Ο Αδαής και ο Παράφρων: Μια εξαιρετική ανατομία της ψυχής του «θεατρίνου»

Ο Αδαής και ο Παράφρων: Μια εξαιρετική ανατομία της ψυχής του «θεατρίνου» Facebook Twitter
Πράγματι, ο σκηνοθέτης φέρνει όλη την πολυπλοκότητα της θεατρικής πράξης στο προσκήνιο: από το γελοίο των παρασκηνίων έως το μεγαλείο της σκηνής. Ο αγώνας δρόμου που μεσολαβεί, η ανάσα που κόβεται ξανά και ξανά, η μάχη ενάντια στον χρόνο και την κόπωση, το άχθος των προσδοκιών, η σχέση αγάπης-μίσους με το κοινό. Φωτο: Karol Jarek
1

Η φόρτιση των νεύρων, η υπερένταση, η τρομακτική πιθανότητα να πάει κάτι στραβά. Μία απροσεξία του παρτενέρ, ο κρύος καιρός που παγώνει τις χορδές, ο «χασάπης» μαέστρος.

Η απαιτούμενη πειθαρχία, οι ατέλειωτες ώρες κοπιαστικής μελέτης, οι δάσκαλοι, τσαρλατάνοι και μη. Η ανασφάλεια για την οποία δεν υπάρχει κανένα φάρμακο. Ο ίδιος ρόλος εκατό, διακόσιες φορές. Η βοηθός που ξεχνάει μονίμως να ράψει σφιχτά τις μασχάλες του κοστουμιού.

Η θεατρική ακαμψία της φόρμας και η έλλειψη φαντασίας του κοινού. Ο φόβος της ξαφνικής κατάρρευσης, η φωνή που δεν βγαίνει. Η εσωτερική τραγωδία που εκλαμβάνεται ως κωμωδία. Τα βλέμματα που ακολουθούν το θήραμα και περιμένουν: Άνοδος ή πτώση; Θρίαμβος ή όλεθρος;


«Το θέατρο / και όλως ιδιαιτέρως η όπερα / δεν είναι / για έναν φυσιολογικό άνθρωπο» υποστηρίζει ο Δόκτωρ ενώπιον της Βασίλισσας της Νύχτας και του Πατέρα της, ένα βράδυ μετά από τη διακοσιοστή εικοστή δεύτερη παράσταση του «Μαγικού Αυλού» σε κάποιο ξακουστό κεντροευρωπαϊκό θέατρο.

Ο Δόκτωρ δείχνει να θαυμάζει σφόδρα τη νεαρή σοπράνο, τη «διασημότερη απ' όλες τις τραγουδίστριες κολορατούρας που εμφανίζονται σήμερα στη σκηνή», την ίδια στιγμή, όμως, ο πατέρας της ξέρει μόνο να παραπονιέται για την υποτιθέμενη αναισθησία της κόρης του, που φτάνει πάντα στο κτίριο τελευταία στιγμή.

Μια εξαιρετική ανατομία της ψυχής του «θεατρίνου», όπως ποτέ δεν θα μπορούσε να την επιτύχει το χειρουργικό νυστέρι αλλά μόνο η ευαίσθητη συγγραφική πένα και οι ίδιοι οι νευρικοί κλόουν που εκτίθενται, πασχίζοντας τρυφερά να αγαπηθούν από τα μέλη του κοινού που καμώνονται πως βρίζουν. 


Κανένας από τους βασικούς ήρωες δεν έχει όνομα, τους μαθαίνουμε μόνο ως ιδιότητες, ως ρόλους. Η ανθρώπινη διάσταση έχει προ πολλού χαθεί: ο Πατέρας την έπνιξε οικειοθελώς στο αλκοόλ και στην άγνοια, ο Δόκτωρ την έβαλε στο τραπέζι ανατομίας και τη μετέτρεψε σε δωδεκάτομη μελέτη πάνω στο ανθρώπινο σώμα.

Όσο για τη Βασίλισσα της Νύχτας, αυτή αναδύεται ως ένα τέλειο καλλιτεχνικό προϊόν: μια ύπαρξη πέρα από τις ανθρώπινες προδιαγραφές, μια «μηχανή κολορατούρας», μια Φωνή – υπέροχη, εξωπραγματική, εξαϋλωμένη, ασώματη.

«Βάλτε μου άσπρο / πολύ άσπρο / το πρόσωπο / πρέπει να είναι ένα εντελώς τεχνητό πρόσωπο / το σώμα μου / τεχνητό / όλα τεχνητά» λέει η Βασίλισσα στη βοηθό της. Και ο Δόκτωρ σχολιάζει: «Όπως ξέρετε, κυρία Φάργκο / έχουμε να κάνουμε / με κουκλοθέατρο / δεν παίζουν άνθρωποι εδώ / αλλά μαριονέτες».


Τεμαχισμένοι εγκέφαλοι και ανεγκέφαλοι θεατές, η τεχνική του θανάτου και η τέχνη της σκηνής, το εσωτερικό ενός πτώματος και το ψαχνό ενός ρόλου, ο ηθοποιός που ξεκινά αδαής και καταλήγει παράφρων, αιωνίως αναζητώντας να προτάξει μια μέθοδο απέναντι στην τρέλα, να κρύψει την αγωνία του πίσω από ένα φαινομενικά αβίαστο νούμερο ακροβασίας, όλες αυτές οι παράμετροι γονιμοποιούνται αριστοτεχνικά ενώπιόν μας χάρη στον μεταδοτικό σκηνοθετικό και υποκριτικό οίστρο του Γιάννου Περλέγκα.

Ο Αδαής και ο Παράφρων: Μια εξαιρετική ανατομία της ψυχής του «θεατρίνου» Facebook Twitter
Ο Δόκτωρ-Περλέγκας μετατρέπει την παθολογοανατομία σε υπέροχο και ανορθόδοξο σόου με φράκο και σαμπάνια: γίνεται ένας ακούραστος κονφερασιέ που ανοίγει το κείμενο προς τους θεατές, μετατρέποντας τη διαδικασία αυτής της παιχνιδιάρικης ανάγνωσης σε πράξη συλλογική, ευφρόσυνη και πολυεπίπεδη. Φωτο: Karol Jarek


Ο μπερνχαρντικός λόγος, έχοντας περάσει από πολλά φίλτρα χιούμορ και φαντασίας, αναδύεται εδώ σπαρταριστός, σπινθηροβόλος, αναβαπτισμένος. Ο Δόκτωρ-Περλέγκας μετατρέπει την παθολογοανατομία σε υπέροχο και ανορθόδοξο σόου με φράκο και σαμπάνια: γίνεται ένας ακούραστος κονφερασιέ που ανοίγει το κείμενο προς τους θεατές, μετατρέποντας τη διαδικασία αυτής της παιχνιδιάρικης ανάγνωσης σε πράξη συλλογική, ευφρόσυνη και πολυεπίπεδη.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στα προφανή ευρήματα (τη σαμπάνια που μοιράζεται στο κοινό, τις εξορμήσεις στους διαδρόμους της πλατείας) ή στα σαρκαστικά, αυτοαναφορικά σχόλια («ξέρετε τι τσαπατσουλιά επικρατεί σ' αυτό το θέατρο;») αλλά σε μια γενικότερη αίσθηση ότι το εξωστρεφές παραλήρημα του ηθοποιού έχει ανάγκη από εμάς τους θεατές για να ανθήσει.

Αν αρνηθούμε, ο καρδιογράφος –ο επίμονος ήχος του οποίου υπενθυμίζει σταθερά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης τη θνητότητα που χτυπάει μέσα μας– μπορεί να σταματήσει να λειτουργεί. Και τότε, η εφήμερη φύση του θεάτρου, εύθραστη όσο η ανθρώπινη φωνή, κινδυνεύει να διαλυθεί.


Πράγματι, ο σκηνοθέτης φέρνει όλη την πολυπλοκότητα της θεατρικής πράξης στο προσκήνιο: από το γελοίο των παρασκηνίων έως το μεγαλείο της σκηνής. Ο αγώνας δρόμου που μεσολαβεί, η ανάσα που κόβεται ξανά και ξανά, η μάχη ενάντια στον χρόνο και την κόπωση, το άχθος των προσδοκιών, η σχέση αγάπης-μίσους με το κοινό.

Με πάθος και ακρίβεια μεταδίδει η Ανθή Ευστρατιάδου, ως Βασίλισσα της Νύχτας, τις σκοτεινές και φωτεινές πλευρές αυτού του παράξενου όντος που λέγεται «καλλιτέχνης»: την ασφυξία που της προκαλεί η γονεϊκή καταπίεση, την υστερική παραμόρφωση που έχει υποστεί ο ψυχισμός της, το φορτίο της παιδικής ηλικίας που δεν βιώθηκε ποτέ, μετατρέποντάς τη σε ένα αφύσικο κορίτσι-γυναίκα έτοιμο να τα τινάξει όλα στον αέρα, να μην τραγουδήσει ποτέ ξανά: «Εξάντληση / τίποτ' άλλο εξάντληση» είναι οι τελευταίες λέξεις του έργου και ανήκουν σ' εκείνη. Πόζα ή επανάσταση; Ο κύκλος θα ενεργοποιηθεί εκ νέου.

Ο Αδαής και ο Παράφρων: Μια εξαιρετική ανατομία της ψυχής του «θεατρίνου» Facebook Twitter
Φωτο: Karol Jarek


Κλασικά κωμικά νούμερα επιστρατεύονται προκειμένου να αποδοθεί η πάντοτε παρανοϊκή συνθήκη της ύπαρξης, καλλιτεχνικής και μη, που λαχταρά την υπέρβαση της σάρκας, αλλά συνήθως καταλήγει με το πρόσωπο χωμένο στη γαβάθα του κονσομέ ή πασαλειμμένη με μια λευκή τούρτα. Απολαυστικότατη εμφάνιση-έκπληξη στον ρόλο του Πατέρα ο Χρήστος Μαλάκης, φιγούρα-καρτούν με γουρλωτά μάτια, ένα γιγάντιο γιουβαρλάκι με κοντά ποδαράκια που κυλιέται από τη μια επιφάνεια στην άλλη, παραδομένος στη λήθη του αλκοόλ και της τύφλας του. Συμπαθέστατος, επίσης, ο Γιάννης Καπελέρης ως κουτσή, fatiguée βοηθός της Βασίλισσας.


Η καλοδουλεμένη γκροτέσκα όψη του εγχειρήματος (Λουκία Χουλιάρα) –με γιγάντια «ηλεκτρισμένα» μαλλιά και παρακμιακό μακιγιάζ εμπνευσμένο από τους πίνακες του Otto Dix (σχεδιασμός μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου)– εξυπηρετεί ιδανικά τις σκηνοθετικές επιδιώξεις, ενώ ο σχεδιασμός του σκηνικού χώρου –πλήθος «κουτιών» με διαφορετικά ύψη– συνθέτει ένα αλληγορικό, αφηρημένο τοπίο που καθοδηγεί τις κινήσεις των ηθοποιών.

Μέσα σε αυτό τον «τεμαχισμένο» χώρο η μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα, έμπλεη ρυθμού και ποιητικότητας, ρέει αφράτη σαν την πιο φίνα σαμπάνια.


Μια σαγηνευτική παράσταση, της οποίας θα μπορούσε ενδεχομένως να μειωθεί ελαφρώς η διάρκεια, ειδικότερα στο δεύτερο μέρος.


Μια εξαιρετική ανατομία της ψυχής του «θεατρίνου», όπως ποτέ δεν θα μπορούσε να την επιτύχει το χειρουργικό νυστέρι αλλά μόνο η ευαίσθητη συγγραφική πένα και οι ίδιοι οι νευρικοί κλόουν που εκτίθενται, πασχίζοντας τρυφερά να αγαπηθούν από τα μέλη του κοινού που καμώνονται πως βρίζουν.

Info:

Ο Αδαής και ο Παράφρων

Πορεία at Victoria

Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, πλ. Βικτωρίας, 210 8210991

Μέχρι: 3/4

Δευτ.-Τρ. 20:30

Εισ.: €16, 14, 12

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιάννος Περλέγκας

Οι Αθηναίοι / Γιάννος Περλέγκας

Ο φασισμός είναι επί της ουσίας η μη αναγνώριση του πόνου του άλλου, η μη αναγνώριση του άλλου γενικώς. Και επειδή οδηγούμαστε σε έναν πρωτόγνωρο και πολύ έξυπνο κομφορμισμό πια, ο φασισμός είναι δίπλα στις αναπνοές μας. Ανάμεσα σ' εμένα και στον φίλο μου, όχι στον φασίστα που θα δω. Υπάρχει παντού και τον τρέμω.
ΑΠΟ ΤΟΝ M. HULOT </BR> ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

1 σχόλια
Ένας εξαιρετικός συγγραφέας, καταιγιστικός και πάντοτε καυστικός στον λόγο του.Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του "Ο ανιψιός του Βίτγκενσταϊν" σχετικά με το αυστριακό θέατρο και τους ηθοποιούς:«Μόνο αυτοί οι αγαπημένοι ηθοποιοί του κοινού, που χωρίς άλλο μπορούν να χαρακτηριστούν πνευματικά ανάπηροι, γιατί από την μια μεριά δεν έχουν ιδέα από τέχνη του θεάτρου και από την άλλη εξασκούν με μια θρασύτητα που δεν έχει όμοιο της τη θεατρική τους πορνεία εις βάρος του θεάτρου και εις βάρος του κοινού, πρέπει να το πω, ότι αυτές οι πόρνες του Μπουργκτεάτερ, εδώ και δεκάδες χρόνια, αν όχι εδώ και αιώνες, λυμαίνονται το χώρο και προσφέρουν το χειρότερο από τα χειρότερα θέατρα. Αυτοί που λέγονται οι αγαπημένοι ηθοποιοί του κοινού, με τα διάσημα ονόματά τους και με την αποβλακωμένη θεατρική τους αντίληψη, που μόνο παραμελώντας εντελώς τα θεατρικά τους μέσα και εκμεταλλευόμενοι με τον πιο αισχρό τρόπο τη δημοτικότητά τους στην κορυφή ας πούμε της μηδενικής τους τέχνης από τη στιγμή που το εντελώς ηλίθιο βιεννέζικο θεατρικό κοινό τους τοποθέτησε πάνω στο άλογο της δημοτικότητας, διατηρούνται για δεκαετίες και τις περισσότερες φορές μέχρι να πεθάνουν στο Μπουργκτεάτερ.»