«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή;

«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή; Facebook Twitter
σο κι αν η ηθοποιός επιμένει ότι μας καλεί στα άδυτα (ότι θα μας δώσει «τα πάντα»), εμείς παραμένουμε εν αναμονή στο κατώφλι λαχταρώντας ένα νεύμα, μια χειρονομία, μια συγκίνηση που δεν έρχεται ποτέ. © Yuri Tavares
0

Ποτέ ξανά δεν θα μας πιτσιλίσει καλλιτέχνης με υδροχλωρικό οξύ προκαλώντας την αγανάκτηση, την οργή, τις βίαιες αντιδράσεις μας.

Ποτέ ξανά δεν θα κυλιστούμε στο πάτωμα ουρλιάζοντας εκστατικά, παραδομένες σ’ ένα μείγμα από χρώματα, σώματα, ωμά ψάρια και άψυχα κοτόπουλα.

Ούτε, φυσικά, θα μας δοθεί ποτέ ξανά η ευκαιρία να ξεσπλαχνίσουμε έναν σταυρωμένο αμνό, να τσαλαβουτήσουμε στο αίμα του, να ποδοπατήσουμε τα σπλάχνα και τα κόπρανά του και να παρασυρθούμε από τον οίστρο της συλλογικής παραφοράς μας.  

Όχι ότι όλα αυτά συνέβησαν κάπου εδώ κοντά μας – θα ήταν δύσκολο, άλλωστε, σήμερα να οργανώσει κανείς ανενόχλητος τέτοιου είδους δράσεις, οι οποίες θα παραβίαζαν κάθε αίσθημα σεβασμού προς νεκρά και ζωντανά πλάσματα.

Συνέβησαν, όμως, κάποτε, σε μερικές από τις πιο επιδραστικές περφόρμανς της δεκαετίας του ’60, όταν καλλιτέχνες όπως ο Γιόζεφ Μπόις, η Καρόλι Σνέεμαν και ο Χέρμαν Νιτς, αναζητώντας μια «αρχέγονη έκσταση», επινοούσαν «διονυσιακές» τελετουργίες και συμπράξεις που παραβίαζαν τα καθιερωμένα ως τότε όρια μεταξύ τέχνης και ζωής, παρασύροντας τους θεατές σε πρωτοφανείς εμπειρίες, έξω από κάθε νόρμα της καθημερινότητάς τους.  

Στο Μπλε, η αφήγηση δεν αποτυπώνεται ποτέ σε μια ένσαρκη διαδικασία μεταμόρφωσης. Ως επί το πλείστον, το σώμα της περφόρμερ παραμένει ένας βωβός πομπός που στέλνει λιγοστά, ξέπνοα σήματα, ανίκανα να μας δονήσουν κατά το ελάχιστο.

Προφανώς, δεν νοσταλγώ να ξεσπλαχνίσω κανένα ζώο ούτε να κυλιστώ μαζί του πάνω σε μπογιές, ενώ ελάχιστα θα με χαροποιούσε να εμπλακώ σε γρονθοκοπήματα μεταξύ θεατών και καλλιτεχνών με αφορμή επικίνδυνα οξέα.

Τα θυμήθηκα, όμως, όλα αυτά την περασμένη Κυριακή στο ΠΛΥΦΑ, εξερχόμενη, αμήχανη και προβληματισμένη, από το Μπλε της Άννας Λεμονάκη, με την ίδια να έχει μόλις ερμηνεύσει έναν αυτοβιογραφικό μονόλογο εμπνευσμένο από τη μακρά θητεία της στη χώρα με το πιο τυραννικό πολίτευμα – στην επικράτεια, δηλαδή, του άγχους και του πανικού.

«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή; Facebook Twitter
© Yuri Tavares

Πώς μπορεί να μας αγγίξει το «πραγματικό σώμα» στον «πραγματικό χώρο» (Μαξ Χέρμαν); Πότε γεννιέται κάτι σημαντικό από τη διάδραση σωμάτων και πνευμάτων; Ποιες προϋποθέσεις πρέπει να πληρωθούν, προκειμένου να αναδυθεί ένα συμβάν που θα σημαδέψει ανεξίτηλα τον υποκειμενικό χωροχρόνο μας;

«Ακραία, αιματηρή, υγρή, πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή;» αναρωτιόμουν.

Μια νεαρή γυναίκα εμφανίζεται ενώπιόν μας και ο μηχανισμός τίθεται σε λειτουργία. Είναι εμφανής η ευγενής πρόθεσή της να συνδεθεί μαζί μας, να μας «αγγίξει» μεταφορικά και κυριολεκτικά, να μας εμπλέξει, να μας προσφέρει έναν «ρόλο». Ένας θεατής γίνεται ο «μπαμπάς» της, μια άλλη αναλαμβάνει το «τετράδιο εντυπώσεων», ενώ μια τρίτη επωμίζεται το «υποβολείο».

Στη διάρκεια της παράστασης η περφόρμερ θα καταβάλει κι άλλες προσπάθειες για να μετατρέψει εμάς τους θεατές σε ενεργό κομμάτι της διαδικασίας. Θα μας απευθύνει τον λόγο, θα μας θέσει ερωτήματα, θα μας καλέσει να «διαβάσουμε» το κείμενο με τη δική μας φωνή. Θα μας συστήσει την περσόνα που επινόησε, τη Μία, αλλά ταυτόχρονα θα μας αποκαλύψει πως πρόκειται επί της ουσίας για τον εαυτό της. «Θα σας δώσω τα πάντα», μας υπόσχεται.

Αρχίζει να αφηγείται την ιστορία της ζωής της: από τη στιγμή της γέννησης μέχρι την πρώτη κρίση πανικού, την καταβύθιση στο έρημο σύμπαν του φόβου, εκεί όπου πίνεις νερό ασταμάτητα, επειδή σου στεγνώνει το στόμα, κι επιστρέφεις στο σημείο όπου σου σφυροκόπησαν το κεφάλι με χιλιάδες «να προσέχεις!», και απαρνήθηκες την επιθυμία σου να βουτήξεις στη θάλασσα μήπως τυχόν συναντήσεις τίποτα αδηφάγα φύκια, κι έτσι, προτού καλά καλά το καταλάβεις, απέκτησες το «σύνδρομο του Ποσειδώνα», του πιο μισητού εραστή, που δεν λέει ποτέ να ολοκληρώσει, κι εσύ βράζεις στο ζουμί σου γιατί είσαι κατάκοπη, και θες να τον βρίσεις και να του πεις: «Όλη σου τη ζωή, ρε Ποσειδώνα, δεν έχεις βαρεθεί να γαμάς το ίδιο μουνί; Άντε, χύσε, επιτέλους, το αιώνιό σου σπέρμα για να μπορέσω κι εγώ να κοιμηθώ!».

«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή; Facebook Twitter
© Androniki Tsatsaroni

Από τη στιγμή που επιστρατεύεται ο λόγος, ο ρόλος του αποδεικνύεται καθοριστικός. Και, δυστυχώς, είναι πολύ ισχνό το κείμενο της παράστασης: υποκύπτει σε κοινοτοπίες και ευκολίες («όταν είμαστε τελείως χαμένοι, νομίζουμε ότι δεν θα βρούμε ποτέ το μονοπάτι της δύναμης», «όταν είσαι στην απόλυτη φλατίλα, μπορείς να ζήσεις μια στιγμή διαύγειας», «ποιος φοβάται την ευθύνη να φέρει ένα παιδί στον κόσμο; Ποιος φοβάται να πει συγγνώμη;») και γενικότερα καταφεύγει διαρκώς σε χαριτωμένες, ανάλαφρες, χαϊδευτικές διατυπώσεις που αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να μιλήσουν δηλαδή ικανοποιητικά για σοβαρά ζητήματα όπως η αγχώδης διαταραχή και ο πανικός στις προσωπικές και συλλογικές διαστάσεις τους.

Όσο κι αν η ηθοποιός επιμένει ότι μας καλεί στα άδυτα (ότι θα μας δώσει «τα πάντα»), εμείς παραμένουμε εν αναμονή στο κατώφλι λαχταρώντας ένα νεύμα, μια χειρονομία, μια συγκίνηση που δεν έρχεται ποτέ. Η απαρίθμηση των συμπτωμάτων δεν αρκεί, ούτε οι καλοσυνάτες συμβουλές και τα θεραπευτικά μπαλόνια. Οι προσπάθειες επικοινωνίας με το κοινό διαμείβονται κι αυτές εντελώς επιδερμικά: «Εσύ είσαι πιο πολύ βουνό ή θάλασσα;», μας ρωτούν κάποια στιγμή. Και σε αυτό πρέπει να απαντήσουμε, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα πόσα βιβλία παίρνουμε μαζί μας στην πλαζ.

Αν ο λόγος δεν ανακινεί βαθύτερες σκέψεις ή αντιδράσεις, τότε μήπως το σώμα έχει κάπου αλλού να μας πάει; Σε τέτοιου είδους θεατρικές συνθήκες, η έννοια της παρουσίας προσλαμβάνει ιδιαίτερη βαρύτητα: προϋποθέτει ότι η σωματικότητα της ηθοποιού –ο ρυθμός της κίνησής της, η ανάσα της, η φωνή της, όλα όσα, υλικά και άυλα, εκπέμπει από σκηνής– καταλαμβάνει τον χώρο και αναγκάζει τους θεατές να στρέψουν την προσοχή τους σε αυτήν. Σε ιδανικές συνθήκες, απελευθερώνει ενέργειες, οι οποίες κυκλοφορούν και γίνονται αισθητές από τους συμμετέχοντες, δηλαδή όλους εμάς.

«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή; Facebook Twitter
© Tim Robert-Charrue

Στο Μπλε, η αφήγηση δεν αποτυπώνεται ποτέ σε μια ένσαρκη διαδικασία μεταμόρφωσης. Ως επί το πλείστον, το σώμα της περφόρμερ παραμένει ένας βωβός πομπός που στέλνει λιγοστά, ξέπνοα σήματα, ανίκανα να μας δονήσουν κατά το ελάχιστο (μοναδική εξαίρεση η απρόσμενη στιγμή όταν ανοίγουν οι υφασμάτινοι «μαστοί» πάνω από τη σκηνή και αρχίζουν τις υδάτινες εκκρίσεις τους). 

Η μετατροπή του προσωπικού βιώματος σε καλλιτεχνική πράξη είναι σαφώς μια πολυσύνθετη διαδικασία, σίγουρα, όμως, μία λογοτεχνίζουσα εξομολογητική διάθεση, ένας ψευτο-διάλογος με το κοινό, τρία ανούσια πολιτικά σχόλια, μια ηλεκτρική κιθάρα που τζαμάρει όμορφα και μελαγχολικά (Samuel Schmidiger) και μερικές επιδαπέδιες περιστροφές ενός βρεγμένου, ημίγυμνου σώματος πολύ απέχουν από το να συνιστούν μια ολοκληρωμένη κατάθεση. 

Κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνεία: Άννα Λεμονάκη
Μουσικός επί σκηνής & ερμηνεία: Samuel Schmidiger
Δραματουργία: Μυρτώ Προκοπίου, Aurélien Patouillard
Βοηθός σκηνοθέτιδας: Claire Forlcaz
Σκηνογραφία: Άννα Λεμονάκη
Φωτισμός: Renato Campora
Οι παραστάσεις έχουν ολοκληρωθεί

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πέρα από τη θάλασσα: Ο Παύλος Παυλίδης συναντά τον Γιάννη Μαρκόπουλο

Πολιτισμός / Ο Παύλος Παυλίδης «συναντά» τον Γιάννη Μαρκόπουλο στη Στέγη

Με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από τη γέννηση του σπουδαίου συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου, ο Παύλος Παυλίδης επανασυστήνει 16 από τις σημαντικότερες συνθέσεις του, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης.
THE LIFO TEAM
THE CALLAS

Portraits 2023 / The Callas: «Δύο πράγματα μάς φτιάχνουν σε αυτήν τη ζωή: η τέχνη και η μουσική»

Είκοσι δημιουργικά χρόνια σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο κλείνει φέτος το εκρηκτικό όσο και «ακανόνιστο» αυτό ντουέτο, με το πάθος, την τόλμη, τη γενναιοδωρία, τη συνέπεια και την ευρύτητα πνεύματος να εξακολουθεί να χαρακτηρίζει κάθε τους δουλειά.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ