Μπούκλες και κούκλες Κριτική της παράστασης «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;»

Μπούκλες και κούκλες Κριτική της παράστασης «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;» Facebook Twitter
Δεν αρκεί πενήντα πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία της καλτ πλέον ταινίας του Ρόμπερτ Όλντριτς, να εξασφαλίσει κανείς τα δικαιώματα της θεατρικής μεταφοράς. Δεν αρκεί να επιλέξει τις πρωταγωνίστριες ή τα κοστούμια τους. Πρέπει προπαντός να αναλογιστεί τι είναι αυτό που τον αγγίζει από το πρωτότυπο και πώς μπορεί να το μετουσιώσει σε θέατρο με λεξιλόγιο σύγχρονο που να μας αφορά – είτε αποφασίσει να τονίσει τα στοιχεία του θρίλερ είτε της παρωδίας. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης
0

Η εικόνα της Μπέτι Ντέιβις ως Μπέιμπι Τζέιν στο ψυχολογικό θρίλερ του 1962 θα στοιχειώνει για πάντα το φαντασιακό των σινεφίλ. Τόσο η παρουσία όσο και η ερμηνεία της σπουδαίας ηθοποιού συνιστούν, ακόμη και σήμερα, μία από τις εντυπωσιακότερες ενσαρκώσεις της έννοιας του γκροτέσκου στον κινηματογράφο. Η παχιά στρώση λευκού μέικ-απ, τα κόκκινα χείλη και, προπαντός, οι κοριτσίστικες μπούκλες από αραιωμένες τρίχες που πλαισιώνουν το πρόσωπό της συγκρούονται συνταρακτικά με το μαραμένο δέρμα, τα πεσμένα μάγουλα, τα αυλάκια των ρυτίδων γύρω από τα μάτια. Ο θεατής μένει άφωνος, σαστισμένος μπροστά σε αυτήν τη γριά μπεμπέκα: είναι γελοίο το θέαμα ή τρομακτικό;


«Για να χαρακτηριστεί κάτι γκροτέσκο, οφείλει να εγείρει τριών ειδών αντιδράσεις. Το γέλιο και η έκπληξη είναι δύο από αυτές· η τρίτη είναι η απέχθεια ή ο τρόμος» γράφει ο Τζέφρι Χάρφαμ στο δοκίμιό του «The Grotesque: First Principles».


Η ηλικιωμένη Τζέιν επιμένει να συμπεριφέρεται σαν να είναι ακόμη το αλλοτινό κορίτσι-θαύμα της σόουμπιζ και το καμάρι του μπαμπά της. Περιφέρεται με λευκά φορεματάκια, καταπίνοντας λίτρα ουίσκι, μέσα στη χολιγουντιανή έπαυλη, βιώνοντας εδώ και δεκαετίες μια σχέση αρρωστημένης εξάρτησης από την ανάπηρη αδελφή της (στην ταινία την υποδύεται η Τζόαν Κρόφορντ). Ένα είδος μπανάλ φρίκης αναδύεται όσο την παρακολουθούμε να συνομιλεί με την κούκλα-ομοίωμά της από τα παλιά ή να χορεύει, σηκώνοντας επιδεικτικά τη φούστα της μπροστά στον άγνωστο καλεσμένο της. Όπως σταδιακά ανακαλύπτουμε, το γερασμένο αυτό κορίτσι είναι ικανό να ξεκάνει όχι μόνο καναρίνια αλλά και ανθρώπους, προκειμένου να προστατέψει την ψευδαίσθηση που με απροσμέτρητο κόπο έχτισε ως άμυνα απέναντι στην αλήθεια της ζωής της.

Το ζητούμενο είναι το στίγμα της προσωπικής ανάγνωσης, όχι η στείρα αντιγραφή που οδηγεί σε κακέκτυπα.


Δεν ταξινομείται εύκολα το γκροτέσκο, πόσο μάλλον που κάθε εποχή έχει τη δική της αντίληψη γι' αυτό. Κάθε φορά, όμως, «απειλεί ή διαλύει τις συμβάσεις ανοίγοντας την πόρτα σε ιλιγγιώδεις νέες προοπτικές, όπως η καταστροφή της λογικής και η παλινδρόμηση στο υποσυνείδητο – την τρέλα, την υστερία ή τον εφιάλτη» συνεχίζει ο Χάρφαμ. Σε αυτά τα σκοτεινά μονοπάτια μάς οδηγεί η Μπέιμπι Τζέιν της Μπέτι Ντέιβις και δεν είναι τόσο εύκολο να βρούμε διέξοδο μέσα από το γέλιο της απόρριψης ή την κωμωδία. «Εγώ θα μείνω για πάντα παιδί. Το ίδιο δεν θέλετε κι εσείς; Να, λοιπόν!» μοιάζει να μας φωνάζει η γριά κλόουν, κλείνοντας το σακουλιασμένο μάτι της όλο νόημα, νάζι και μάσκαρα.


Έγραφε ο Τόμας Μαν σε ένα από τα δοκίμιά του: «... Αισθάνομαι ότι επί της ουσίας η μοντέρνα τέχνη έχει πάψει να αναγνωρίζει τις κατηγορίες του τραγικού και του κωμικού. Βλέπει τη ζωή ως τραγικωμωδία, με αποτέλεσμα το γκροτέσκο να συνιστά την πιο αυθεντική έκφρασή της». Πράγματι, στη δική μας εποχή του τρόμου και των παραμορφώσεων, όπου η στρέβλωση της πραγματικότητας προκαλεί τερατογενέσεις σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, το γκροτέσκο θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ο νέος ρεαλισμός: ποια άλλη αισθητική κατηγορία δύναται να συλλάβει τους φρικώδεις «μπέμπηδες» που μας απειλούν κρατώντας υπό μάλης τον κόσμο σαν παιχνίδι που τους χαρίστηκε για να το καταστρέψουν; Κι αν δεν φτάνει να μας τρομάξει ο νέος πλανητάρχης Τραμπ ή ο Κιμ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας, έχουμε επιπλέον πλήθη σακατεμένων να παρελαύνουν με δάδες, θούριους και συνθήματα μίσους ανά την υφήλιο...

Μπούκλες και κούκλες Κριτική της παράστασης «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;» Facebook Twitter
Η Ρούλα Πατεράκη αναλαμβάνει την Μπέιμπι Τζέιν, έναν ρόλο που της ταιριάζει και θα μπορούσε να τον φέρει εις πέρας με πειθώ. Πράγματι, το παρουσιαστικό της, το πρόσωπο-μάσκα μιας αφύσικης παιδούλας, εκπέμπει τη δόνηση του γκροτέσκου. Η ερμηνεία της, όμως, δεν επιτυγχάνει την ίδια ένταση με το μακιγιάζ της. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης


Δεν αρκεί, λοιπόν, σήμερα, πενήντα πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία της καλτ πλέον ταινίας του Ρόμπερτ Όλντριτς, να εξασφαλίσει κανείς τα δικαιώματα της θεατρικής μεταφοράς. Δεν αρκεί να επιλέξει τις πρωταγωνίστριες ή τα κοστούμια τους. Πρέπει προπαντός να αναλογιστεί τι είναι αυτό που τον αγγίζει από το πρωτότυπο και πώς μπορεί να το μετουσιώσει σε θέατρο με λεξιλόγιο σύγχρονο που να μας αφορά – είτε αποφασίσει να τονίσει τα στοιχεία του θρίλερ είτε της παρωδίας.


Καμία τέτοια προσπάθεια, προς καμία κατεύθυνση, δεν αντιληφθήκαμε στην παράσταση που φιλοξενείται στο θέατρο Σφενδόνη. Ολόκληρο το εγχείρημα προδίδει απουσία στόχου, ενώ ηχηρά παρούσα αποδεικνύεται μονάχα η διάθεση παπαγαλίστικης αναπαράστασης: από τα «αληθινά» έπιπλα αντίκες, τις απλίκες και τα σερβίτσια ως τις δαντέλες και τα γιακαδάκια, η όψη δίνει αμέσως το στίγμα ενός παλιομοδίτικου νατουραλισμού ή, ακόμη χειρότερα, μιας αφελούς πεποίθησης ότι όσο πιο πιστή η αναπαραγωγή του πρωτότυπου, τόσο μεγαλύτερη η επιτυχία της «μεταφοράς».


Το ζητούμενο, όμως, είναι το στίγμα της προσωπικής ανάγνωσης, όχι η στείρα αντιγραφή που οδηγεί σε κακέκτυπα.

 
Η Ρούλα Πατεράκη αναλαμβάνει την Μπέιμπι Τζέιν, έναν ρόλο που της ταιριάζει και θα μπορούσε να τον φέρει εις πέρας με πειθώ. Πράγματι, το παρουσιαστικό της, το πρόσωπο-μάσκα μιας αφύσικης παιδούλας, εκπέμπει τη δόνηση του γκροτέσκου. Η ερμηνεία της, όμως, δεν επιτυγχάνει την ίδια ένταση με το μακιγιάζ της. Τον περισσότερο καιρό μοιάζει «μουτρωμένη». Εμμένει στον θυμό και στη βλοσυρότητα, στοιχεία που δεν οικοδομούν, έτσι μεμονωμένα, ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο μιας σύνθετης προσωπικότητας. Χωρίς ρίσκο δεν σπάει το δίχτυ ασφαλείας.


Η Ρένη Πιττακή στον ρόλο της Μπλανς Χάντσον, ξεπεσμένης σταρ που υφίσταται ενοχικά τον σαδισμό της αδελφής της, δεν μεταδίδει παρά μόνο περιγραφικά την αγωνία της ηρωίδας.


Η απουσία σκηνοθετικής καθοδήγησης και αντίληψης καθίσταται πασιφανής: το χαοτικό σκηνικό –απλωμένο σε όλο το μήκος της αίθουσας και σπαρμένο με δεκάδες αντικείμενα–, σε συνδυασμό με την άγνοια της έννοιας του θεατρικού χρόνου, συνθέτουν μια φλύαρη κατάσταση, γεμάτη «διακοσμητικά» ανίκανα να οργανωθούν σε ένα πειστικά εμμονικό σύμπαν. Κάθε φορά που η Πατεράκη διασχίζει το «σπίτι» για να πάει από τη μια άκρη στην άλλη, από το δωμάτιο της αδελφής της ως την κουζίνα, νιώθουμε σαν να περνάει αιώνας. Στο σινεμά, οι μεταβάσεις αυτές είτε κόβονται στο μοντάζ είτε υλοποιούνται με τη συνδρομή υποβλητικών, κοντινών πλάνων που μεταδίδουν πλούτο ερεθισμάτων στον θεατή. Το θέατρο, ως γνωστόν, είναι άλλη υπόθεση... Έχει τους δικούς του χρόνους.


Μοναδικό στήριγμα της παράστασης ξεμένει η πλοκή και οι ανατροπές της. Θα τη γλιτώσει ο πιανίστας; Θα ξεκάνει την ανάπηρη αδελφή της η Μπέιμπι Τζέιν; Ποιος ευθύνεται τελικά για το μοιραίο ατύχημα που κατέστρεψε τη σπονδυλική στήλη της πρώτης κ.ο.κ. Ένα πρωτόλειο σασπένς καταντάει το ισχνό «τυράκι» που μας ωθεί μέχρι τη λήξη. Και είναι πραγματικά να γελάει κανείς με τη βαρυσήμαντη δήλωση που περιλαμβάνεται στο Δελτίο Τύπου, ότι «η πρεμιέρα του έργου στην Ελλάδα λαμβάνει χώρα πριν από τις αντίστοιχες πρεμιέρες του έργου στο Λονδίνο και στην Αμερική». Λες και το θέατρο είναι αγώνας δρόμου και όχι αγώνας με τις ερμηνείες και τη σκηνοθεσία, που λαχταρά να φωτίσει λίγο περισσότερο τον άνθρωπο – είτε αυτός βρίσκεται πάνω είτε κάτω από τη σκηνή.

Info:

Tι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;

Θέατρο Σφενδόνη

Μακρή 4, Μακρυγιάννη

14/12-9/04

Τετ.-Παρ. 21:00, Σάβ. 18:30 & 21:30, Κυρ. 21:00

Ερμηνεύουν οι

Ρούλα Πατεράκη: Μπέιμπι Τζέιν

Ρένη Πιττακή: Μπλανς

Στέλλα Γκίκα: Έντνα

Πηνελόπη Μαρκοπούλου: Κυρία Μπέιτς – Ντήλια

Αλέξιος Διαμαντής: Έντουιν

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ