Ο Ομπάμα και τα βιβλία που τον βοήθησαν να επιβιώσει στο Λευκό Οίκο

Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ έδωσε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του στην σημαντική βιβλιοκριτικό των «New York Times», Μιτσίκο Κακουτάνι και μίλησε, μεταξύ άλλων, για τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν η λογοτεχνία και το γράψιμο στη ζωή του, αλλά και τα βιβλία που έχει δώσει στις κόρες του να διαβάσουν.

«Τα βιβλία που έδωσες στην κόρη σου, τη Μαλία στο Kindle, ποια ήταν; Μερικά εκ των αγαπημένων σου;» ρωτάει η Κακουτάνι τον Αμερικανό πρόεδρο. «Κάποια από αυτά ήταν οι συνήθεις ύποπτοι όπως "Οι γυμνοί και οι νεκροί" (σ.σ. Νόρμαν Μέιλερ) ή τα "Εκατό χρόνια μοναξιά", νομίζω πως δεν τα έχει διαβάσει ακόμη. Υπήρχαν όμως και άλλα βιβλία λιγότερο συνηθισμένα, αλλά θυμάμαι ότι είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για το "Το χρυσό σημειωματάριο» της Ντόρις Λέσινγκ, για παράδειγμα. Ή το "Η Γυναίκα Πολεμιστής:" της Μαξίν Χονγκ Κίνγκστον».

«Τι σ' έκανε να θέλεις να γίνεις συγγραφέας;» ρωτά τον Αμερικανό πρόεδρο η Κακουτάνι. «Όταν ήμουν παιδί, λάτρευα το διάβασμα γιατί ταξίδευα πολύ και υπήρχαν φορές που ήμουν εγώ ο εκτοπισμένος, ο ξένος» εξομολογείται ο Ομπάμα και προσθέτει: «Όταν μετακομίσαμε στην Ινδονησία, ήμουν αυτό το μεγαλόσωμο, μελαμψό παιδί που κάπως ξεχώριζε. Και όταν επέστρεψα από την Ινδονησία στη Χαβάη, είχα αποκτήσει τους τρόπους και τις συνήθειες ενός παιδιού από την Ινδονησία. Οπότε η ιδέα του να έχεις αυτούς τους "φορητούς" κόσμους, που ήταν δικοί σου, που μπορούσες να εισέλθεις και να μείνεις εκεί, έμοιαζε ελκυστική».

Στη συνέχεια της μακροσκελούς συνέντευξης ο Αμερικανός πρόεδρος περιγράφει τα φοιτητικά του χρόνια και τις ιστορίες που συνήθιζε να γράφει, ιστορίες εμπνευσμένες από όσα συνέβαιναν γύρω του και από την ενασχόλησή του με τα κοινά. Ιστορίες που του εμφύσησαν εκ νέου τη δύναμη των λέξεων ως έναν τρόπο για να καταλάβει ποιος πραγματικά είναι και να βάλει τις σκέψεις του σε μία σειρά. «Οι άνθρωποι συνηθίζουν να λένε ότι είμαι πολύ άνετος, πολύ συγκροτημένος. Και είναι αλήθεια πως συνήθως έχω μία πολύ καλή αίσθηση του που βρίσκομαι, του ποιος είμαι, αλλά και του τι είναι σημαντικό για μένα. Και αυτό νομίζω πως έχει τις ρίζες του στη διαδικασία της γραφής», τονίζει.

Ο Ομπάμα εξομολογείται ακόμη ότι εγκατέλειψε το γράψιμο κατά τη διάρκεια της οκταετούς θητείας του στο Λευκό Οίκο λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά συνέχισε να το εξασκεί κάπως μέσω των κειμένων των ομιλιών του, τουλάχιστον αυτών που είχαν σημασία για τον ίδιο.

Απαριθμώντας τα βιβλία που διάβασε στην προεδρική του θητεία και τον βοήθησαν να ανταπεξέλθει σε μία θορυβώδη περίοδο γεμάτη κρίσιμες αποφάσεις και σπασμωδικές αντιδράσεις, ο Ομπάμα στέκεται σε πολλούς και διαφορετικούς τίτλους όπως το «Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» της Τζίλιαν Φλιν, το «The Underground Railroad» του Κόλσον Γουάιτχεντ, το «Σκέψη, αργή και γρήγορη» του Ντάνιελ Κάνεμαν,  το «The Sixth Extinction» της Ελίζαμπεθ Κόλμπερτ, το «Το τραγούδι του Σόλομον» της βραβευμένης με Νόμπελ Τόνι Μόρισον ή το «Fates and Furies» της Λορήν Γκροφ, αλλά παραδέχεται πως ήταν τα έργα του Σαίξπηρ εκείνα όπου ανέτρεχε ξανά και ξανά για να βρει τις γραμμές που θα τον κατευθύνουν. «Για μένα παραμένει θεμελιώδες να συνειδητοποιήσω τον τρόπο λειτουργίας των μοτίβων που επαναλαμβάνονται μεταξύ των ανθρώπινων πλασμάτων», εξηγεί.

Όσο για τα βιβλία που διάβαζε σε περιόδους κρίσης, ή μετά από περιστατικά που δοκιμάζουν τα συναισθήματα και την αντοχή των ανθρώπων, όπως η μαζική δολοφονία 20 παιδιών σε σχολείο του Νιούταουν στο Κονέκτικατ τον Δεκέμβριο του 2012, ο Ομπάμα παραδέχεται πως έβρισκε το αίσθημα αλληλεγγύης που τόσο χρειαζόταν εκείνες τις στιγμές στα γραπτά του Αβραάμ Λίνκολν, του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, του Γκάντι και του Μαντέλα.

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη του Ομπάμα εδώ.

Με στοιχεία από τους New York Times