Το μεγαλείο της μητρικής αγάπης

«Each man kills the thing he loves»

Η Άννα Κουτσιλοπούλου θα μας παρουσιάζει κάθε Παρασκευή τα βιβλία της επιλογής της. Να τι λέει για τον εαυτό της:

Από μικρό και από «φυτό» μαθαίνεις την αλήθεια… (για τα βιβλία)

Το μικρό το προσπεράσαμε προ πολλού, μας μένει το «φυτό» που με χαρακτηρίζει από τα χρόνια του δημοτικού. Τα κομοδίνα έβριζαν από τις στοίβες βιβλίων που συσσωρεύονταν πάνω τους, λίγο αργότερα σωτήρια διέξοδος για την ανάπτυξη του «φυτού» έγινε η ψυχοθεραπευτική βιβλιοκριτική, ενώ σήμερα προσπαθώ να περιορίσω την ανάγνωση στα τέσσερα βιβλία τον μήνα. Get a life or read a book.

Shriver VS Καρυστιάνη: Η Lionel Shriver και η Ιωάννα Καρυστιάνη αποδομούν το μεγαλείο της μητρικής αγάπης

Γραμμένα με κάμποσα χρόνια διαφορά, τα δύο μυθιστορήματα – «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» της Lionel Shriver, Εκδ. Μεταίχμιο 2004 και «Τα Σακιά» της Ιωάννας Καρυστιάνη, Εκδ. Καστανιώτη, 2010 – προσπαθούν βαθυστόχαστο ταξίδι στην ψυχή της μάνας κι ενός παιδιού, που κανείς δεν ονειρεύεται ότι θα φέρει ποτέ στον κόσμο, και πετυχαίνουν συγκλονιστική αποδόμηση όσων συναισθημάτων θεωρούσαμε δεδομένων στη σχέση μάνας – παιδιού.

Χαρακτηριστικό της γραφής της Shriver είναι η ανελέητη αυτοκριτική των πρωταγωνιστών της, που και σε αυτό το βιβλίο φαντάζει σαν απύθμενο πηγάδι γεμάτο τύψεις, κακίες, αμφιβολίες, λάθη και κολασμένες σκέψεις. Η μάνα-πρωταγωνίστρια, η Eva Khatchadourian, ψάχνει απεγνωσμένα εξηγήσεις για την εγκληματική συμπεριφορά του δεκαπεντάχρονου γιου της, που σκότωσε μια μέρα εννιά άτομα στο σχολείο που πήγαινε. Ψάχνει και αναλύει και ουρλιάζει και αυτομαστιγώνεται και φτάνει σε βασανιστικές εξηγήσεις. Μισεί και αγαπάει το παιδί που γεννήθηκε για να κάνει κακό ή που εκείνη συναρμολόγησε για να νιώθει ατελές συναισθηματικά και να ψάχνει έκτοτε την προσοχή της μάνας.

Χαρακτηριστικό της γραφής της Καρυστιάνη είναι η φουρτούνα της πένας και της σκέψης, που και στα «Σακιά» σε παρασύρει στα βάσανα ενός απλοϊκού και κουρασμένου μητρικού μυαλού, που προσπαθεί να λύσει το μυστήριο του κακοποιού γιου. Η Βιβή Χολέβα διασταυρώνεται με τον μοναχογιό της στις πιο μαύρες του στιγμές και καταφέρνει να μοιραστεί μια ζωή ουσίας μαζί του μόνο όταν βρίσκονται πια πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο. Ολόκληρο το βιβλίο λειτουργεί σαν ένας εσωτερικός διάλογος, μια τελευταία εξομολόγηση μιας μάνας που έβλεπε το κακό να έρχεται και προτιμούσε πάντα να σιωπά.

Και τα δύο μυθιστορήματα σε καταπίνουν αναγνωστικά. Στις πιο φριχτές λεπτομέρειες βρίσκεσαι συνένοχος και στην πιο ακατανόμαστη συγχώρεση βρίσκεις κι εσύ το θάρρος να δώσεις άφεση στα αμαρτήματα του DNA και των γονεϊκών σφαλμάτων.

Βραβείο page turner όμως παίρνει ο Κέβιν για την παθιασμένη διάθεση που σου προκαλεί να το αναλύεις μήνες αφού το έχεις διαβάσει με τους φίλους, τις ανατροπές τύπου didn’t see THAT coming και για τον ύπνο που έχασες δυο μέρες σερί  για να το τελειώσεις.

Αύριο το «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» προβάλλεται στις Νύχτες Πρεμιέρας, σε σκηνοθεσία Lynne Ramsey και με την αγαπημένη Tilda Swinton στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Άννα Κουτσιλοπούλου

Ας υποθέσουμε- ενδοβιβλιακές φιλίες

Ποιοι ήρωες βιβλίων θα γινόταν καλοί φίλοι; Από την Ειρήνη Γιαννάκη:

«Θα πρότεινα για φίλους τον Χόλντεν Κόλφιλντ του Σάλιντζερ από το "Φύλακα στη Σίκαλη" και τον Χώκλμπερι Φιν του Τουαίην. Αγαπούν κι οι δυο την ελευθερία και είναι εξίσου ασυμβίβαστοι. Θα το έσκαγαν μαζί για να κάνουν το γύρο του κόσμου. Ο Χόλντεν πιο μεγάλος βέβαια από τον Χωκ θα τον προστάτευε και αυτός θα τον θαύμαζε και θα ήθελε να του μοιάσει. Ο ένας πιο "κύριος", ο άλλος αλητάκος, θα αντάλλαζαν τα κόλπα τους. Ο μικρός που μεγάλωσε χωρίς φροντίδα, ο μεγάλος "πνιγμένος" από την πολλή φροντίδα -οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος- θα συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον.»

Πολύ ωραίος συνδυασμός! Αν μου επιτρέπεται, επειδή τον Χόλντεν τον έχω σκεφτεί κι εγώ (είναι η επιτομή του καλομαθημένου emo υψηλής νοημοσύνης) τον είχα ταιριάξει με τον κύριο Γκάτσμπι, από τον Μεγάλο Γκάτσμπι του Σκοτ Φιτζέραλντ.

Θα τα έβρισκαν σίγουρα στην αγάπη για τη τζαζ. Ο Χόλντεν έχει αρχίσει να πίνει τα ουισκάκια του-ο κύριος Γκάτσμπι θα του μάθαινε και τα υπόλοιπα κοκτέιλ. Το τέλειο είναι ότι ο Γκάτσμπι είναι κάπως ο Χόλντεν, αλλά στο μεγαλύτερό του-γεμάτος απογοητεύσεις, κυνηγώντας το μάταιο. Ίσως ο μεγαλύτερος σε ηλικία δίδασκε κάτι στον μικρότερο, ίσως κι έμεναν πάντα πνιγμένοι στην απογοήτευση και στη μοναξιά, αλλά τουλάχιστον, με παρέα.

+ μέσα σε ποιο βιβλίο θα ήθελες να ζήσεις;

+ περιμένουμε τις δικές σας ενδοβιβλιακές φιλίες

Judgmental Bookseller Ostrich