώσει άπαντα τα μέλη του πληρώματός του που είχαν εγκλωβιστεί στην Ανταρκτική. Δεν κατάφερε να πατήσει πρώτος την ήπειρο αυτή, αλλά η ζωή τού επεφύλαξε να διδάσκεται η ιστορία του σε όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια, πολύ περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου εξερευνητή.
σχόλια