Ηρακλής άνευ μανίας

Ηρακλής άνευ μανίας Facebook Twitter
Όσο κι αν πασχίζουμε, ουδέποτε εντοπίζουμε επί σκηνής κάποια ουσιαστική σκέψη πάνω στο κείμενο του Ευριπίδη. Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα
0

Εξολόθρευσε τόσα τέρατα, σήκωσε στους ώμους του τον ουρανό, ταπεινώθηκε μες στις κοπριές, έκλεψε σπάνια βόδια, εξημέρωσε ανθρωποφάγα άλογα, αποδεκάτισε υπερμεγέθη λιοντάρια, ξεκλήρισε αγριόχοιρους, τρικέφαλους γίγαντες, ανυπότακτες Αμαζόνες, αρπακτικά πουλιά, πολυκέφαλα φίδια, και τώρα, τώρα που εκπλήρωσε την ύστατη υποχρέωσή του στον Ευρυσθέα, τώρα που θα μπορούσε να αφήσει τους δαίμονες πίσω του, τώρα που θα μπορούσε να ζήσει ανέμελος και δοξασμένος, να γευτεί την οικογενειακή θαλπωρή που τόσο στερήθηκε, τώρα ακριβώς πρέπει να τα χάσει όλα. Γυρίζοντας από τον Άδη, εκεί πρέπει να κατέλθει ξανά: στον Άδη εντός του.

Αυτός που πολεμούσε τα πιο επικίνδυνα κτήνη, τώρα θα γίνει ο ίδιος κτήνος. Ο κυνηγός του αφύσικου, του ανώμαλου, του τρομακτικού, θα γίνει ο ίδιος ό,τι πιο αφύσικο και τρομακτικό: ένας πατέρας που δολοφονεί τα παιδιά του. Όλοι οι άθλοι του θα χάσουν μεμιάς την αξία τους. Όλες οι υπεράνθρωπες προσπάθειές του να σώσει την ανθρωπότητα από το κακό, να εξοντώσει όσα μας τρομάζουν και απειλούν το όνειρο της ανόθευτης ομαλότητάς μας θα αποδειχθούν μάταιες. Πώς να συνεχίσεις να καμώνεσαι ότι εκπολιτίζεις τους άλλους, όταν εσύ διαπράττεις τη μέγιστη πράξη βαρβαρότητας;

Ο ποιητικός λόγος παραδίδεται σε ένα αφόρητο κενό κι εμείς σε μια έρημο στερημένη από την ευλογία της διαμεσολάβησης, αυτής της ειδικής σχέσης που γεννάται από την προσωπική, εναγώνια ενασχόληση των συντελεστών με τα διακυβεύματα ενός υψηλού κειμένου, με στόχο τη λυτρωτική μετάδοσή τους στον θεατή διαμέσου της θεατρικής πράξης. 

Σίγουρα καραδοκούσε μια ρωγμή σε τούτο το υπεραρσενικό σώμα. «Ούτε ποτέ μου δάκρυσα∙ και δεν φαντάστηκα ποτέ πως θα ’φτανα στο σημείο να δακρύσω», λέει στο τέλος. Το βλέμμα του Ευριπίδη, δίχως άλλο, τη διαισθάνθηκε. Είχε σαφώς πολλές αφορμές: ο ίδιος ο μύθος που πλέχθηκε με το πέρασμα του χρόνου γύρω από το πρόσωπο του Ηρακλή έμοιαζε ολοένα πιο αναποφάσιστος, πιο διχασμένος, όπως επισημαίνουν οι μελετητές. Γιατί ο Ηρακλής του μύθου αναδύεται πάντα διπλός, αποκαλύπτεται διαρκώς ως το αντίθετό του.

Ηρακλής άνευ μανίας Facebook Twitter
Ο Γιώργος Γάλλος-Αμφιτρύων είναι μεν παρών, αλλά στάζει μελοδραματική κακομοιροσύνη ενώ ο αδίστακτος σφετεριστής Λύκος-Αινείας Τσαμάτης υποκύπτει σε έναν εύκολο, bad boy μανιερισμό. Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

Αυτό το πρότυπο ρώμης και γενναιότητας, ο ανίκητος υπερήρωας της αρχαιότητας, είναι ταυτόχρονα, όπως μαθαίνουμε, δούλος της βασίλισσας Ομφάλης και υποχείριο της Ήρας, της μητριάς του, που τον κατατρέχει και τον ξεφτιλίζει ανηλεώς. Αυτός ο ακούραστος εραστής που διακορεύει πενήντα παρθένες μέσα σε μια νύχτα, η απόλυτη ενσάρκωση της ανδροπρεπούς σεξουαλικότητας, εμφανίζεται, σε άλλες πηγές, ως ο όχι-και-τόσο-ανδροπρεπής μνηστήρας που ενδύεται έναν γυναικείο πέπλο, δώρο της Αθηνάς, ή ένα λουλουδάτο νυφικό στον γάμο με την κόρη ενός Θρακιώτη βασιλιά. Αυτός, ο φιλογύνης, που παντρεύεται συνεχώς και γεννοβολά ασταμάτητα, φανερώνεται ξάφνου μισογύνης, όταν απαγορεύει την είσοδο των γυναικών στον ναό του ή τη συμμετοχή τους στη λατρεία του. Αυτός που εξυμνείται για το πέος/ρόπαλό του, λοιδωρείται αλλού –στις κωμωδίες – για την κοιλία του, τη θηριώδη όρεξή του. Αυτός που έχει θεϊκή καταγωγή, καθότι γιος του Δία, αποδεικνύεται τελικά ο πιο θνητός, καθότι (θετός) γιος του Αμφιτρύωνα και απροσμέτρητα ευάλωτος στον ανθρώπινο πόνο.

Μέσα από αυτές τις αντιφάσεις συγκροτείται η ηρωική ταυτότητά του, επιμένει η Νικόλ Λορό, που βλέπει στον Ηρακλή την «ενσάρκωση της δοκιμαζόμενης δύναμης», το υπεραρσενικό που βιώνει το θηλυκό μέσω της οδύνης και της τρέλας – ας μην ξεχνάμε ότι η παιδοκτονία είναι ένα κατεξοχήν «γυναικείο έγκλημα», επισημαίνει η ελληνίστρια ανθρωπολόγος.

Ναι, ο Ηρακλής τρελαίνεται και όλα τα τέρατα που σάρωσε τώρα θα ζωντανέψουν εκ νέου. Γιατί όταν επιστρέφει, τίποτε δεν είναι όπως το γνώριζε. Ο κόσμος, φαίνεται, δεν έχει πια ανάγκη από ήρωες παλαιάς κοπής. Ο Δίας κουράστηκε να τον προστατεύει∙ κι η ζηλόφθονη Ήρα βρίσκει ελεύθερο το πεδίο για να εξοντώσει τον αγαπημένο λεοντόκαρδο των Ελλήνων, στέλνοντας τη Λύσσα να ρημάξει το μυαλό του. Ο ακαταπόνητος Ηρακλής, ο δυσθεώρητος πύργος της αρετής, θα σωριαστεί θεαματικά. Ο φαινομενικός λυτρωτής των οικείων του θα αποδειχθεί ο υπέρτατος καταστροφέας τους. Ισοπεδωμένος πια, θα αναλάβει την ανθρώπινη μοίρα του και, με τη συνδρομή του Θησέα, θα επιχειρήσει τον δυσκολότερο άθλο όλων: θα συνεχίσει να ζει...

Ηρακλής άνευ μανίας Facebook Twitter
Η Ίρις-Άγγελος-Ηρώ Μπέζου σκιαγραφεί τη μανία που χτύπησε τον ήρωα μέσα από έναν στερεοτυπικό, θορυβώδη θεατρινισμό, δέσμιο εξωτερικών σχημάτων. Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα
Ηρακλής άνευ μανίας Facebook Twitter
Ο Χορός μένει μετέωρος, δίχως ταυτότητα, ανερμάτιστος, αδυνατώντας να συνάψει οποιονδήποτε συνεκτικό κνησιολογικό ή φωνητικό σχηματισμό συνόλου. Ο καθένας «χτυπιέται» μόνος του... Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

Αν κάθε εποχή έβλεπε κάτι δικό της στον Ηρακλή –μέχρι και σε σύμβολο του Χριστού μετατράπηκε προς το τέλος της Αναγέννησης, αναφέρει ο Γιαν Κοτ–, εμείς τι επιλέγουμε να δούμε σε αυτόν σήμερα; Πώς καταρρέει η φουσκωμένη αρρενωπότητα γύρω μας; Τι ήχους βγάζει; Γιατί σκοτώνει τα παιδιά της; Γιατί μας καταδιώκει ακόμα αυτή η φαντασίωση του υπερμυώδους, υπερ-τεστοστερονούχου σωτήρα που θα καθαρίσει τους στάβλους μας και θα τεμαχίσει σε χίλια κομμάτια τις Λερναίες Ύδρες της ζωής μας; Πώς ανασταίνονται τα σύμβολα και πώς γκρεμίζονται;

Δυστυχώς, δεν συναντούμε καμία απάντηση στα ερωτήματα αυτά –ή σε όποια άλλα– στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καραντζάς.

Όσο κι αν πασχίζουμε, ουδέποτε εντοπίζουμε επί σκηνής κάποια ουσιαστική σκέψη πάνω στο κείμενο του Ευριπίδη. Γιατί, άραγε, επέλεξε ο σκηνοθέτης αυτό το κατεξοχήν «αλλόκοτο» έργο –ένας νεκρός που ανασταίνεται για να ξεκάνει τα παιδιά του, ένα υπόδειγμα ανδρείας που καταλήγει εγκληματίας– αν ήθελε να το περιβάλει με την πλέον «κανονική», την πλέον κυριολεκτική ματιά; Ανεξερεύνητο παραμένει το ζήτημα της τρέλας (τόσο γόνιμο ερέθισμα!), εφόσον τίποτε, ούτε σε υποκριτικό επίπεδο ούτε σε σκηνογραφικό ή σκηνοθετικό, δεν ξεφεύγει από τη μέγγενη του αναμενόμενου, του βατού, του συμβατικού. Όλα μοιάζουν διεκπεραιωτικά, απλή «εκτέλεση» των «οδηγιών», παρουσίαση του «γράμματος» και όχι του «πνεύματος» του κειμένου.

Ηρακλής άνευ μανίας Facebook Twitter
Η Στεφανία Γουλιώτη-Μεγάρα, σύζυγος του Ηρακλή, μπορεί να ομιλεί με τεχνική αρτιότητα, αλλά κατά τα άλλα διαγράφεται συναισθηματικά απούσα. Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

Η Στεφανία Γουλιώτη-Μεγάρα, σύζυγος του Ηρακλή, μπορεί να ομιλεί με τεχνική αρτιότητα, αλλά κατά τα άλλα διαγράφεται συναισθηματικά απούσα. Ο Γιώργος Γάλλος-Αμφιτρύων, γέρος πατέρας του, είναι μεν παρών, αλλά στάζει μελοδραματική κακομοιροσύνη. Ο αδίστακτος σφετεριστής Λύκος-Αινείας Τσαμάτης υποκύπτει σε έναν εύκολο, bad boy μανιερισμό. Η Ίρις-Άγγελος-Ηρώ Μπέζου σκιαγραφεί τη μανία που χτύπησε τον ήρωα μέσα από έναν στερεοτυπικό, θορυβώδη θεατρινισμό, δέσμιο εξωτερικών σχημάτων. Όσο για τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, αυτός επ’ ουδενί συνδέεται με το τραγικό μέγεθος του ρόλου του: μένει στα «χαμηλά», στα προσιτά, στα εύληπτα μονοπάτια, προσγειώνοντας τον Ηρακλή σε έναν τυποποιημένο ρεαλισμό που ξορκίζει κάθε ρανίδα πολυπλοκότητας και αντιφάσεων. Είναι ίσως αξιολύπητος, αλλά η τραγωδία, ως είδος, κινείται πέρα και πάνω από την επιφανειακή εκμαίευση οίκτου.

Ο Χορός μένει μετέωρος, δίχως ταυτότητα, ανερμάτιστος, αδυνατώντας να συνάψει οποιονδήποτε συνεκτικό κνησιολογικό ή φωνητικό σχηματισμό συνόλου. Ο καθένας «χτυπιέται» μόνος του...    

Δεν εξυφαίνεται κανένα νήμα που να συνδέει τις δράσεις και τα πρόσωπα. Ο Ηρακλής καταφθάνει σαν τράπερ με κουκούλα που είχε βγει για ύποπτες προμήθειες και τώρα μισοκρύβεται προ των θυρών και όχι ως αινιγματική μορφή νεκροζώντανου που επιστρέφει από τον Άλλο Κόσμο. Η άφιξη του πιστού Θησέα-Νίκου Μήλια ουδεμία ανακούφιση προσφέρει στον ηττημένο φίλο του, κι ας τον παίρνει, τυπικά, από το χέρι για να τον οδηγήσει σε μια νέα ζωή. Το βλέμμα του σκηνοθέτη δεν γονιμοποιεί τα νοήματα, δεν ερμηνεύει τα πάθη, δεν πλάθει εικόνες που να ερεθίσουν τη φαντασία ή το θυμικό μας. Δεν επιχειρείται κανενός είδους εστίαση σε κάποιο από τα φλέγοντα ζητήματα που θέτει εδώ ο Ευριπίδης, δεν αναλαμβάνεται κανένα ρίσκο, δεν καταβάλλεται καμία προσπάθεια ψυχαναλυτικής, κοινωνικής ή πολιτικής απεύθυνσης –για να αναφέρω ενδεικτικά μερικές πρόσφορες επιλογές–, η οποία θα μας βοηθούσε να προσεγγίσουμε το μυστήριο της ψυχικής θραύσης, της κατακλυσμιαίας πτώσης του ήρωα από τα ουράνια στα Τάρταρα.

Ηρακλής άνευ μανίας Facebook Twitter
Η άφιξη του πιστού Θησέα-Νίκου Μήλια ουδεμία ανακούφιση προσφέρει στον ηττημένο φίλο του, κι ας τον παίρνει, τυπικά, από το χέρι για να τον οδηγήσει σε μια νέα ζωή. Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

Ο ποιητικός λόγος παραδίδεται σε ένα αφόρητο κενό κι εμείς σε μια έρημο στερημένη από την ευλογία της διαμεσολάβησης, αυτής της ειδικής σχέσης που γεννάται από την προσωπική, εναγώνια ενασχόληση των συντελεστών με τα διακυβεύματα ενός υψηλού κειμένου, με στόχο τη λυτρωτική μετάδοσή τους στον θεατή διαμέσου της θεατρικής πράξης. 

Μοναδική νότα διαφοροποίησης η μουσική του Φώτη Σιούτα: αφαιρετικά λυρική, μελαγχολική, υπαινικτική, προσφέρει μια γραμμή φυγής σε σύγχρονα τοπία προσωπικού αναστοχασμού, που θα μπορούσαν ίσως, αν ήταν όλα αλλιώς δρομολογημένα, να ξεκλειδώσει τις πύλες μιας πιο εσωτερικής και αναζωογονητικής ανάγνωσης. 

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πυγμαλίων Δαδακαρίδης

Θέατρο / Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Δεν θέλω να στενοχωρήσω τους παλιούς, αλλά έχουμε καλύτερους ηθοποιούς σήμερα»

Ένα έργο που παίζεται σπάνια, μια μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία, ένας εξαιρετικός θίασος σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά: Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης υποδύεται τον Ηρακλή Μαινόμενο, που πιστεύει ότι είναι η πιο ανθρώπινη τραγωδία του Ευριπίδη, για να φέρει μπροστά μας την ανθρώπινη διάσταση μιας μυθικής φιγούρας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Στεφανία Γουλιώτη θα χωρίσει 100 φορές μέσα σε 24 ώρες

Θέατρο / Η Στεφανία Γουλιώτη θα χωρίσει 100 φορές μέσα σε 24 ώρες

Η ηθοποιός προετοιμάζεται ήδη σωματικά και –κυρίως– ψυχικά για έναν αδιανόητο θεατρικό μαραθώνιο: τον Οκτώβριο θα αναμετρηθεί με 100 άντρες ή non-binary/queer άτομα στην παράσταση «The Second Woman», για τις ανάγκες της οποίας θα βρίσκεται επί 24 συνεχόμενες ώρες στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ