Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Συγκινητική, σε σημεία αποστομωτική, η περφόρμανς της Χριστιάνας Κοσιάρη και η μεταμόρφωση ενός υγιούς σώματος σε κάτι ψεύτικο μας άφησε κάποιες στιγμές κυριολεκτικά με κομμένη την ανάσα. Φωτ.: Zachary Schulman

«Ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι πιο έξυπνος από το AI, αλλά ότι μπορεί να γίνει πιο δημιουργικός»

0

Μόλις μία μέρα πριν από την αναχώρησή μας για τη Νέα Υόρκη, όπου θα παρακολουθούσαμε μερικές από τις φετινές συμμετοχές του Ιδρύματος Ωνάση στο φημισμένο underground ετήσιο νεοϋορκέζικο φεστιβάλ θεάτρου «Under the radar», ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ ανακοίνωσε το τέλος του fact-checking στα social media της Meta και η Καλιφόρνια ήδη βίωνε μερικές από τις πιο καταστροφικές πυρκαγιές των τελευταίων ετών, και μάλιστα μέσα στο καταχείμωνο.

Ενώ απέχουμε μόλις λίγες μέρες από την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ και την επίσημη έναρξη της δεύτερης θητείας του στην προεδρία των ΗΠΑ και ενώ, διαβάζοντας την καθημερινή ειδησεογραφία γύρω από την ατζέντα του Έλον Μασκ διαισθανόμαστε ποια κατεύθυνση θα πάρουν οι ΗΠΑ τα επόμενα χρόνια, η Νέα Υόρκη στέκεται ως ακλόνητος φάρος αισιοδοξίας, η πόλη των ευκαιριών και της απρόσκοπτης καλλιτεχνικής έκφρασης, ένα τελευταίο προπύργιο ελευθερίας και δημοκρατίας απέναντι στην alt-right / ακροδεξιά / πολλαπλά φοβική προελαύνουσα ρητορική.

Το φεστιβάλ «Under the radar» ξεκίνησε το 2005 και διοργανώνεται κάθε χρόνο έκτοτε τον Ιανουάριο σε διαφορετικά εμβληματικά venues της πόλης, εστιάζοντας στο πειραματικό θέατρο και στις παραστατικές τέχνες. Η βιωσιμότητά του απειλήθηκε σοβαρά πέρσι, όμως φέτος, χάρη στη συνδρομή ιδιωτών και ιδρυμάτων, επέστρεψε για την επετειακή βερσιόν των 20 ετών που σηματοδοτεί και τον δεύτερο χρόνο συνεργασίας του με το Onassis USA. Μακριά από τα φώτα και τις πανάκριβες mainstream παραγωγές του Broadway, το «Under the radar» προκρίνει μικρές παραγωγές μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας που ανάμεσα στα τεράστια μεγέθη της Νέας Υόρκης μπορεί να φαντάζουν ακόμα «μικρότερες», όμως αυτή η σύγκριση τους δίνει σαφώς προστιθέμενη αξία.

Η πλατφόρμα που εγκαινιάστηκε έναν μόλις μήνα πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας έχει καταφέρει να αποτελεί ευσεβή πόθο για όλους τους Αμερικανούς καλλιτέχνες που ασχολούνται με τα νέα μέσα, την ψηφιακή τεχνολογία και κουλτούρα, καθώς οι «Greeks» προσφέρουν στους residents απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία και όλα τα μέσα για την ανάπτυξη και υλοποίηση νέων ιδεών ψηφιακής πρωτοπορίας.

Η πρώτη μέρα της αποστολής μάς βρήκε να περνάμε τη γέφυρα και να κατευθυνόμαστε προς το Brooklyn Academy of Music (ΒΑΜ), το ίδρυμα που εδώ και πάνω από 150 χρόνια αποτελεί, εκτός από ιστορικό ορόσημο, και σπίτι της νεοϋορκέζικης καλλιτεχνικής αβανγκάρντ. Κι ενώ παράλληλα εκτυλισσόταν η γιορτή των εγκαινίων του ολοκαίνουργιου κτιρίου BAM KBH –ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της Karen Brook Hopkins, επί σειρά ετών προέδρου του θεσμού, συνεργάτιδας και συμβούλου του Onassis USA– με καλεσμένη όλη την εγχώρια ιντελιγκέντσια, ακριβώς απέναντι, στο BAM Fisher, οι ταξιθέτες μάς προέτρεπαν με ζέση να «αφηγηθούμε τη δική μας ιστορία» καθώς μπαίναμε για να δούμε το Golden Key των Marc da Costa και Matthew Niederhauser.

Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Συζήτηση με τους δημιουργούς του «Golden Key», Marc da Costa και Matthew Niederhauser. Φωτ.: Marion Aguas

Παλιοί μας γνώριμοι από τη συμμετοχή τους στο προπέρσινο φεστιβάλ Καβάφη που διοργάνωσε το Ίδρυμα Ωνάση στη Νέα Υόρκη, το καλλιτεχνικό ντούο ανέπτυξε ένα διαδραστικό XR (εκτεταμένης πραγματικότητας) θέαμα, στο πλαίσιο του οποίου το κοινό μπορούσε να πληκτρολογεί σε δύο διαθέσιμα τάμπλετ μια δική του συνθήκη / σκέψη / προβληματισμό / απάντηση σε διαθέσιμες ερωτήσεις υπαρξιακής και συνάμα χιουμοριστικής χροιάς. Στη συνέχεια, με τη συνδρομή της τεχνητής νοημοσύνης, αυτή θα έπαιρνε σάρκα και οστά στις οθόνες υπό τη μορφή animation ενταγμένου σε μια αέναη κινηματογραφική αφήγηση. Ακούγεται σύνθετο –και είναι, μέχρι να καταλάβουμε κι εμείς ακριβώς πώς λειτουργεί το παιχνίδι πέρασε αρκετή ώρα–, όμως ο τρόπος με τον οποίο παρέλασαν, μέσα σε περίπου 45 λεπτά, από τις τρεις συνδεδεμένες οθόνες που συνέθεταν ένα μεγάλο κατοπτρικό σινεμασκόπ ο Πούτιν, οι φωτιές στο Λος Άντζελες, η κλιματική κρίση, το αμερικανικό φολκλόρ, ένας γάτος ονόματι Dr. Whiskas και ο Πίκατσου ήταν εντυπωσιακός. Και όλα αυτά, κι άλλα πολλά, χωρίς παύσεις, με την ψευδαίσθηση ενός σουρεαλιστικού μεν, ενιαίου δραματουργικά δε, αφηγήματος που θα μπορούσε να συνεχίζεται εσαεί.

Το Golden Key ήταν το ένα από τα τέσσερα έργα του Onassis ONX που παρουσιάστηκαν στο BAM υπό τον ενιαίο θεματικό υπέρτιτλο «Techne». Το δεύτερο που απολαύσαμε, στον ίδιο χώρο, ήταν το Voices της Μαργαρίτας Αθανασίου (τα άλλα δύο, που δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε, ήταν το The Vivid Unknown των John Fitzgerald και Godfrey Reggio και το Secret Garden της Stephanie Dinkins). Η Ελληνίδα καλλιτέχνις και ποιήτρια καταπιάνεται με το ερεθιστικό, αμφιλεγόμενο και πολύπλευρο ζήτημα του πνευματισμού μέσα από την οικογενειακή της ιστορία που διατρέχει τρεις γενιές γυναικών οι οποίες εξασκούν το «χάρισμα». Το εντυπωσιακό στην ταινία της Αθανασίου, που είδαμε στον ίδιο χώρο του BAM μαζί με τον Γουίλεμ Νταφόε, που βρισκόταν επίσης στο κοινό, είναι ότι παρουσιάζει ένα τόσο παλιό και παρεξηγημένο θέμα με αγάπη και φρεσκάδα, με animation και ψηφιακή τεχνολογία να πλαισιώνουν ρετρό αφηγήσεις της γιαγιάς της καλλιτέχνιδας σε μια VCR κάμερα και να συνδέουν αναπάντεχα την ιστορία των πνευματιστριών της βικτοριανής εποχής με το σύγχρονο new age αφήγημα.

Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Στον ίδιο χώρο απολαύσαμε το «Voices» της Μαργαρίτας Αθανασίου.
Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Η Μαργαρίτα Αθανασίου καταπιάνεται με το ερεθιστικό, αμφιλεγόμενο και πολύπλευρο ζήτημα του πνευματισμού μέσα από την οικογενειακή της ιστορία που διατρέχει τρεις γενιές γυναικών οι οποίες εξασκούν το «χάρισμα».

Στην απέναντι πλευρά της πόλης, στην καρδιά του Μανχάταν, είδαμε επίσης ως double bill στην υποενότητα «Under Construction» του φεστιβάλ δύο ακόμα παραστάσεις που παρουσιάστηκαν στο υπόγειο του εντυπωσιακού Olympic Tower της 5ης Λεωφόρου και της 51ης Οδού, εκεί όπου στεγάζονται τα γραφεία του Onassis USA και λειτουργεί, εδώ και πέντε χρόνια, το Onassis ONX. Η πλατφόρμα που εγκαινιάστηκε έναν μόλις μήνα πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας έχει καταφέρει να αποτελεί ευσεβή πόθο για όλους τους Αμερικανούς καλλιτέχνες που ασχολούνται με τα νέα μέσα, την ψηφιακή τεχνολογία και κουλτούρα, καθώς οι «Greeks» προσφέρουν στους residents απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία και όλα τα μέσα για την ανάπτυξη και υλοποίηση νέων ιδεών ψηφιακής πρωτοπορίας, ενώ οι δράσεις και οι πρωτοβουλίες της περιλαμβάνουν συνεργασίες με κορυφαίους αμερικανικούς θεσμούς όπως το Lincoln Center, το New Museum και το MIT

Το δίπτυχο που παρακολουθήσαμε είχε μεγάλο ενδιαφέρον ακριβώς λόγω της παρουσίασής του ως τέτοιου, με το κέντρο βάρους του να μετατοπίζεται από το αναλογικό στο ψηφιακό. Κατά γενική ομολογία, το αδιαφιλονίκητο highlight ολόκληρης της αποστολής ήταν το 40λεπτο Runway της Χριστιάνας Κοσιάρη που είχε κάνει πρεμιέρα στη Στέγη στο πλαίσιο του περσινού Onassis Dance Days. Στον ούτως η άλλως περιορισμένο χώρο του ONX, βρεθήκαμε σε απόσταση αναπνοής από την Κοσιάρη που πάνω σε έναν διάδρομο γυμναστικής μάς παρουσίασε την αγωνία του γυναικείου σώματος για τη φθορά, τον σισύφειο αγώνα εναντίον της, τον τρόπο με τον οποίο μια γυναίκα μάχεται καθημερινά για να προσπεράσει τους περιορισμούς και να ικανοποιήσει τις προσδοκίες της κοινωνίας. Συγκινητική, σε σημεία αποστομωτική, η περφόρμανς της νεαρής χορογράφου και η μεταμόρφωση ενός υγιούς σώματος σε κάτι ψεύτικο –κι όλα αυτά πάνω στον διάδρομο, με το σώμα της να «σπάει» πρακτικά στα δύο, τα πόδια να ακολουθούν τη μηχανική κίνηση του διαδρόμου και το πάνω μέρος να ερμηνεύει κάτι ολότελα διαφορετικό– μας άφησε κάποιες στιγμές κυριολεκτικά με κομμένη την ανάσα. Ήταν απόλυτα ταιριαστή και επιτακτική η παρουσίαση αυτού του έργου σε μια χρονιά που η συζήτηση για τα κυρίαρχα δυτικά γυναικεία πρότυπα ομορφιάς έχει επανέλθει δυναμικά στον δημόσιο διάλογο και χάρη σε ταινίες όπως το Substance με την Ντέμι Μουρ ή το Last Showgirl με την Πάμελα Άντερσον.

Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Το αδιαφιλονίκητο highlight ολόκληρης της αποστολής ήταν το 40λεπτο «Runway» της Χριστιάνας Κοσιάρη που είχε κάνει πρεμιέρα στη Στέγη στο πλαίσιο του περσινού Onassis Dance Days.

Με εντελώς διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές και προσέγγιση –εξερευνώντας επίσης το ζήτημα των πολλαπλών ταυτοτήτων (σεξουαλική, έμφυλη, εθνοτική)– κινήθηκε το Viola He στην XR περφόρμανς A {room} of one’s own. Συνδυάζοντας visuals, ήχο, ζωντανή περφόρμανς και εξομολογητική διάθεση, το He μίλησε για το προσωπικό βίωμα τού να προσπαθείς να εκφραστείς καλλιτεχνικά ως non binary άτομο στη σημερινή Νέα Υόρκη, φέροντας μάλιστα διαρκώς τον «αστερίσκο» της αμερικανο-ασιατικής εμπειρίας σε μια χρονική συγκυρία που δείχνει πως το ρατσιστικό μένος ολόκληρου του (δυτικού) κόσμου έχει εστιάσει στους Ασιάτες περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μειονοτική ομάδα και κοινότητα. Ζητήματα έκφρασης, αυτοπροσδιορισμού, ψυχικής και σωματικής υγείας, πολιτικού ολοκληρωτισμού και μέθοδοι διαφυγής και συμφιλίωσης τέθηκαν υπό διαπραγμάτευση μέσα από τα mixed media τ@ He σε ένα έργο που φάνηκε πως έχει πολλά να πει, χωρίς να έχει ακόμα βρει τον σαφή προσανατολισμό και τη δραματουργία που θα το κάνει πιο αποτελεσματικό – εξάλλου είναι ακόμα «under construction».

Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Το ζήτημα των πολλαπλών ταυτοτήτων (σεξουαλική, έμφυλη, εθνοτική) εξερεύνησε το Viola He στην XR περφόρμανς «A {room} of one’s own».

H συνδρομή του Onassis ONX ήταν καθοριστική σε όλα τα παραπάνω έργα, και όπως όλα δείχνουν τα επόμενα χρόνια η λειτουργία του στην καρδιά της Νέας Υόρκης και βέβαια η διασύνδεσή του με την Αθήνα, τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, τον νέο χώρο του Ιδρύματος στην περιοχή του Ρέντη που θα λειτουργήσει σύντομα (με την ονομασία Onassis Ready) και την εγχώρια καλλιτεχνική κοινότητα και παραγωγή, θα είναι από μόνη της μια πολιτική πράξη. Άλλωστε, αυτή η δημιουργία σχέσεων και καλλιτεχνικών συγγενειών και οι γέφυρες που ενώνουν ελεύθερα σκεπτόμενα μυαλά και ταλέντα αποτελούν τον πυρήνα της λειτουργίας του Onassis Culture και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι που διευθύνουν το ONX δεν είναι μόνο γνώστες της ψηφιακής τεχνολογίας, αλλά είναι ταυτόχρονα καλλιτέχνες ή curators, μια διεπιστημονική ομάδα με βασικό μέλημά της την ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση, όπως εξηγεί η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση. «Το κοινό είναι συχνά καχύποπτο για το αν σημαντική τέχνη μπορεί να δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης. Είναι σαν να λες ότι μια κινούμενη εικόνα δεν είναι τέχνη ή μου θυμίζει το παλαιότερο debate για τις ψηφιακές κάμερες που αντικατέστησαν το φιλμ. Ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι πιο έξυπνος από την τεχνητή νοημοσύνη, αλλά ότι μπορεί να γίνει πιο δημιουργικός με τη χρήση της, ότι μπορεί να κάνει πράγματα που το AI δεν μπορεί, επειδή έχει καταφέρει να κάνει hijack στον αλγόριθμο. Η κοινότητα που έχουμε δημιουργήσει στο ONX αποτελείται από δημιουργικούς ανθρώπους που έχουν την περιέργεια και την παρόρμηση να καταδυθούν σε αυτό τον νέο κόσμο».

Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Το «Golden Key» ήταν το ένα από τα τέσσερα έργα του Onassis ONX που παρουσιάστηκαν στο BAM υπό τον ενιαίο θεματικό υπέρτιτλο «Techne». Φωτ.: Marion Aguas

Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, από τη δομή της ως την επιλογή των καλλιτεχνών και του ρεπερτορίου της και τον τρόπο με τον οποίο σχολιάζει τα δημόσια ζητήματα, κρατά από την πρώτη στιγμή ξεκάθαρη πολιτική θέση. Με ποιον τρόπο θα είναι αντίστοιχα πολιτική η δουλειά του ONX εν όψει της δεύτερης θητείας του Τραμπ και ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη το debate γύρω από τη χρήση των social media και της τεχνητής νοημοσύνης στην καθημερινότητά μας; «Στις ΗΠΑ αυτήν τη στιγμή το να επιμένεις να χτίσεις ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα όταν δεν υπάρχει καμία σχετική επιδότηση είναι μια πολιτική πράξη. Είμαστε εδώ και είναι σημαντικό που είμαστε σε θέση να δίνουμε αυτή την καλλιτεχνική και δημιουργική ελευθερία και τον χρόνο» σχολιάζει η Αφροδίτη Παναγιωτάκου και ο Πρόδρομος Τσιαβός, διευθυντής Ψηφιακής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του Ιδρύματος Ωνάση, συμπληρώνει: «Με τις πρόσφατες εξελίξεις στο tech industry σηματοδοτείται μια πολύ σημαντική στροφή στον τρόπο με τον οποίο ελέγχουμε τις τεχνολογικές συσκευές και τους ανθρώπους που κατασκευάζουν την πραγματικότητα. Εμείς αυτό που λέμε ότι κάνουμε στο ONX είναι ότι χτίζουμε κόσμους για να αλλάξουμε τον κόσμο, και αυτό είναι εξ ορισμού μια πολιτική πράξη. Ο τρόπος με τον οποίο κατασκευάζουμε κόσμους και κοινότητες συνιστά την ουσία της δημοκρατίας σήμερα. Το ότι το ONX εδρεύει στη Νέα Υόρκη και όχι, για παράδειγμα, στο Λος Άντζελες είναι επίσης μια πολιτική θέση. Τα κεντρικά ζητήματα που μας απασχολούν είναι η ελευθερία του λόγου, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τη δημοκρατία και το πώς ορίζεται η αυτονομία του καθενός σε σχέση με την τεχνολογία».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ