H «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, έτοιμη να πετάξει

H «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, έτοιμη να πετάξει Facebook Twitter
Διαβάζοντας το κείμενο του Ίψεν βιώνει κανείς μια τρομερή αίσθηση αγωνίας: νιώθει να τον ρουφάει η δίνη των αποκαλύψεων και αντιλαμβάνεται ότι σύντομα θα ακολουθήσει έκρηξη. Στην παράσταση του θεάτρου Πορεία απουσιάζει αυτή η σημαντική αίσθηση του επείγοντος (και ούτε η μουσική τη μεταδίδει).
0

Τίποτα δεν μπορεί να γκρεμίσει την εικόνα που έχει οικοδομήσει ο Γιάλμαρ Έκνταλ για τον εαυτό του. Θεωρεί πως είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, προορισμένη για σπουδαία πράγματα· στοργικός γιος, πατέρας και σύζυγος που μοχθεί για την οικογένειά του, ενώ ταυτόχρονα ονειρεύεται την υλοποίηση μιας μεγάλης εφεύρεσης που όχι μόνο θα φέρει στους δικούς του δόξα και πλούτη αλλά θα απαλλάξει τον γερο-πατέρα του από την ντροπή της αλλοτινής φυλάκισης.


Στην πραγματικότητα, ο Γιάλμαρ Έκνταλ δεν είναι σχεδόν τίποτε από όλα αυτά. Ο Ίψεν τον ξεσκεπάζει αριστοτεχνικά. Από τη μια σκηνή στην άλλη, ανακαλύπτουμε ότι ο Γιάλμαρ δεν είναι παρά ένας τεμπέλης και φαιδρός νάρκισσος που έχει μάθει να του κάνουν τα χατίρια και να τον θαυμάζουν σαν κακομαθημένο παιδί: είτε επειδή τα έχουν κάπως χαμένα (γερο-Έκνταλ), είτε επειδή δεν μπορούν ακόμη να κρίνουν την έννοια της ασυνέπειας (Χέντβιγκ, η έφηβη κόρη του), είτε επειδή νιώθουν τρομερές ενοχές για το αμαρτωλό παρελθόν που του κρύβουν (Γκίνα, η σύζυγός του).


Μέχρι που καταφθάνει ο παιδικός φίλος του Γιάλμαρ και γιος του βιομηχάνου Βέρλε, ο Γκρέγκερς. Αυτός ο ιεραπόστολος της αλήθειας θα τσακίσει τις πλάνες, θα γκρεμίσει τα ζωτικά ψεύδη, θα φέρει στο φως τα κρυμμένα μυστικά ‒τον παλιό ερωτικό δεσμό της Γκίνας με τον βιομήχανο Βέρλε‒ και θα αποκαταστήσει, όπως διατυμπανίζει, την τάξη.

Η στάση σεβασμού απέναντι στους ρόλους είναι κάτι που το παρατηρούμε γενικότερα σε όλες ανεξαιρέτως τις ερμηνείες της παράστασης: ο σκηνοθέτης επιτρέπει στους ήρωες να αναπτυχθούν αβίαστα, δεν τους βάζει ταμπέλες «καλού» και «κακού», δεν τους καπελώνει.


Οι πλάνες, βέβαια, δεν ξεριζώνονται έτσι απλά, διά της βίας που ασκούν εξωτερικοί παράγοντες: το μέγεθος της καταστροφής που θα προκαλέσει ο Γκρέγκερς με τη μανία του να βιάσει την αλήθεια πάνω στον ανέτοιμο και ανυποψίαστο φίλο του θα διαλύσει κάθε ελπίδα αποκατάστασης της ηθικής τάξης. Η αυτοκτονία της νεαρής Έντβιγκ θα αποδειχθεί τίμημα δυσβάστακτο και άδικο, πέρα από κάθε λογική.


Ο Ίψεν επιτίθεται στην υποκρισία της αστικής κοινωνίας, που διαβρώνει τον οικογενειακό πυρήνα. Οι άνθρωποι αναπτύσσονται μέσα σε στερεότυπα, φοβίες, αγκυλώσεις και καθωσπρεπισμούς. Γίνονται συμπλεγματικοί και ανάπηροι, γαλουχούνται με ψέματα, αποκτούν νευρώσεις κι εμμονές, αδυνατούν να βρουν τον εαυτό τους, χάνουν την όρασή τους, αφαιρούν την ίδια τους τη ζωή.

H «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, έτοιμη να πετάξει Facebook Twitter
Ο Θέμης Πάνου και η Άννα Μάσχα.


Το χάσμα ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις, σε αυτό που δηλώνουμε πως είμαστε και σε αυτό που πράγματι είμαστε, υπήρξε ανέκαθεν υλικό της τραγωδίας όσο και της κωμωδίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο λαίμαργος, τεμπέλης, βολεψάκιας Γιάλμαρ έχει πολλές φαιδρές πλευρές ‒ όσο περισσότερο τον αποδομεί ο Ίψεν τόσο αντιλαμβανόμαστε τη γελοιότητά του. Το γεγονός ότι ο Γκρέγκερς όχι μόνο αδυνατεί να τα δει όλα αυτά αλλά επιμένει να θαυμάζει τον φίλο του, να τον λατρεύει σαν ήρωα, καθιστά κι εκείνον γελοίο.

Κι όμως. «Ο Γιάλμαρ δεν πρέπει να παιχτεί με κανένα ίχνος παρωδίας» επέμενε ο Ιψεν, που είχε κουραστεί να βλέπει τον ρόλο να αποδίδεται ως μπούφος, με θεατρινίστικες πόζες, κι επέμενε στη διττή, τραγικωμική φύση του έργου.


Αυτήν τη λεπτή ισορροπία πέτυχε με θαυμαστή τρυφερότητα ο Γιάννης Κότσιφας στην παράσταση του θεάτρου Πορεία. Ο Γιάλμαρ του είναι ένας συμπαθής, αφελής καλοπερασάκιας που δεν σε αφήνει να τον απορρίψεις έτσι απλά, εφόσον μοιάζει με μεγάλο άκακο παιδί που θέλει όλο να μασουλάει, να παίζει και να χαζεύει. Ο ηθοποιός δεν γελοιοποιεί τον ρόλο για κωμικό εφέ: τον αγκαλιάζει και τον ακούει με προσοχή, του δίνει άπλετο χώρο να αναπνεύσει, αναδεικνύει τις πλάνες αλλά και τις κωμικές πτυχές του ‒ κι αυτό κάνει όλη τη διαφορά. Τον καθιστά ανθρώπινο.


Η στάση σεβασμού απέναντι στους ρόλους είναι κάτι που το παρατηρούμε γενικότερα σε όλες ανεξαιρέτως τις ερμηνείες της παράστασης: ο σκηνοθέτης επιτρέπει στους ήρωες να αναπτυχθούν αβίαστα, δεν τους βάζει ταμπέλες «καλού» και «κακού», δεν τους καπελώνει. Αρνείται την επίδειξη, αφήνει το κείμενο να ανθίσει κι ας μην καταφέρνει να μεταφράσει την πολυπλοκότητά του σε γοητευτικούς οπτικούς όρους.

H «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, έτοιμη να πετάξει Facebook Twitter
Ο Γιάννος Περλέγκας είναι ένας Γκρέγκερς που μαγνητίζει τον θεατή, ένα αίνιγμα που επιζητά λύση και δεν προσφέρεται για εύκολες ταξινομήσεις.

Ο Γιάννος Περλέγκας είναι ένας Γκρέγκερς που μαγνητίζει τον θεατή, ένα αίνιγμα που επιζητά λύση και δεν προσφέρεται για εύκολες ταξινομήσεις. Ο ηθοποιός αποφεύγει τις ακρότητες και μεταδίδει την πίστη του ήρωα στην αποστολή «σωτηρίας» που έχει αναλάβει για να ανακουφίσει την ένοχη συνείδησή του. Με τα λασπωμένα παπούτσια του βρομίζει κυριολεκτικά και μεταφορικά τα λευκά πατώματα του σπιτικού των Έκνταλ: οι τελάληδες των ιδανικών δεν είναι ποτέ «καθαροί».

Μια ένταση τον διαπερνά, σαν κάτι να τον βασανίζει, να του τρώει τα σωθικά ‒ ένας χαμένος Άμλετ που ψάχνει διέξοδο από το βάλτο του. Ταυτόχρονα, όμως, μοιάζει περισσότερο «σφιγμένος» και απροσπέλαστος απ' όσο απαιτείται, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να «διαβάσουμε» τι τον παρακινεί. Θα μπορούσε ίσως να ανεβάσει σε ορισμένα σημεία τη συναισθηματική ένταση, ώστε να νιώσουμε κι εμείς τη φλόγα που καίει στο σκοτεινιασμένο μυαλό του Γκρέγκερς.


Συμπαθής και εύστοχη στην προσέγγισή της η Λένα Δροσάκη, μια αγχωμένη Γκίνα που προσπαθεί να αποτρέψει το αναπόφευκτο. Η Άννα Μάσχα όχι μόνο δίνει υπόσταση σε έναν μικρό ρόλο αλλά εντυπωσιάζει με την αυτοκυριαρχία, την απόλυτη εναρμόνιση του σώματος και του λόγου της. Σπινθηροβόλα Χέντβιγκ η Σίσσυ Τουμάση, διασκεδαστικός γερο-παράξενος Έκνταλ ο Γιώργος Μπινιάρης, στιβαρός αλλά φωνητικά «βαρύς» ο Αντίνοος Αλμπάνης ως γιατρός Ρέλινγκ.


Το σοβαρότερο πρόβλημα της παράστασης αφορά τον τρόπο με τον οποίο εκπληρώνει τον στόχο της: και αυτός χαρακτηρίζεται από πλαδαρότητα. Διαβάζοντας το κείμενο του Ίψεν βιώνει κανείς μια τρομερή αίσθηση αγωνίας: νιώθει να τον ρουφάει η δίνη των αποκαλύψεων και αντιλαμβάνεται ότι σύντομα θα ακολουθήσει έκρηξη. Ο Γκρέγκερς είναι ο καταλύτης και κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει.

Στην παράσταση του θεάτρου Πορεία απουσιάζει αυτή η σημαντική αίσθηση του επείγοντος (και ούτε η μουσική τη μεταδίδει). Οι ηθοποιοί παίρνουν τον χρόνο τους, κινούνται ανέμελοι σε κύκλους, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται στην τελική ευθεία: ένας τρελός έχει ανάψει το φιτίλι, κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει, σε λίγο όλα θα γίνουν σκόνη.

H «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, έτοιμη να πετάξει Facebook Twitter
Σπινθηροβόλα Χέντβιγκ η Σίσσυ Τουμάση.


Το δεύτερο σοβαρότερο πρόβλημα της παράστασης αφορά το σκηνικό. Δεν θα σταθώ στις εικόνες πάπιας που κοσμούν τα χαλιά ή τα καθίσματα των Βέρλε, εφόσον αυτή η σκηνή διαρκεί λίγο. Δεν μπορώ να μη σταθώ όμως στον τρόπο με τον οποίο η σκηνογράφος Ελένη Μανωλοπούλου αντιλαμβάνεται το διαμέρισμα των Έκνταλ. «Στο σπίτι του φτωχού φωτογράφου η σκεπή είναι χαμηλή, το γνωρίζω καλά. Και οι συνθήκες περιορισμένες. Αλλά είμαι εφευρέτης, Γκρέγκερς, ο βιοπαλαιστής της οικογένειάς μου, κι αυτό με εξυψώνει πέρα από τη φτώχεια του περίγυρού μου» λέει ο Γιάλμαρ.

Ενώ λέγονται αυτά, έκθαμβος ο θεατής αντικρίζει μπροστά του έναν χώρο τεράστιο, με black & white μίνιμαλ αισθητική, ωραία έπιπλα, ένα εντυπωσιακό φωτιστικό-αράχνη και έναν υπολογιστή mac πάνω στο τραπέζι. Στο ίδιο τραπέζι όπου η Γκίνα με τη Χέντβιγκ γράφουν τα ψώνια του σπιτιού και μετρούν με αγωνία πόσο κοστίζει το βούτυρο...

Ατμοσφαιρική η είσοδος προς τη σοφίτα, την κατεξοχήν περιοχή του φαντασιακού στο έργο, η οποία αντιπροσωπεύει κάτι διαφορετικό για καθέναν από τους ήρωες. Το αντίθετο, όμως, θα έλεγα για το εσωτερικό της σοφίτας, το οποίο παρουσιάζεται ως βίντεο-προβολή, μια εικόνα με πτηνά σε σκαλωσιές, μια κακοστημένη, ασαφών προθέσεων σύνθεση, που καθόλου δεν εμπνέει τη φαντασία του θεατή, αντιθέτως τη γειώνει.


Θα έλεγα, εν κατακλείδι, πως η Αγριόπαπια του Δημήτρη Τάρλοου έχει τις προδιαγραφές για να εξελιχθεί ‒με την πάροδο του χρόνου και τη σύσφιξη των σχέσεων‒ σε μια πολύ καλή παράσταση.

Info:

Η αγριόπαπια ή η διαλεκτική της μετα-αρετής

Χένρικ Ίψεν

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου

Μετάφραση - Δραματουργία - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου

Συνεργάτις Δραματουργός: ΈριΚύργια

Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Nalyssa Green

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Πρωταγωνιστούν: Θέμης Πάνου, Γιάννος Περλέγκας, Γιώργος Μπινιάρης, Γιάννης Κότσιφας, Λένα Δροσάκη, Σίσσυ Τουμάση, Άννα Μάσχα, Αντίνοος Αλμπάνης, Γιάννης Καπελέρης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Στέργιος Κοντακιώτης

ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ

Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλατεία Βικτωρίας

www.poreiatheatre.com

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

Από 22/11/2017 έως 17/2/2018: Τετάρτη & Κυριακή 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο 20:30

Από 23/2/2018 έως 3/6/2018: Τετάρτη 19:00, Παρασκευή 20:30, Σάββατο 21:00, Κυριακή 20:00

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ