Ματωμένα νυφικά

Ματωμένα νυφικά Facebook Twitter
Οι εύκολοι τρόποι εκμαίευσης συμπόνοιας και συμπάθειας εξασφαλίζουν στον θεατή μια γρήγορη συναισθηματική πέψη, γαργαλώντας παράλληλα την κοινωνική του συνείδηση.
0

Πόσα ακούραστα δάχτυλα, πόσα προσηλωμένα βλέμματα, πόσα μαρτυρικά ξενύχτια, πόσες βασανιστικές εργατοώρες απαιτούνται για να φτιαχτεί το πιο πολύτιμο γαμήλιο ένδυμα στον κόσμο;

Σε αυτό το ερώτημα επιχειρεί να απαντήσει η «Lacrima», παρουσιάζοντας επί σκηνής το (υποτιθέμενο) χρονικό δημιουργίας του νυφικού που θα φορεθεί από την πριγκίπισσα της Αγγλίας στον επικείμενο γάμο της. Στη διάρκεια της τρίωρης παράστασης, παρακολουθούμε στενά τους τρεις φορείς που συνεργάζονται πυρετωδώς για τη μετατροπή του βασιλικού ονείρου σε αφράτο, χειροπιαστό κομψοτέχνημα: το ατελιέ μόδας στο Παρίσι, η πρόταση του οποίου εγκρίθηκε από το Παλάτι, το εργαστήρι κεντήματος στη Βομβάη, που έχει επιφορτιστεί με τον στολισμό της ουράς, και τέλος, το κέντρο δαντελοποιίας στην Αλανσόν, που θα αποκαταστήσει το αιωνόβιο πέπλο-κειμήλιο από το Victoria & Albert Museum του Λονδίνου.

Η αρχική ευδαιμονία που προκαλείται από την ανάληψη της παραγγελίας δίνει σταδιακά τη θέση της σε εναγώνιες συσκέψεις, προβληματισμούς, διλήμματα και αντιπαραθέσεις μεταξύ των εμπλεκομένων. Πότε θα είναι έτοιμο το δείγμα; Πώς θα δικαιολογηθούν οι επιπρόσθετες εκατόν δεκαπέντε ώρες εργασίας του Αμπντούλ; Γιατί δεν μπορούν να γίνουν επιπρόσθετες προσλήψεις, ώστε να επιταχυνθούν οι ρυθμοί; Πρέπει να χρησιμοποιηθούν πλαστικά ή αληθινά μαργαριτάρια; Μήπως το βάρος των δεύτερων επιβαρύνει επικίνδυνα τα νήματα; Τι λέει επ’ αυτού το Παλάτι;

«Θα ήθελα το νυφικό μου να ισορροπεί μεταξύ μοντέρνου και παραδοσιακού», ακούμε τη φωνή της πριγκίπισσας να μας εκμυστηρεύεται αφελώς, και γρήγορα συνειδητοποιούμε πόση οδύνη περικλείεται σε τούτη την περίφημη «παράδοση» με το «ένδοξο» παρελθόν: πόσες νεαρές πλέκτριες δαντέλας τυφλώνονταν παλαιότερα, επειδή δούλευαν δεκαεξάωρα χωρίς να σηκώνουν κεφάλι, πώς προτιμώνταν οι κωφές επειδή τίποτε δεν μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή τους, πώς ξεχνούσαν ακόμη και ν’ αναπνεύσουν για να μη «χάσουν» πόντο, πώς καταστρέφονταν η υγεία και η ζωή τους ενόσω ύφαιναν μεθοδικά την πιο ξακουστή δαντέλα της υφηλίου, όπως αυτή του χειροποίητου βασιλικού πέπλου, που τώρα, εν έτει 2024, θα αφαιρεθεί πανηγυρικά από τις μουσειακές προθήκες, προκειμένου να λαμπρύνει έναν ανόητο γάμο και να ενισχύσει θριαμβευτικά την πίστη των ανθρώπων σε έναν πανίσχυρο θεσμό.

Αν εξαιρέσει κανείς το «ιστορικό» –το μόνο αληθινά συγκινητικό– κομμάτι της «Lacrima», εκείνο δηλαδή που αποκαλύπτει το ακραία καταπιεστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο παραγόταν η «βασίλισσα» της δαντέλας στην Αλανσόν, όλη η υπόλοιπη παράσταση εξαντλείται σε μια απλοϊκή αφήγηση οικογενειακών μικρο-δραμάτων, κανένα εκ των οποίων δεν εξετάζεται σε βάθος αλλά σκιαγραφείται πρόχειρα, με «αισθησιακές» πινελιές κακοποίησης, διαγενεακής ασθένειας και συναισθηματισμού. 

Κι αν σήμερα πια οι πλέκτριες της Αλανσόν έχουν ιδρύσει σωματείο, κι αν τα ωράρια εργασίας ελέγχονται από τον νόμο, κι αν η ποιότητα του φωτός στα εργαστήρια έχει βελτιωθεί, κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει τον έμπειρο Ινδό τεχνίτη της «Lacrima», που σκύβει νυχθημερόν πάνω από ένα ύφασμα για να προλάβει το πιεστικό deadline της «έκτακτης» βασιλικής παραγγελίας: ο φιλότιμος Αμπντούλ θα βρεθεί κι αυτός με το οπτικό του νεύρο κατεστραμμένο, άνεργος και παροπλισμένος, ενώ ο αντικαταστάτης του περιμένει ήδη έξω από την πόρτα∙ η ουρά του νυφικού πρέπει να ολοκληρωθεί πάση θυσία, όσα ανθρώπινα μάτια κι αν χρειαστεί να μετατραπούν σε πέρλες για να τη στολίσουν.

Το «τότε» και το «τώρα»: μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο –αυτό που αφορά τη διαχρονική μοίρα των θυμάτων της εργασιακής εκμετάλλευσης–, η Nguyen τοποθετεί τις σημερινές ιστορίες που απαρτίζουν τον μυθοπλαστικό καμβά της «Lacrima». Η μεγαλύτερη έμφαση δίδεται στην επικεφαλής του παρισινού ατελιέ, τη Μαριόν, κεντρική ηρωίδα της παράστασης. Στην περίπτωση της τελευταίας, η Γαλλίδα σκηνοθέτις –που υπογράφει και το κείμενο– δεν χάνει απλώς τον στόχο της, αλλά υποκύπτει στον εντυπωσιασμό και στο μελόδραμα. Ξαφνικά το θέμα μας δεν είναι η εργασιακή βία αλλά η γυναικεία κακοποίηση. «Με ξεφτιλίζεις, παλιοπουτάνα!», ωρύεται ο φαινομενικά κομψός σύζυγος και μέλος της ομάδας της, αφού πρώτα την έχει ανακρίνει εξονυχιστικά σχετικά με τις χθεσινοβραδυνές κινήσεις της και την έχει αναγκάσει να ουρήσει σ’ ένα κύπελλο, έτσι ώστε να εξακριβώσει αν τον απατά με τον Ζοζέφ (!). Η Μαριόν σκύβει το κεφάλι υπακούοντας, χρόνια τώρα καταπώς φαίνεται, στην τυραννική συμπεριφορά του συντρόφου της, μέχρις ότου αποφασίζει τελικά να ορθώσει το ανάστημά της και να καταγγείλει τον δράστη, γεγονός που προκαλεί την μήνιν της έφηβης κόρης τους: «Σε μισώ!», φωνάζει η κοπέλα στη μητέρα της, η οποία οδηγείται σε απόγνωση κι επιχειρεί ν’ αυτοκτονήσει καταπίνοντας μια σειρά από χάπια.

Κανένας δεν αμφισβητεί τα ευγενή κίνητρα της Nguyen, την επιθυμία της να φανερώσει την αθέατη όψη της βιομηχανίας της πολυτέλειας, τις απαιτητικές, ανταγωνιστικές και ενίοτε επιβλαβείς συνθήκες μέσα στις οποίες παράγονται τα πανάκριβα αντικείμενα πόθου των απανταχού εύπορων αγοραστών, σε μια εποχή που ακόμη και οι μεγαλύτεροι οίκοι μόδας ράβουν και κεντούν τα ενδύματά τους στην Ινδία.

Ματωμένα νυφικά Facebook Twitter
Η αρχική ευδαιμονία που προκαλείται από την ανάληψη της παραγγελίας δίνει σταδιακά τη θέση της σε εναγώνιες συσκέψεις, προβληματισμούς, διλήμματα και αντιπαραθέσεις μεταξύ των εμπλεκομένων.

Όμως η (πολιτική) ευαισθησία και η ενσυναίσθηση δεν αρκούν, όταν μιλάμε για θέατρο. Αν εξαιρέσει κανείς το «ιστορικό» –το μόνο αληθινά συγκινητικό– κομμάτι της «Lacrima», εκείνο δηλαδή που αποκαλύπτει το ακραία καταπιεστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο παραγόταν η «βασίλισσα» της δαντέλας στην Αλανσόν, όλη η υπόλοιπη παράσταση εξαντλείται σε μια απλοϊκή αφήγηση οικογενειακών μικρο-δραμάτων, κανένα εκ των οποίων δεν εξετάζεται σε βάθος αλλά σκιαγραφείται πρόχειρα, με «αισθησιακές» πινελιές κακοποίησης, διαγενεακής ασθένειας και συναισθηματισμού. 

Η κακοποιημένη μοντελίστ που επιχειρεί να αφαιρέσει τη ζωή της, η κόρη που ωρύεται «Τι πήγα κι έκανα;» αντικρίζοντας τη μητέρα της στο πάτωμα, οι πυροσβέστες που καταφτάνουν φουριόζοι για να τη σώσουν, ο μετανοημένος δυνάστης-σύζυγος που πάει για θεραπεία, η ηλικιωμένη πλέκτρια που αναζητά τα ίχνη της πρόωρα χαμένης αδελφής της, η αλληλογραφία της τελευταίας που πέθανε σε άσυλο από μια μυστηριώδη νόσο –και μήπως τώρα την έχει κληρονομήσει η εγγονή της στην Αυστραλία;–, ο δύσμοιρος Αμπντούλ που σκίζεται στη δουλειά για να στέλνει χρήματα στη μοναχοκόρη του, οι εύκολοι τρόποι εκμαίευσης συμπόνοιας και συμπάθειας εξασφαλίζουν στον θεατή μια γρήγορη συναισθηματική πέψη, γαργαλώντας παράλληλα την κοινωνική του συνείδηση.

Έτσι, ενώ θεωρητικά η σκηνοθέτις επιδιώκει να στείλει ένα προοδευτικό μήνυμα καταγγελίας κι ευαισθητοποίησης, να ενσκύψει στην οδύνη των αφανών ηρώων της βιομηχανίας της μόδας, να μας φανερώσει πόσα δάκρυα χύνονται μέχρις ότου πιάσουμε εμείς στα χέρια μας ένα όμορφο αντικείμενο, στην πράξη υιοθετεί μια άκρως συντηρητική φόρμα, την πρωτοεπίπεδη αναπαράσταση μιας πολυπρόσωπης ιστορίας.

Η τέχνη, όμως, δεν ειναι σκέτο «περιεχόμενο», δεν οδεύει αποκλειστικά βάσει του σημαινόμενου, δεν δείχνει το αυτονόητο, δεν εξισούται με την πειθώ ή το πάθος των ηθοποιών, με την αληθοφάνεια της σκηνικής δράσης.  

Στην εποχή μας, γράφει ο Byung-Chul Han, Νοτιοκορεάτης φιλόσοφος και θεωρητικός του πολιτισμού, «η τέχνη έχει γίνει διαφανής όσον αφορά το νόημά της. Δεν σαγηνεύει πλέον. Οι φόρμες δεν μιλούν από μόνες τους. Η γλώσσα των μορφών, των σημαινόντων, χαρακτηρίζεται από συμπύκνωση, πολυπλοκότητα, υπερβολή, έναν υψηλό βαθμό αμφισημίας, που αγγίζει ακόμη και την αντίφαση. Όλα αυτά τώρα εξαφανίζονται, κι έτσι ερχόμαστε αντιμέτωποι με απλουστευμένα αιτήματα και μηνύματα που επιβάλλονται τεχνητά στο έργο τέχνης». Ο θρίαμβος της κυριολεξίας επιφέρει τον θάνατο της μεταφοράς: παραστάσεις-«χαλκομανίες» και αγάπες δακρύβρεχτες για να μουσκεύουν στα γρήγορα οι ασφυκτικές καλοκαιρινές νύχτες.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΕΠΕΞ Η σύγχρονη Μήδεια του Σάϊμον Στόουν στο Παλλάς

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2024 / Η σύγχρονη Μήδεια του Σάιμον Στόουν βασίζεται σε πραγματικό γεγονός που συνέβη στο Κάνσας

Το αδιέξοδο μιας γυναίκας που, έχοντας χάσει τα πάντα, εκδικείται τον πρώην άντρα της, σκοτώνοντας ό,τι έχει πιο ακριβό στη ζωή, τα παιδιά της: Από τον Ευριπίδη μέχρι το Κάνσας των ΗΠΑ, η ιστορία της Μήδειας αποτελεί κομμάτι κάθε εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ