«Οι γυναίκες επιστρέφουν»: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη Ιστορία έγινε παράσταση 

Οι γυναίκες επιστρέφουν: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη ιστορία έγινε παράσταση  Facebook Twitter
Μέσα από κάθε φωνή στη σκηνή ακούγονται δεκάδες φωνές. Φωτ.: Φεστιβάλ Αθηνών
0

Μόλις έναν χρόνο μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1975, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Μαζεύτηκαν δέκα χιλιάδες γυναίκες στη Λευκωσία και έκαναν μια μεγαλειώδη, ειρηνική και άκρως τολμηρή πορεία προς την Πράσινη Γραμμή, με σκοπό να παραδώσουν ένα ψήφισμα που καταδίκαζε την εισβολή και την κατοχή της βόρειας Κύπρου. Πολλές από αυτές είχαν χάσει τα σπίτια τους, τους άντρες τους, τους γιους τους, τους πατεράδες και τα αδέλφια τους και είχαν καταντήσει πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα. Ήθελαν να καταγγείλουν τη στασιμότητα στην εύρεση μιας βιώσιμης λύσης, την οποία δεν έβλεπαν να έρχεται.

Ένα κίνημα ανένταχτο και ακομμάτιστο, με την ονομασία «Οι γυναίκες επιστρέφουν», το οποίο συγκέντρωσε γυναίκες από τους προσφυγικούς καταυλισμούς, γυναίκες από την ελεύθερη Κύπρο αλλά και διεθνείς προσωπικότητες. Η κίνηση επαναλήφθηκε το 1987, το 1988, όταν γυναίκες έκαναν κατάληψη της Ακρόπολης στην Αθήνα, και το 1989. Έκτοτε έπαυσε και δεν επαναλήφθηκε, για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων. 

«Αν εγώ στην Ιστορία που διδάσκομαι βλέπω μόνο άντρες, πώς μπορώ να τοποθετήσω τον εαυτό μου μέσα στην Ιστορία αυτού του τόπου; Όλα ξεκίνησαν από ένα ερώτημα, γιατί και πώς ξεχάστηκε; Αλλά και τι εστί γυναικείος ηρωισμός. Πώς μοιάζει μια ηρωίδα, αν εμείς έχουμε ως εικόνα μόνο άντρες;».

Η πλατφόρμα ΣΕΖΟΝ Γυναίκες από την Κύπρο, μετά από έρευνα δύο ετών, έστησε μια παράσταση-ντοκουμέντο για τα γεγονότα, βασισμένη σε μαρτυρίες των  πρωταγωνιστριών εκείνου του κινήματος. Έξι ηθοποιοί ενσαρκώνουν ένα πλήθος ρόλων, ζωντανεύοντας προσωπικές ιστορίες και αφηγήσεις. Η συγγραφέας και σκηνοθέτις Μαγδαλένα Ζήρα και η ηθοποιός Νέδη Αντωνιάδη, οι οποίες υπογράφουν το κείμενο της παράστασης που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260, εξηγούν τους λόγους για τους οποίους αποφάσισαν να καταπιαστούν με το ιστορικό κίνημα που έχει εντελώς ξεχαστεί. 

Η Νέδη Αντωνιάδη
Νέδη Αντωνιάδη

Η Νέδη Αντωνιάδη λέει: «Η πλατφόρμα ΣΕΖΟΝ Γυναίκες δημιουργήθηκε για να αφηγηθεί ιστορίες με κεντρικό άξονα τη γυναικεία αφήγηση. Ποιες ιστορίες λέμε, τι είναι οικουμενικό και ποια είναι η θέση της γυναίκας; Σε μια εκδήλωση το 2019 θελήσαμε να δημιουργήσουμε ένα χρονολόγιο όπου θα εντάσσαμε τις ανείπωτες ιστορίες των γυναικών της Κύπρου των τελευταίων 100 χρόνων. Έτσι άρχισε μια συζήτηση για το κίνημα "Γυναίκες επιστρέφουν" και αμέσως άνοιξε ένα παράθυρο στη μνήμη μας. Σαν από το μακρινό παρελθόν, θυμήθηκα πως είχε επιστρέψει η μητέρα μου σπίτι μετά από μία πορεία και με πόση ενέργεια εξιστορούσε τι είχε βιώσει. Ακριβώς την ίδια αντίδραση είχε και η Μαγδαλένα σχετικά με αυτό και είπαμε ότι έπρεπε να ερευνήσουμε γιατί ξεχάσαμε αυτή την ιστορία. Δεν ήταν ότι έλειπε από τη συνείδησή μας, αλλά δεν ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας». 

Η Μαγδαλένα Ζήρα
Μαγδαλένα Ζήρα

Η Μαγδαλένα Ζήρα συνεχίζει: «Είναι συγκλονιστικό το πώς έχει ξεχαστεί και σβηστεί από τη συλλογική μνήμη αυτό το κίνημα. Το ‘75 που ξεκίνησε, οργανώθηκε από μια ομάδα γυναικών που ήθελαν να ασκήσουν πίεση προς την ηγεσία όταν εντόπισαν ότι τα πράγματα βρίσκονται σε στασιμότητα. Θέλησαν να στηρίξουν τις συνομιλίες και να διεθνοποιήσουν το πρόβλημα της Κύπρου, γιατί τότε δεν ήταν ευρέως γνωστό, δεν υπήρχε ίντερνετ, όπως σήμερα. Ξεκίνησε σαν κάτι μικρό, μια πρωτοβουλία 50 γυναικών, και πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Στο τέλος είχε μαζική συμμετοχή τριάντα χιλιάδων γυναικών, πολλές από τα αντίσκηνα, αλλά και από το εξωτερικό, και προσωπικότητες όπως η Μελίνα Μερκούρη. Περπάτησαν μέχρι τη γραμμή αντιπαράταξης, μέχρι το οδόφραγμα των Ηνωμένων Εθνών έξω από την Αμμόχωστο.

Οι γυναίκες επιστρέφουν: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη ιστορία έγινε παράσταση  Facebook Twitter
Η φωτογραφία από την πορεία προς την Αμμόχωστο, Απρίλιος 1975. Στα δεξιά διακρίνεται η Μελίνα Μερκούρη.

Ο στόχος δεν ήταν να μπουν μέσα στα Κατεχόμενα αλλά να δώσουν ένα ψήφισμα ως διαμαρτυρία στο σημείο αντιπαράταξης. Ήταν κάτι πολύ συγκινητικό, πολύ εντυπωσιακό, πολύ δραματικό, αλλά όταν αργότερα επαναλήφθηκε, τη δεκαετία του ’80, ήταν πια ένα grassroots κίνημα. Ο στόχος τους άλλαξε όταν είδαν ότι δεν προχωρούν οι συνομιλίες και όλα είναι στατικά, και η ομάδα άρχισε να οργανώνεται διαφορετικά, με πιο αντάρτικο και παραβατικό τρόπο. Όταν ήταν να μπουν μέσα στα Κατεχόμενα πια, το 1987, το έκαναν μυστικά. Μαζεύτηκαν με λεωφορεία και μέχρι την τελευταία στιγμή ελάχιστες ήξεραν το σημείο στο οποίο θα προχωρούσαν, γιατί σε μια προηγούμενη απόπειρα είχε διαρρεύσει και ακυρώθηκε. Υπήρχε τρομερή οργάνωση γιατί όλα αυτά έπρεπε να γίνουν πριν προλάβουν να τις σταματήσουν, είτε οι δικοί μας είτε τα Ηνωμένα Έθνη. Μπήκαν στα Κατεχόμενα με κίνδυνο της ζωής τους, καθώς υπήρχαν ναρκοπέδια ή μπορούσαν να τις πυροβολήσουν ή να τις συλλάβουν. Το '89 έγιναν ακόμα δύο πορείες με 1.500 γυναίκες και μετά με 7.000 γυναίκες. Προχωρούσαν μέχρι να τις συλλάβουν οι Τούρκοι στρατιώτες. Απίστευτες ιστορίες!». 

Ωστόσο καταγράφεται και η κατάληψη της Ακρόπολης, γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, όπως εξηγεί η σκηνοθέτις: «Αυτό έγινε με αφορμή την επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού Οζάλ στην Αθήνα για μια συνάντηση με τον Παπανδρέου. Όταν έμαθαν οι γυναίκες αυτές ότι θα επισκεπτόταν τον Παρθενώνα, αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη του μνημείου και να εμποδίσουν την είσοδο ως διαμαρτυρία, γιατί εμείς τότε δεν μπορούσαμε να πάμε στα αρχαία στην κατεχόμενη Κύπρο. Και έκαναν αυτήν τη δράση. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση όταν το μάθαμε αυτό κατά την έρευνά μας, γιατί η μόνη άλλη τέτοια περίπτωση που σκεφτήκαμε ήταν η "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη

Οι γυναίκες επιστρέφουν: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη ιστορία έγινε παράσταση  Facebook Twitter
Ήταν απίστευτη η φόρτιση στην πρεμιέρα, καθώς οι γυναίκες που μας είχαν μιλήσει αναγνώριζαν τον εαυτό τους, τα λόγια τους, τη φωνή τους, κι ας μην αναφερόμαστε σε χαρακτήρες. Φωτ.: Φεστιβάλ Αθηνών

Πάντως δεν είχε αλλάξει κάτι στην Κύπρο τη δεκαετία του ’80, γίνονταν θερμά επεισόδια και σκοτώνονταν στρατιώτες. Παράλληλα με τις πορείες, οι γυναίκες εργάζονταν για μια διεθνή εκστρατεία για την ενημέρωση ξένων πολιτικών. Στις πορείες κατέφθαναν αεροπλάνα από την Αγγλία και την Αμερική με γυναίκες γερουσιαστών και βουλεύτριες, διάφορες προσωπικότητες που μετέφεραν τις εμπειρίες τους και έγραφαν άρθρα. Υπάρχει ένα τεράστιο αρχείο στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ο απλός κόσμος, άντρες και γυναίκες, το έβλεπε με θαυμασμό. Κι ας είναι πατριαρχική κοινωνία, κανένας άντρας δεν είπε "μην πηγαίνετε". Αυτοί που ήταν εναντίον τους ήταν το πολιτικό κατεστημένο, γιατί ήταν και ανένταχτες, χωρίς τη στήριξη κόμματος, κρατούσαν λευκές σημαίες, δεν ήταν ούτε αριστερό ούτε εθνικιστικό κίνημα και οι εφημερίδες τις υπέσκαπταν, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να σταματήσει».  

Η Νέδη Αντωνιάδη εξηγεί πώς συνέλαβαν το έργο: «Με τον Covid βρήκαμε ευκαιρία να βρούμε τις γυναίκες και μέσα σε δύο χρόνια άρχισε να διαμορφώνεται η εξής σκέψη: "Αν εγώ στην Ιστορία που διδάσκομαι βλέπω μόνο άντρες, πώς μπορώ να τοποθετήσω τον εαυτό μου μέσα στην Ιστορία αυτού του τόπου;". Όλα ξεκίνησαν από ένα ερώτημα, γιατί και πώς ξεχάστηκε; Αλλά και τι εστί γυναικείος ηρωισμός. Πώς μοιάζει μια ηρωίδα, αν εμείς έχουμε ως εικόνα μόνο άντρες; Θέλαμε να έχει οικουμενικό χαρακτήρα το έργο, κι έτσι υπάρχουν πολλά αρχέτυπα γυναικών, γιατί δεν θέλαμε να προσδιορίσουμε συγκεκριμένα πρόσωπα και η κάθε μία μας παίζει πολλούς ρόλους. Μέσα από κάθε φωνή στη σκηνή ακούγονται δεκάδες φωνές. Κι αυτό ήταν ακόμα πιο δύσκολο για εμάς, καθώς στην πρεμιέρα, όπου το κοινό αποτελούνταν από όλες τις γυναίκες από τις οποίες είχαμε πάρει συνέντευξη για να το γράψουμε, έμοιαζε σαν ηχώ τους. Ήταν θεατρικό και συγχρόνως μεταφυσική εμπειρία, καθώς μοιραζόμασταν τις δικές τους φωνές». 

Οι γυναίκες επιστρέφουν: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη ιστορία έγινε παράσταση  Facebook Twitter
Η δύναμη της τέχνης οδηγεί σε μια μνήμη καινούργια για τις νέες γενιές. Αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μια φωτεινή στιγμή στην πρόσφατη Ιστορία μας σε σχέση με όλα τα τραγικά του 20ού αι. στην Κύπρο. Φωτ.: Φεστιβάλ Αθηνών

Η Μαγδαλένα Ζήρα συμφωνεί: «Ήταν απίστευτη η φόρτιση στην πρεμιέρα, καθώς οι γυναίκες που μας είχαν μιλήσει αναγνώριζαν τον εαυτό τους, τα λόγια τους, τη φωνή τους, κι ας μην αναφερόμαστε σε χαρακτήρες. Είναι μια χορική αφήγηση από έξι ηθοποιούς, οι οποίες παίζουν πάρα πολλούς ρόλους, που τους έχουμε ανακατέψει γιατί δεν θέλαμε να φωτογραφίσουμε άτομα και να πούμε ονόματα. Στο έργο έχουμε κρατήσει τις μαρτυρίες αυτούσιες, υπάρχει δραματοποίηση και διάλογοι, σύνθεση με βάση την ιστορική αλήθεια.

Νομίζω μπήκαμε πολύ βαθιά στο πνεύμα αυτών των γυναικών, έτσι ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε μια αφαίρεση και να μπορέσουμε να συμπυκνώσουμε την ιστορία πολυφωνικά. Ωστόσο αυτές μπορούσαν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι έχεις την αυθεντική, ωμή μαρτυρία αλλά και ποίηση, γιατί παίζουμε με τη μνήμη, τη δική τους και τη δική μας. Φτιάξαμε το έργο έχοντας κατά νου ένα παγκόσμιο κοινό, θέλαμε μια οικουμενική παράσταση, να δείξουμε μια ιστορία γυναικών σε μια εμπόλεμη ζώνη. Να δείξουμε πώς αυτό το ειρηνικό όραμα ξεπέρασε το συλλογικό τραύμα που είχαν ως άμαχος πληθυσμός. Και εννοώ ένα πολύπλευρο τραύμα βιασμών, ξεσπιτωμού και προσφυγιάς. Όλα όσα μιλάνε σε οικουμενικό επίπεδο. Όσον αφορά τους νέους, η δύναμη της τέχνης οδηγεί σε μια μνήμη καινούργια για τις νέες γενιές. Αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μια φωτεινή στιγμή στην πρόσφατη Ιστορία μας σε σχέση με όλα τα τραγικά του 20ού αιώνα στην Κύπρο». 

Οι γυναίκες επιστρέφουν: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη ιστορία έγινε παράσταση  Facebook Twitter
Είναι μια χορική αφήγηση από έξι ηθοποιούς, οι οποίες παίζουν πάρα πολλούς ρόλους, που τους έχουμε ανακατέψει γιατί δεν θέλαμε να φωτογραφίσουμε άτομα και να πούμε ονόματα. Φωτ.: Φεστιβάλ Αθηνών

Η Νέδη Αντωνιάδη συμπληρώνει: «Η παράσταση μάς έδειξε πως δεν είναι ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται, αλλά ότι δεν γνωρίζουν. Είχαμε πάρα πολλή νεολαία, κορίτσια και αγόρια, σοκαρισμένα που είχαν στο παρελθόν τους μια τέτοια ιστορία και δεν τη γνώριζαν. Υπήρχε πάντα μεγάλη ανάγκη για συζήτηση, μας περίμεναν στο φουαγιέ για να μας ρωτήσουν πράγματα με δάκρυα στα μάτια, νιώθοντας ντροπή για το γεγονός ότι δεν ήξεραν. Εγώ τους έλεγα "η ντροπή δεν είναι δικιά σας αλλά του συστήματος που δεν σας επέτρεψε να τη μάθετε".

Υπάρχει και η συλλογικότητα της εμπειρίας μέσα από το θέατρο, δηλαδή ότι μοιραζόμαστε όλα αυτά τα βιώματα επί σκηνής και γίνονται και δικά τους βιώματα, καθώς οι αναμνήσεις των γυναικών περνάνε μέσα από εμάς και σε αυτούς. Να προσθέσω ότι έρχονταν επανειλημμένα. Έφευγαν και επέστρεφαν με φίλους τους γιατί θεωρούσαν ότι έπρεπε να το δουν κι εκείνοι, πράγμα που μας εντυπωσίασε και μας εξέπληξε. Όπως και το γεγονός ότι είχαμε Τουρκοκύπριες στο κοινό, που μέσω της οργάνωσης Cypriots for Cyprus United μάς βράβευσαν για την προσπάθειά μας να αναδείξουμε την ανάγκη για μια ταυτότητα μιας ενωμένης Κύπρου». 

ΟΙ ΘΡΥΛΙΚΕΣ «ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ» 

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

Στις 15 Ιουνίου μετά την παράσταση θα ακολουθήσει συζήτηση.


 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ