Προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Έρωτες στη Μεταπολίτευση (1974-1990)»

Προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Έρωτες στη Μεταπολίτευση (1974-1990)» Facebook Twitter
Το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου "Έρωτες στη Μεταπολίτευση" κυκλοφορεί 7 Οκτώβρη από τις εκδόσεις Τόπος.
0

Η Μεταπολίτευση αποκατέστησε την αλήθεια.


Μας έδωσε το δικαίωμα να είμαστε ο εαυτός μας. Οι άνθρωποι ελευθερώθηκαν από τα βαρίδια του παρελθόντος κι ένα κύμα ριζοσπαστισμού σάρωσε τη χώρα απ' άκρη σ' άκρη. Η ξαφνική ανάσα ελευθερίας άνοιξε την όρεξη όχι μόνο σε πολιτικές ή κλαδικές διεκδικήσεις αλλά και σε επιτακτικές προσωπικές απαιτήσεις.


Ένας αγχώδης αγώνας δρόμου.


Μια πρεμούρα να τα προλάβουμε όλα όσα έγιναν στον υπόλοιπο κόσμο ερήμην μας.


Πότε καλυμμένα από κάποιον ιδεολογικό μανδύα, πότε όχι, κυριάρχησαν ξέφρενη δίψα για ελευθερία, δικαιώματα, πολιτικές αλλαγές, προσωπική ανάδειξη, φεμινισμό, ερωτική ελευθερία, χρήμα, απολαύσεις. Όλα αυτά που μερικά χρόνια αργότερα θα κατέληγαν σε ανεξέλεγκτο εκτραχειλισμό.


Το δεσποτικό οικοδόμημα της μετεμφυλιακής περιόδου είχε διαλυθεί. Η χώρα από ασπρόμαυρη γινόταν έγχρωμη.


Έγινε μια επανάσταση ηθών.


Μια αναδιανομή εξουσίας ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Ο πατέρας κέρβερος βρέθηκε στο κενό. Τα νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, κέρδισαν μια αυτονομία πρωτόγνωρη. Αφεντικά, αστυνόμοι, παπάδες, δάσκαλοι, βρέθηκαν ξαφνικά με κουτσουρεμένη την εξουσία και το κύρος της αυθεντίας.


Η καταπίεση είχε τινάξει το καπάκι.


Τα μυαλά είχαν φουσκώσει. Τα θέλαμε όλα.Τα πολιτικά κόμματα αποδύθηκαν σε πλειοδοσία υποσχέσεων.


Η κόντρα μεταξύ οργανώσεων της αριστεράς ήταν μεγάλη. Λίγοι ήταν οι ακραίοι, οι φανατικοί που υπήρχαν σε όλο το φάσμα της πολυδιασπασμένης αριστεράς. Δυστυχώς αυτοί έδιναν τον τόνο.


Είχε φίλους σε όλες τις τάσεις.


Οι περισσότεροι είχαν αποφύγει την εγκεφαλική ζημιά. Τα έπιναν παρέα και πειράζονταν άκακα μεταξύ τους. Σαν να υποστήριζαν διαφορετικές ποδοσφαιρικές ομάδες.

Όταν πέθανε ο Μάο Τσε Τουνγκ όλες οι εφημερίδες είχαν την είδηση πρωτοσέλιδη. Εκτός από μία που λόγω κόντρας με το κινέζικο κόμμα την είχε περάσει στα ψιλά. Κάποιος φίλος του, ανάρχα, τηλεφώνησε σε έναν άλλον φίλο οπαδό του κόμματος:

- Επειδή διαβάζεις μόνο Ριζοσπάστη, θέλω να σε πληροφορήσω ότι ο Μάο πέθανε.


Το πολιτικό μεθύσι κυριαρχούσε. Με τα ωραία του και με τους εμετούς του.


Μπαίνει σε κεντρικό σινεμά με δυο φίλους του, γνωστούς αριστερούς κινηματογραφιστές, να παρακολουθήσουν σε πρώτη προβολή τον «Νονό» του Κόπολα. Στο πρώτο εικοσάλεπτο της ταινίας τους παρατάει και πάει δυο σειρές πιο πίσω μην τους ακούει. Αυτός έχει μαγευτεί από το αριστούργημα κι εκείνοι δυσανασχετούν με την «αμερικανιά», το «χολιγουντιανό κατασκεύασμα» και άλλα τέτοια. Το είχαν καταδικάσει πριν το δουν.


Μάλλον είναι πιο εύκολο να υπερασπίζεσαι κάποιες αρχές, παρά να τις τηρείς ο ίδιος. Ένιωθε ευτυχής που δεν είχε φάει την ένεση της τύφλας σε ό,τι δεν είναι «δικό μας», στους απέναντι γενικά, τους «άλλους».


Άνθρωπος που μισεί είναι μισερός. Είναι τελειωμένος.

***

Η Μεταπολίτευση είναι γένους θηλυκού.


Είχε ομορφιά, αισιοδοξία, γονιμότητα, ελπίδα. Και η πιο μεγάλη από τις μεγάλες αλλαγές που έφερε ήταν ασφαλώς η γυναικεία χειραφέτηση.


Τα κορίτσια βγήκαν από τη σκιά που τις περιόριζαν εκ γενετής και διεκδίκησαν το αυτεξούσιο της ζωής τους. Προέλασαν γενναία στον αντρικό κόσμο κάμπτοντας κάθε αντίσταση.


Ένας φόρος τιμής αξίζει στα κορίτσια των οργανώσεων.


Αυτές πρώτες σπάνε τα δεσμά και ζουν τα νιάτα τους σαν έπος: διαδηλώνουν, τραγουδάνε, πίνουν, καπνίζουν, ερωτεύονται, χορεύουν, βγάζουν λόγους, τσαμπουκαλεύονται, απαιτούν, γράφουν συνθήματα, απεργούν, ξενυχτάνε.


Ήταν χάρμα να τις βλέπεις, καθώς ξεχώριζαν αμέσως με το δικό τους στιλ ντυσίματος: λίγο έθνικ, λίγο χίπις και πολλή απελευθέρωση.


Το ερωτικό big bang που ακολούθησε ήταν αποκλειστικά δικό τους δημιούργημα. Σκόρπισαν μύθους, ταμπού, τυραννίες, καθωσπρεπισμούς.

Οι άνθρωποι απελευθερωμένοι δόθηκαν στους έρωτες σαν νεοφώτιστοι.


Τα πρώτα χρόνια δεν είχε πολλά μαζί τους.

Όσο διαρκούσε ο επαναστατικός πυρετός, αλλού εκείνες, αλλού αυτός. Από τους οργανωμένους φίλους του μάθαινε ότι κι εκεί οι έρωτες καλά κρατούσαν με τους αρσενικούς αντιστασιακούς σε πρώτη ζήτηση.


Πάνω στον μεγάλο αναβρασμό, είδε τη Μολτ από τη Φιλοθέη με τα πιο ωραία μπούτια των Βορείων Προαστίων. Την έλεγε έτσι επειδή έπινε μόνο malt ουίσκι όταν δεν το ήξερε ακόμα κανείς. Ένα φιλντισένιο κορίτσι με πόδια λεία, σφιχτά κιολοστρόγγυλα σαν μαρμάρινες κολόνες.


Πάντα λίγο τρελή κι ασυμμάζευτη.


Δικτατορία ήταν κι αυτή για την πλάκα της έκανε οτοστόπ στα περιπολικά της Αστυνομίας.


− Μήπως πας Γλυφάδα;

− Μέσα θέλεις να σε πάω;

− Θα μου βάλεις και χειροπέδες; Έεελα... Πες μου ναι, μην είσαι ντροπαλός.


Την πέτυχε στην Ακαδημίας στις αφετηρίες των λεωφορείων. Αγνώριστη η Μολτ. Εντελώς αλλαγμένη. Άβαφη με μακριά ινδική φούστα, ζιπούνι και τα μαλλιά αχτένιστα στους ώμους.


Είχε προσχωρήσει στην επανάσταση.


Καθόταν πίσω από ένα μικρό τραπέζι τίγκα φυλλάδια και αφισέτες ενός αριστερού γκρουπούσκουλου.


Πούλαγε κουπόνια ενίσχυσης.


Κάθε τόσο έπιανε μια ντουντούκα και φώναζε για τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Προπύλαια που θα γινόταν το ίδιο βράδυ.
Είχε μαζί της την οικειότητα ανθρώπων που έχουν έρθει πολύ κοντά κάμποσες φορές.


− Τι κάνεις εσύ εδώ; της λέει ξαφνιασμένος.


Τον κοίταξε ανέκφραστη σαν να μην τον ήξερε.

− Σύντροφε, θα πάρεις κουπόνι; του κάνει άχρωμα.

− Σ' έχει δει γιατρός;


Ένας όψιμος Τσε Γκεβάρα πλάι της, με γένια και αμπέχονο, πήρε τον λόγο.

− Τι τρέχει, ρε φίλε;

− Τίποτα δεν τρέχει, τη ρώταγα για μολτ.

− Τι 'ν' αυτό;

− Αν θέλει, θα σου πει.


Μετά από χρόνια την άκουσε για στιχουργό.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ