«Οιδίπους επί Κολωνώ»: Τραγωδία με αναισθητικό

«Οιδίπους επί Κολωνώ»: Τραγωδία με αναισθητικό Facebook Twitter
Είναι σπουδαίος ηθοποιός ο Δημήτρης Καταλειφός και όλοι προσμέναμε με λαχτάρα την ερμηνεία του στον ρόλο του Οιδίποδα. Τίποτε όμως από τη σοφία, την εμπειρία, το βάσανο, την αγωνία, που σίγουρα έχει αποκομίσει στη διάρκεια του βίου του, δεν μοιράστηκε μαζί μας ο πρωταγωνιστής. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Αυτό το λευκό κεφάλι που κάποτε κουβαλούσε περήφανα ένα στέμμα και τώρα το βαραίνει μονάχα θλίψη, αυτά τα πρησμένα πόδια που διέσχισαν χίλιες ερήμους για να φτάσουν ως τη Θήβα και άλλες τόσες για να φύγουν μακριά της, αυτό το ασυγκράτητο χέρι που ορθώθηκε και συνέτριψε το πατρικό κρανίο, αυτά τα πληγιασμένα μάτια που κάποτε αντίκρισαν άφοβα τη Σφίγγα και τώρα βλέπουν μονάχα νύχτα, αυτό το εύθραυστο, ραγισμένο σώμα, εξουθενωμένο από τις κακουχίες της περιπλάνησης, οδηγημένο από Θεό και θυγατέρα στον μόνο προορισμό που του υπόσχεται ανάπαυση, αυτό, το σώμα του διαβόητου Οιδίποδα, βάναυσα εκδιωγμένο από τον οίκο του πατρός του, πρόωρα αποκολλημένο από την αγκαλιά της μητρός του, ως εκ θαύματος σωσμένο, βρίσκεται τώρα τρεμάμενο και κουλουριασμένο στο ιερό των Ευμενίδων, στο άλσος του Κολωνού, εκεί ζητώντας ικετευτικά την εκπλήρωση της ύστατης επιθυμίας του.

Ποιος θα δεχθεί αυτό το σώμα; Ποιος θα υποδεχθεί το μιαρό «τέρας», τον φονιά και αιμομίκτη Οιδίποδα; Ο Χορός φρίττει στο άκουσμα του ονόματός του, τρέχει με τρόμο να κρυφτεί μη τυχόν μολυνθεί από την επαφή. «Φύγε αμέσως απ’ τη χώρα μας, μη προσθέσεις στην πόλη μας μίασμα», του φωνάζουν. Εκείνος επιμένει: ο Φοίβος τον οδήγησε ως εδώ, για καλό σκοπό ∙ όμως οι γέροντες γηγενείς δυσπιστούν, αδυνατούν να δουν το ακτινοβόλο δώρο που φέρει η παρουσία του Ξένου για την πόλη τους.  

Είναι να αναρωτιέται κανείς, πώς γίνεται να συγκεντρωθούν τόσοι άνθρωποι, να έχουν προετοιμαστεί τόσον καιρό, να έχουν, υποτίθεται, συντονιστεί για έναν κοινό σκοπό και, όμως, να μη μεταδίδουν τελικά ούτε στο ελάχιστο αυτό που έχουν κληθεί να ζωντανέψουν επί σκηνής. 

Μονάχα ο Θησέας θα μπορέσει να συμπονέσει και να σεβαστεί τις ουλές και τα τραύματα που χαίνουν αγιάτρευτα στο σαρκίο του γέροντα. Μονάχα ο βασιλιάς της Αθήνας θα συγκινηθεί στη θέα αυτού του ετοιμόρροπου σώματος που παραπαίει στο ιερό παρακαλώντας τις χθόνιες θεές να του χαρίσουν αίσια κατάληξη.

«Οιδίπους επί Κολωνώ»: Τραγωδία με αναισθητικό Facebook Twitter
Τι να πούμε γι’ αυτόν τον Κρέοντα (Χρήστος Σαπουντζής), που εμφανίζεται μαυροντυμένος επειδή είναι ο «κακός» της υπόθεσης; Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Ένα σώμα που στηρίζεται σε ένα άλλο για να σταθεί. Σώματα πατέρα και κόρης που συντονίζονται τρυφερά, χωρίζονται βίαια και ξανασμίγουν λυτρωτικά. Σώματα που «κλείνουν» για να προστατευθούν και σώματα που «ανοίγουν» για να προστατέψουν. Σώματα που κυρτώνουν, χάνουν την ικμάδα τους και όμως δεν παύουν ν’ αγαπούν και να μισούν με την ίδια απροσμέτρητη ένταση της αλλοτινής νιότης τους.

Γράφοντας αυτή την τελευταία τραγωδία του, ο Σοφοκλής έχει εισέλθει στην ένατη δεκαετία της ζωής του. Και είναι ίσως τον εαυτό του που βλέπει στον φθίνοντα Οιδίποδα, τον πιο διάσημο ήρωά του, και είναι ίσως την οικεία ετούτη περιπέτεια που ο ποιητής θέλει να ακολουθήσει ως το τέλος, για να μας πει ακριβώς ότι είναι τα σώματα αυτά που, ακόμη και όταν έχουν βυθιστεί στο γήρας, ακόμη και όταν τρέμουν από την αστάθεια, συνεχίζουν να περικλείουν και να ενσαρκώνουν τη δύναμη του πνεύματος, όλες τις πολυκύμαντες διεργασίες του χρόνου, της μνήμης και του γίγνεσθαι. 

Το σώμα δεν χάνεται ποτέ, γιατί επιστρέφει στον κόσμο που το γέννησε: ο Οιδίπους θα γίνει ένα με το έδαφος της πόλης που τον δέχτηκε και από το σώμα του θα βλαστήσουν ξανά χιλιάδες ανθοί, το δώρο του στους ευεργέτες του, η ηρωική αύρα του που πάντα θα στεφανώνει όσους τον βοήθησαν να επιτελέσει τη μετάβαση προς τον θάνατο. 

«Οιδίπους επί Κολωνώ»: Τραγωδία με αναισθητικό Facebook Twitter
Αδυνατώντας να αναλάβει υποκριτικές πρωτοβουλίες που θα έδιναν χαρακτήρα και υπόσταση στον ρόλο του, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης επιλέγει μια άνευρη ουδετερότητα που τον καθιστά ανίκανο να εκπέμψει οποιοδήποτε φίλιο συναίσθημα προς τον ξένο ικέτη.  Φωτ.: Θωμάς Δασκαλάκης

Αν κάθε σώμα αφηγείται μια ιστορία, τότε ποια ιστορία είδαμε στην παράσταση της Επιδαύρου; Αν η τέχνη του σκηνοθέτη και του ηθοποιού επιδιώκει να κινητοποιηθεί η νόηση και το σώμα του θεατή, τότε τί κινήθηκε μέσα μας αντικρίζοντας τα τεκταινόμενα στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου; Είναι να αναρωτιέται κανείς, πώς γίνεται να συγκεντρωθούν τόσοι άνθρωποι, να έχουν προετοιμαστεί τόσον καιρό, να έχουν, υποτίθεται, συντονιστεί για έναν κοινό σκοπό και, όμως, να μη μεταδίδουν τελικά ούτε στο ελάχιστο αυτό που έχουν κληθεί να ζωντανέψουν επί σκηνής. 

Είναι σπουδαίος ηθοποιός ο Δημήτρης Καταλειφός και όλοι προσμέναμε με λαχτάρα την ερμηνεία του στον ρόλο του Οιδίποδα. Τίποτε όμως από τη σοφία, την εμπειρία, το βάσανο, την αγωνία, που σίγουρα έχει αποκομίσει στη διάρκεια του βίου του, δεν μοιράστηκε μαζί μας ο πρωταγωνιστής. Μετέτρεψε τον Σοφόκλειο ήρωα σε έναν γερο-παράξενο που κουνά σπασμωδικά τη μαγκούρα του, εξισώνει την υποκριτική ένταση με τη διαρκή κίνηση των χεριών, τη στριφνή ή κακομοιριασμένη τοποθέτηση της φωνής – μια «θορυβώδης» εκτόνωση ενέργειας που λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού. Μα ο Οιδίπους δεν είναι ένας φοβικός τυφλός που καμώνεται το ταλαίπωρο τέκνο της μοίρας για να τον λυπηθούν ή που υψώνει νευρωτικά τον τόνο της φωνής του για να επιβληθεί. Τον σεβασμό τον κερδίζει με το εκτόπισμα της παρουσίας του, με το μεγαλείο της οδύνης ενός ανθρώπου που έχει περάσει τα μέγιστα μαρτύρια, έχει ανταπεξέλθει σθεναρά, και αυτό έχει χαραχθεί σε κάθε σπιθαμή του σώματός του, σε κάθε απόχρωση του λόγου του, σε κάθε νεύμα του. Ραγισμένος, ναι, αλλά ουδέποτε συρρικνωμένος και σίγουρα όχι μονοσήμαντος. 

Τι να πούμε για τον Χορό, που τον βλέπουμε να πηγαινοέρχεται δήθεν αλαφιασμένος, με έναν μόνιμο δισταγμό στην κίνηση και μια αφελή απορία στο βλέμμα; Σώματα που «υπάρχουν», στέκουν, μιλούν, συναντιούνται, δίχως συνεκτικό παλμό. Σώματα άπειρα, που εκτελούν οδηγίες αμήχανα, άχαρα, αβέβαια.

«Οιδίπους επί Κολωνώ»: Τραγωδία με αναισθητικό Facebook Twitter
Συμπαθής η εύθραυστη Ισμήνη της Αλεξάνδρας Αϊδίνη, αλλά εκείνη που αποδεικνύει –για μία ακόμη φορά– ότι αισθάνεται με κάθε όργανο του σώματός της είναι η Αγγελική Παπαθεμελή ως Αντιγόνη. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Τι να πούμε γι’ αυτόν τον Θησέα (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) που στέκεται σα μαρμαρωμένος; Αδυνατώντας να αναλάβει υποκριτικές πρωτοβουλίες που θα έδιναν χαρακτήρα και υπόσταση στον ρόλο του, ο ηθοποιός επιλέγει μια άνευρη ουδετερότητα που τον καθιστά ανίκανο να εκπέμψει οποιοδήποτε φίλιο συναίσθημα προς τον ξένο ικέτη.  

Τι να πούμε γι’ αυτόν τον Κρέοντα (Χρήστος Σαπουντζής), που εμφανίζεται μαυροντυμένος επειδή είναι ο «κακός» της υπόθεσης, αλλά, όσες απειλές κι αν εκστομίζει, ουδέποτε πείθει ότι συνιστά πραγματική απειλή για τον Οιδίποδα, έτσι όπως στέκεται κι αυτός ψυχικά και σωματικά ασάλευτος;

Μα και πώς να σταθούμε απέναντι στην καπαρντίνα του Μάξιμου Μουμούρη, η οποία αποσπά αιφνιδίως την προσοχή μας; Οχυρωμένος πίσω από το ατσαλάκωτο ένδυμά του, ετούτος ο Πολυνείκης μοιάζει να καταφθάνει όχι για να ζητήσει ικετευτικά την υποστήριξη του πατέρα του προτού εκστρατεύσει εναντίον της Θήβας, αλλά για να του πει ένα «γεια». 

Ας τελειώνουμε πλέον με αυτόν τον «μύθο» που κυκλοφορεί τελευταία και που συνοψίζεται στη φράση-επιθυμία «να ακουστεί ο λόγος του αρχαίου ποιητή, δίχως σκηνοθετικά τερτίπια και παρεμβάσεις». Ο λόγος του αρχαίου ποιητή έχει προφανώς μείζονα σημασία, είναι η αφετηρία όλων των ενεργειών. Δεν ακούγεται όμως ποτέ από μόνος του, μαγικά, απλώς και μόνον επειδή οι ηθοποιοί τον αναπαράγουν επί σκηνής, δίχως να έχουν εμβαθύνει στα νοήματα του έργου, δίχως να φλέγονται να τα μεταδώσουν και σε μας. 

«Οιδίπους επί Κολωνώ»: Τραγωδία με αναισθητικό Facebook Twitter
Μα και πώς να σταθούμε απέναντι στην καπαρντίνα του Μάξιμου Μουμούρη, η οποία αποσπά αιφνιδίως την προσοχή μας; Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

«Η εμπειρία του αισθάνεσθαι είναι μια ζωτική διαδικασία, όπως η τεκνοποίηση, η αναπνοή ή η ανάπτυξη», λέει ο Μερλώ-Ποντύ: «...είναι αυτή η παλλόμενη επικοινωνία με τον κόσμο, η οποία μας τον καθιστά παρόντα ως οικείο τόπο της ζωής μας». Το πιο σπαραχτικό χορικό άσμα που γράφτηκε ποτέ, αυτό στο οποίο ο Σοφοκλής διοχετεύει όλη την αγωνία της θνητότητας, όλη την απελπισία του για το «επονείδιστο, ασθενές, άφιλο, ασυντρόφευτο γήρας που περιέχει όλα τα κακά των κακών»¹, δεν το «ακούσαμε» ποτέ στη διάρκεια της παράστασης: μα πρέπει πρώτα το μάτι να έχει συγκινηθεί από τον κόσμο, λέει πάλι ο Μερλώ-Ποντύ, πρέπει τα πράγματα, οι ιδέες, το αίμα να έχουν περάσει μέσα στον καλλιτέχνη προτού μπορέσει να τα εκφράσει, ξυπνώντας μια ηχώ μέσα στο σώμα μας που δεν είναι παρά η ανάδυση μιας πηγαίας συγκίνησης για την τραγική μοίρα μας. Το μόνο που απέδειξε ο σκηνοθέτης με αυτή την παράσταση είναι τι μπορεί να συμβεί στο θέατρο, όταν σταθούμε απέναντι στον κόσμο ασυγκίνητοι και μουδιασμένοι, υποτάσσοντας τον λόγο του ποιητή στην κατασκευή μιας κούφιας –πότε κατατονικής και πότε φλύαρης, πάντοτε όμως κενής νοήματος–  εκφραστικής δραστηριότητας. 

Συμπαθής η εύθραυστη Ισμήνη της Αλεξάνδρας Αϊδίνη, αλλά εκείνη που αποδεικνύει –για μία ακόμη φορά– ότι αισθάνεται με κάθε όργανο του σώματός της είναι η Αγγελική Παπαθεμελή ως Αντιγόνη: αποχαιρετώντας τα αγαπημένα της πρόσωπα, αρχικά τον αδελφό της και μετά τον πατέρα της, η ηθοποιός θρυμματίζει την αποκαρδιωτική αδράνεια της παράστασης και μας προσφέρει (ειδικά στη φράση της προς τον Πολυνείκη «άμα χαθείς, θα χαθώ κι εγώ μαζί σου»)  αυτή την ηλέκτριση του Είναι που αποκαλούμε πάθος. 

(1): Mετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη, 2017  

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Επίδαυρος explained

Επίδαυρος explained / Λουίζα Αρκουμανέα: «Στην Επίδαυρο δεν υπάρχει "απαγορεύεται"»

Το αρχαίο δράμα, η ελληνικότητα και οι νεωτερισμοί των παραστάσεων, οι περιορισμοί και οι ελευθερίες που θέτει η συνθήκη της Επιδαύρου και όσα πρέπει να γνωρίζει κανείς προτού βρεθεί σε αυτή: η θεατρική κριτικός της LiFO σε μια συζήτηση με αφορμή την έναρξη των φετινών Επιδαυρίων και του δεύτερου κύκλου της επιτυχημένης σειράς podcasts «Αρχαίο Δράμα Explained», όπου αναλύει τα έργα που θα δούμε προσεχώς.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ψείρες Επίδαυρος

Θέατρο / «Ψείρες» στην Επίδαυρο: Πρέπει να χρησιμοποιούνται ή όχι;

Πρέπει οι ηθοποιοί που κατεβαίνουν στο Αρχαίο Θέατρο που φημίζεται για την ακουστική του να χρησιμοποιούν ενισχυτικά ήχου; Στο ερώτημα απαντούν οι: Λουίζα Αρκουμανέα, Αργύρης Ξάφης, Κώστας Μπώκος, Άρης Μπινιάρης, Λυδία Κονιόρδου και Χρήστος Πιτερός.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Επίδαυρος: Τι θυμάμαι από το πιο ωραίο θέατρο του κόσμου

Θέατρο / Επίδαυρος: Τι θυμάμαι από το πιο ωραίο θέατρο του κόσμου

Σπουδαίες παραστάσεις, μεγάλες απογοητεύσεις, εντάσεις και μαγικές στιγμές. Ερμηνείες που έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη. Ποίηση στη σκηνή. Όλα μπορούν να συμβούν κάθε καλοκαίρι στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ