Τομ Γουλφ: Ο Μπαλζάκ της Νέας Υόρκης

Τομ Γουλφ: Ο Μπαλζάκ της Νέας Υόρκης Facebook Twitter
Ως ικανότατος συγγραφέας λοιπόν ο Γουλφ τις αβύσσους δεν τις αγνοούσε όπως δεν αγνοούσε το παράλογο και τα αδιέξοδα της φύσης, τα ηχηρά και ανέλπιστα χτυπήματά της, όπως φαίνεται φερ' ειπείν από το βιβλίο του πάνω στην ανθρώπινη φύση με τον τίτλο «Άντρας με τα όλα του».
0

Βλέποντας το μούχρωμα στη Νέα Υόρκη καθώς ο ήλιος βυθίζεται στο ακρότατο όριο της πόλης -που τελικά δεν είναι παρά ένα μονίμως ανεξερεύνητο νησί- δεν μπορείς να μη σκεφτείς, κάθε φορά, τον Τομ Γουλφ. Τον συγγραφέα που τίμησε τις χαρές και τις πίκρες αυτής της πόλης όσο κανείς άλλος και φεύγει από τη ζωή μαζί με το αλλοτινό, θριαμβευτικό μεγαλείο της που χάνεται στις ανώνυμες εταιρείες, τις αγριότητες του Τραμπ, τα ανώνυμα στάτους του διαδικτύου.

Σε αντίθεση με τα παλαιότερα χρόνια που τα πάρτι και οι ήρωες του Μανχάταν είχαν όνομα, ντύνονταν με φανταχτερά ρούχα και αντάλλασσαν εμπειρίες ξέροντας πως η ποπ κουλτούρα μπορεί επάξια να διεκδικήσει το δικό της μερτικό στη χρυσή βίβλο της μεγάλης αφήγησης, σήμερα η Νέα Υόρκη θρηνεί γιατί έχασε τον δικό της συγγραφέα, μετά τον Τρούμαν Καπότε.

Μνημειώδεις, άλλωστε, έχουν μείνει οι καυγάδες του Γουλφ με τον Καπότε στις σελίδες του New Yorker όπως και οι φαρμακερές ατάκες που αντάλλασσαν οι δυο πανούργοι συγγραφείς στα πάρτι που δίνονταν σε μεγαλοπρεπή κτίρια του Upper Manhattan καταγράφοντας με τον ιδανικό τρόπο την αφήγηση του νεοϋορκέζικου vanity. 

«Τίποτα δεν γεμίζει τη φαντασία όσο τα πραγματικά γεγονότα» έλεγε σε παλαιότερη συνέντευξή του. «Δεν χρειάζεται ούτε πρέπει να επινοείς για να γράψεις» επέμενε και ίσως γι'αυτό θεωρείται ο βασικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοσιογραφίας μαζί με τον Τρούμαν Καπότε.

Αν υπήρξε ένας συγγραφέας που αφουγκράστηκε κάθε εναλλαγή -πνευματική, ματαιόδοξη, βρόμικη, ανώτερη, δήθεν- στις λεπτομέρειες των βιβλίων που τον έκαναν διάσημο αυτός ήταν ο Τόμας Γουλφ, ανατέμνοντας κάθε δεκαετία με τον δικό του ιδιοσυγκρασιακό τρόπο: Από τη δεκαετία του '60 όπου πέρασε γενεές δεκατέσσερις την υποκρισία των ψυχεδελικών εξερευνήσεων με το The Electric Kool-Aid-Acid Test έως το μαξιμαλιστικό βιβλίο του για τον αστροναύτη Γκους Γκρίσομ και την αποθέωση της εξερεύνησης του διαστήματος  επί Κένεντι με το The Right Stuff, μόλις μια χρονιά μετά τα περιπετειώδη '80s.

Ήξερε, άλλωστε, εκτός από το αμερικανικό όνειρο, τι σήμαινε απελπισία και τι ευωχία και κυρίως το μάταιο παιχνίδι επιτυχίας στο οποίο εμπλέκεται κάθε Νεοϋορκέζος που σέβεται τον εαυτό του: ακόμα και η πτώση που μπορεί να γεννήσει το υπαρξιακό ταξίδι – το γνώριζε με τον ίδιο τρόπο που το αντιλήφθηκε από την πλευρά του κάποτε ο Όσκαρ Ουάιλντ στην Αγγλία.

Φορώντας αντίστοιχα φανταχτερά κουστούμια και ντυμένος με μια θεατρική παραφορά που έφερνε στον νου τον σπουδαίο Ουάιλντ ο Γουλφ προσπάθησε ταυτόχρονα να γίνει ο απόλυτος συγγραφέας του μεγάλου αμερικανικού μυθιστορήματος αλλά και ο καταγραφέας κάθε αξιομνημόνευτης γεύσης – από αυτήν που αφήνει η σαμπάνια σε αφίλητα χείλη μέχρι της μοναξιάς όταν το πάρτι τελειώνει.

Στο κορυφαίο, ίσως, έργο του Ο βωμός της ματαιοδοξίας (είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Aquarius) ζωγράφιζε με τις λέξεις ανάγλυφα τον καμβά της δεκαετίας του '80, το υπαρξιακό αδιέξοδο των γιάπις και τη στιγμή που το λαμπερό σκηνικό μπορεί να μετατραπεί σε τραγωδία: και αυτό συμβαίνει όταν ο άκρως πετυχημένος πρωταγωνιστής του με το αστραφτερό γερμανικό αυτοκίνητο και το τεράστιο σπίτι στο Μανχάταν χτυπάει στο Μπρονξ ένα μαύρο. Τότε όλα αλλάζουν και ο πετυχημένος wasp έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματική ζωή της άλλης όχθης.

Οι δυο όψεις της Νέας Υόρκης, οι δυο πλευρές της Αμερικής: η ματαιότητα πλάι στο ξεραμένο χορτάρι της αλάνας, τα νερά του Χάτσον που λαμποκοπούν από τον ήλιο αλλά και τη μυρωδιά που αποπνέουν τα απόβλητα.

Ναι, στη Νέα Υόρκη, όπως και στα κείμενα του Γουλφ, μπορεί να είναι κανείς υπέρ της ποίησης αλλά και του ακραίου κυνικού ρεπορτάζ, υπέρ του αυθεντικού και του τεχνητού, του φλεγματικού και του κυριολεκτικού, της ζωής και των αντικειμένων που δεσπόζουν στα κορυφαία μουσεία της πόλης.

Εν ολίγοις υπέρ της παραστατικής ζωγραφικής που αποκαλύπτει ωραίες κοπέλες με μακριά φορέματα και του αφηρημένου εξπρεσιονισμού ενός Πόλοκ. Όλα αυτά είναι Νέα Υόρκη και Τομ Γουλφ μαζί.

Γι' αυτό και ο ίδιος άντλησε από την αστείρευτη πηγή της πόλης-που-δεν-κοιμάται-ποτέ το υλικό του αρνούμενος να γίνει απλώς συμβολικός. «Τίποτα δεν γεμίζει τη φαντασία όσο τα πραγματικά γεγονότα» έλεγε σε παλαιότερη συνέντευξή του. «Δεν χρειάζεται ούτε πρέπει να επινοείς για να γράψεις» επέμενε και ίσως γι'αυτό θεωρείται ο βασικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοσιογραφίας μαζί με τον Τρούμαν Καπότε.

Όπως στις αρχαίες πόλεις των τραγωδιών, η Νέα Υόρκη ήταν ο βασικός τόπος της νέας τραγωδίας, της κωμωδίας, της νίκης και της αποθέωσης. Το πραγματικό ωστόσο δεν το ανίχνευε στην κυριολεξία αλλά στην ασήμαντη λεπτομέρεια που δεν έχει ενδιαφέρον για έναν δημοσιογράφο αλλά για ένα λογοτέχνη.

Και αυτό ήταν εμφανές από τα πρώτα, φοιτητικά χρόνια του ξεχωριστού φοιτητή Τόμας Γουλφ: όταν, για παράδειγμα, κάποια στιγμή τον έστειλαν από την εφημερίδα Springfield Union να γράψει ένα review για ένα κοντσέρτο κλασικής μουσικής, εκείνος τους επέστρεψε ένα τεράστιο κείμενο όπου απλώς περιέγραφε, με κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια, το κοινό που καθόταν στα γρασίδια.

Και όταν τον έστειλαν να καλύψει τον λόγο του Κοσμήτορα του Mount Holyoke College, αυτός έγραψε ένα τεράστιο κείμενο για τις σπασμωδικές κινήσεις του την ώρα που εκφωνούσε τον επίσημο λόγο του και τι ακριβώς αυτές υποδήλωναν.

Ο συγγραφέας δεν μπορεί να έχει χρόνο παρά μόνο γι' αυτά που εκείνος θεωρεί ως σημαντικά και δεδομένα. Και αυτό ο Γουλφ το ήξερε από μικρός καλά.

Ως ικανότατος συγγραφέας λοιπόν ο Γουλφ τις αβύσσους δεν τις αγνοούσε όπως δεν αγνοούσε το παράλογο και τα αδιέξοδα της φύσης, τα ηχηρά και ανέλπιστα χτυπήματά της, όπως φαίνεται φερ' ειπείν από το βιβλίο του πάνω στην ανθρώπινη φύση με τον τίτλο Άντρας με τα όλα του.

Εκτός του ότι πούλησε σχεδόν 1,5 εκατομμύρια αντίτυπα και συζητήθηκε όσο κανένα άλλο, ο «Άνδρας» έκανε ακόμα και τον δύστροπο Νόρμαν Μέιλερ αλλά και τον Τζον Απντάικ να πουν, με τον δικό τους φλεγματικό τρόπο, το hats off στον συνάδελφο τους. Μπορεί να το βρήκαν υπερβολικά παράφορο στις περιγραφές του, ωστόσο, δεν αρνήθηκαν ότι είναι ένα βιβλίο που κανείς δεν μπορεί ποτέ να λησμονήσει.

Τομ Γουλφ: Ο Μπαλζάκ της Νέας Υόρκης Facebook Twitter
Στη Νέα Υόρκη, όπως και στα κείμενα του Γουλφ, μπορεί να είναι κανείς υπέρ της ποίησης αλλά και του ακραίου κυνικού ρεπορτάζ, υπέρ του αυθεντικού και του τεχνητού, του φλεγματικού και του κυριολεκτικού, της ζωής και των αντικειμένων που δεσπόζουν στα κορυφαία μουσεία της πόλης.

Οι μεταξύ τους άλλωστε διάλογοι έχουν αφήσει εποχή. Γενικότερα το βιβλίο γνώρισε σπουδαία υποδοχή αλλά αυτό δεν φάνηκε να επηρεάζει τον Γουλφ.

Αγνοώντας τους διθυράμβους και ξέροντας πως παραμένει, πάνω από όλα, ένας ματαιόδοξος εκφραστής της πόλης που τον έθρεψε, φόρεσε το γνωστό λευκό κουστούμι του -λέγεται πως είχε πάνω από σαράντα, όλα ραμμένα σε κορυφαίους ράφτες- και πόζαρε για το εξώφυλλο του Time έχοντας προηγουμένως πιει ένα μπουκάλι από την αγαπημένη του σαμπάνια και έχοντας φορέσει τα επίσης κατάλευκα γάντια του.

Πόζα; Όχι. Πραγματικότητα; Ναι. Με νεοϋορκέζικη σάρκα και οστά, με φλέγμα και χιούμορ και με την επίγνωση ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή.

Άλλωστε και ο ίδιος δεν είχε ζήσει πάντα καλά: μεγαλωμένος στη Βιρτζίνια στις δύσκολες εποχές, κατάλαβε τι σήμαινε σκλαβιά και ματαιότητα και όλες αυτές τις εικόνες μπόρεσε και ενσωμάτωσε και στον «Άνδρα με τα όλα του».

Πρωταγωνιστής ο Τσάρλι Κρόκερ, ένας εξηντάρης μεγαλογαιοκτήμονας με επιχειρήσεις και με μια ενζενί σύζυγο. Φαινομενικά τα έχει όλα αλλά τίποτα δεν τον ευχαριστεί πέρα από το κυνήγι του χρήματος και η στιγμή που ακούει από τους εργάτες του να τραγουδούν το «Charlie Croker was a man in full / He had a back like a Jersey Bull».

Σε ένα παιχνίδι που φέρνει στον νου κορυφαίες στιγμές από τον Μακιαβέλι ή το τηλεοπτικό House of Cards o Κρόκερ επιδίδεται σε ένα μάταιο παιχνίδι εξουσίας -εκτός από χρήματος- φτάνοντας τελικά σε οικονομικό αδιέξοδο. Δάνειο στο δάνειο, επιπόλαια ανοίγματα που φέρνουν στον νου και τις δικές μας πρόσφατες εποχές, τον αναγκάζουν να σκεφτεί δραστικές λύσεις για την επιχείρηση.

Αποτέλεσμα; Αρχίζει τις περικοπές και τις απολύσεις με σκηνές που μεταφέρουν τον Γουλφ ως συγγραφέα από το κέντρο του λαμπερού κόσμου στην αντίπερα όψη της εξαθλίωσης – κάτι που ξέρει να κάνει με ανάλογα μοναδικό τρόπο και ο Καπότε.

Οι απολυμένοι, εν προκειμένω, δεν είναι απλές περιπτώσεις αλλά πρωταγωνιστές με ονοματεπώνυμο, θύματα μιας σκληρής πολιτικής που έχει έναν υπεύθυνο, τον Κρόκερ. Όλοι θα θυμούνται τον ατυχή απολυμένο πρωταγωνιστή του που μετέφερε τα κατεψυγμένα και μαζί με τη θέση του στην επιχείρηση έχασε τις μοναδικές ελπίδες που είχε να ξεφύγει από το δύσμοιρο βίο.

Άπειροι όμως είναι ο πρωταγωνιστές που παρελαύνουν από αυτή την αναπαράσταση του αμερικανικού βίου: αθλητές που γίνονται βιαστές, ανυπεράσπιστα θύματα πολύ πριν την εποχή του #Metoo και άλλοι ανάγλυφοι εκφραστές των αδιεξόδων του αμερικανικού ονείρου.

Το είχε δει, άλλωστε, ο Γουλφ -όπως χρόνια πολλά πριν από αυτόν ο Μπαλζάκ- τι ακριβώς σημαίνει θρίαμβος και ματαιότητα της αμερικανικής ψυχής.

Έχοντας αυτό στο μυαλό του το 1985, επί εποχής Ρίγκαν, ο Γουλφ πρότεινε στο Rolling Stone τη δημοσίευση μιας μυθιστορίας σε συνέχειες όπως έκανε κάποτε ο αγαπημένος του Μπαλζάκ. Και περιγράφοντας σκηνές, κατευθείαν βγαλμένες από το υλικό του σπουδαίου Γάλλου κλασικού, ολοκλήρωσε το έργο του «Στον βωμό της ματαιοδοξίας».

Αν άλλωστε η Αμερική διέθετε έναν δικό της Μπαλζάκ, αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Γουλφ. Φεύγει από τη ζωή χορτάτος σε ηλικία 88 ετών αφήνοντας πίσω του ένα θαμπό σύννεφο από επιγόνους και την υπενθύμιση ότι η λάμψη κρύβεται τελικά μονάχα πίσω από τις αστραφτερές λέξεις.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέφαν Τσβάιχ

Το πίσω ράφι / Σε πείσμα όσων περιφρόνησαν τα έργα του Τσβάιχ, η απήχησή τους ακόμα να κοπάσει

Οι ήρωες του Αυστριακού συγγραφέα ταλανίζονται συνήθως από μια αβάσταχτη εσωτερική πίεση, αντικατοπτρίζοντας τη δική του πεισιθάνατη διάθεση. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση αποπνέει η συλλογή διηγημάτων του «Αμόκ».
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Marwan Kaabur: «Αγωνιζόμαστε και στον αραβικό κόσμο για δικαιώματα κι ελευθερίες, αλλά προκρίνουμε τον δικό μας τρόπο, στο πλαίσιο της δικής μας κουλτούρας»

Lgbtqi+ / Κι όμως υπάρχουν και «αραβικά καλιαρντά»!

Λίγο πριν από την αθηναϊκή παρουσίαση της αγγλόφωνης έκδοσης του «Queer Arab Glossary» μιλήσαμε με τον συγγραφέα του Marwan Kaabur, για τα «αραβικά καλιαρντά», την ομοφυλοφιλία και την queer συνθήκη στον αραβικό κόσμο, το «pink washing», αλλά και τη συχνά παρεξηγημένη πρόσληψή τους από τη Δύση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Βιβλίο / Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Πέντε αποκαλυπτικά βιβλία για τις γυναίκες με καρκίνο, για τον κόσμο, τα σκουπίδια ακόμα και για τη μακρινή Ιαπωνία ξεχωρίζουν ανάμεσα στις εκδόσεις της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής καλύπτοντας ένα μεγάλο εύρος θεμάτων και ενδιαφερόντων.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Βιβλίο / Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1854 ο Αρθούρος Ρεμπό. Ο ποιητής, μουσικός και μπλόγκερ Aidan Andrew Dun έπεσε τυχαία σε δύο εντελώς άγνωστες φωτογραφίες, βγαλμένες στην Place Vendôme, και βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη: ο έφηβος Αρτίρ Ρεμπό, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Θανάσης Τριαρίδης: Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι

Βιβλίο / Θανάσης Τριαρίδης: «Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι»

Έγινε αντιρρησίας συνείδησης, γιατί πιστεύει ότι ο στρατός είναι μια δοξολογία εκμηδένισης του άλλου. Άφησε τη Θεσσαλονίκη επειδή τον έπνιγε ο εθνοφασισμός της. Στην Αντίς Αμπέμπα υιοθέτησε την κόρη του, Αργκάνε. Ο συγγραφέας της «Τριλογίας της Αφρικής», Θανάσης Τριαρίδης, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «φόνισσα» εξομολογείται

Το πίσω ράφι / Η Hannah Kent έγραψε τη δική της «Φόνισσα», την Άγκνες που ζούσε στην Ισλανδία τον 19ο αιώνα

Η Αυστραλή συγγραφέας δεν πίστευε ποτέ ότι, χάρη στα «Έθιμα ταφής», οι κριτικοί θα την τοποθετούσαν δίπλα σε λογοτέχνες όπως η Μάργκαρετ Άτγουντ και ο Πίτερ Κάρεϊ.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Χριστίνα Ντουνιά: «Ο Καρυωτάκης μάς δίνει ελπίδα και μας παρηγορεί»

Βιβλίο / «Ο Καρυωτάκης άφησε "το αδέσποτο Τραγούδι" του να μας συντροφεύει»

Στο βιβλίο της «Το όνειρο και το πάθος», η Χριστίνα Ντουνιά, ομότιμη καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας και συγγραφέας αποκαλύπτει αθέατες όψεις του ποιητή και νέα στοιχεία για τη σχέση του με τον Καβάφη μέσα από μια άγνωστη, ως τώρα, επιστολή.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύ της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Βιβλίο / «Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύς της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Ο Ούγγρος κάτοχος του φετινού Νόμπελ λογοτεχνίας γράφει με μαγικό τρόπο για τις αποπνικτικές επιπτώσεις της πολιτικής καταπίεσης, περιφρονώντας την προθυμία των ανθρώπων να τις αποδεχτούν.
THE LIFO TEAM
Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Βιβλίο / Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Οι καθηγητές Peter Jeffreys και Gregory Jusdanis συνεργάστηκαν και έγραψαν από κοινού τη βιογραφία του μεγάλου ποιητή που φέρει τον τίτλο «Κωνσταντίνος Καβάφης – Ο άνθρωπος και ο ποιητής». Ο Gregory Jusdanis μίλησε στη LifO για το βιβλίο και για τον ποιητή που ήταν «παραδοσιακός και ταυτόχρονα μεταμοντέρνος, ο πρώτος “viral” ποιητής διεθνώς»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

LiFO politics / Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

Ο Αλέξης Πατέλης, επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού την περίοδο 2019-2024, μιλά στη Βασιλική Σιούτη για την οικονομική πορεία της χώρας αυτά τα χρόνια, τις δύσκολες αποφάσεις αλλά και τις στιγμές δικαίωσης μέσα από την οπτική ενός τεχνοκράτη που βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο της πολιτικής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λάσλο Κρασναχορκάι: ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης βραβεύεται με Νόμπελ

Βιβλίο / Ο Λάσλο Κρασναχορκάι, ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης, κέρδισε το Νόμπελ

Φέτος, το βραβείο δόθηκε στον Ούγγρο συγγραφέα που κατά τη Σουηδική Ακαδημία αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα προς τον χαμένο ανθρωπισμό, την υψηλή λογοτεχνία και τη στοχαστική ακρίβεια.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Βιβλίο / Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του που έχει τίτλο “House of Cards”, ο Σουηδός πρώην διεθνής Γιόνας Έρικσον περιγράφει τις ταπεινωτικές μετρήσεις βάρους στα σεμινάρια διαιτητών της UEFA
THE LIFO TEAM
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ