Στο καλό μυθιστόρημα

Στο καλό μυθιστόρημα Facebook Twitter
0

Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ φαίνεται να δηλώνει κάποιον αποχαιρετισμό του μυθιστορήματος (Στο καλό!), ενώ το περιεχόμενο σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι ένα παρόμοιο βιβλίο γράφεται από γαλλική γραφίδα, καθότι η Γαλλία -ήτοι η γαλλική γλώσσα- είναι μια από τις μάνες του ευρωπαϊκού μυθιστορήματος. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Αν αναλογιστούμε ότι η Ανθρώπινη Κωμωδία του Μπαλζάκ άρχεται με τη διάσημη φράση «Η γαλλική κοινωνία θα είναι ο ιστορικός, όσο για μένα θα κρατήσω τη θέση του γραμματέα», καταλαβαίνουμε ότι ο μυθιστοριογράφος δεν είναι τυχάρπαστος γραφιάς, παρά καταστατικό στοιχείο της κοινωνίας. Ο «γραμματέας» μυθιστοριογράφος συλλαμβάνει όσο πιο σφαιρικά γίνεται τα ήθη και τους τρόπους των πολιτών, την ιστορική στιγμή, την ψυχοσύνθεση των προσώπων του, με άλλα λόγια είναι, κατά περίπτωση, τόσο δημόσιος κατήγορος όσο και υπερασπιστής ατόμων, ιδεών και αισθημάτων.

Η μυθιστορηματικότητα -ειδικά στη Γαλλία- υπερβαίνει κατά πολύ την ποίηση, η οποία θεωρείται δύσκολο είδος και σχετικώς απόμακρο. Αν συγκρίνουμε τους αναγνώστες του Μαλαρμέ και του Μπωντλέρ με τους αναγνώστες του Μπαλζάκ και του Σταντάλ, όσον αφορά τον αριθμό, η διαφορά βγάζει μάτια. Τονίζουμε αυτές τις κοινότοπες διαπιστώσεις για να απλώσουμε κόκκινο χαλί στην ιδέα που συνέλαβε η Κοσέ. Μιά δράκα ιδιότυπων ατόμων -πάντα σε σχέση με τα γράμματα- συλλαμβάνει την ιδέα ν’ ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο φανατικά αφιερωμένο «Στο καλό μυθιστόρημα». Σαφέστερα, θα λέγαμε ότι το βιβλιοπωλείο θ’ αντιπροσωπεύσει τα γούστα -γνωστά ή άγνωστα- ενός ιδιόμορφου κοινού που θα στραφεί -όπως και εγένετο- με θρησκευτικό δέος στις προτιμήσεις του βιβλιοπωλείου. Πρώτος και δυσκολότερος όρος, λοιπόν, θα είναι η εκλογή των βιβλίων. Πώς θα γίνει; Απο ποιους θα γίνει; Με τι κριτήρια; Απο ποιες γλώσσες; Σε τι αναλογία; Προφανώς, η έννοια του ιερατείου βγάζει μάτια, διότι αν στο κέντρο του Παρισιού (όπου λειτουργούν τόσα και τόσα βιβλιοπωλεία) αίφνης ένα από αυτά καταργήσει τους κανόνες της αγοράς, αρνούμενο να τοποθετήσει στα ράφια του μέτρια ή ανυπόληπτα βιβλία, το σκάνδαλο θα ξεσπάσει εν είδει επιδημίας. Πράγματι, ο πόλεμος που θα κηρυχτεί δεν θα είναι μόνο σκληρός αλλά κυρίως ανώνυμος, με επιθέσεις κατά προσώπων, απειλές, συκοφαντίες, αμαυρώσεις, εχθρικούς ιστότοπους, κλοπές και τα παρόμοια.

Τα κεντρικά πρόσωπα αυτής της πνευματικής επιχειρήσεως είναι δύο, ο Ιβάν και η Φραντζέσκα. Συνάμα ένα γύρο κινούνται πολυάριθμοί συνεργάτες και φίλοι, όλοι με το δικό τους ιδιωτικό μυθιστόρημα. Όσο κι αν η αφηγήτρια πασχίζει τεχνηέντως να ενσωματώσει τη μοίρα του βιβλιοπωλείου στη ζωή καθενός από τους συνεργάτες, τελικά μόνο ο Ιβάν και η Φρατζέσκα θα ξεχωρίσουν πραγματικά. Έχουμε, δηλαδή, δύο πλάνα όπου κινείται η αφήγηση: το ένα, το κυριότερο, αφορά την εκλογή των τίτλων που θα προκαλέσει τον πόλεμο, το άλλο αναφέρεται στα πρόσωπα που δίκην ιεροφαντών ιδρύουν μια σχολή καλού γούστου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Για να διασφαλιστεί, λοιπόν, η ακεραιότητα της εκλογής των τίτλων, ανατίθεται σε μια πλειάδα μυθιστοριοφάγων να καταγράψει ο καθένας τους έναν δικό του κατάλογο και να τον καταθέσει στην επιτροπή, χωρίς να φαίνεται πουθενά το όνομά του. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο τα βιβλία που θα έχουν την τιμή να φιγουράρουν στα ράφια θ’ αφήνουν την εντύπωση ότι εξελέγησαν αφ’ εαυτών, λόγω αξίας και όχι λόγω υπόπτου προτιμήσεως κι ενδοτικής προσωποληψίας. Ιδού η δίκην μανιφέστου απολογία του Ιβάν (ή Βαν): «Επιτρέψτε μου να επανέλθω στη διάκριση μεταξύ βιβλίου και μυθιστορήματος. Θα καταλάβετε σε λίγο γιατί επιμένω σε αυτό το σημείο. Τα βιβλία που με γοήτευσαν, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση της Φραντζέσκας, ήταν κατά 99% μυθιστορήματα. Τρελαίνομαι για λογοτεχνία, ενώ όλα τα άλλα -φιλοσοφία, δοκίμια, επιστήμες του ανθρώπου- δεν μου λένε πολλά πράγματα. Διαβάζω μόνο μυθιστορήματα, καθώς και τα βιβλία εκείνα που, χωρίς να είναι μυθιστορήματα, είναι λογοτεχνία: διηγήματα, φυσικά, αλλά και πράγματα, όχι κατ’ ανάγκην σύντομα: αφηγήσεις, χρονικά, ημερολόγια, κείμενα που δεν μπορείς να τα κατατάξεις πουθενά. Διαβάζω, επίσης, ποίηση αλλά και δοκίμια, όταν είναι γραπτά. Σπανίζουν, αλλα υπάρχουν. Ο Κλοντ Λεβί-Στρος, ας πούμε, ή ο Μισέλ Φουκό, για να περιοριστώ σε αυτούς τους δύο, είναι συγγραφείς. Τέτοιου είδους βιβλία, λοιπόν, έβρισκες στο άντρο μου».

Ο Πολάν έλεγε ότι το 90% των μυθιστορημάτων που εκδίδονται δεν αξίζει τον κόπο. «Ωστόσο, η κριτική γνωρίζει μόνο δύο νόμους - της συντεχνίας και της παρέας. Με μια λέξη είναι διεφθαρμένη». Άρα, το «Καλό Μυθιστόρημα» δεν θα είναι συνηθισμένο βιβλιοπωλείο. Αυτό είναι το στοίχημα. Οι πελάτες μας δεν θα είναι συνηθισμένοι πελάτες. Αυτοί που θα βλέπουμε στο Au bon roman είναι άνθρωποι που δεν αγοράζουν ποτέ ένα βιβλίο επειδή έχει μόλις βγει αλλά για άλλους λόγους, που δεν έχουν καμιά σχέση με την ημερομηνία έκδοσης, προς την οποία είναι εντελώς αδιάφοροι. Είναι άνθρωποι που μπαίνουν σ’ ένα βιβλιοπωλείο, ξέροντας τι θέλουν ν’ αγοράσουν, πηγαίνουν γραμμή στον βιβλιοπώλη και του λένε: «Θέλω το Τάιτους Γκρόουν του Μέρβιν Πικ...». Ο ντόπιος αναγνώστης, προφανώς, δεν νομίζουμε ότι έχει εποπτεία τόσων νεόκοπων μυθιστορημάτων. Ιδού ένας κατάλογος (που συνεχίζεται στις πίσω σελίδες του βιβλίου): Μοντιανό, Μισόν, Λοράν, Γκαϊγί, Εσγόζ, Οστέρ, Μπομπέν, οι δύο Ρολέν, Γκρενιέ, Ρουμπό, Ριό, Μπιανσιστί, Μπενοζιλιό, Μπεργκουνιού, Ντεβίλ, Λακλαβετίν, Σολοντενκό, Βιζάζ, Ρουσό, Ραφαέλ Μπιγιεντού, Σιλβί Ζερμέν, Ανί Ερνό, Ρεζίν Ντεταμπέλ, Νικόλ Καλιγκαρίς, Μαριλίν Ντεμπιόλ, Καρέ, Μιγιέ, Σεβιγιάζ, Ολντέρ, Ντι Νοτά...

Μπορεί να παρεκκλίνουμε από τον σχολιασμό μας, ωστόσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ένα παρόμοιο βιβλιοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας. Ένα στέκι που θα βρίσκεται κοντά στο Σύνταγμα ή στο Γκάζι και όπου θα μπορεί κανείς να βρει αν όχι μυθιστόρημα (που δεν διαθέτουμε σε μεγάλη κλίμακα), τουλάχιστον μπόλικη ντόπια και ξένη ποίηση. Όσο για τις συνέπειες (στην εκλογή και στον αποκλεισμό των βιβλίων), νομίζουμε ότι θα προκαλούσε πολεμικές ανάλογες με αυτές που αφηγείται η Κοσέ. Διότι δεν πρόκειται για την πώληση ή μη του εκάστοτε βιβλίου, για την απουσία κάποιων συλλογών ή τη σταθερή παρουσία άλλων, όσο για το «δικαίωμα» αφανών κριτικών που δέχτηκαν ή αρνήθηκαν συγκεκριμένα βιβλία. Η απόρριψη ισοδυναμεί με καταδίκη σε «λογοτεχνικό θάνατο».

Το σημαντικό, λέει ο Ιβάν, δεν είναι να έχουμε όλα τα καλά μυθιστορήματα, αλλά το να μην έχουμε παρά καλά μυθιστορήματα. Επ’ αυτού θα χαλάσει κυριολεκτικά ο «φιλολογικός» κόσμος. Ποιοι είναι αυτοί οι εκλέκτορες που επιτρέπουν την είσοδο στο βιβλιοπωλείο «αυτών» των μυθιστορημάτων, αποκλείοντας πολυάριθμα άλλα; Ενώ ο Βαν και η Φραντζέσκα πιστεύουν ότι κάνουν επανάσταση μέσα στα πολιτιστικά ήθη, υπάρχει και η αντίθετη καμαρίλα που φρονεί ότι η γαλλική κακία, η πιο σκληρή μετά την αγγλική, κάνει παιχνίδι και υπονομεύει τα παριζιάνικα κι ευρύτερα γαλλικά αναγνωστικά ήθη. Αν η ιδέα του «καλού μυθιστορήματος» αποτύγχανε, προφανώς ουδείς θα έδινε σημασία, διότι η πρωτοβουλία θα θαβόταν κάτω από τις κοροϊδίες των αποκλεισμένων απ’ τα ράφια. Ωστόσο, συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Στρατιές αναγνωστών κάνουν το βιβλιοπωλείο να «σφύζει υπόκωφα», να γίνεται σιγά σιγά μυστική πατρίδα των απανταχού βιβλιόφιλων. Άλλωστε, η επιτυχία του βιβλιοπωλείου αποτελεί και τη θριαμβευτική δικαίωση των πρωτεργατών της επιχείρησης. Ποιο ήταν το ύφος του δικαιωμένου Ιβάν; «Είχε το ύφος ενός μουσικού που περιμένει χρόνια επί χρόνια την ώρα του, και μια μέρα συναντάει το κοινό του, παίζει τέλεια και ζει μια στιγμή ευδαιμονίας, συνειδητοποιώντας ότι από εκείνη τη στιγμή η ζωή του δεν θα είναι πια η ίδια».

Όσο για τους αναγνώστες που ήταν ικανοί να μένουν ακίνητοι τη μισή μέρα, βυθισμένοι στην ανάγνωση, σιωπηλοί, συχνά όρθιοι, με ένα βλέμμα τρελούτσικο, χαρακτηριστικό της νοσηρής βιβλιοφιλίας, όταν ξεπόρτιζαν από τον χώρο του βιβλιοπωλείου, προσπαθούσαν, βγαίνοντας στον δρόμο, να συγκρατηθούν και να μη χορέψουν.

Δεδομένου ότι πάσα επιτυχία -όποια κι αν είναι αυτή- δημιουργεί εχθρούς, δεν άργησαν να εμφανίζονται στο διαδίκτυο μηνύματα χολερικά, καταγγελτικά, πολεμικά ενίοτε. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο σνομπ από το περιβόητο Στο καλό μυθιστόρημα, είναι η πιο μπουρζουάδικη συλλογή βιβλίων στον κόσμο». Άλλοι εγκατέλειπαν τα προσχήματα και ξεσπούσαν σε βρισιές. «Μια παπάρα είναι αυτό που κάνετε!». Δεν έλειπαν κι εκείνοι που απειλούσαν ευθέως: «Ρε ψηλομύτες, θα σας κόψουμε το λαρύγγι, κρεμάλα στους φασίστες! Από κοντά και η καταγγελτική αρθρογραφία. Ενώ όμως θα περίμενε κανείς από τους ιδρυτές του βιβλιοπωλείου να μη δώσουν σημασία, η γενικευμένη κατακραυγή τους πλήγωσε κατάκαρδα. Τα βάσανα του βιβλιοπωλείου παραλληλίστηκαν με το διάσημο βιβλιοπωλείο του Φρανσουά Μασπερό (1970-1980) που κατάφεραν να το κλείσουν (εκτός των άλλων, και οι αχόρταγοι βιβλιοκλέπτες!). Ακόμη και ο υπουργός Πολιτισμού συντάχθηκε με τους εχθρούς του «κινήματος»: «Αν υπάρχουν κορυφές είναι γιατί υπάρχουν βουνά. Η πνευματική καλλιέργεια είναι ένα σύνολο. Δεν θα υπήρχαν κορυφές, αν δεν υπήρχαν τα υποστρώματα, οι ομαλές πλαγιές και τα λιβάδια, σε πιο χαμηλά υψόμετρα. Το πνεύμα της δημοκρατίας είναι να αγαπάς το σύνολο, να καθοδηγείς το σύνολο, να εξυψώνεις το σύνολο, και ν’ αφήνεις την ατομική ελευθερία να εκφράζει και εδώ, όπως αλλού, τις προτιμήσεις της». Η απάντηση, βέβαια, είναι γνωστή: ουδεμία σχέση έχει η λογοτεχνια με τη δημοκρατία! Μπορεί οι αναγνώστες να είναι δημοκρατικοί, οι συγγραφείς όμως ουδέποτε είχαν αγαστές σχέσεις με το δημοκρατικό αίσθημα της γραφής.

Αφήνουμε τη συνέχεια να την απολαύσει ο αναγνώστης, παρακολουθώντας, εκτός των άλλων, και την ιδιωτική ζωή των δύο κύριων προσώπων: του Ιβάν και της Φραντζέσκας. Η Κοσέ κάνει τα πάντα για να δώσει στο μυθιστόρημά της δραματική πνοή, συναιρώντας την τύχη των προσώπων με την τύχη του βιβλιοπωλείου. Μια απορία, βέβαια, του αναγνώστη αφορά και το εξής ερώτημα: το μυθιστόρημα που περιγράφει το Καλό Μυθιστόρημα θα είχε, άραγε, το υψηλό δικαίωμα να τοποθετηθεί στα ράφια του περιβόητου βιβλιοπωλείου; Παρά την επιδεξιότητα της αφηγήτριας, η κεντρική ιδέα υπερέχει κάπως έναντι των προσώπων. Έρωτες, συγγένειες, προσδοκίες και απογοητεύσεις έρχονται σε δεύτερη μοίρα, καθώς η τύχη του βιβλιοπωλείου δεν μπορεί να προσωποποιηθεί μέχρι του σημείου οι ιδρυτές του να ταυτιστούν μαζί του. Πίσω από τις σελίδες του «Καλού μυθιστορήματος» θροΐζει το πνευματικό ζήτημα της αυθεντικής λογοτεχνίας που καταργεί πάσα εξωλογοτεχνική συγγένεια. Τυχαία, μήπως, παρατίθεται το σχόλιο του Φλωμπέρ; «Πήρα να διαβάσω το Αρτίρ του Ευγένιου Σύη. Ό,τι πρέπει για ξέρασμα. Πρέπει να το διαβάσεις για να λυπηθείς τα χρήματα, την επιτυχία, το κοινό. Η λογοτεχνία πονάει στο στήθος. Φτύνει, βγάζει αφρούς από το στόμα, σκεπάζει τα περιττώματά της με αρωματισμένους ταφτάδες. Χρειάζονται Χριστοί της Τέχνης για να θεραπεύσουν αυτόν το λεπρό...».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ