Out of Necessity: Για την Κύπρο, με απελπισία και αγάπη

Out of Necessity: για την Κύπρο, με απελπισία και αγάπη Facebook Twitter
Αν πάλλεται από κάτι το Out of Necessity, είναι από αγάπη για την Κύπρο και ό,τι κυπριακό, και απ’ την ανάγκη αυτή η κυπριακότητα να διαφυλαχθεί.
0

ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΦΕΙΛΕΙ μια επίσκεψη στην Κύπρο. Όχι για το κάλλος του τόπου –δεν ξέρω πόσο ελκυστικό είναι ούτε το μικρό Ντουμπάι στο οποίο μετατρέπεται με ρωσικό χρήμα η Λεμεσός ούτε το ξεροκάμπι της Λευκωσίας– αλλά για να διαπιστώσει την άγνοιά του για τον λαό που αντανακλαστικά αποκαλεί «αδελφό». Διότι, έπειτα από δεκαετίες συνθηματολογίας και συναισθηματισμού, χαϊδεύοντας τις γάτες του Αϊ-Νικόλα και μηρυκάζοντας το τραύμα του ’74, καλλιεργήσαμε μια υπερβατική σχέση με την Κύπρο, που υπονομεύει τη δυνατότητα ψύχραιμης συνομιλίας με τη μοναδική άλλη ελληνόφωνη δημοκρατία του κόσμου.

Τι ξέρουμε για όσα όντως τεκταίνονται στην κυπριακή κοινωνία; Τι ξέρουμε για τις αντίρροπες δυνάμεις που, άλλοτε υπόκωφα και άλλοτε με σφοδρότητα διχαστική, αναδεύονται και συγκρούονται γύρω από ζητήματα θεμελιώδη, όπως η ταυτότητα και η γλώσσα; Τι ξέρουμε για το ταυτοτικό συνεχές «Έλληνας - Ελληνοκύπριος - Ελληνόφωνος Κύπριος», για το πώς τοποθετούνται επ’ αυτού οι γενιές πριν και μετά το ’74 και για το πού ρέπει σήμερα η κυπριακή νεολαία; Γνωρίζουμε, άραγε, ότι ο εθνικός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ο εθνικός ύμνος μιας άλλης χώρας, της δικής μας; Τι ξέρουμε για την κυπριακή ποικιλία της ελληνικής που, ενώ αποτελεί το φυσικό μέσο έκφρασης των Κυπρίων, έως πριν από δεκαπέντε χρόνια ήταν αποκλεισμένη από τη δημόσια σφαίρα ως «κατώτερη» και ακουγόταν μόνο στο πλαίσιο σατιρικών σκετς, και έχει δεν έχει μια δεκαετία που άρχισε να απενοχοποιείται; Και από μεριάς μας, ως Έλληνες πολίτες, είμαστε πρόθυμοι να αμφισβητήσουμε το εθνικό μας αφήγημα και να συζητήσουμε τις ευθύνες της Ελλάδας για όσα συνέβησαν στο νησί από το ’60 ως το ’74;

Η παράσταση είναι ώριμο τέκνο ενός ένσαρκου και κατά κύριο λόγο υπόκωφου θυμού μιας γενιάς και συνεκδοχικά μιας κοινωνίας σε σύγχυση, κυρίως όμως καρπός της βαθιάς λύπης νέων ανθρώπων που, στην καλύτερή τους ώρα, διαπιστώνουν ότι εξαπατήθηκαν και βλέπουν μπρος τους τοίχο.

Την ίδια στιγμή που γκρινιάζουμε γιατί οι Κύπριοι εισάγονται με προνομιακούς όρους στα πανεπιστήμιά μας και τους φθονούμε για την καλύτερη οικονομική τους κατάσταση – την ίδια στιγμή μπορούμε άραγε να ξεφύγουμε από καταστάσεις όπως αυτή που αποτυπώνει το ρεπορτάζ της «Καθημερινής»¹, όπου, κατά τη βράβευσή του στην Αθήνα ως Κύπριου επιχειρηματία που διακρίθηκε στο εξωτερικό, ο Ανδρέας Δρυμιώτης «ξεκίνησε με τη φράση: “Βραβεία Κυπρίων που διέπρεψαν στο εξωτερικό; Μα από πότε η Ελλάδα είναι εξωτερικό;” για να κερδίσει ένα θερμότατο χειροκρότημα»; (η υπογράμμιση δική μας).

PALABOS
Γιάννης Παλαβός

Ας με συγχωρήσουν οι συντελεστές του Out of Necessity, με αφορμή το οποίο γράφεται αυτό το σημείωμα, που δεν έχω πει ακόμα λέξη για την παράσταση και που, παρότι θέμα μας είναι ένα κυπριακό έργο που ψηλαφεί, με αφετηρία το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, την κυπριακή ιδιοπροσωπία μέσα από το βλέμμα της νέας γενιάς, μιλώ τόσην ώρα για την Ελλάδα. Αλλά αφενός το έργο, έπειτα από σαράντα sold out παραστάσεις στην Κύπρο και αφού πυροδότησε έναν ζωηρό διάλογο, επιτέλους ανεβαίνει στην Ελλάδα (παρεμπιπτόντως, συγχαρητήρια στο ΚΘΒΕ για την τόλμη του να φέρει την παράσταση κι εύχομαι την ίδια τόλμη να επιδείξει και κάποια αθηναϊκή σκηνή)· και, αφετέρου, η Ελλάδα δεν είναι για την Κύπρο μια οποιαδήποτε χώρα: είτε είναι σάρκα από τη σάρκα της είτε συγγενής πρώτου βαθμού –επανερχόμαστε στο ταυτοτικό συνεχές για το οποίο έγινε λόγος νωρίτερα–, οι δεσμοί που συνδέουν τις δύο χώρες είναι δεσμοί αίματος, του χυμένου αίματος περιλαμβανομένου· είναι δεσμοί οικογενειακοί. Κι όπως σε κάθε οικογένεια, εκτός από την ομοιότητα και την αγάπη, αναφύονται στρεβλώσεις και απωθημένα, οιδιπόδεια, εκατέρωθεν αισθήματα ασφυξίας, αλλά και πράξεις βίας.

Και όσο το Out of Necessity στρέφει, με όχημα το άγιο γαμώτο και τον κλαυσίγελο της νέας γενιάς –επ’ αυτών παρακάτω–, έναν καθρέφτη στην κυπριακή κοινωνία κατοπτρίζοντας τις αντιφάσεις, τις αποσιωπήσεις και τις φαύλες όψεις της, εξίσου στρέφει τον καθρέφτη του και σ’ εμάς. Και μπορεί ο αυτοσαρκασμός και η τρυφερότητα της παράστασης να μην την αφήνουν να γίνει εριστική, όμως το κάτοπτρό της απέναντι στην ελληνική κοινωνία το στρέφει δίχως περιστροφές. Και το αποτέλεσμα για τον Έλληνα θεατή είναι συχνά αποκαλυπτικό.

Out of Necessity: για την Κύπρο, με απελπισία και αγάπη Facebook Twitter
Είναι μια παράσταση θεάτρου της επινόησης που θέτει, με αξιοσημείωτη παρρησία για το κυπριακό θέατρο και μάλλον για την κυπριακή κοινωνία συνολικά, ερωτήματα που είναι στον νου πολλών, σπάνια όμως συζητούνται ψύχραιμα.

Αλλά είναι μάλλον ώρα να μιλήσω πιο συγκεκριμένα. Τι είναι, λοιπόν, το Out of Necessity της ομάδας À vendre, που σκηνοθέτησαν η Μαρία Κυριάκου και η Μαρία Βαρνακκίδου και πρωτοανέβηκε σε Λευκωσία και Λεμεσό το 2021 (πρώτη παραγωγή Fresh Target Theatre); Είναι μια παράσταση θεάτρου της επινόησης που θέτει, με αξιοσημείωτη παρρησία για το κυπριακό θέατρο και μάλλον για την κυπριακή κοινωνία συνολικά, ερωτήματα που είναι στον νου πολλών, σπάνια όμως συζητούνται ψύχραιμα. Σταχυολογώ μερικά: τι σημαίνει «είμαι Κύπριος» και τι συνέχει την κυπριακή ταυτότητα; Γιατί στην Κύπρο αλλιώς μιλούν και αλλιώς γράφουν; Είναι πράγματι η Κύπρος ανεξάρτητη χώρα; Ποιοι είναι οι ομοεθνείς των Ελληνοκυπρίων, οι Έλληνες ή οι Τουρκοκύπριοι; Πώς διδάσκεται η κυπριακή Ιστορία και τι πολίτες διαμορφώνει; Ως πότε η Κύπρος θα ζει σε καθεστώς «Δικαίου της Ανάγκης», σε μια ανωμαλία που τείνει να παγιωθεί και, κυρίως, να νομιμοποιηθεί ως κανονικότητα στη συνείδηση των πολιτών της; Και πώς τα εισπράττουν όλα αυτά οι σημερινοί τριαντάρηδες, εγκλωβισμένοι από τη μια στα κληροδοτημένα τραύματα και μυθεύματα και από την άλλη στην απουσία προοπτικής λόγω της διχοτόμησης και της ύποπτης οικονομίας των ουρανοξυστών και της χρυσής βίζας;

Στα 90 λεπτά της παράστασης, τα ερωτήματα αυτά τίθενται ταχύτατα το ένα μετά το άλλο μέσα από αφηγήσεις και προσωπικές ιστορίες των ηθοποιών, από τις οποίες προέκυψε το κείμενο. Σ’ έναν γυμνό χώρο, με μόνα σκηνικά αντικείμενα έξι κύβους, έναν τηλεβόα και μια προτομή της Αφροδίτης, δύο νέοι και τέσσερις νέες διατρέχουν την εξηντάχρονη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας έως σήμερα. Σε μια σειρά από σύντομα επεισόδια-βινιέτες (στη μνήμη χαράσσονται τα επεισόδια με τον βιασμό της Αφροδίτης, την αλληλουχία των ρημάτων και το φινάλε), με σταθερή αναφορά το Σύνταγμα και έναυσμα κάποιο ερώτημα που θέτει ένα μέλος της συντροφιάς, ξετυλίγεται το νήμα της πορείας της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διάλογο με βιωμένες ιστορίες και μνήμες των ηθοποιών. Σ’ αυτά τα δύο, στο βίωμα και στις μνήμες, είναι σημαντικό να σταθούμε: το Out of Necessity δεν είναι σχολικό μάθημα Ιστορίας, δεν είναι δοκίμιο πολιτικής ή νομικής θεωρίας ούτε καταγγελτικό δίστηλο σε μορφή devised θεάτρου.

Η παράσταση είναι ώριμο τέκνο ενός ένσαρκου και κατά κύριο λόγο υπόκωφου θυμού μιας γενιάς και συνεκδοχικά μιας κοινωνίας σε σύγχυση, κυρίως όμως καρπός της βαθιάς λύπης νέων ανθρώπων που, στην καλύτερή τους ώρα, διαπιστώνουν ότι εξαπατήθηκαν και βλέπουν μπρος τους τοίχο. Είναι καρπός μιας συλλογικής διάνοιας που έχει περιέλθει σε τέτοιο αδιέξοδο, ώστε δεν της απομένει παρά να βάλει τα γέλια – και να φωνάξει, μπας και κανείς συγκινηθεί, «ως εδώ». Ό,τι μεταστοιχειώνει ένα υλικό που υπό άλλες συνθήκες θα προσφερόταν μόνο για ακαδημαϊκή συζήτηση σε θέαμα που δεξιώνεται τον θεατή, γεννώντας γόνιμα ερωτήματα και δίνοντας ενίοτε άβολες απαντήσεις, είναι το κοίτασμα του βιώματος και η γνήσια αίσθηση ότι τα πρόσωπα που εκπροσωπούν επί σκηνής μια γενιά δεν έχει πού την κεφαλήν κλίνη. Κι επειδή ο αλγόριθμος της παράστασης είναι ακριβώς αυτό το βίωμα και αυτή η διερώτηση γύρω από καταστατικές έννοιες όπως η ταυτότητα και η πατρίδα, εύλογα η παράσταση χρησιμοποιεί την κυπριακή ελληνική: επί του φοβερού βήματος, καλή απολογία γίνεται μόνο στη μητρική γλώσσα. Αν πάλλεται από κάτι το Out of Necessity, είναι από αγάπη για την Κύπρο και ό,τι κυπριακό, και απ’ την ανάγκη αυτή η κυπριακότητα να διαφυλαχθεί.

Out of Necessity: για την Κύπρο, με απελπισία και αγάπη Facebook Twitter
Σ’ έναν γυμνό χώρο, με μόνα σκηνικά αντικείμενα έξι κύβους, έναν τηλεβόα και μια προτομή της Αφροδίτης, δύο νέοι και τέσσερις νέες διατρέχουν την εξηντάχρονη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας έως σήμερα.

Είπα πως η παράσταση δίνει άβολες απαντήσεις· εννοώ ότι, μοιραία, η θέση που λαμβάνει το Out of Necessity επί των ερωτημάτων που διατυπώνει θα ξενίσει μερίδα θεατών. Στην Κύπρο αυτό συνέβη ήδη, κάτι που εξηγεί ως έναν βαθμό και τον θόρυβο που προκάλεσε εκτός θεατρικού μικρόκοσμου – πέρα, βέβαια, από το γεγονός πως πρόκειται για μια άρτια παράσταση που συλλαμβάνει αισθήματα και σκέψεις που φαίνεται πως φωλιάζουν στο συλλογικό κυπριακό ασυνείδητο, ψάχνοντας τρόπο να αρθρωθούν. Είναι βέβαιο πως το ίδιο ξένισμα θα νιώσουν αρκετοί Έλληνες θεατές και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, καθώς εδώ, όπως σημείωσα, δεν έχουμε ιδέα για το τι πράγματι απασχολεί την κυπριακή κοινωνία, ενώ διερωτήσεις και θέσεις όπως αυτές της παράστασης δεν ταιριάζουν στο εθνικό μας αφήγημα και στην απροθυμία μας να το αμφισβητήσουμε.

Το ξένισμα αυτό, ωστόσο, είναι άκρως ωφέλιμο: μας θέτει προ μιας πραγματικότητας με την οποία οφείλουμε να συνομιλήσουμε. Μας ανοίγει ένα προνομιακό παράθυρο στο εδώ και στο τώρα της Κύπρου, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να αφουγκραστούμε, δι’ ελέου και φόβου, τι απασχολεί τη χώρα και πώς σκέφτεται το πιο ανήσυχο και δημιουργικό μέρος της κυπριακής νεολαίας. Και, τελικά, μικρή σημασία έχει αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις θέσεις της παράστασης· το κρίσιμο είναι να ακούσει απροκατάληπτα τι έχει να του πει και να αποδεχτεί την πρόσκληση για διάλογο που, καλοπροαίρετα, με παραπονεμένη αγαθότητα, του απευθύνεται. Εθνικόν δεν είναι το αληθές; Το Out of Necessity, από αγάπη για τον τόπο του κι από απελπισία, αυτό λέει.

¹ Μαργαρίτα Πουρνάρα, «Το “Βραβείο Κυπρίων που διακρίθηκαν στο εξωτερικό” σε έναν δικό μας άνθρωπο», «Η Καθημερινή», 10 Δεκεμβρίου 2022.

Σύλληψη – σκηνοθεσία – δραματουργία: ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ - ΜΑΡΙΑ ΒΑΡΝΑΚΚΙΔΟΥ 
Κείμενο παράστασης: ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ΜΑΡΙΑ ΒΑΡΝΑΚΚΙΔΟΥ, σε συνεργασία με τους ηθοποιούς
Επί σκηνής: ΑΝΤΡΙΑ ΖΕΝΙΟΥ, ΕΛΕΝΑ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΚΡΗ, ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ, ΛΟΥΚΙΑ ΠΙΕΡΙΔΟΥ

26, 27 & 28 Οκτωβρίου στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών (Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη)
Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Όλες οι παραστάσεις θα έχουν αγγλικούς υπέρτιτλους
*Κατάλληλο για άτομα άνω των 12 ετών

Τιμή εισιτηρίου: €12 και €8 (μειωμένο)
Προπώληση: ntng.gr | more.com | 11876
Πληροφορίες - κρατήσεις στο Τ. 2315 200 200 και στα εκδοτήρια του ΚΘΒΕ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ