Μιμίκα Κρανάκη: Ανακαλύπτοντας μια παραγνωρισμένη περίπτωση της ελληνικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
Η παράσταση «Εμείς, οι ημιάνθρωποι του πουθενά» (Philellines #21ος), παρουσιάζει με μια νέα δραματουργία, θραύσματα από το μυθιστόρημά της Μιμίκας Κρανάκη «Φιλέλληνες, Είκοσι τέσσερα γράμματα μιας Οδύσσειας». Φωτ.: Alex Kat

Μιμίκα Κρανάκη: Μια παράσταση φέρνει στο προσκήνιο την άγνωστη διανοούμενη

0

Τι γνωρίζετε για τη Μιμίκα Κρανάκη; Οι περισσότεροι από εμάς τίποτα ή πολύ λίγα πράγματα, για παράδειγμα ότι ήταν μία από τις γυναίκες που ταξίδεψαν με το Ματαρόα, ή έχουν δει μια θολή φωτογραφία της.

Κάποιοι ίσως έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα «Contre-Temps», εξαντλημένο σήμερα, με την πρωταγωνίστρια και βιογραφούμενη ηρωίδα του έργου Κυβέλη να περιγράφεται ως «υπερτροφικά εγωίστρια και εγκεφαλική, πνευματική και μουσικά καλλιεργημένη, αλλά στρυφνή, νευρωτική, απόλυτη, αδιάχυτη "πόρτα κλειστή", και προκλητικά ειλικρινής. Δε χαρίζεται στον εαυτό της. Τον αναλύει με την άρρωστη ηδονή της αυτοτιμωρίας – και τούτο το στοιχείο της αφαιρεί την αντιπαθητικότητα». 

Διαβάζοντας τη συζήτησή της με τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, όταν πήγε να τη συναντήσει στο Παρίσι τη δεκαετία του '80, είναι σαν να βλέπω στις απαντήσεις που του έδωσε την ηρωίδα της. Πριν από μερικά χρόνια, το Μουσείο Μπενάκη εξέδωσε το βιβλίο της «"Ματαρόα" σε δύο φωνές - Σελίδες ξενιτιάς», στο οποίο περιγράφει με ένα τρόπο πολύ ιδιαίτερο, ελκυστικό και απωθητικό μαζί πώς γοητεύτηκε και πώς δυσκολεύτηκε στη νέα της πατρίδα. Τα μοναδικά της έργα που είναι γραμμένα στα ελληνικά είναι η συλλογή από νουβέλες «Τσίρκο» (εξαντλημένο) και οι «Φιλέλληνες - Είκοσι τέσσερα γράμματα μιας Οδύσσειας)» (εκδόσεις ΜΙΕΤ).

Κανένας δεν ασχολείται με τη Μιμίκα Κρανάκη, αδίκως νομίζω, που περιφρονούσε προφανώς την υστεροφημία. Είναι μια περίπτωση στα ελληνικά γράμματα που δεν τη συναντάμε συχνά. Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κάποιος σήμερα τους «Φιλέλληνες», είναι κρίμα που μέσα σε τόσες επετείους και γιορτές δεν αναφέρθηκε ο τρόπος με τον οποίο είδε το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής της και του μέλλοντος.

Κανένας δεν ασχολείται με τη Μιμίκα Κρανάκη, αδίκως νομίζω, που περιφρονούσε προφανώς την υστεροφημία. Είναι μια περίπτωση στα ελληνικά γράμματα που δεν τη συναντάμε συχνά. Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κάποιος σήμερα τους «Φιλέλληνες», είναι κρίμα μέσα σε τόσες επετείους και γιορτές δεν αναφέρθηκε ο τρόπος με τον οποίο είδε το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής της και του μέλλοντος.

Τη ρωτά ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος: «Τις αλλαγές, όμως, δεν τις κινεί συνήθως η έλλειψη, γενικώς, των πόρων, αλλά, κυρίως, η ανισοκατανομή τους. Σήμερα ποιοι είναι οι στερημένοι του Παρισιού;».

«Αυτοί, σήμερα, είναι τα εκατομμύρια ξένοι. Αυτοί που υποφέρουν πραγματικά είναι ο λεγόμενος Τέταρτος Κόσμος. Που δεν έχουν τη δυνατότητα να κινηθούν, γιατί δεν εργάζονται, και ούτε παιδιά μπορούν να κάνουν. Έχουν αντικαταστήσει τους Εβραίους – ένας είδος αποδιοπομπαίου τράγου. Το κίνημα του Λεπέν αυτούς έχει βάλει στο στόχαστρο. Και μη νομίσετε ότι ο Λεπέν είναι επεισοδιακό φαινόμενο. Καθόλου... Υπάρχει μεγάλη παράδοση ξενοφοβίας και ρατσισμού στη Γαλλία: να δείτε τι γράφει ο Βολτέρος για τους Εβραίους! Και πριν από τον Λεπέν, ο Μπουζάρ, η Action Française... Ο Λεπέν είναι κανονικό φαινόμενο στη Γαλλία – εγώ την ξενοφοβία τη ζω εδώ, σαράντα ολόκληρα χρόνια, νιώθοντας βαθιά στο πετσί μου τι σημαίνει ξενιτιά. Και ο Τέταρτος Κόσμος...», απαντά.

Μιμίκα Κρανάκη: Ανακαλύπτοντας μια παραγνωρισμένη περίπτωση της ελληνικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
Η Μιμίκα Κρανάκη

Με τον ίδιο τρόπο μιλά για τους «Φιλέλληνες». Στο έργο της αυτό επικρατεί ένας διάλογος που λόγω της γλωσσικής του ποικιλίας δημιουργεί μια πανδαισία φωνών. Στη θεατρική, λοιπόν, πανδαισία της Αθήνας του 2023 μια παράσταση με τίτλο «Εμείς, οι ημιάνθρωποι του πουθενά» (Philellines #21ος) παρουσιάζει με μια νέα δραματουργία, θραύσματα από το μυθιστόρημά της «Φιλέλληνες - Είκοσι τέσσερα γράμματα μιας οδύσσειας».

Ελένη Μποζά
Ελένη Μποζά

Η Ελένη Μποζά, που σκηνοθετεί την παράσταση, ερευνούσε για οκτώ μήνες το πώς μπορεί να λειτουργήσει δραματουργικά το λογοτεχνικό υλικό της Μιμίκας Κρανάκη και να δημιουργηθεί έτσι ένας ο κεντρικός δραματουργικός  άξονας με ταυτόχρονη  αυτοσχεδιαστική επεξεργασία από την πλευρά των ηθοποιών.

Από την έρευνα αυτή προκύπτει ένα πρωτότυπο θεατρικό κείμενο-αντανάκλαση του μυθιστορήματος με έντεκα σκηνές στις οποίες πρωταγωνιστούν τα πρόσωπα των ιστοριών της Κρανάκη και, όπως έλεγε η ίδια: «Η "αμφιθυμία" του αστείου, για να το πω και κουλτουριάρικα, εκφράζει την κωμικοτραγωδία της εξουσίας, είτε στην Ιστορία είτε στη σκηνή». Στο κωμικό θρίλερ για το τέλος του κόσμου, όπως το αποκαλούν οι συντελεστές, στη σκηνή εμφανίζονται ως ήρωες μια αεροσυνοδός της Olympic Airways –μια γυναίκα που κρύβει μυστικά–, ένας πρώην μαρξιστής, η κοπέλα από την Αφρόνησο, μια «μπουμπού» ακαθορίστου ηλικίας που έχει ακόμα το σαράκι του θεάτρου, αυτός που ελπίζει ακόμα, ένας εμιγκρές που πρόλαβε να γυρίσει και ένας με το ψευδώνυμο «Yellow Submarine», μια χορωδία ή ένας Χορός προσώπων και χαρακτήρων που επαναλαμβάνονται βασανιστικά μέσα σε κάθε ιστορικό πλαίσιο, σε κάθε εποχή. 

Μιμίκα Κρανάκη: Ανακαλύπτοντας μια παραγνωρισμένη περίπτωση της ελληνικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
Η παράσταση στηρίζεται σε ένα πρωτότυπο θεατρικό κείμενο- αντανάκλαση του μυθιστορήματος με έντεκα σκηνές στις οποίες πρωταγωνιστούν τα πρόσωπα των ιστοριών της Κρανάκη. Φωτ.: Alex Kat

Τι θα συμβεί; Η Κρανάκη «προφητεύει» πως «Αργά ή γρήγορα όλ’ οι φιλέλληνες του κόσμου θ’ απογειωθούνε κι ήσυχα ήσυχα πορεύονται και φτάσανε στο τέλος χωρίς να καταλάβουν πώς. Τι γρήγορα που νύχτωσε και πόσο λίγο ζήσαμε οι άνθρωποι! Πότε γράφτηκε η «Ιλιάδα», η «Οδύσσεια», η «Ορέστεια», πότε στον Μαραθώνα νενικήκαμεν. Μόλις χτες, τι λέω; Σήμερα, κι έκλεισε ήδη η παρένθεση. Τέλειωσε η παράσταση, η αυλαία πέφτει και μήτε θεατής θα μείνει να χειροκροτήσει μήτε και ραψωδός να πει την ιστορία παρακάτω». 

Τι λένε λοιπόν τα πρόσωπα της παράστασης; «Τώρα έχω στέγη - τοίχους – από γηρατειά τα μαλλιά μου άσπρισαν, η ράχη, τα πόδια, οι νύχτες, οι μέρες μου γεράσανε. Οι παλιοί φίλοι αργούν να μ’ αναγνωρίσουν στον δρόμο κι ο κόσμος έγιν’ άνοστος κι ανάλατος. Έγινα ένα με το βάρος που σηκώνω: τη ζωή την αμετάκλητη μπροστά στη σιδερόφραχτη πόρτα και πίσω της γκρεμισμένη γέφυρα πάνω απ’ το χάος. Σκίζω σελίδες, φύλλα, κεφάλαια ολόκληρα απ’ τη ζωή μου και τα πετάω στα σκουπίδια. Μπαγιάτεψε πια. Τα πετάω σαν φαγιά ξινισμένα. Δεν είν’ αλήθεια πως οι γέροι δεν κλαίνε, όχι. Μόνο που τα δάκρυα δεν φαίνονται διά γυμνού οφθαλμού», λέει η αεροσυνοδός στο κωμικοτραγικό κομμάτι του χορικού της.

Μιμίκα Κρανάκη: Ανακαλύπτοντας μια παραγνωρισμένη περίπτωση της ελληνικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
Στη σκηνή εμφανίζονται ως ήρωες, μια αεροσυνοδός της Olympic Airways, ένας πρώην μαρξιστής, η κοπέλα από την Αφρόνησο, μια  «μπουμπού» ακαθορίστου ηλικίας, αυτός που ελπίζει ακόμα, ένας εμιγκρές που πρόλαβε να γυρίσει και ένας με το ψευδώνυμο «Yellow submarine». Φωτ.: Alex Kat

«Είμαι ο λαός του Σαββατόβραδου, των σούπερ μάρκετ και της φτήνιας. Όταν σχολάσει το εργοστάσιο ξεκινάμε τσούρμο για τα Μεγάλα Μαγαζιά να μπούμε στη μέσα μεριά του τοίχου, να ζήσουμε λιγάκι στη Γαλλία σαν άνθρωποι κι όχι σαν ζόμπι. Και τι θα γίνονταν, αλήθεια, οι φτωχοί, αν δεν υπήρχαν πλούσιοι; Φύγαν όμως οι πλούσιοι για το γουίκ-εντ και μείναμε και πάλι μεταξύ μας, κι ακούς πάλι τη γλώσσα της Πανδήμου Πολυξένης αφρο-σινο-αραβικά, ισπανικά και άλλα, μονάχα το μεγάφωνο μιλάει γαλλικά. Εγώ τη μιλάω τη γλώσσα τους, μα πάλι απ’ όξω μένω», λέει ο εμιγκρές που πρόλαβε να γυρίσει.

«Ο κόσμος όπου γεννήθηκα χάνεται σιγά σιγά. Για πάντα. Να πω πως τον αγάπησα πάει πολύ. Αλλά να τον είχα συνηθίσει όπως συνδέεται κανείς με το χέρι ή με το πρόσωπό του και μάλιστα περισσότερο γιατί αυτά δεν τα συνήθισα ως τώρα μολονότι τα ίδια κάθε μέρα κι απαράλλαχτα», λέει η Μπουμπού.

Μιμίκα Κρανάκη: Ανακαλύπτοντας μια παραγνωρισμένη περίπτωση της ελληνικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
Οι συντελεστές αποκαλούν την παράσταση κωμικό θρίλερ για το τέλος του κόσμου. Φωτ.: Alex Kat
Μιμίκα Κρανάκη: Ανακαλύπτοντας μια παραγνωρισμένη περίπτωση της ελληνικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
Στους «Φιλέλληνες» επικρατεί ένας διάλογος που λόγω της γλωσσικής του ποικιλίας δημιουργεί μια πανδαισία φωνών. Φωτ.: Alex Kat

«...Τελικά, οι άνθρωποι που βρίσκονται στον φυσικό τους χώρο είναι ελάχιστοι (αν σκεφτούμε και την εσωτερική αστυφιλία). Ο Ελία Κανέτι γράφει πως από ένα σημείο και πέρα, μετά τη Χιροσίμα, η Ιστορία έχει πάψει να είναι πραγματική και η ανθρωπότητα ολόκληρη, χωρίς να το έχει καταλάβει, έχει απογειωθεί. Δηλαδή έχει γίνει ένα είδος Οφηλίας τρελής, που γυρίζει στο Διάστημα, χωρίς να γνωρίζει πώς και γιατί. Είμαστε όλοι ξένοι – όχι μόνο γιατί αφήσαμε τον γενέθλιο τόπο μας αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ρίζα μας. Η ξενιτιά έγινε κάτι σαν πεπρωμένο του πλανήτη...» λέει στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο. 

Ίσως έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε από σκηνής αυτό το πολυφωνικό μυθιστόρημα εικοσιτεσσέρων επιστολών, που διατρέχοντας τον Χρόνο, από τα Δεκεμβριανά του ‘44, με ενδιάμεσο σταθμό το Μάη του ‘68, έως την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το ‘89, μέσα από διαφορετικές φωνές και στιγμές, περιηγούνται ανάμεσα στις ελπίδες και τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς χωρίς Τόπο, ενορχηστρώνοντας με βιτριολικό χιούμορ -μέσα από μικρές ανθρώπινες ιστορίες- την παρωδία μιας σύγχρονης Οδύσσειας χωρίς νόστο.

Μιμίκα Κρανάκη: Ανακαλύπτοντας μια παραγνωρισμένη περίπτωση της ελληνικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
Η Ελένη Μποζά που σκηνοθετεί την παράσταση ερευνούσε για οκτώ μήνες το πώς μπορεί να λειτουργήσει δραματουργικά το λογοτεχνικό υλικό της Μιμίκας Κρανάκη. Φωτ.: Alex Kat
Μιμίκα Κρανάκη: Ανακαλύπτοντας μια παραγνωρισμένη περίπτωση της ελληνικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
Ίσως έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε από σκηνής αυτό το πολυφωνικό μυθιστόρημα εικοσιτεσσέρων επιστολών.. Φωτ.: Alex Kat

Λίγα λόγια για τη Μιμίκα Κρανάκη

Η σημαντική Ελληνίδα διανοούμενη είναι μία από τις εμβληματικές εκπροσώπους της γενιάς του Ματαρόα. Το γνωστό ιστορικό γεγονός της φυγάδευσης τον Δεκέμβριο του ’45 της πιο δυναμικής και πολλά υποσχόμενης μερίδας της τότε ελληνικής νεολαίας, σε μια κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας-προάγγελο της επώδυνης εμφυλιακής περιόδου, μπορεί μεν να είχε αρνητικές επιπτώσεις στη συνέχεια της σύγχρονης ελληνικής πολιτισμικής ιστορίας, από την άλλη εμπλούτισε και ισχυροποίησε την ευρωπαϊκή διανόηση.

Η Κρανάκη, που έζησε και πέθανε στο Παρίσι, δίδαξε Γερμανική Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ και ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Οι θεματικές που την απασχολούν χτίζονται πάνω στην έννοια της «ξενικότητας». Τα κείμενά της αποκτούν σχεδόν προφητικό χαρακτήρα σε σχέση με τη σημερινή εποχή που σπαράσσεται από τεκτονικές αλλαγές στη δομή των ανθρώπινων κοινωνιών. Γράφει στα ελληνικά και επιλέγει τα γαλλικά για τα φιλοσοφικά και κριτικά της κείμενα. 

Τα πρώτα χρόνια της στη Γαλλία παρακολουθεί τις φιλοσοφικές διαλέξεις στη Σορβόνη, γνωρίζει τον Αντρέ Μπρετόν και αργότερα τον Σαρτρ. Μαζί με τους Αξελό, Καστοριάδη και Παπαϊωάννου, αποτέλεσαν την «ομάδα των φιλοσόφων» των υποτρόφων του «ΜΑΤΑΡΟΑ». Αργότερα συμμετείχε ενεργά στον Μάη του ‘68.

Το 1947 εκδίδει στον ιστορικό εκδοτικό οίκο «Το Βιβλιοπωλείον της Εστίας» το πρώτο της μυθιστόρημα, «Contre-Temps», και τον Αύγουστο του 1950 το περιοδικό του Σαρτρ «Temps Modernes» φιλοξενεί το κείμενό της με τίτλο «Journal d’exil». Το 1992 από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφορεί το τελευταίο της μυθιστόρημα «Φιλέλληνες - Είκοσι τέσσερα γράμματα μιας Οδύσσειας».

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Εμείς, οι ημιάνθρωποι του πουθενά» εδώ

​​​​​​




 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Στόχος είναι κάθε άνθρωπος να έχει την αίσθηση ότι η ζωή του δεν πήγε χαράμι. Και ποιος μπορεί να το πει αυτό;

Ημερολόγιο / Η Μιμίκα Κρανάκη ανοίγει την καρδιά της στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο

Την είχα συναντήσει στο Παρίσι για μια συνέντευξη στο «Τέταρτο» του Χατζιδάκι – φύγαμε όμως από το περιοδικό, κι έτσι η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία», το 1985
ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΣ
CHECK Η δωρεά των Γάλλων καλλιτεχνών στην Εθνική Πινακοθήκη

Εικαστικά / Ιδού ο άγνωστος θησαυρός της Εθνικής Πινακοθήκης, η δωρεά των Γάλλων καλλιτεχνών

Το πολυσυζητημένο έργο του Πικάσο που εκλάπη, καθώς και έργα του Ανρί Ματίς και άλλων κορυφαίων του ευρωπαϊκού μοντερνισμού περιλαμβάνονταν στη δωρεά Γάλλων καλλιτεχνών στην Εθνική Πινακοθήκη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ