Όταν ο Κώστας Βουτσάς είχε αφηγηθεί τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Δεν έκανα  ποτέ τον σταρ όταν φλέρταρα. Αντιθέτως, δεν ήθελα να γίνει ποτέ αιτία η δουλειά μου για να κάνω σχέσεις. Μου φαινόταν ύποπτο, αν μου την πέφτανε. Εγώ κυνηγούσα, γιατί έτσι μου άρεσε. Φωτο: Παντελής Ζερβός

Όταν ο Κώστας Βουτσάς είχε αφηγηθεί τη ζωή του στη LIFO

0

Ο πατέρας μου ήταν εργοδηγός. Πήγαμε στη Θεσσαλονίκη πριν τον πόλεμο. Δεν νιώθω  Αθηναίος, νιώθω περισσότερο Θεσσαλονικιός. Έμεινα εκεί μέχρι το 1953. Νιώθαμε  κομπλεξικά απέναντι στην Αθήνα και τότε. Λέγαμε ότι είμαστε πολύ καλύτεροι από τους Αθηναίους. Είχαμε το κόμπλεξ της συμπρωτεύουσας. Πουθενά στον κόσμο δεν έχω ακούσει να υπάρχει συμπρωτεύουσα. Στη Θεσσαλονίκη, φυσικά, δεν μπορούσες να πετύχεις. Όταν έφυγα, πήρα μια πέτρα μαύρη και την έριξα πίσω μου. Την αγαπώ, αλλά δεν ήθελα ποτέ να γυρίσω καλλιτεχνικά εκεί πέρα.

• Στην Αθήνα πάντα έμενα στο Κολωνάκι. Δεν το αφήνω με τίποτα. Είναι όλα μέσα στα πόδια σου. Όταν τα σπάσανε, ήμουν μπροστά. Δεν τα έσπασαν τα παιδιά, αλλά προβοκάτορες, άνθρωποι της εξουσίας. Τα παιδιά ήταν πολύ ωραία. Για όσους τα βάζουν με τους μετανάστες επίσης, εγώ είμαι με τους μετανάστες. Γιατί και εμείς είμαστε λαός μεταναστών. Κάποτε, στο γαλλικό λεξικό «greek» σήμαινε κλέφτης και το άλλαξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

• Πολιτικά, δεν έχω ασχοληθεί και ούτε θέλω. Ψηφίζω πάντα ΚΚΕ εξαιτίας του πατέρα μου. Ήταν κομμουνιστής και ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ. Εγώ δεν είμαι. Θέλει κότσια για να είσαι.

• Στην Αθήνα μετακομίζουν τα πόστα. Στην εποχή  μου ήταν η Φωκίωνος Νέγρη. Στο Select και στη Θράκα. Όλοι ήταν εκεί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί και πολλές γυναίκες. Γινότανε χαμός. Πώς είναι τώρα στο Γκάζι; Δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Βγαίνω στο Κολωνάκι στο Tops, στο Γκάζι στο Mamaca's, πηγαίνω συχνά στο Villa Mercedes. Μου αρέσει πολύ. Κάθομαι, τρώω, και μετά βλέπω πώς γίνεται το clubbing.

Η καταξίωση ήρθε όταν είχα ζήτηση. Όταν κατάλαβα ότι με θέλανε, πίστεψα ότι άξιζα. Το σταριλίκι  το θεωρούσα ανούσιο. Αν δεν σε αναγνωρίσει  το σινάφι, δεν κάνεις τίποτα. Το κοινό σε καθιερώνει, αλλά το σινάφι σε αναγνωρίζει. Η πρώτη μου ταινία ήταν κομπάρσος στο Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται. Τότε το όνειρο, αν ήσουν συνειδητοποιημένος θεατρίνος, ήταν το θέατρο. Το λίκνο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

• Η καταξίωση ήρθε όταν είχα ζήτηση. Όταν κατάλαβα ότι με θέλανε, πίστεψα ότι άξιζα. Το σταριλίκι  το θεωρούσα ανούσιο. Αν δεν σε αναγνωρίσει  το σινάφι, δεν κάνεις τίποτα. Το κοινό σε καθιερώνει, αλλά το σινάφι σε αναγνωρίζει. Η πρώτη μου ταινία ήταν κομπάρσος στο Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται. Τότε το όνειρο, αν ήσουν συνειδητοποιημένος θεατρίνος, ήταν το θέατρο. Το λίκνο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

• Ήμουνα με τη Σπεράντζα Βρανά μια εποχή. Δεν ήμουν τίποτα τότε. Ένας ηθοποιάκος. Και έχει σημασία αυτό, γιατί η Σπεράντζα με εκτίμησε ως άνδρα. Είχα και άλλους κρυφούς δεσμούς. Δεν θα σου πω. Ήταν και συνηθισμένο τότε. Μέσα στο θέατρο, όμως, δεν μένει τίποτα κρυφό. Είναι απίστευτα κουτσομπόληδες.

• Με τη Μάρθα Καραγιάννη ταιριάξαμε πολύ ως κινηματογραφικό ζευγάρι. Ποτέ δεν είχαμε τίποτα. Γιατί, αν είχαμε κάτι, δεν θα μιλάγαμε σήμερα. Είμαστε πολύ φίλοι τώρα. Αυτό που είχε πει η Μάρθα για μένα ήταν: «Δεν τον είχα βρει ποτέ ελεύθερο». Με ρωτάνε πολλές φορές οι δημοσιογράφοι αν μου αρέσει η γυναίκα και μου φαίνεται περίεργο. Μα δεν είναι φυσικό ένας αρσενικός να κυνηγάει τα θηλυκά; Εξάλλου, δεν ήμουνα ποτέ στημένος, πάντα ήμουνα «κυνηγιάρης».

Όταν ο Κώστας Βουτσάς είχε αφηγηθεί τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Εγώ πια παίρνω μικρούς ρόλους στον κινηματογράφο. Να κάνω τον  πατέρα, κάνα παράξενο γέρο. Το κάνω επίτηδες, για να δικαιολογήσω τα 61 χρόνια καριέρας. Λογικό είναι να κάνω τον παππού. Για να υπάρχω, πρέπει να συμβαδίζω με την εποχή μου.Φωτο: Παντελής Ζερβός

• Δεν έκανα  ποτέ τον σταρ όταν φλέρταρα. Αντιθέτως, δεν ήθελα να γίνει ποτέ αιτία η δουλειά μου για να κάνω σχέσεις. Μου φαινόταν ύποπτο, αν μου την πέφτανε. Εγώ κυνηγούσα, γιατί έτσι μου άρεσε.

• Ο μεγαλύτερος  γυναικάς απ' όλους ήταν ο Αλεξανδράκης. Δεν του γλίτωνε γυναίκα. Ο  Χατζηχρήστος, ο Ρίζος, ο Μπάρκουλης. Το «κορίτσια, ο Μπάρκουλης» βγήκε σε μια παρέλαση στο Καλλιμάρμαρο. Μια κοπέλα το φώναξε και έμεινε. Χάλασε και η παρέλαση, έτρεξαν όλα τα κορίτσια με τις ποδιές στον Μπάρκουλη. Είχαμε πολλές τέτοιες εκδηλώσεις θαυμασμού. Μια φορά, στα Τέμπη, πέσανε πάνω μου και παραλίγο να με πετάξουν από τη γέφυρα.

• Δεν υπήρχαν παπαράτσι τότε. Μόνο μια εφημερίδα, του Κουβελογιάννη, και η «Βραδυνή», που είχε τα κουτσομπολιά. Τα περισσότερα σχόλια ήταν κριτική στις ερμηνείες μας και όχι στη ζωή μας. Κάθομαι και κοιτάω τα κοσμικά και γελάω. Λένε κάτι επώνυμα και τίποτα άλλο. Ούτε ξέρεις ποιοι είναι αυτοί. Τα διαβάζουν, φαίνεται, μόνοι τους και περηφανεύονται. Το να είσαι επώνυμος είναι κάτι.

• Τότε  δεν υπήρχαν τα μέσα. Τώρα βγαίνει το Star και λέει πως η τάδε «ξύνει τον κώλο της». Δεν μπορώ να πω, βέβαια, ότι τα μέσα είναι άδικα και σκληρά, γιατί έτσι εξελίχθηκε η ζωή μας. Ο καθένας θέλει να βγει μια φωτογραφία και να εμφανιστεί κάπου. Ήμασταν πιο λίγοι τότε. Άλλος πολιτισμός τότε, άλλος κόσμος.

• Μου έτυχε μια φορά να παίξω σε μια  μεγάλη ταινία στο εξωτερικό, με την Τζέιν Φόντα. Ήθελαν έναν Έλληνα ηθοποιό να παίξει τον οδηγό. Πήγαν πολλοί ηθοποιοί. Εγώ μόλις είχα κάνει μια ταινία με τον Βέγγο, το Αστροναύτης για δέσιμο. Πάω στη Μεγάλη Βρετανία, χωρίς να ξέρω λέξη αγγλικά. Άρχισα να κουνιέμαι και να κάνω διάφορα. Του άρεσα του σκηνοθέτη και με επέλεξε. Μετά καταλαβαίνω ότι ήταν πρωταγωνιστικός ρόλος και τον έχασα επειδή δεν ήξερα αγγλικά.

Μου έτυχε μια φορά να παίξω σε μια  μεγάλη ταινία στο εξωτερικό, με την Τζέιν Φόντα. Ήθελαν έναν Έλληνα ηθοποιό να παίξει τον οδηγό. Πήγαν πολλοί ηθοποιοί. Εγώ μόλις είχα κάνει μια ταινία με τον Βέγγο, το Αστροναύτης για δέσιμο. Πάω στη Μεγάλη Βρετανία, χωρίς να ξέρω λέξη αγγλικά. Άρχισα να κουνιέμαι και να κάνω διάφορα. Του άρεσα του σκηνοθέτη και με επέλεξε. Μετά καταλαβαίνω ότι ήταν πρωταγωνιστικός ρόλος και τον έχασα επειδή δεν ήξερα αγγλικά.

• Εγώ πια παίρνω μικρούς ρόλους στον κινηματογράφο. Και εκεί και στην τηλεόραση τα θέματα είναι νεανικά. Να κάνω τον  πατέρα, κάνα παράξενο γέρο. Το κάνω επίτηδες, για να δικαιολογήσω τα 61 χρόνια καριέρας. Λογικό είναι να κάνω τον παππού. Για να υπάρχω, πρέπει να συμβαδίζω με την εποχή μου.

• Όπως είπε και ο Βάιντα: «Τα τέρατα της υποκριτικής υπάρχουν στους  κωμικούς». Γιατί αυτοί έχουν το timing. Δεν με ξένισε έτσι να παίξω τον γκάνγκστερ στην ταινία Ο γιος του Τσάρλυ. Βγαίνει κάποιο γέλιο όταν εμφανίζομαι λόγω και του παρελθόντος μου.

• Δεν τρόμαξα με το θέμα του έργου. Βλέπεις αυτό που είναι η ζωή μας: φόνοι, ναρκωτικά, βαποράκια, κλέφτες. Παλιά, ήταν η εποχή τέτοια, που δεν είχε βρομιά. Γι' αυτό ήταν έτσι και οι ταινίες μας. Βγες έξω να κοιτάξεις έναν, θα σου πει «γιατί με κοιτάς στα μάτια, ρε;». Ξέρεις σήμερα ποιοι μένουν στην πολυκατοικία σου; Δεν ξέρεις. Δεν υπήρχε τότε εγκληματικότητα. Γι' αυτό και οι ταινίες ήταν αγνές. Τα παιδιά έβγαιναν έξω στις αλάνες. Τώρα, πρέπει να πας σε ειδικό γυμναστήριο και σε ποδόσφαιρο για πέντε.

• Δεν με κουράζει η αγάπη του κόσμου. Είναι ανιδιοτελής. Δε με αγαπάει γιατί  είμαι υπουργός. Δεν είμαι ο Λαμπράκης. Αν μου κάνουν κάνα σχόλιο για το πάχος μου, κάνω ότι δεν καταλαβαίνω. Δεν πρέπει να τον αγνοείς τον κόσμο, γιατί προσβάλλεται. Θυμώνει. Μια φορά, στην Αμερική, η γυναίκα μου πήγε να ζητήσει αυτόγραφο από τον Άντονι Κουίν, αυτός τής μίλησε άσχημα και εκείνη το πήρε και το έσκισε. Ενώ η Τζίνα Ρόουλαντς το υπέγραψε και είπε εκατό φορές ευχαριστώ. Τι θα πάθεις, ρε μαλάκα; Θα γράψεις «Άντονι Κουίν»! Ο κόσμος μπορεί να ξεχάσει αυτά που του έχεις πει, αλλά δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτά που τον έκανες να αισθανθεί.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 10.9.2009

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ