Η Λένα Κιτσοπούλου δεν θέλει να αποδείξει ότι είναι κάτι σημαντικό (αλλά είναι)

Η Λένα Κιτσοπούλου δεν θέλει να αποδείξει ότι είναι κάτι σημαντικό (αλλά είναι) Facebook Twitter
Φωτ. © Ιωάννα Χατζηανδρέου... H Λένα Κιτσοπούλου στην "Κοκκινοσκουφίτσα, Το Πρώτο Αίμα" της Στέγης
2

 

Η Λένα Κιτσοπούλου μιλά στο LIFO.gr για την εποχή των πιθηκανθρώπων και για εκείνους που δεν παλεύουν ν΄αποδείξουν πως είναι σημαντικοί. Που υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στην απραξία. Που δεν υποδύονται τους ευτυχείς. Που δε φθονούν το διπλανό τους. Που συνομιλώντας με τους νεκρούς, έρχονται κοντά στους ζωντανούς. Που αποδεχομένοι τον θάνατο, έρχονται κοντά στο μεγάλο σχέδιο. Τη ζωή.

 

 

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από τα βιβλία της Κιτσοπούλου «Νυχτερίδες» (Κέδρος) και «Μεγάλοι Δρόμοι» (Μεταίχμιο).

 

_______________________

Στη λεκάνη της πραγματικότητας

«...αυτές τις μπούρδες λέω τώρα και στον γιο μου, όταν τον βάζω πάνω στη λεκάνη [...] κι έτσι λέμε για την τρύπα που πηγαίνει στη λίμνη και αρχίζουμε ολόκληρη ιστορία που δεν έχει τελειωμό. Τον τύπο με το κόκκινο τζόκεϊ τον λένε Μαρκ και ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην κωπηλασία, η γυναίκα του είναι η Σούζαν και μένουνε στο κόκκινο σπιτάκι και [...] όση ώρα ο Μαρκ προπονείται, η Σούζαν ετοιμάζει το πρωινό με αυγά, κρουασάν και τυρογαριδάκια».(«Η τρύπα», Νυχτερίδες)

_________________________

 

Πώς μπορεί να ξεφύγει κανείς απ' την «τρύπα» της πραγματικότητας; Δε γίνεται όλο και πιο δύσκολο καθημερινά το ν' αποδράσεις, έστω και για λίγο;

Υπάρχουν τρόποι να ξεφύγεις. Υπάρχουν τα ναρκωτικά. Υπάρχει το αλκοόλ. Υπάρχει όμως και τρόπος να φτιάξεις την δική σου πραγματικότητα και είναι πολύ απλός. Κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που η κοινωνία θεωρεί «κανονικό». Δεν ακολουθείς τη μόδα, δεν εντάσσεσαι σε ομάδες που αποτελούνται από περισσότερα από τρία με τέσσερα άτομα, δεν διαβάζεις τα ζώδια, δεν βλέπεις τηλεόραση, δεν πιστεύεις ότι ο κόσμος θα αλλάξει, απολαμβάνεις το δικαίωμά σου στην απραξία, δεν παλεύεις να αποδείξεις ότι είσαι κάτι σημαντικό, τέτοια πράγματα.

 

Με ποιον τρόπο ξεφεύγετε εσείς από αυτήν;

Διαλέγω να κάνω παρέα με ανθρώπους που δεν έχουν ηλικία. Διαλέγω να κάνω μία δουλειά μέσω της οποίας συνομιλείς με τους πεθαμένους. Όσο μπορώ, παλεύω να ευχαριστώ τον εαυτό μου. Δεν τα καταφέρνω πάντα και πολλές φορές πέφτω στα τάρταρα.

 

_________________________

Οι θείες, φωτεινά ζαχαροπλαστεία

«Οι θείοι και οι θείες παίρνουν σχήμα ξανά στο βάθος του δρόμου καθώς πλησιάζουν προς το μέρος μας. Σαν φωτεινά ζαχαροπλαστεία. Ποια θα στρώσει αύριο φύλλο, ποια θα κάνει γεμιστά. “Σήμερα θα σφάξω κόκορα”. “Γίναν και τα σύκα”». («Νυχτερίδες», Νυχτερίδες)

_______________________

 

 

Πόσο πολύτιμες είναι για έναν άνθρωπο οι εικόνες, οι αναμνήσεις των θείων, της γειτονιάς, του χωριού; Ή το αντίστροφο. Τι χάνει αυτός που δε μεγαλώνει σήμερα με τέτοιες εικόνες;

Γενικά, η παιδική ηλικία είναι καταφύγιο και πλούτος. Εισχωρεί η ζωή αφιλτράριστη μέσα στο σώμα. Γι' αυτό και είναι άτυχος αυτός που κακοποιείται στα παιδικά του χρόνια. Το χωριό και οι εικόνες της παλιάς Ελλάδας έχουν το καλό της απλότητας και της αφέλειας, αυτής της έλλειψης πανικού και της ήπιας αντιμετώπισης του θανάτου. Αυτές οι κοινωνίες είχανε μια πιο κανονική θέση μέσα στη φύση, τα πόδια των ανθρώπων πατούσανε στο χώμα, τα μάτια τους βλέπανε ορίζοντα και καιρικά φαινόμενα, οι αισθήσεις τους αναγνωρίζανε τους ανέμους, η φύση ήτανε πολύ μεγαλύτερη από αυτούς -και αυτό ασυνείδητα τους γαλήνευε.

 

_________________

Αυτό το πράγμα ο έρωτας...

«Φιληθείτε, ζώα, αφήστε με να σας κοιτάζω μέχρι να καταλάβω τι σκατά μου συμβαίνει, να δω τουλάχιστον πίσω από το τζάμι πόσο αντέχει αυτό το πράγμα, πόσο αντέχει στο φόβο του θανάτου, πότε σταματάει το φιλί. [...]Ο ένας πίνει από το στόμα του άλλου, τα κολλημένα σώματα δεν καταλαβαίνουν από βροχές...Τόση δύναμη έχουν, όλο το υπόλοιπο είναι μια αγκαλιά που αντιστέκεται στη βαρύτητα». («Έρωτας στην άσφαλτο», Μεγάλοι Δρόμοι)

___________________

 

 

Πόσο αντέχει «αυτό το πράγμα» ο έρωτας; Πότε σταματάει το φιλί;

Ο έρωτας αντέχει μέχρι να εκπληρωθεί. Ο έρωτας είναι ένα εγωιστικό, προσωπικό αυτοφτιάξιμο που τρέφεται από το αδιέξοδο και την αδρεναλίνη της κατάκτησης. Ο έρωτας είναι ένας πόλεμος με το όχι. Μόλις το όχι γίνει ναι, μάλλον τελειώνει και ο έρωτας.

 

Η χαρά κι η απόλαυση του διπλανού μπορούν να μετατρέψουν έναν άνθρωπο σε μισάνθρωπο;

Δυστυχώς, η πλειοψηφία πάσχει από αυτήν την αρρώστια. Είχανε ρωτήσει τον Σωκράτη ποιο είναι το χειρότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Και είχε πει: «Ας άφηνε ο θεός όλα τα κακά πάνω στον άνθρωπο, αλλά να του έπαιρνε τη ζήλια». Προσωπικά, η χαρά του διπλανού μου με σώζει, την εκλαμβάνω ως δώρο.

 

________________________

...κι αυτός ο καταναγκασμός η ευτυχία

«Δεν είναι καταθλιπτικοί όλοι αυτοί οι ανθρώπινοι οργανισμοί που ασυνείδητα έχουν αντιληφθεί πόσο καταθλιπτικοί είναι και τρέχουν με αλματώδη ταχύτητα μακριά από τον εαυτό τους και βαφτίζονται ισορροπημένοι άνθρωποι; Κι είμαι καταθλιπτικός εγώ, που αποφάσισα να μην τρέξω μακριά κι απλώς έκατσα οκλαδόν μέσα στη μέση, περιμένοντας να δω τι θα γίνει;».

 ....

«Ο έρωτας δεν είναι σύμπτωμα κατάθλιψης; Η μεταμφίεση του προβλήματός μου σε φτερωτό έρωτα με τόξο και βέλος, η μεταμφίεση της μαλακίας του εγκεφάλου μου σε αγωνία και νοιάξιμο για το αν κάποιο άλλο πρόσωπο είναι καλά, για το αν έφαγε, αν κοιμήθηκε, αν χάρηκε, αν ξεκουράστηκε, αν έκλασε, αν με κοίταξε, αν με αγαπάει ακόμα ή μήπως του έφυγε η αγάπη, δεν είναι κατάθλιψη;», («Ο καταθλάς», Μεγάλοι δρόμοι)

_________________________

 

 

Δεν είναι ένας καταναγκασμός κι η ευτυχία; Το να αρνείσαι -ακόμη και στον εαυτό σου- πως δεν είσαι καλά;

Φυσικά και είναι καταναγκασμός. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να είναι ευτυχισμένος. Ίσως η μόνη πραγματική ευτυχία να είναι η γνώση, η οποία εμπεριέχει και την δυστυχία.

 

Τι σημαίνει για σας ισορροπία;

Το να μην έχω απαντήσεις. Να μην κατασκευάζω τσιτάτα. Να μην ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος. Να μπορώ να ηττηθώ. Να πεθάνω απορώντας.

 

Είναι στ' αλήθεια ο έρωτας ένα σύμπτωμα κατάθλιψης;

Είναι κάτι σαν το μεθύσι. Πώς λέμε, σήμερα θέλω να γίνω λιώμα. Μια ανάγκη για φευγιό.

 

_________________________

Χθες άνθρωπος, σήμερα χνούδι

«...και σωριάστηκε η άμοιρη η θεία μου κάτω στο χώμα, αιμόφυρτη και κατακρεουργημένη, και πέθανε εκείνο το καλοκαίρι του '89. Την έθαψα στο νεκροταφείο του χωριού μας και αμέσως μετά παραιτήθηκα από άνθρωπος. Τους βαρέθηκα, με κουράσανε οι ελπίδες τους. Παραιτήθηκα κι έγινα χνούδι. Σε χαλί. Παρέμεινα στο χωριό γιατί το αγαπούσα το χωριό μου αλλά ως χνούδι». («Άνοιξη εξ αίματος», Μεγάλοι δρόμοι)

________________________

 

 

Πότε παραιτείται κανείς απ' τον εαυτό του;

Όταν πεθαίνει μάλλον. Και είναι και πολλοί αυτοί που έχουν πεθάνει και δεν το ξέρουν.

 

___________________

Να πεθαίνεις. Κάθε μέρα. Με κάποιον τρόπο.

«Αυτοκτόνησε με πολύ ήρεμο τρόπο. Φόρεσε μια ρόμπα, ένα ζευγάρι παντόφλες, έφτιαξε έναν ελληνικό καφέ μέτριο, τον ακούμπησε στο κομοδίνο δίπλα από το μαξιλάρι του, ακριβώς κάτω από το πορτατίφ, και κατέβασε όλα τα χάπια, ένα ένα, με μικρές γουλιές ελληνικού καφέ». («Άβυσσος», Νυχτερίδες)

____________________

 

 

Το να ζεις στην Ελλάδα του '12 δε μοιάζει με το να πεθαίνεις, μ' έναν τρόπο, κάθε μέρα;

Έτσι κι αλλιώς πεθαίνεις μ’ έναν τρόπο, κάθε μέρα. Πόσο μάλλον σε μία χώρα η οποία σου τρώει το όνειρο. Αυτό δεν συμβαίνει τώρα, συνέβαινε ανέκαθεν σε αυτή τη χώρα από τότε τουλάχιστον που θυμάμαι εγώ τον εαυτό μου. Η Ελλάδα σαν χώρα μισεί την πρόοδο, μισεί τα νιάτα. Ό,τι καλό έχω καταφέρει στη ζωή μου το οφείλω στο σπίτι που γεννήθηκα και στην προσωπική μου προσπάθεια να «σπουδάζω» αυτά που αγαπάω. Το σύστημα παιδείας στην Ελλάδα είναι ικανό μόνο να δημιουργεί άρρωστους και ανελεύθερους ανθρώπους. 

 

Πότε απελπίζεται ο άνθρωπος;

Όταν περιμένει κάτι έξωθεν να τον σώσει. Όταν πιστεύει σε έννοιες όπως «η γκαντεμιά». Όταν πιστεύει σε κόμματα, σε θρησκείες, σε πρίγκηπες με άσπρα άλογα, σε πατρίδες, σε οικογένειες και σε πράσινα άλογα.

 

 __________________________

Αντίο Μόναχο

«Τέλος πια αυτή η έλλειψη του μπλε, του γαλάζιου, η έλλειψη ψαρόβαρκας από το οπτικό μου πεδίο [...] Θέλω φωνές, βρισίδια, ταξιτζήδες τρελαμένους, κλέφτες, βρώμικες μασχάλες, ανοιχτά παράθυρα με τίγκα τα ντάπα ντούπα, χαλασμένες εξατμίσεις, καυσαέριο, χαλίκι, καύσωνα, σουβλάκια, κοψίδια...[...] Θέλω αργόσχολα καφενεία και φραπόγαλα, θέλω να βάλω τα πόδια μου πάνω σε πλαστικές καρέκλες και να βρίσω, να σιχτιρίσω. Τέρμα οι σπουδές στο Μόναχο». («Στον σταθμό του Μονάχου», Μεγάλοι δρόμοι)

___________________________

 

 

Εξακολουθεί να ισχύει αυτή η περιγραφή της ελληνικής «φάρας» ή βλέπετε να 'χει αλλάξει κάτι;

Νομίζω ότι έχει λίγο αλλάξει προς το χειρότερο. Παλιότερα νομίζω ότι είχε τουλάχιστον μία πιο καθαρή αισθητική, μια πιο αυθεντική κακογουστιά. Τώρα είναι ίδιο το κουκούτσι, αλλά το περίβλημα έχει μιμηθεί την παγκόσμια κακογουστιά και το αποτέλεσμα είναι αποκρουστικό.

 

____________________

Η εποχή των πιθήκων

«..αν ποτέ πεθάνω, πάρε τη Γιούλα, να σε πάρει, λέει, κάτω στην Αθήνα, μη ζητιανέψεις ποτέ, είπε η Μαριγώ, θα σε κλέβουνε που ΄σαι τυφλός, στη Γιούλα να πας, ακούς, γαμώ τη φάρα σου». («Ο γιος μου ο γύφτος», Νυχτερίδες)

__________________

 

Τι σκέφτεστε βλέποντας όλους αυτούς τους αβοήθητους ανθρώπους στους δρόμους της πόλης, της κάθε πόλης;

Σκέφτομαι πόσο έρμαιο είναι ο άνθρωπος της κάθε εξουσίας που τον εκμεταλλεύεται. Σκέφτομαι πόσο τέρας είναι η εξουσία. Σκέφτομαι ότι την ώρα που κάποιος ψάχνει μέσα στα σκουπίδια, κάποιος άλλος τρίβει τα χέρια του. Σκέφτομαι ότι η πρόοδος από την εποχή του πιθηκανθρώπου είναι μηδαμινή.

 

 

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στις 10-03-2012

Βιβλίο
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
"Ο έρωτας αντέχει μέχρι να εκπληρωθεί. Ο έρωτας είναι ένα εγωιστικό, προσωπικό αυτοφτιάξιμο που τρέφεται από το αδιέξοδο και την αδρεναλίνη της κατάκτησης. Ο έρωτας είναι ένας πόλεμος με το όχι. Μόλις το όχι γίνει ναι, μάλλον τελειώνει και ο έρωτας." Αχ αυτοί οι "καταραμένοι καλλιτέχνες" και η αδήριτη ανάγκη τους να ξεχωρίζουν από εμας την πλέμπα, μεταξύ άλλων απαξιώνοντας τα σαχλά μας συναισθήματα. Η ερωτική συμπεριφορά που περιγράφει πάντως η κα Κιτσοπούλου προσιδιάζει σε αυτό που η ψυχολογία τείνει να αποκαλεί amorous narcissism, την επίμονη δλδ πολιορκία ενός ερωτικού αντικειμένου το οποίο ο "κυνηγός" απορρίπτει άμα τη κατακτήσει του, αναζητώντας πλέον νέο θήραμα κ.ο.κ. Πρόκειτα άρα για παθολογική συμπεριφορά, όχι για τον συνήθη ορισμό του έρωτα (ούτε για μαγκιά, θα συμπλήρωνα).
"...Υπάρχει όμως και τρόπος να φτιάξεις την δική σου πραγματικότητα και είναι πολύ απλός. Κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που η κοινωνία θεωρεί «κανονικό». .."Εκτός απο τον "ρεαλισμό" υπάρχει και ο "σουρεαλισμός" (υπερ-πραγματικότητα) και το να ζει κανείς διεκδικώντας το αδύνατο είναι τέχνη.