«Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι»: Βουτιά στα ρηχά

«Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι»: Βουτιά στα ρηχά Facebook Twitter
Χωρίς τη βοήθεια του σκηνοθέτη, ο θεατής δεν θα καταφέρει να εισπράξει τα υψηλά μεγέθη που διακυβεύονται στο Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, όπως γίνεται γρήγορα αντιληπτό στη συγκεκριμένη παράσταση που φιλοξενείται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου
0

Η Βάιολετ Βέναμπλ θα κάνει το παν για να υπερασπιστεί τη μνήμη του γιου της. Σε καμία περίπτωση δεν θα επιτρέψει στην ανιψιά της Κάθριν να σπιλώσει το όνομά του.


Η Κάθριν είναι η μόνη που βρισκόταν στο πλευρό του ξάδερφού της Σεμπάστιαν όταν ο τελευταίος πέθανε μυστηριωδώς πέρσι το καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια των διακοπών τους στην Καμπέθα ντε Λόμπο. Η Κάθριν είναι η μόνη που ξέρει την αλήθεια, αλλά αυτή η αλήθεια δεν φαίνεται να ικανοποιεί τη μητέρα του αποθανόντος. Για την ακρίβεια, την εξοργίζει σε τέτοιον βαθμό ώστε ετοιμάζεται να υποβάλει την ανιψιά της σε λοβοτομή. Μόνον έτσι θα βεβαιωθεί πως η νεαρή γυναίκα θα σταματήσει να διαδίδει τα «ψέματά» της.


Ποια είναι αυτή η ιστορία που απειλεί, σύμφωνα με τη Βάιολετ, την υστεροφημία του Σεμπάστιαν; Τι ακριβώς συνέβη πέρσι το καλοκαίρι και πόσο σοκαριστικό ήταν;


Είναι πραγματικά συναρπαστικός ο τρόπος με τον οποίο ο Τένεσι Ουίλιαμς εντείνει το σασπένς. Όσο περισσότερο εναντιώνονται οι ήρωες στην αποκάλυψη των πραγματικών γεγονότων που οδήγησαν στον θάνατο του Σεμπάστιαν –εκτός από τη Βάιολετ, η μητέρα και ο αδελφός της Κάθριν τής ζητούν επίσης να «λογικευτεί», για να μη χάσουν το επίδομα από την πλούσια θεία–, τόσο περισσότερο η φαντασία μας γεμίζει τα κενά, οργιάζοντας.

Ουδέποτε αντιλαμβανόμαστε τις ζωτικές διαστάσεις, την πολυπλοκότητα, τον απύθμενο πλούτο του: το έργο συρρικνώνεται εδώ σε μια καχεκτική εκδοχή του εαυτού του, μια εξωτερική απόδοση της πλοκής, πασπαλισμένης με χαριτωμένα ευρήματα που ουδόλως κατορθώνουν να χώσουν το μαχαίρι στο κόκαλο και να μεταφέρουν την ανατριχιαστική μυστικιστική γοητεία του κειμένου.


Η αντιπαράθεση αυτή οικοδομείται σε πολλαπλά επίπεδα. Εκ πρώτης όψεως έχουμε ένα μελόδραμα, όπου η αδίστακτη και πάμπλουτη αριστοκράτισσα της Νέας Ορλεάνης φυλακίζει και βασανίζει την όμορφη και φτωχή ανιψιά της για να της κλείσει το στόμα. Υπόνοιες ενός σεξουαλικού σκανδάλου δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα και το ενδιαφέρον του θεατή. Η σύγκρουση αυτή, όμως, έχει επιπροσθέτως έντονη πολιτική διάσταση. Η λογοκρισία που ασκούν η εξουσία και η κοινωνία διαμέσου των ισχυρών εκπροσώπων τους στις ασθενέστερες ομάδες παρουσιάζεται σε όλο το φρικτό μεγαλείο της, ενώ η ετικέτα του «ομοφυλόφιλου», στην ίδια αυτή κοινωνία, αντιμετωπίζεται ως το μεγαλύτερο μίασμα, ικανή να καταστρέψει το όνομα και την τιμή μιας ολόκληρης οικογένειας.

«Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι»: Βουτιά στα ρηχά Facebook Twitter
Θέμις Μπαζάκα και Παναγιώτης Εξαρχέας. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου


Παράλληλα, στο πλαίσιο της αγωνιώδους αυτής σύγκρουσης, όπου ένας επιστήμονας, ο δρ. Κούκροβιτς, καλείται να παίξει τον ρόλο του «διαιτητή», αναδύονται κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με τη φύση της αλήθειας: Πώς αποδεικνύεται; Ποιος είναι ο αυθεντικός φορέας της; Ποιος έχει τη δικαιοδοσία να την κρίνει και ποιος επιλέγει τον κριτή; Και το σημαντικότερο: πόσες αλήθειες υπάρχουν σε κάθε ιστορία και σε κάθε πρόσωπο; Ποια ήταν τελικά η αλήθεια του Σεμπάστιαν Βέναμπλ και γιατί οδηγήθηκε στον θάνατο;

Εδώ είναι που ο Ουίλιαμς μεγαλουργεί. Με την αποκάλυψη της αλήθειας όλα αλλάζουν. Αφού περάσει η επήρεια του σοκ που προκαλεί η ανατριχιαστική περιγραφή του θανάτου του Σεμπάστιαν, συνειδητοποιούμε σταδιακά ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα απ' όσο νομίζαμε.

Η Βάιολετ, παρά τον ολέθριο συντηρητισμό της, αποδεικνύεται πως έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη ζωή του ποιητή Σεμπάστιαν: ήταν η ίδια η πηγή της δημιουργικότητάς του. Όταν ο γιος αποφάσισε να κόψει τον ομφάλιο λώρο, στάθηκε ανίκανος να συνθέσει το ετήσιο ποίημά του. Και οδηγήθηκε στον θάνατο. Όπως τα χελωνάκια που τρέχουν απεγνωσμένα προς τη θάλασσα για να προλάβουν να χωθούν στο νερό προτού τα κατασπαράξουν τα όρνεα, έτσι και ο Σεμπάστιαν σπαράχτηκε, ως άλλος Πενθέας, από ένα σμήνος πεινασμένων παιδιών που ξέσκισαν τις σάρκες του σε έναν πυρακτωμένο λόφο της Καμπέθα ντε Λόμπο.

«Χωρίς εμένα, πέρσι το καλοκαίρι, πέθανε, κι αυτό ήταν το ποίημά του για κείνη τη χρονιά» λέει η Βάιολετ στον Κούκροβιτς στην αρχή του έργου, τότε όμως εκλαμβάνουμε τη φράση της ως απλή καυχησιά μιας ευνουχιστικής και μάνας νάρκισσου. Μόνο στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι η ύστατη καλλιτεχνική πράξη του Σεμπάστιαν ήταν ακριβώς αυτή: το ματωμένο σώμα του πεταμένο πάνω στον λευκό τοίχο, όπου δέχτηκε τη μοιραία επίθεση¹.

«Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι»: Βουτιά στα ρηχά Facebook Twitter
Η Μαίρη Μηνά ως Κάθριν βάζει τα δυνατά της και μάχεται φιλότιμα, η αφήγηση της ιστορίας της, όμως, δεν κινητοποιεί το θυμικό μας. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου

Ο ποιητής προσφέρει τον εαυτό του «σαν μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα τυλιγμένα σε άσπρο χαρτί, που το έσκισαν, το πέταξαν, το ποδοπάτησαν...». Μέσα από την τέχνη, το άσχημο, το επώδυνο και το αδιανόητο μετατρέπονται σε χειρονομίες αισθητικής και μυστικιστικής ανάτασης. Η τέχνη είναι, άλλωστε, η μοναδική θρησκεία του Τένεσι Ουίλιαμς.

Χρειάζεται, βέβαια, πολύ σκάψιμο προκειμένου όλα αυτά τα επίπεδα (το πολιτικό, το φιλοσοφικό, το ψυχαναλυτικό, το αισθητικό) όχι μόνο να γίνουν αντιληπτά αλλά και να ενσαρκωθούν σκηνικά, να ενορχηστρωθούν ενώπιόν μας με θεατρικούς κώδικες, έτσι ώστε να μπορέσουμε να συλλάβουμε το μεγαλείο του έργου. Χωρίς τη βοήθεια του σκηνοθέτη, ο θεατής δεν θα καταφέρει να εισπράξει τα υψηλά μεγέθη που διακυβεύονται στο Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, όπως γίνεται γρήγορα αντιληπτό στη συγκεκριμένη παράσταση που φιλοξενείται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.


Δυστυχώς, εδώ παρατηρούμε μόνο κάποιες σπασμωδικές προσπάθειες να αποδοθεί το πολιτικό σκέλος (η βία που ασκείται επάνω στην Κάθριν) και το αισθητικό (το παιχνίδι με τις σκιές στον τοίχο), επί της ουσίας όμως το έργο μένει ανεξερεύνητο. Ουδέποτε αντιλαμβανόμαστε τις ζωτικές διαστάσεις, την πολυπλοκότητα, τον απύθμενο πλούτο του: το έργο συρρικνώνεται εδώ σε μια καχεκτική εκδοχή του εαυτού του, μια εξωτερική απόδοση της πλοκής, πασπαλισμένης με χαριτωμένα ευρήματα που ουδόλως κατορθώνουν να χώσουν το μαχαίρι στο κόκαλο και να μεταφέρουν την ανατριχιαστική μυστικιστική γοητεία του κειμένου. Δεν αρκούν τα κόλπα με το λαμπατέρ (πόσες χρήσεις πια για το δόλιο αντικείμενο;) ή τα κομμάτια πειραγμένης μουσικής του αμερικανικού Νότου για να αποδώσουν το σύμπλεγμα των εννοιών που ηλεκτρίζουν τον πυρήνα του Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι.

«Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι»: Βουτιά στα ρηχά Facebook Twitter
Καταφεύγοντας σε οικείους της κώδικες, η Θέμις Μπαζάκα, ως Βάιολετ Βέναμπλ, είναι μισή καρικατούρα, μισή «κανονική»: το αποτέλεσμα διαγράφεται ημιτελές, τυποποιημένο και αδούλευτο. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου


Καταφεύγοντας σε οικείους της κώδικες, η Θέμις Μπαζάκα, ως Βάιολετ Βέναμπλ, είναι μισή καρικατούρα, μισή «κανονική»: το αποτέλεσμα διαγράφεται ημιτελές, τυποποιημένο και αδούλευτο.


Η Μαίρη Μηνά ως Κάθριν βάζει τα δυνατά της και μάχεται φιλότιμα, η αφήγηση της ιστορίας της, όμως, δεν κινητοποιεί το θυμικό μας. Τίποτα δεν κινητοποιεί το θυμικό μας, εν τέλει, εφόσον οι βαθύτερες κινητήριες δυνάμεις του κειμένου μένουν παραμελημένες, παραγκωνισμένες και ανενεργές.


Η μοναδική εύγλωττη σκηνή της παράστασης έρχεται στο τέλος, όταν η συντετριμμένη Βάιολετ-Μπαζάκα προσπαθεί τρεμάμενη να βάλει στη θέση τους τα σκορπισμένα αντικείμενα του νεκρού. Μια απελπισμένη απόπειρα τακτοποίησης του χάους που κατοικεί στην καρδιά του ποιητή.

Τένεσι Ουίλιαμς

Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παπαγεωργίου

Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Μουσική: Φώτης Σιώτας

Πρωταγωνιστούν: Θέμις Μπαζάκα, Μαίρη Μηνά, Παναγιώτης Εξαρχέας, Αθηνά Αλεξοπούλου, Γιάννης Λατουσάκης

Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Φιξ, 210 9212900

1: Βλέπε το εξαιρετικό «Consuming Hart: Sublimity and gay poetics in "Suddenly last summer"» του R. F. Gross.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ