H «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, έτοιμη να πετάξει

H «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, έτοιμη να πετάξει Facebook Twitter
Διαβάζοντας το κείμενο του Ίψεν βιώνει κανείς μια τρομερή αίσθηση αγωνίας: νιώθει να τον ρουφάει η δίνη των αποκαλύψεων και αντιλαμβάνεται ότι σύντομα θα ακολουθήσει έκρηξη. Στην παράσταση του θεάτρου Πορεία απουσιάζει αυτή η σημαντική αίσθηση του επείγοντος (και ούτε η μουσική τη μεταδίδει).
0

Τίποτα δεν μπορεί να γκρεμίσει την εικόνα που έχει οικοδομήσει ο Γιάλμαρ Έκνταλ για τον εαυτό του. Θεωρεί πως είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, προορισμένη για σπουδαία πράγματα· στοργικός γιος, πατέρας και σύζυγος που μοχθεί για την οικογένειά του, ενώ ταυτόχρονα ονειρεύεται την υλοποίηση μιας μεγάλης εφεύρεσης που όχι μόνο θα φέρει στους δικούς του δόξα και πλούτη αλλά θα απαλλάξει τον γερο-πατέρα του από την ντροπή της αλλοτινής φυλάκισης.


Στην πραγματικότητα, ο Γιάλμαρ Έκνταλ δεν είναι σχεδόν τίποτε από όλα αυτά. Ο Ίψεν τον ξεσκεπάζει αριστοτεχνικά. Από τη μια σκηνή στην άλλη, ανακαλύπτουμε ότι ο Γιάλμαρ δεν είναι παρά ένας τεμπέλης και φαιδρός νάρκισσος που έχει μάθει να του κάνουν τα χατίρια και να τον θαυμάζουν σαν κακομαθημένο παιδί: είτε επειδή τα έχουν κάπως χαμένα (γερο-Έκνταλ), είτε επειδή δεν μπορούν ακόμη να κρίνουν την έννοια της ασυνέπειας (Χέντβιγκ, η έφηβη κόρη του), είτε επειδή νιώθουν τρομερές ενοχές για το αμαρτωλό παρελθόν που του κρύβουν (Γκίνα, η σύζυγός του).


Μέχρι που καταφθάνει ο παιδικός φίλος του Γιάλμαρ και γιος του βιομηχάνου Βέρλε, ο Γκρέγκερς. Αυτός ο ιεραπόστολος της αλήθειας θα τσακίσει τις πλάνες, θα γκρεμίσει τα ζωτικά ψεύδη, θα φέρει στο φως τα κρυμμένα μυστικά ‒τον παλιό ερωτικό δεσμό της Γκίνας με τον βιομήχανο Βέρλε‒ και θα αποκαταστήσει, όπως διατυμπανίζει, την τάξη.

Η στάση σεβασμού απέναντι στους ρόλους είναι κάτι που το παρατηρούμε γενικότερα σε όλες ανεξαιρέτως τις ερμηνείες της παράστασης: ο σκηνοθέτης επιτρέπει στους ήρωες να αναπτυχθούν αβίαστα, δεν τους βάζει ταμπέλες «καλού» και «κακού», δεν τους καπελώνει.


Οι πλάνες, βέβαια, δεν ξεριζώνονται έτσι απλά, διά της βίας που ασκούν εξωτερικοί παράγοντες: το μέγεθος της καταστροφής που θα προκαλέσει ο Γκρέγκερς με τη μανία του να βιάσει την αλήθεια πάνω στον ανέτοιμο και ανυποψίαστο φίλο του θα διαλύσει κάθε ελπίδα αποκατάστασης της ηθικής τάξης. Η αυτοκτονία της νεαρής Έντβιγκ θα αποδειχθεί τίμημα δυσβάστακτο και άδικο, πέρα από κάθε λογική.


Ο Ίψεν επιτίθεται στην υποκρισία της αστικής κοινωνίας, που διαβρώνει τον οικογενειακό πυρήνα. Οι άνθρωποι αναπτύσσονται μέσα σε στερεότυπα, φοβίες, αγκυλώσεις και καθωσπρεπισμούς. Γίνονται συμπλεγματικοί και ανάπηροι, γαλουχούνται με ψέματα, αποκτούν νευρώσεις κι εμμονές, αδυνατούν να βρουν τον εαυτό τους, χάνουν την όρασή τους, αφαιρούν την ίδια τους τη ζωή.

H «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, έτοιμη να πετάξει Facebook Twitter
Ο Θέμης Πάνου και η Άννα Μάσχα.


Το χάσμα ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις, σε αυτό που δηλώνουμε πως είμαστε και σε αυτό που πράγματι είμαστε, υπήρξε ανέκαθεν υλικό της τραγωδίας όσο και της κωμωδίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο λαίμαργος, τεμπέλης, βολεψάκιας Γιάλμαρ έχει πολλές φαιδρές πλευρές ‒ όσο περισσότερο τον αποδομεί ο Ίψεν τόσο αντιλαμβανόμαστε τη γελοιότητά του. Το γεγονός ότι ο Γκρέγκερς όχι μόνο αδυνατεί να τα δει όλα αυτά αλλά επιμένει να θαυμάζει τον φίλο του, να τον λατρεύει σαν ήρωα, καθιστά κι εκείνον γελοίο.

Κι όμως. «Ο Γιάλμαρ δεν πρέπει να παιχτεί με κανένα ίχνος παρωδίας» επέμενε ο Ιψεν, που είχε κουραστεί να βλέπει τον ρόλο να αποδίδεται ως μπούφος, με θεατρινίστικες πόζες, κι επέμενε στη διττή, τραγικωμική φύση του έργου.


Αυτήν τη λεπτή ισορροπία πέτυχε με θαυμαστή τρυφερότητα ο Γιάννης Κότσιφας στην παράσταση του θεάτρου Πορεία. Ο Γιάλμαρ του είναι ένας συμπαθής, αφελής καλοπερασάκιας που δεν σε αφήνει να τον απορρίψεις έτσι απλά, εφόσον μοιάζει με μεγάλο άκακο παιδί που θέλει όλο να μασουλάει, να παίζει και να χαζεύει. Ο ηθοποιός δεν γελοιοποιεί τον ρόλο για κωμικό εφέ: τον αγκαλιάζει και τον ακούει με προσοχή, του δίνει άπλετο χώρο να αναπνεύσει, αναδεικνύει τις πλάνες αλλά και τις κωμικές πτυχές του ‒ κι αυτό κάνει όλη τη διαφορά. Τον καθιστά ανθρώπινο.


Η στάση σεβασμού απέναντι στους ρόλους είναι κάτι που το παρατηρούμε γενικότερα σε όλες ανεξαιρέτως τις ερμηνείες της παράστασης: ο σκηνοθέτης επιτρέπει στους ήρωες να αναπτυχθούν αβίαστα, δεν τους βάζει ταμπέλες «καλού» και «κακού», δεν τους καπελώνει. Αρνείται την επίδειξη, αφήνει το κείμενο να ανθίσει κι ας μην καταφέρνει να μεταφράσει την πολυπλοκότητά του σε γοητευτικούς οπτικούς όρους.

H «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, έτοιμη να πετάξει Facebook Twitter
Ο Γιάννος Περλέγκας είναι ένας Γκρέγκερς που μαγνητίζει τον θεατή, ένα αίνιγμα που επιζητά λύση και δεν προσφέρεται για εύκολες ταξινομήσεις.

Ο Γιάννος Περλέγκας είναι ένας Γκρέγκερς που μαγνητίζει τον θεατή, ένα αίνιγμα που επιζητά λύση και δεν προσφέρεται για εύκολες ταξινομήσεις. Ο ηθοποιός αποφεύγει τις ακρότητες και μεταδίδει την πίστη του ήρωα στην αποστολή «σωτηρίας» που έχει αναλάβει για να ανακουφίσει την ένοχη συνείδησή του. Με τα λασπωμένα παπούτσια του βρομίζει κυριολεκτικά και μεταφορικά τα λευκά πατώματα του σπιτικού των Έκνταλ: οι τελάληδες των ιδανικών δεν είναι ποτέ «καθαροί».

Μια ένταση τον διαπερνά, σαν κάτι να τον βασανίζει, να του τρώει τα σωθικά ‒ ένας χαμένος Άμλετ που ψάχνει διέξοδο από το βάλτο του. Ταυτόχρονα, όμως, μοιάζει περισσότερο «σφιγμένος» και απροσπέλαστος απ' όσο απαιτείται, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να «διαβάσουμε» τι τον παρακινεί. Θα μπορούσε ίσως να ανεβάσει σε ορισμένα σημεία τη συναισθηματική ένταση, ώστε να νιώσουμε κι εμείς τη φλόγα που καίει στο σκοτεινιασμένο μυαλό του Γκρέγκερς.


Συμπαθής και εύστοχη στην προσέγγισή της η Λένα Δροσάκη, μια αγχωμένη Γκίνα που προσπαθεί να αποτρέψει το αναπόφευκτο. Η Άννα Μάσχα όχι μόνο δίνει υπόσταση σε έναν μικρό ρόλο αλλά εντυπωσιάζει με την αυτοκυριαρχία, την απόλυτη εναρμόνιση του σώματος και του λόγου της. Σπινθηροβόλα Χέντβιγκ η Σίσσυ Τουμάση, διασκεδαστικός γερο-παράξενος Έκνταλ ο Γιώργος Μπινιάρης, στιβαρός αλλά φωνητικά «βαρύς» ο Αντίνοος Αλμπάνης ως γιατρός Ρέλινγκ.


Το σοβαρότερο πρόβλημα της παράστασης αφορά τον τρόπο με τον οποίο εκπληρώνει τον στόχο της: και αυτός χαρακτηρίζεται από πλαδαρότητα. Διαβάζοντας το κείμενο του Ίψεν βιώνει κανείς μια τρομερή αίσθηση αγωνίας: νιώθει να τον ρουφάει η δίνη των αποκαλύψεων και αντιλαμβάνεται ότι σύντομα θα ακολουθήσει έκρηξη. Ο Γκρέγκερς είναι ο καταλύτης και κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει.

Στην παράσταση του θεάτρου Πορεία απουσιάζει αυτή η σημαντική αίσθηση του επείγοντος (και ούτε η μουσική τη μεταδίδει). Οι ηθοποιοί παίρνουν τον χρόνο τους, κινούνται ανέμελοι σε κύκλους, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται στην τελική ευθεία: ένας τρελός έχει ανάψει το φιτίλι, κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει, σε λίγο όλα θα γίνουν σκόνη.

H «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, έτοιμη να πετάξει Facebook Twitter
Σπινθηροβόλα Χέντβιγκ η Σίσσυ Τουμάση.


Το δεύτερο σοβαρότερο πρόβλημα της παράστασης αφορά το σκηνικό. Δεν θα σταθώ στις εικόνες πάπιας που κοσμούν τα χαλιά ή τα καθίσματα των Βέρλε, εφόσον αυτή η σκηνή διαρκεί λίγο. Δεν μπορώ να μη σταθώ όμως στον τρόπο με τον οποίο η σκηνογράφος Ελένη Μανωλοπούλου αντιλαμβάνεται το διαμέρισμα των Έκνταλ. «Στο σπίτι του φτωχού φωτογράφου η σκεπή είναι χαμηλή, το γνωρίζω καλά. Και οι συνθήκες περιορισμένες. Αλλά είμαι εφευρέτης, Γκρέγκερς, ο βιοπαλαιστής της οικογένειάς μου, κι αυτό με εξυψώνει πέρα από τη φτώχεια του περίγυρού μου» λέει ο Γιάλμαρ.

Ενώ λέγονται αυτά, έκθαμβος ο θεατής αντικρίζει μπροστά του έναν χώρο τεράστιο, με black & white μίνιμαλ αισθητική, ωραία έπιπλα, ένα εντυπωσιακό φωτιστικό-αράχνη και έναν υπολογιστή mac πάνω στο τραπέζι. Στο ίδιο τραπέζι όπου η Γκίνα με τη Χέντβιγκ γράφουν τα ψώνια του σπιτιού και μετρούν με αγωνία πόσο κοστίζει το βούτυρο...

Ατμοσφαιρική η είσοδος προς τη σοφίτα, την κατεξοχήν περιοχή του φαντασιακού στο έργο, η οποία αντιπροσωπεύει κάτι διαφορετικό για καθέναν από τους ήρωες. Το αντίθετο, όμως, θα έλεγα για το εσωτερικό της σοφίτας, το οποίο παρουσιάζεται ως βίντεο-προβολή, μια εικόνα με πτηνά σε σκαλωσιές, μια κακοστημένη, ασαφών προθέσεων σύνθεση, που καθόλου δεν εμπνέει τη φαντασία του θεατή, αντιθέτως τη γειώνει.


Θα έλεγα, εν κατακλείδι, πως η Αγριόπαπια του Δημήτρη Τάρλοου έχει τις προδιαγραφές για να εξελιχθεί ‒με την πάροδο του χρόνου και τη σύσφιξη των σχέσεων‒ σε μια πολύ καλή παράσταση.

Info:

Η αγριόπαπια ή η διαλεκτική της μετα-αρετής

Χένρικ Ίψεν

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου

Μετάφραση - Δραματουργία - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου

Συνεργάτις Δραματουργός: ΈριΚύργια

Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Nalyssa Green

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Πρωταγωνιστούν: Θέμης Πάνου, Γιάννος Περλέγκας, Γιώργος Μπινιάρης, Γιάννης Κότσιφας, Λένα Δροσάκη, Σίσσυ Τουμάση, Άννα Μάσχα, Αντίνοος Αλμπάνης, Γιάννης Καπελέρης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Στέργιος Κοντακιώτης

ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ

Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλατεία Βικτωρίας

www.poreiatheatre.com

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

Από 22/11/2017 έως 17/2/2018: Τετάρτη & Κυριακή 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο 20:30

Από 23/2/2018 έως 3/6/2018: Τετάρτη 19:00, Παρασκευή 20:30, Σάββατο 21:00, Κυριακή 20:00

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ