Η Λένα Κιτσοπούλου δεν θέλει να αποδείξει ότι είναι κάτι σημαντικό (αλλά είναι)

Η Λένα Κιτσοπούλου δεν θέλει να αποδείξει ότι είναι κάτι σημαντικό (αλλά είναι) Facebook Twitter
Φωτ. © Ιωάννα Χατζηανδρέου... H Λένα Κιτσοπούλου στην "Κοκκινοσκουφίτσα, Το Πρώτο Αίμα" της Στέγης
2

 

Η Λένα Κιτσοπούλου μιλά στο LIFO.gr για την εποχή των πιθηκανθρώπων και για εκείνους που δεν παλεύουν ν΄αποδείξουν πως είναι σημαντικοί. Που υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στην απραξία. Που δεν υποδύονται τους ευτυχείς. Που δε φθονούν το διπλανό τους. Που συνομιλώντας με τους νεκρούς, έρχονται κοντά στους ζωντανούς. Που αποδεχομένοι τον θάνατο, έρχονται κοντά στο μεγάλο σχέδιο. Τη ζωή.

 

 

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από τα βιβλία της Κιτσοπούλου «Νυχτερίδες» (Κέδρος) και «Μεγάλοι Δρόμοι» (Μεταίχμιο).

 

_______________________

Στη λεκάνη της πραγματικότητας

«...αυτές τις μπούρδες λέω τώρα και στον γιο μου, όταν τον βάζω πάνω στη λεκάνη [...] κι έτσι λέμε για την τρύπα που πηγαίνει στη λίμνη και αρχίζουμε ολόκληρη ιστορία που δεν έχει τελειωμό. Τον τύπο με το κόκκινο τζόκεϊ τον λένε Μαρκ και ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην κωπηλασία, η γυναίκα του είναι η Σούζαν και μένουνε στο κόκκινο σπιτάκι και [...] όση ώρα ο Μαρκ προπονείται, η Σούζαν ετοιμάζει το πρωινό με αυγά, κρουασάν και τυρογαριδάκια».(«Η τρύπα», Νυχτερίδες)

_________________________

 

Πώς μπορεί να ξεφύγει κανείς απ' την «τρύπα» της πραγματικότητας; Δε γίνεται όλο και πιο δύσκολο καθημερινά το ν' αποδράσεις, έστω και για λίγο;

Υπάρχουν τρόποι να ξεφύγεις. Υπάρχουν τα ναρκωτικά. Υπάρχει το αλκοόλ. Υπάρχει όμως και τρόπος να φτιάξεις την δική σου πραγματικότητα και είναι πολύ απλός. Κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που η κοινωνία θεωρεί «κανονικό». Δεν ακολουθείς τη μόδα, δεν εντάσσεσαι σε ομάδες που αποτελούνται από περισσότερα από τρία με τέσσερα άτομα, δεν διαβάζεις τα ζώδια, δεν βλέπεις τηλεόραση, δεν πιστεύεις ότι ο κόσμος θα αλλάξει, απολαμβάνεις το δικαίωμά σου στην απραξία, δεν παλεύεις να αποδείξεις ότι είσαι κάτι σημαντικό, τέτοια πράγματα.

 

Με ποιον τρόπο ξεφεύγετε εσείς από αυτήν;

Διαλέγω να κάνω παρέα με ανθρώπους που δεν έχουν ηλικία. Διαλέγω να κάνω μία δουλειά μέσω της οποίας συνομιλείς με τους πεθαμένους. Όσο μπορώ, παλεύω να ευχαριστώ τον εαυτό μου. Δεν τα καταφέρνω πάντα και πολλές φορές πέφτω στα τάρταρα.

 

_________________________

Οι θείες, φωτεινά ζαχαροπλαστεία

«Οι θείοι και οι θείες παίρνουν σχήμα ξανά στο βάθος του δρόμου καθώς πλησιάζουν προς το μέρος μας. Σαν φωτεινά ζαχαροπλαστεία. Ποια θα στρώσει αύριο φύλλο, ποια θα κάνει γεμιστά. “Σήμερα θα σφάξω κόκορα”. “Γίναν και τα σύκα”». («Νυχτερίδες», Νυχτερίδες)

_______________________

 

 

Πόσο πολύτιμες είναι για έναν άνθρωπο οι εικόνες, οι αναμνήσεις των θείων, της γειτονιάς, του χωριού; Ή το αντίστροφο. Τι χάνει αυτός που δε μεγαλώνει σήμερα με τέτοιες εικόνες;

Γενικά, η παιδική ηλικία είναι καταφύγιο και πλούτος. Εισχωρεί η ζωή αφιλτράριστη μέσα στο σώμα. Γι' αυτό και είναι άτυχος αυτός που κακοποιείται στα παιδικά του χρόνια. Το χωριό και οι εικόνες της παλιάς Ελλάδας έχουν το καλό της απλότητας και της αφέλειας, αυτής της έλλειψης πανικού και της ήπιας αντιμετώπισης του θανάτου. Αυτές οι κοινωνίες είχανε μια πιο κανονική θέση μέσα στη φύση, τα πόδια των ανθρώπων πατούσανε στο χώμα, τα μάτια τους βλέπανε ορίζοντα και καιρικά φαινόμενα, οι αισθήσεις τους αναγνωρίζανε τους ανέμους, η φύση ήτανε πολύ μεγαλύτερη από αυτούς -και αυτό ασυνείδητα τους γαλήνευε.

 

_________________

Αυτό το πράγμα ο έρωτας...

«Φιληθείτε, ζώα, αφήστε με να σας κοιτάζω μέχρι να καταλάβω τι σκατά μου συμβαίνει, να δω τουλάχιστον πίσω από το τζάμι πόσο αντέχει αυτό το πράγμα, πόσο αντέχει στο φόβο του θανάτου, πότε σταματάει το φιλί. [...]Ο ένας πίνει από το στόμα του άλλου, τα κολλημένα σώματα δεν καταλαβαίνουν από βροχές...Τόση δύναμη έχουν, όλο το υπόλοιπο είναι μια αγκαλιά που αντιστέκεται στη βαρύτητα». («Έρωτας στην άσφαλτο», Μεγάλοι Δρόμοι)

___________________

 

 

Πόσο αντέχει «αυτό το πράγμα» ο έρωτας; Πότε σταματάει το φιλί;

Ο έρωτας αντέχει μέχρι να εκπληρωθεί. Ο έρωτας είναι ένα εγωιστικό, προσωπικό αυτοφτιάξιμο που τρέφεται από το αδιέξοδο και την αδρεναλίνη της κατάκτησης. Ο έρωτας είναι ένας πόλεμος με το όχι. Μόλις το όχι γίνει ναι, μάλλον τελειώνει και ο έρωτας.

 

Η χαρά κι η απόλαυση του διπλανού μπορούν να μετατρέψουν έναν άνθρωπο σε μισάνθρωπο;

Δυστυχώς, η πλειοψηφία πάσχει από αυτήν την αρρώστια. Είχανε ρωτήσει τον Σωκράτη ποιο είναι το χειρότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Και είχε πει: «Ας άφηνε ο θεός όλα τα κακά πάνω στον άνθρωπο, αλλά να του έπαιρνε τη ζήλια». Προσωπικά, η χαρά του διπλανού μου με σώζει, την εκλαμβάνω ως δώρο.

 

________________________

...κι αυτός ο καταναγκασμός η ευτυχία

«Δεν είναι καταθλιπτικοί όλοι αυτοί οι ανθρώπινοι οργανισμοί που ασυνείδητα έχουν αντιληφθεί πόσο καταθλιπτικοί είναι και τρέχουν με αλματώδη ταχύτητα μακριά από τον εαυτό τους και βαφτίζονται ισορροπημένοι άνθρωποι; Κι είμαι καταθλιπτικός εγώ, που αποφάσισα να μην τρέξω μακριά κι απλώς έκατσα οκλαδόν μέσα στη μέση, περιμένοντας να δω τι θα γίνει;».

 ....

«Ο έρωτας δεν είναι σύμπτωμα κατάθλιψης; Η μεταμφίεση του προβλήματός μου σε φτερωτό έρωτα με τόξο και βέλος, η μεταμφίεση της μαλακίας του εγκεφάλου μου σε αγωνία και νοιάξιμο για το αν κάποιο άλλο πρόσωπο είναι καλά, για το αν έφαγε, αν κοιμήθηκε, αν χάρηκε, αν ξεκουράστηκε, αν έκλασε, αν με κοίταξε, αν με αγαπάει ακόμα ή μήπως του έφυγε η αγάπη, δεν είναι κατάθλιψη;», («Ο καταθλάς», Μεγάλοι δρόμοι)

_________________________

 

 

Δεν είναι ένας καταναγκασμός κι η ευτυχία; Το να αρνείσαι -ακόμη και στον εαυτό σου- πως δεν είσαι καλά;

Φυσικά και είναι καταναγκασμός. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να είναι ευτυχισμένος. Ίσως η μόνη πραγματική ευτυχία να είναι η γνώση, η οποία εμπεριέχει και την δυστυχία.

 

Τι σημαίνει για σας ισορροπία;

Το να μην έχω απαντήσεις. Να μην κατασκευάζω τσιτάτα. Να μην ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος. Να μπορώ να ηττηθώ. Να πεθάνω απορώντας.

 

Είναι στ' αλήθεια ο έρωτας ένα σύμπτωμα κατάθλιψης;

Είναι κάτι σαν το μεθύσι. Πώς λέμε, σήμερα θέλω να γίνω λιώμα. Μια ανάγκη για φευγιό.

 

_________________________

Χθες άνθρωπος, σήμερα χνούδι

«...και σωριάστηκε η άμοιρη η θεία μου κάτω στο χώμα, αιμόφυρτη και κατακρεουργημένη, και πέθανε εκείνο το καλοκαίρι του '89. Την έθαψα στο νεκροταφείο του χωριού μας και αμέσως μετά παραιτήθηκα από άνθρωπος. Τους βαρέθηκα, με κουράσανε οι ελπίδες τους. Παραιτήθηκα κι έγινα χνούδι. Σε χαλί. Παρέμεινα στο χωριό γιατί το αγαπούσα το χωριό μου αλλά ως χνούδι». («Άνοιξη εξ αίματος», Μεγάλοι δρόμοι)

________________________

 

 

Πότε παραιτείται κανείς απ' τον εαυτό του;

Όταν πεθαίνει μάλλον. Και είναι και πολλοί αυτοί που έχουν πεθάνει και δεν το ξέρουν.

 

___________________

Να πεθαίνεις. Κάθε μέρα. Με κάποιον τρόπο.

«Αυτοκτόνησε με πολύ ήρεμο τρόπο. Φόρεσε μια ρόμπα, ένα ζευγάρι παντόφλες, έφτιαξε έναν ελληνικό καφέ μέτριο, τον ακούμπησε στο κομοδίνο δίπλα από το μαξιλάρι του, ακριβώς κάτω από το πορτατίφ, και κατέβασε όλα τα χάπια, ένα ένα, με μικρές γουλιές ελληνικού καφέ». («Άβυσσος», Νυχτερίδες)

____________________

 

 

Το να ζεις στην Ελλάδα του '12 δε μοιάζει με το να πεθαίνεις, μ' έναν τρόπο, κάθε μέρα;

Έτσι κι αλλιώς πεθαίνεις μ’ έναν τρόπο, κάθε μέρα. Πόσο μάλλον σε μία χώρα η οποία σου τρώει το όνειρο. Αυτό δεν συμβαίνει τώρα, συνέβαινε ανέκαθεν σε αυτή τη χώρα από τότε τουλάχιστον που θυμάμαι εγώ τον εαυτό μου. Η Ελλάδα σαν χώρα μισεί την πρόοδο, μισεί τα νιάτα. Ό,τι καλό έχω καταφέρει στη ζωή μου το οφείλω στο σπίτι που γεννήθηκα και στην προσωπική μου προσπάθεια να «σπουδάζω» αυτά που αγαπάω. Το σύστημα παιδείας στην Ελλάδα είναι ικανό μόνο να δημιουργεί άρρωστους και ανελεύθερους ανθρώπους. 

 

Πότε απελπίζεται ο άνθρωπος;

Όταν περιμένει κάτι έξωθεν να τον σώσει. Όταν πιστεύει σε έννοιες όπως «η γκαντεμιά». Όταν πιστεύει σε κόμματα, σε θρησκείες, σε πρίγκηπες με άσπρα άλογα, σε πατρίδες, σε οικογένειες και σε πράσινα άλογα.

 

 __________________________

Αντίο Μόναχο

«Τέλος πια αυτή η έλλειψη του μπλε, του γαλάζιου, η έλλειψη ψαρόβαρκας από το οπτικό μου πεδίο [...] Θέλω φωνές, βρισίδια, ταξιτζήδες τρελαμένους, κλέφτες, βρώμικες μασχάλες, ανοιχτά παράθυρα με τίγκα τα ντάπα ντούπα, χαλασμένες εξατμίσεις, καυσαέριο, χαλίκι, καύσωνα, σουβλάκια, κοψίδια...[...] Θέλω αργόσχολα καφενεία και φραπόγαλα, θέλω να βάλω τα πόδια μου πάνω σε πλαστικές καρέκλες και να βρίσω, να σιχτιρίσω. Τέρμα οι σπουδές στο Μόναχο». («Στον σταθμό του Μονάχου», Μεγάλοι δρόμοι)

___________________________

 

 

Εξακολουθεί να ισχύει αυτή η περιγραφή της ελληνικής «φάρας» ή βλέπετε να 'χει αλλάξει κάτι;

Νομίζω ότι έχει λίγο αλλάξει προς το χειρότερο. Παλιότερα νομίζω ότι είχε τουλάχιστον μία πιο καθαρή αισθητική, μια πιο αυθεντική κακογουστιά. Τώρα είναι ίδιο το κουκούτσι, αλλά το περίβλημα έχει μιμηθεί την παγκόσμια κακογουστιά και το αποτέλεσμα είναι αποκρουστικό.

 

____________________

Η εποχή των πιθήκων

«..αν ποτέ πεθάνω, πάρε τη Γιούλα, να σε πάρει, λέει, κάτω στην Αθήνα, μη ζητιανέψεις ποτέ, είπε η Μαριγώ, θα σε κλέβουνε που ΄σαι τυφλός, στη Γιούλα να πας, ακούς, γαμώ τη φάρα σου». («Ο γιος μου ο γύφτος», Νυχτερίδες)

__________________

 

Τι σκέφτεστε βλέποντας όλους αυτούς τους αβοήθητους ανθρώπους στους δρόμους της πόλης, της κάθε πόλης;

Σκέφτομαι πόσο έρμαιο είναι ο άνθρωπος της κάθε εξουσίας που τον εκμεταλλεύεται. Σκέφτομαι πόσο τέρας είναι η εξουσία. Σκέφτομαι ότι την ώρα που κάποιος ψάχνει μέσα στα σκουπίδια, κάποιος άλλος τρίβει τα χέρια του. Σκέφτομαι ότι η πρόοδος από την εποχή του πιθηκανθρώπου είναι μηδαμινή.

 

 

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στις 10-03-2012

Βιβλίο
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μαρκ Τουέιν, «Οι περιπέτειες του Χακ Φιν»

Το πίσω ράφι / Το μυθιστόρημα του Μαρκ Τουέιν που έθαψαν οι κριτικοί και το αποθέωσε ο Χέμινγουεϊ

Στις «Περιπέτειες του Χακ Φιν» ο Μαρκ Τουέιν έπλασε τον πιο ελεύθερο ήρωα της αμερικανικής λογοτεχνίας, που αρνήθηκε τους κανόνες της κοινωνίας του και ένωσε την τύχη του με έναν σκλάβο δραπέτη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή χωρίς αυτόν

Βιβλίο / Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή χωρίς αυτόν

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Βασιλεύς των Βασιλέων», όπως αποκαλούσε τον εαυτό του ο Ρεζά Παχλαβί, εστιάζει στις διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ που «αποδέχτηκαν πρόθυμα τις φαντασιώσεις του, τόσο για τον εαυτό του όσο και για τη χώρα του».
THE LIFO TEAM
Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Βιβλίο / Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Σταρ Ελλάς στα νιάτα της, διακρίθηκε ως ηθοποιός, θιασάρχης, ραδιοφωνική παραγωγός, δοκιμάστηκε επίσης στη συγγραφή έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι τώρα επτά βιβλία μαζί με το πρόσφατο «Η τρίτη άνοιξη» (εκδ. Επίμετρο), που έδωσε και το έναυσμα γι’ αυτήν τη συνέντευξη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Βιβλίο / Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Η σπουδαία μεταφράστρια, που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της δουλειάς της στον Μαρσέλ Προυστ, μας ξεναγεί στον πολύπλοκο κόσμο του και εκφράζει τον θυμό της για την πανταχού παρούσα απάτη της εποχής μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Βιβλίο / Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Ο Συνταγματάρχης και ο Βασιλιάς» εξερευνά τη συναρπαστική ζωή ενός ακούραστου κομπιναδόρου που προσπαθούσε απεγνωσμένα να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του.
THE LIFO TEAM
Γνώριζαν ή όχι οι Γερμανοί για τα εγκλήματα του Χίτλερ;

Βιβλίο / Γνώριζαν ή όχι οι Γερμανοί για τα εγκλήματα του Χίτλερ;

Πότε ακριβώς χάθηκε ο πόλεμος για τον Άξονα; Ποια ήταν η πιο σημαντική μάχη του πολέμου; Πόσο «συμμέτοχος» ήταν ο Γερμανικός λαός στο ολοκαύτωμα; Σ’ αυτά τα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει μια νέα ογκώδης έκδοση με τίτλο «Η συνολική ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου».
THE LIFO TEAM
Αudiobooks: Αντί να διαβάσεις το νέο βιβλίο της Σάλι Ρούνεϊ, το ακούς

Βιβλίο / Αudiobooks: Αντί να διαβάσεις το νέο βιβλίο της Σάλι Ρούνεϊ, το ακούς

Είναι νωρίς να πούμε πως αυτά τα ηχητικά λογοτεχνικά αρχεία μπορούν να αντικαταστήσουν το βιβλίο. Είναι όμως μια υπέροχη λύση για όσους θέλουν να διαβάσουν αλλά δεν έχουν χρόνο ή έχουν μπλοκάρει με το κανονικό διάβασμα.
ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
«Στα τέσσερα»: Το πιο καυτό και αμφιλεγόμενο βιβλίο του φετινού καλοκαιριού

Βιβλίο / «Στα τέσσερα»: Το πιο καυτό και αμφιλεγόμενο βιβλίο του φετινού καλοκαιριού

«Κάποιες το λάτρεψαν, άλλες το σιχάθηκαν»: Το βιβλίο της Miranda July για την ερωτική περιπλάνηση μιας γυναίκας στη μέση ηλικία που χαρακτηρίστηκε ως «το πρώτο μεγάλο μυθιστόρημα για την περιεμμηνόπαυση», είναι η λογοτεχνική επιτυχία της χρονιάς.
THE LIFO TEAM
Πατρίτσια Χάισμιθ: «Ο κόσμος και τα μαρτίνι του είναι δικά μου!»

Βιβλίο / Πατρίτσια Χάισμιθ: «Ο κόσμος και τα μαρτίνι του είναι δικά μου!»

Τα πολυσυζητημένα ημερολόγια της Χάισμιθ αποκαλύπτουν κρυφές σκέψεις της συγγραφέως του «Ταλαντούχου κύριου Ρίπλεϊ», τους άγνωστους έρωτες και την εξάρτησή της από τη γραφή και το αλκοόλ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

σχόλια

2 σχόλια
"Ο έρωτας αντέχει μέχρι να εκπληρωθεί. Ο έρωτας είναι ένα εγωιστικό, προσωπικό αυτοφτιάξιμο που τρέφεται από το αδιέξοδο και την αδρεναλίνη της κατάκτησης. Ο έρωτας είναι ένας πόλεμος με το όχι. Μόλις το όχι γίνει ναι, μάλλον τελειώνει και ο έρωτας." Αχ αυτοί οι "καταραμένοι καλλιτέχνες" και η αδήριτη ανάγκη τους να ξεχωρίζουν από εμας την πλέμπα, μεταξύ άλλων απαξιώνοντας τα σαχλά μας συναισθήματα. Η ερωτική συμπεριφορά που περιγράφει πάντως η κα Κιτσοπούλου προσιδιάζει σε αυτό που η ψυχολογία τείνει να αποκαλεί amorous narcissism, την επίμονη δλδ πολιορκία ενός ερωτικού αντικειμένου το οποίο ο "κυνηγός" απορρίπτει άμα τη κατακτήσει του, αναζητώντας πλέον νέο θήραμα κ.ο.κ. Πρόκειτα άρα για παθολογική συμπεριφορά, όχι για τον συνήθη ορισμό του έρωτα (ούτε για μαγκιά, θα συμπλήρωνα).
"...Υπάρχει όμως και τρόπος να φτιάξεις την δική σου πραγματικότητα και είναι πολύ απλός. Κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που η κοινωνία θεωρεί «κανονικό». .."Εκτός απο τον "ρεαλισμό" υπάρχει και ο "σουρεαλισμός" (υπερ-πραγματικότητα) και το να ζει κανείς διεκδικώντας το αδύνατο είναι τέχνη.