Out of Necessity: Για την Κύπρο, με απελπισία και αγάπη

Out of Necessity: για την Κύπρο, με απελπισία και αγάπη Facebook Twitter
Αν πάλλεται από κάτι το Out of Necessity, είναι από αγάπη για την Κύπρο και ό,τι κυπριακό, και απ’ την ανάγκη αυτή η κυπριακότητα να διαφυλαχθεί.
0

ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΦΕΙΛΕΙ μια επίσκεψη στην Κύπρο. Όχι για το κάλλος του τόπου –δεν ξέρω πόσο ελκυστικό είναι ούτε το μικρό Ντουμπάι στο οποίο μετατρέπεται με ρωσικό χρήμα η Λεμεσός ούτε το ξεροκάμπι της Λευκωσίας– αλλά για να διαπιστώσει την άγνοιά του για τον λαό που αντανακλαστικά αποκαλεί «αδελφό». Διότι, έπειτα από δεκαετίες συνθηματολογίας και συναισθηματισμού, χαϊδεύοντας τις γάτες του Αϊ-Νικόλα και μηρυκάζοντας το τραύμα του ’74, καλλιεργήσαμε μια υπερβατική σχέση με την Κύπρο, που υπονομεύει τη δυνατότητα ψύχραιμης συνομιλίας με τη μοναδική άλλη ελληνόφωνη δημοκρατία του κόσμου.

Τι ξέρουμε για όσα όντως τεκταίνονται στην κυπριακή κοινωνία; Τι ξέρουμε για τις αντίρροπες δυνάμεις που, άλλοτε υπόκωφα και άλλοτε με σφοδρότητα διχαστική, αναδεύονται και συγκρούονται γύρω από ζητήματα θεμελιώδη, όπως η ταυτότητα και η γλώσσα; Τι ξέρουμε για το ταυτοτικό συνεχές «Έλληνας - Ελληνοκύπριος - Ελληνόφωνος Κύπριος», για το πώς τοποθετούνται επ’ αυτού οι γενιές πριν και μετά το ’74 και για το πού ρέπει σήμερα η κυπριακή νεολαία; Γνωρίζουμε, άραγε, ότι ο εθνικός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ο εθνικός ύμνος μιας άλλης χώρας, της δικής μας; Τι ξέρουμε για την κυπριακή ποικιλία της ελληνικής που, ενώ αποτελεί το φυσικό μέσο έκφρασης των Κυπρίων, έως πριν από δεκαπέντε χρόνια ήταν αποκλεισμένη από τη δημόσια σφαίρα ως «κατώτερη» και ακουγόταν μόνο στο πλαίσιο σατιρικών σκετς, και έχει δεν έχει μια δεκαετία που άρχισε να απενοχοποιείται; Και από μεριάς μας, ως Έλληνες πολίτες, είμαστε πρόθυμοι να αμφισβητήσουμε το εθνικό μας αφήγημα και να συζητήσουμε τις ευθύνες της Ελλάδας για όσα συνέβησαν στο νησί από το ’60 ως το ’74;

Η παράσταση είναι ώριμο τέκνο ενός ένσαρκου και κατά κύριο λόγο υπόκωφου θυμού μιας γενιάς και συνεκδοχικά μιας κοινωνίας σε σύγχυση, κυρίως όμως καρπός της βαθιάς λύπης νέων ανθρώπων που, στην καλύτερή τους ώρα, διαπιστώνουν ότι εξαπατήθηκαν και βλέπουν μπρος τους τοίχο.

Την ίδια στιγμή που γκρινιάζουμε γιατί οι Κύπριοι εισάγονται με προνομιακούς όρους στα πανεπιστήμιά μας και τους φθονούμε για την καλύτερη οικονομική τους κατάσταση – την ίδια στιγμή μπορούμε άραγε να ξεφύγουμε από καταστάσεις όπως αυτή που αποτυπώνει το ρεπορτάζ της «Καθημερινής»¹, όπου, κατά τη βράβευσή του στην Αθήνα ως Κύπριου επιχειρηματία που διακρίθηκε στο εξωτερικό, ο Ανδρέας Δρυμιώτης «ξεκίνησε με τη φράση: “Βραβεία Κυπρίων που διέπρεψαν στο εξωτερικό; Μα από πότε η Ελλάδα είναι εξωτερικό;” για να κερδίσει ένα θερμότατο χειροκρότημα»; (η υπογράμμιση δική μας).

PALABOS
Γιάννης Παλαβός

Ας με συγχωρήσουν οι συντελεστές του Out of Necessity, με αφορμή το οποίο γράφεται αυτό το σημείωμα, που δεν έχω πει ακόμα λέξη για την παράσταση και που, παρότι θέμα μας είναι ένα κυπριακό έργο που ψηλαφεί, με αφετηρία το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, την κυπριακή ιδιοπροσωπία μέσα από το βλέμμα της νέας γενιάς, μιλώ τόσην ώρα για την Ελλάδα. Αλλά αφενός το έργο, έπειτα από σαράντα sold out παραστάσεις στην Κύπρο και αφού πυροδότησε έναν ζωηρό διάλογο, επιτέλους ανεβαίνει στην Ελλάδα (παρεμπιπτόντως, συγχαρητήρια στο ΚΘΒΕ για την τόλμη του να φέρει την παράσταση κι εύχομαι την ίδια τόλμη να επιδείξει και κάποια αθηναϊκή σκηνή)· και, αφετέρου, η Ελλάδα δεν είναι για την Κύπρο μια οποιαδήποτε χώρα: είτε είναι σάρκα από τη σάρκα της είτε συγγενής πρώτου βαθμού –επανερχόμαστε στο ταυτοτικό συνεχές για το οποίο έγινε λόγος νωρίτερα–, οι δεσμοί που συνδέουν τις δύο χώρες είναι δεσμοί αίματος, του χυμένου αίματος περιλαμβανομένου· είναι δεσμοί οικογενειακοί. Κι όπως σε κάθε οικογένεια, εκτός από την ομοιότητα και την αγάπη, αναφύονται στρεβλώσεις και απωθημένα, οιδιπόδεια, εκατέρωθεν αισθήματα ασφυξίας, αλλά και πράξεις βίας.

Και όσο το Out of Necessity στρέφει, με όχημα το άγιο γαμώτο και τον κλαυσίγελο της νέας γενιάς –επ’ αυτών παρακάτω–, έναν καθρέφτη στην κυπριακή κοινωνία κατοπτρίζοντας τις αντιφάσεις, τις αποσιωπήσεις και τις φαύλες όψεις της, εξίσου στρέφει τον καθρέφτη του και σ’ εμάς. Και μπορεί ο αυτοσαρκασμός και η τρυφερότητα της παράστασης να μην την αφήνουν να γίνει εριστική, όμως το κάτοπτρό της απέναντι στην ελληνική κοινωνία το στρέφει δίχως περιστροφές. Και το αποτέλεσμα για τον Έλληνα θεατή είναι συχνά αποκαλυπτικό.

Out of Necessity: για την Κύπρο, με απελπισία και αγάπη Facebook Twitter
Είναι μια παράσταση θεάτρου της επινόησης που θέτει, με αξιοσημείωτη παρρησία για το κυπριακό θέατρο και μάλλον για την κυπριακή κοινωνία συνολικά, ερωτήματα που είναι στον νου πολλών, σπάνια όμως συζητούνται ψύχραιμα.

Αλλά είναι μάλλον ώρα να μιλήσω πιο συγκεκριμένα. Τι είναι, λοιπόν, το Out of Necessity της ομάδας À vendre, που σκηνοθέτησαν η Μαρία Κυριάκου και η Μαρία Βαρνακκίδου και πρωτοανέβηκε σε Λευκωσία και Λεμεσό το 2021 (πρώτη παραγωγή Fresh Target Theatre); Είναι μια παράσταση θεάτρου της επινόησης που θέτει, με αξιοσημείωτη παρρησία για το κυπριακό θέατρο και μάλλον για την κυπριακή κοινωνία συνολικά, ερωτήματα που είναι στον νου πολλών, σπάνια όμως συζητούνται ψύχραιμα. Σταχυολογώ μερικά: τι σημαίνει «είμαι Κύπριος» και τι συνέχει την κυπριακή ταυτότητα; Γιατί στην Κύπρο αλλιώς μιλούν και αλλιώς γράφουν; Είναι πράγματι η Κύπρος ανεξάρτητη χώρα; Ποιοι είναι οι ομοεθνείς των Ελληνοκυπρίων, οι Έλληνες ή οι Τουρκοκύπριοι; Πώς διδάσκεται η κυπριακή Ιστορία και τι πολίτες διαμορφώνει; Ως πότε η Κύπρος θα ζει σε καθεστώς «Δικαίου της Ανάγκης», σε μια ανωμαλία που τείνει να παγιωθεί και, κυρίως, να νομιμοποιηθεί ως κανονικότητα στη συνείδηση των πολιτών της; Και πώς τα εισπράττουν όλα αυτά οι σημερινοί τριαντάρηδες, εγκλωβισμένοι από τη μια στα κληροδοτημένα τραύματα και μυθεύματα και από την άλλη στην απουσία προοπτικής λόγω της διχοτόμησης και της ύποπτης οικονομίας των ουρανοξυστών και της χρυσής βίζας;

Στα 90 λεπτά της παράστασης, τα ερωτήματα αυτά τίθενται ταχύτατα το ένα μετά το άλλο μέσα από αφηγήσεις και προσωπικές ιστορίες των ηθοποιών, από τις οποίες προέκυψε το κείμενο. Σ’ έναν γυμνό χώρο, με μόνα σκηνικά αντικείμενα έξι κύβους, έναν τηλεβόα και μια προτομή της Αφροδίτης, δύο νέοι και τέσσερις νέες διατρέχουν την εξηντάχρονη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας έως σήμερα. Σε μια σειρά από σύντομα επεισόδια-βινιέτες (στη μνήμη χαράσσονται τα επεισόδια με τον βιασμό της Αφροδίτης, την αλληλουχία των ρημάτων και το φινάλε), με σταθερή αναφορά το Σύνταγμα και έναυσμα κάποιο ερώτημα που θέτει ένα μέλος της συντροφιάς, ξετυλίγεται το νήμα της πορείας της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διάλογο με βιωμένες ιστορίες και μνήμες των ηθοποιών. Σ’ αυτά τα δύο, στο βίωμα και στις μνήμες, είναι σημαντικό να σταθούμε: το Out of Necessity δεν είναι σχολικό μάθημα Ιστορίας, δεν είναι δοκίμιο πολιτικής ή νομικής θεωρίας ούτε καταγγελτικό δίστηλο σε μορφή devised θεάτρου.

Η παράσταση είναι ώριμο τέκνο ενός ένσαρκου και κατά κύριο λόγο υπόκωφου θυμού μιας γενιάς και συνεκδοχικά μιας κοινωνίας σε σύγχυση, κυρίως όμως καρπός της βαθιάς λύπης νέων ανθρώπων που, στην καλύτερή τους ώρα, διαπιστώνουν ότι εξαπατήθηκαν και βλέπουν μπρος τους τοίχο. Είναι καρπός μιας συλλογικής διάνοιας που έχει περιέλθει σε τέτοιο αδιέξοδο, ώστε δεν της απομένει παρά να βάλει τα γέλια – και να φωνάξει, μπας και κανείς συγκινηθεί, «ως εδώ». Ό,τι μεταστοιχειώνει ένα υλικό που υπό άλλες συνθήκες θα προσφερόταν μόνο για ακαδημαϊκή συζήτηση σε θέαμα που δεξιώνεται τον θεατή, γεννώντας γόνιμα ερωτήματα και δίνοντας ενίοτε άβολες απαντήσεις, είναι το κοίτασμα του βιώματος και η γνήσια αίσθηση ότι τα πρόσωπα που εκπροσωπούν επί σκηνής μια γενιά δεν έχει πού την κεφαλήν κλίνη. Κι επειδή ο αλγόριθμος της παράστασης είναι ακριβώς αυτό το βίωμα και αυτή η διερώτηση γύρω από καταστατικές έννοιες όπως η ταυτότητα και η πατρίδα, εύλογα η παράσταση χρησιμοποιεί την κυπριακή ελληνική: επί του φοβερού βήματος, καλή απολογία γίνεται μόνο στη μητρική γλώσσα. Αν πάλλεται από κάτι το Out of Necessity, είναι από αγάπη για την Κύπρο και ό,τι κυπριακό, και απ’ την ανάγκη αυτή η κυπριακότητα να διαφυλαχθεί.

Out of Necessity: για την Κύπρο, με απελπισία και αγάπη Facebook Twitter
Σ’ έναν γυμνό χώρο, με μόνα σκηνικά αντικείμενα έξι κύβους, έναν τηλεβόα και μια προτομή της Αφροδίτης, δύο νέοι και τέσσερις νέες διατρέχουν την εξηντάχρονη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας έως σήμερα.

Είπα πως η παράσταση δίνει άβολες απαντήσεις· εννοώ ότι, μοιραία, η θέση που λαμβάνει το Out of Necessity επί των ερωτημάτων που διατυπώνει θα ξενίσει μερίδα θεατών. Στην Κύπρο αυτό συνέβη ήδη, κάτι που εξηγεί ως έναν βαθμό και τον θόρυβο που προκάλεσε εκτός θεατρικού μικρόκοσμου – πέρα, βέβαια, από το γεγονός πως πρόκειται για μια άρτια παράσταση που συλλαμβάνει αισθήματα και σκέψεις που φαίνεται πως φωλιάζουν στο συλλογικό κυπριακό ασυνείδητο, ψάχνοντας τρόπο να αρθρωθούν. Είναι βέβαιο πως το ίδιο ξένισμα θα νιώσουν αρκετοί Έλληνες θεατές και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, καθώς εδώ, όπως σημείωσα, δεν έχουμε ιδέα για το τι πράγματι απασχολεί την κυπριακή κοινωνία, ενώ διερωτήσεις και θέσεις όπως αυτές της παράστασης δεν ταιριάζουν στο εθνικό μας αφήγημα και στην απροθυμία μας να το αμφισβητήσουμε.

Το ξένισμα αυτό, ωστόσο, είναι άκρως ωφέλιμο: μας θέτει προ μιας πραγματικότητας με την οποία οφείλουμε να συνομιλήσουμε. Μας ανοίγει ένα προνομιακό παράθυρο στο εδώ και στο τώρα της Κύπρου, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να αφουγκραστούμε, δι’ ελέου και φόβου, τι απασχολεί τη χώρα και πώς σκέφτεται το πιο ανήσυχο και δημιουργικό μέρος της κυπριακής νεολαίας. Και, τελικά, μικρή σημασία έχει αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις θέσεις της παράστασης· το κρίσιμο είναι να ακούσει απροκατάληπτα τι έχει να του πει και να αποδεχτεί την πρόσκληση για διάλογο που, καλοπροαίρετα, με παραπονεμένη αγαθότητα, του απευθύνεται. Εθνικόν δεν είναι το αληθές; Το Out of Necessity, από αγάπη για τον τόπο του κι από απελπισία, αυτό λέει.

¹ Μαργαρίτα Πουρνάρα, «Το “Βραβείο Κυπρίων που διακρίθηκαν στο εξωτερικό” σε έναν δικό μας άνθρωπο», «Η Καθημερινή», 10 Δεκεμβρίου 2022.

Σύλληψη – σκηνοθεσία – δραματουργία: ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ - ΜΑΡΙΑ ΒΑΡΝΑΚΚΙΔΟΥ 
Κείμενο παράστασης: ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ΜΑΡΙΑ ΒΑΡΝΑΚΚΙΔΟΥ, σε συνεργασία με τους ηθοποιούς
Επί σκηνής: ΑΝΤΡΙΑ ΖΕΝΙΟΥ, ΕΛΕΝΑ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΚΡΗ, ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ, ΛΟΥΚΙΑ ΠΙΕΡΙΔΟΥ

26, 27 & 28 Οκτωβρίου στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών (Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη)
Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Όλες οι παραστάσεις θα έχουν αγγλικούς υπέρτιτλους
*Κατάλληλο για άτομα άνω των 12 ετών

Τιμή εισιτηρίου: €12 και €8 (μειωμένο)
Προπώληση: ntng.gr | more.com | 11876
Πληροφορίες - κρατήσεις στο Τ. 2315 200 200 και στα εκδοτήρια του ΚΘΒΕ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ