«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα

«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα Facebook Twitter
Ο Αργύρης Ξάφης, ως Ξέρξης, καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να μεταδώσει τη μεταμέλεια του συντετριμμένου βασιλιά, φοβούμαι όμως πως δεν καταδύεται σε ικανό βάθος, αφήνοντάς μας παντελώς αμέτοχους στην απροσμέτρητη οδύνη που εκλύεται από το κείμενο.
0

Είναι αυτό το ακραία συγκινητικό σημείο στους «Πέρσες», λίγο πριν από το τέλος, όταν οι γέροντες του Χορού στρέφονται στον βασιλιά τους και του απευθύνουν μια ερώτηση. Ο Ξέρξης έχει μόλις καταφθάσει – ηττημένος, τσακισμένος, κουρελιασμένος, ένα ζωντανό ερείπιο. Τον ρωτάνε, λοιπόν, «πού είναι οι άλλοι, οι τόσοι και τόσοι φίλοι σου;», εννοώντας, φυσικά, τους ξακουστούς στρατηγούς αλλά και τους απλούς στρατιώτες που τον συνόδευσαν στη φιλόδοξη εκστρατεία του εναντίον της Ελλάδας.


«Πού είναι οι άλλοι, οι τόσοι και τόσοι φίλοι σου;»... Οι γέροντες ρωτούν, ενώ γνωρίζουν ήδη πολύ καλά ότι οι «άλλοι» είναι νεκροί. Το γνωρίζουν επειδή, λίγη ώρα πριν, τους το είπε ο Αγγελιοφόρος. Τους το περιέγραψε τόσο διεξοδικά, τόσο ανατριχιαστικά, ώστε σίγουρα το θυμούνται, όσο κι αν τους έχουν πάρει τα χρόνια. Τους είπε για όλους αυτούς τους γενναίους πολεμιστές που γκρεμίστηκαν λαβωμένοι από τα πλοία τους στα στενά της Σαλαμίνας και είτε πνίγηκαν σε μια θάλασσα δεινών, είτε σκοτώθηκαν στα βράχια, είτε τους αποτέλειωσαν οι Έλληνες, χτυπώντας τους με σπασμένα κουπιά και συντρίμμια. Πέρσες πανέμορφοι, λαμπροί στην όψη, άφοβοι στη μάχη, που τώρα τους τσιμπούν τα πουλιά και τα καβούρια του Αργοσαρωνικού.

Ίσως όλες αυτές οι αστοχίες και οι φαιδρότητες να μην ενοχλούσαν τόσο, αν αντιλαμβανόμασταν πλάι τους μια γνήσια απόπειρα συνομιλίας με το κείμενο του Αισχύλου και, κατ' επέκταση, μ' εμάς τους θεατές. Πώς όμως να συμβεί αυτό, όταν όλη η παράσταση είναι κούφια;


Οι γέροντες του Χορού επιμένουν, σχεδόν εμμονικά. Έναν-έναν απαριθμούν τους έξοχους άνδρες της αυτοκρατορίας, το «άνθος της Περσίας», που ξεριζώθηκε βάναυσα και ατιμωτικά πριν την ώρα του. Και δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη, αλλά η τρίτη φορά που ακούμε τα ονόματά τους. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη, αλλά η τρίτη φορά που ακούμε για τον Σουσισκάνη, τον Λίλαιο, τον Αρτεμβάρη, τον Αρσάμη και τους ισότιμούς τους. Στην πάροδο, τα ονόματα αυτά συνέθεσαν τον υπερήφανο κατάλογο των ζωντανών. Στην αγγελική ρήση, τον επώδυνο, αιματοβαμμένο κατάλογο των νεκρών. Τώρα, στην τρίτη επανάληψη, τα ίδια ονόματα γίνονται οχήματα σπαρακτικής επίπληξης προς τον υπεύθυνο του αφανισμού τους. Ο κομμός του τέλους είναι η συνειδητοποίηση της έκτασης του ολέθρου που επέφερε ο αλαζών βασιλιάς στον τόπο του. Είναι ο άγριος θρήνος ενός λαού που πενθεί για τη διαλυμένη ψευδαίσθηση υπεροχής και μεγαλείου του. Είναι η κραυγή για τη χαμένη νιότη του. Και είναι η επίμονη, συλλογική προσπάθεια διαχείρισης αυτού του τραύματος που προσδίδει στην τραγωδία του Αισχύλου την αστείρευτη δύναμή της.


Δεν υπάρχει πλοκή με την κλασική έννοια. Όλα τα «μεγάλα» γεγονότα έχουν ήδη συμβεί προτού καν αρχίσει το έργο. Υπάρχει όμως μια απέραντη αγωνία, μια ολοένα κλιμακούμενη ένταση, μια απόγνωση που τρώει τα σωθικά και μια συγκινητική προσπάθεια συμφιλίωσης με το τετελεσμένο, το τραγικό, το ανεπανόρθωτο. Με την ίδια την Ιστορία.

Το μεγάλο ανακάτεμα

«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα Facebook Twitter
Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο Χορός των έρμων των γερόντων δύναται να αντικατασταθεί από ευειδείς νέους, σίγουρα δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς της δραματουργίας οι νέοι αυτοί να εμφανίζονται ακμαίοι και ορεξάτοι επί σκηνής, στριφογυρίζοντας τα κοντάρια και τα πουκάμισά τους λόγω μιας κινησιολογικής ποικιλίας που «χαρίζει».

Ερχόμαστε τώρα στην παράσταση. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο Χορός των έρμων των γερόντων δύναται να αντικατασταθεί από ευειδείς νέους –σε ένα έργο στο οποίο το γεγονός ότι μια ολόκληρη αυτοκρατορία έχασε το άνθος του ανδρισμού της, οι νύφες έμειναν χωρίς συζύγους και οι γέροι χωρίς τέκνα διαδραματίζει καθοριστική σημασία‒, σίγουρα δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς της δραματουργίας οι νέοι αυτοί να εμφανίζονται ακμαίοι και ορεξάτοι επί σκηνής, στριφογυρίζοντας τα κοντάρια και τα πουκάμισά τους λόγω μιας κινησιολογικής ποικιλίας που «χαρίζει». Με άλλα λόγια, η σπειροειδής κάθοδος των ηρώων προς την Κόλαση μένει ανεξερεύνητη.


Καλό είναι επίσης να διαχωρίσουμε τις έννοιες «ωραίο κοστούμι» και «λειτουργικό κοστούμι». Τα κοστούμια της Εύας Νάθενα αποδεικνύονται πράγματι εντυπωσιακά, φορείς μιας ιδιαίτερης αισθητικής. Δεν είναι όμως λειτουργικά: τραβούν διαρκώς την προσοχή επάνω τους και, σαν να μην έφτανε αυτό, δημιουργούν στον θεατή την εντύπωση ότι δεν έχει έρθει να δει τραγωδία αλλά επίδειξη μόδας. Δεν μπορεί η Άτοσσα να θυμίζει βικτοριανή grande dame (διά χειρός Viktor & Rolf), ούτε ο ηθοποιός που ερμηνεύει πονεμένα τον καημό του να θυμίζει μοντέλο του οίκου Prada. Δυστυχώς, δεν υπηρετείται έτσι το θεατρικό ζητούμενο, όσο κι αν αγαπάμε τη μόδα.


Εκκλησιαστικά στασίδια που στέκονται βλοσυρά, αλλά δεν εμπνέουν την προσευχή, ένας μίνι-Παρθενώνας-φωτιστικό που μοιάζει με κακόγουστο κλείσιμο του ματιού (ή του φιλιού), φράσεις που αποδίδονται με ερασμιακή προφορά, αλλά ακούγονται σαν κέλτικα ξόρκια, χορευτές Σαολίν που ενώνουν κοντάρια σαν να ετοιμάζονται για μάχη ‒ ένα πρόχειρο, επιπόλαιο και άγονο ανακάτεμα στοιχείων που απλώς επιτείνει την οξεία απουσία σκηνοθετικής πρότασης.

«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα Facebook Twitter
Παρά το υπέροχο γκόθικ νυχτικό του, ο Νίκος Καραθάνος μετατρέπεται σε κακομοίρη γέρο με ψευτοτρεμάμενη φωνή που καμώνεται τον περίλυπο για να εκμαιεύσει τον οίκτο μας.


Ίσως όλες αυτές οι αστοχίες και οι φαιδρότητες να μην ενοχλούσαν τόσο, αν αντιλαμβανόμασταν πλάι τους μια γνήσια απόπειρα συνομιλίας με το κείμενο του Αισχύλου και, κατ' επέκταση, μ' εμάς τους θεατές. Πώς όμως να συμβεί αυτό, όταν όλη η παράσταση είναι κούφια; Κανένας πνευματικός εναγκαλισμός, καμία ευρηματική ιδέα, κανένα ψυχικό κέντρισμα δεν έρχεται να μας οδηγήσει στον πυρήνα του έργου και στον ίλιγγο της αγωνίας του.

Πώς είναι να στέκεσαι στο πλευρό των ηττημένων; Πώς είναι να ακούς με τα δικά τους αυτιά και να μιλάς με το δικό τους στόμα; Πώς είναι να πέφτεις στην παγίδα της Πλάνης και να μη βγαίνεις ποτέ ολόκληρος; Πώς είναι να χάνεις ό,τι έδινε νόημα στην ύπαρξή σου; Ποιο το τίμημα της μεταμέλειας ενός νάρκισσου ηγέτη; Ποιοι είναι οι Πέρσες του σημερινού κόσμου και ποια η σχέση μας μαζί τους;

Τόσα συναρπαστικά ερωτήματα και δυστυχώς παραμένουν όλα αναπάντητα. Για να είμαι ακριβής, δεν τίθενται καν. Ένα αίσθημα απόλυτου κενού πνίγει τις προσδοκίες μας, που τόσο επιμελώς καλλιεργήθηκαν. Δεν συνιστά σκηνοθεσία η τοποθέτηση των ηθοποιών επί σκηνής, ούτε η έμφαση στην καθαρότητα της άρθρωσής τους (ίσως το μόνο θετικό στοιχείο της βραδιάς, μαζί με τη μετάφραση του Θ. Στεφανόπουλου). Και δεν αρκεί να «λες» τα πράγματα, πρέπει και να τα «δείχνεις» – να τα αποκαλύπτεις και να τα μεταδίδεις. Να αναζητάς τις βαθύτερες αναλογίες και όχι να καταφεύγεις σε ευκολίες εντυπωσιασμού που θέλουν την Άτοσσα να επαναλαμβάνει τρεις φορές το ερώτημα «και ποιον έχουνε ηγέτη και μονάρχη του στρατού;», για να λάβει την απάντηση «κανενός δεν είναι δούλοι και κανένας δεν τους δίνει διαταγές» από τα μέλη του Χορού, που απαντούν με μια φωνή, σαν καλοεκπαιδευμένα παιδάκια.

Φαντάσματα κι οράματα

«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα Facebook Twitter
Δεν μπορεί η Άτοσσα να θυμίζει βικτοριανή grande dame (διά χειρός Viktor & Rolf)...

Σπεύδοντας να αποδείξει τη μεγαλοπρέπειά της ως τραγωδός, η Λυδία Κονιόρδου επιλέγει μια επιδεικτική, παλιομοδίτικη και «γκράντε» εκφορά του λόγου που την εγκλωβίζει στα άδυτα μιας άτεγκτης και δυσάρεστης περσόνας.


Στα βασικά αρκείται ο Αργύρης Πανταζάρας ως Άγγελος (ρυθμική επιτάχυνση, αυξομείωση έντασης κ.λπ.). Διεκπεραιώνει το καθήκον του, χωρίς να γεννήσει ψήγμα συγκίνησης.


Παρά το υπέροχο γκόθικ νυχτικό του, ο Νίκος Καραθάνος μετατρέπεται σε κακομοίρη γέρο με ψευτοτρεμάμενη φωνή που καμώνεται τον περίλυπο για να εκμαιεύσει τον οίκτο μας – εντύπωση που δεν ξορκίζεται ακόμα κι όταν αποφασίζει να «αγριέψει».


Ο Αργύρης Ξάφης, τέλος, ως Ξέρξης, καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να μεταδώσει τη μεταμέλεια του συντετριμμένου βασιλιά, φοβούμαι όμως πως δεν καταδύεται σε ικανό βάθος, αφήνοντάς μας παντελώς αμέτοχους στην απροσμέτρητη οδύνη που εκλύεται από το κείμενο.


Σημείωση: Τόσο οι υπέρτιτλοι της παράστασης όσο και η μετάφραση (αλλά και τα σχολιαστικά κείμενα που τη συνοδεύουν) στο έντυπο πρόγραμμα του Εθνικού, είναι όλα γραμμένα στο πολυτονικό σύστημα.

«Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη: Το μεγάλο ανακάτεμα Facebook Twitter
Στα βασικά αρκείται ο Αργύρης Πανταζάρας ως Άγγελος (ρυθμική επιτάχυνση, αυξομείωση έντασης κ.λπ.). Διεκπεραιώνει το καθήκον του, χωρίς να γεννήσει ψήγμα συγκίνησης.

«Πέρσες» του Αισχύλου

Μετάφραση-Μετρική διδασκαλία: Θ.Κ. Στεφανόπουλος

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης

Χορογραφία-επιμέλεια κίνησης: Κωνσταντίνος Ρήγος

Σκηνικά: Αλέγια Παπαγεωργίου

Κοστούμια: Εύα Νάθενα

Μουσική: Γιώργος Πούλιος

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ

Βοηθός σκηνογράφου: Δάφνη Φωτεινάτου

Βοηθός ενδυματολόγου: Σοφία Γαβαλά

Βοηθοί χορογράφου: Μαρκέλλα Μανωλιάδου, Άγγελος Παναγόπουλος

Βοηθός φωτίστριας: Μαριέττα Παυλάκη

Διανομή (με σειρά εμφάνισης)

Χορός: Βασίλης Αθανασόπουλος, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Μιχάλης Θεοφάνους, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Λαέρτης Μαλκότσης, Δημήτρης Παπανικολάου, Γιάννος Περλέγκας, Αλμπέρτο Φάις

Βασίλισσα: Λυδία Κονιόρδου

Άγγελος: Αργύρης Πανταζάρας

Δαρείος: Νίκος Καραθάνος

Ξέρξης: Αργύρης Ξάφης

Μουσικός (λύρα): Γιώργος Μαυρίδης

Περιοδεία

2/8, 21:00, Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

5, 6, 7, 8, 9, 11, 12, 13/8, 21:00, Υπαίθριο Θέατρο Αττικού Άλσους

26/8, 21:00, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων

30/08, 21:00, Κατράκειο θέατρο Νίκαιας

1/9, 21:00, Θέατρο Δεξαμενής, Κορωπί

5, 6/9 21:00, Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη

9, 10, 11, 12, 13/9 & 1, 2, 3, 4/10, 21:00, Σχολείον της Αθήνας - Ειρήνη Παπά

15, 16/9, 21:00, Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», Βύρωνας

20/09, 21:00, Παλαιό Ελαιουργείο, Ελευσίνα

22, 23/09, 21:00, Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Λυδία Κονιόρδου: «Αν από το αρχαίο δράμα δεν έμαθα ότι κάθε πολίτης οφείλει να ασχολείται με τα κοινά, δεν έχω μάθει τίποτα»

Θέατρο / Λυδία Κονιόρδου: «Αν από το αρχαίο δράμα δεν έμαθα ότι κάθε πολίτης οφείλει να ασχολείται με τα κοινά, δεν έχω μάθει τίποτα»

Ένα τηλεφώνημα για μερικές δηλώσεις κατέληξε σε μια εκ βαθέων συνέντευξη περί θεάτρου, αρχαίου και σύγχρονου δράματος, τέχνης και πολιτικής με την κορυφαία σύγχρονη Ελληνίδα τραγωδό λίγο πριν από την πρεμιέρα των «Περσών» του Εθνικού Θεάτρου στην Επίδαυρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το Εθνικό Θέατρο μετά την πανδημία: Όσα ειπώθηκαν στη συνάντηση με τον Δημήτρη Λιγνάδη

Θέατρο / Το Εθνικό Θέατρο μετά την πανδημία: Όσα ειπώθηκαν στη συνάντηση με τον Δημήτρη Λιγνάδη

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου συνόψισε τις δράσεις τους το διάστημα της καραντίνας, αναφέρθηκε στις νέες συνθήκες των προβών και σε όσα θα δούμε το προσεχές διάστημα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου: Όλες οι δράσεις της φετινής διοργάνωσης

Culture / Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου: Όλες οι δράσεις της φετινής διοργάνωσης

Η Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, Κατερίνα Ευαγγελάτου, ανακοίνωσε μέσω streaming όσα θα δούμε φέτος το καλοκαίρι στα ανοιχτά θέατρα του Ηρωδείου και της Επιδαύρου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ