«Ήπαρ»: Στο νέο έργο του Ευθύμη Φιλίππου ένα συκώτι, ένα κεφάλι και ένα νεφρό μονολογούν σπαρακτικά

ipar passalis Facebook Twitter
Το «Ήπαρ» έχει έναν Χρήστο Πασσαλή συγκλονιστικό, που κλέβει –κυριολεκτικά– την παράσταση.
0

Μπορεί ο θάνατος να σκοτώσει την αγάπη; Πεθαίνει μαζί με το σώμα ή ζει για πάντα φυλακισμένη μέσα στα εντόσθια, στα διαφράγματα, στις μνήμες και τους κόκκυγες; Υπάρχει θάνατος ή μήπως είναι μια ψευδαίσθηση; Και πρέπει κανείς να θρηνεί για τον χαμό κάποιου αγαπημένου προσώπου ή μήπως να κλαίει από χαρά; 

Το «Ήπαρ» επιχειρεί να δώσει απάντηση σε όλα αυτά με έναν τρόπο σπαρακτικό, αφόρητο σε κάποιες στιγμές, κι αν έχεις βιώσει τον πόνο της απώλειας, είναι μια παράσταση που μπορεί να γίνει πολύ οδυνηρή. Αυτή είναι η μοίρα ενός αριστουργήματος, όμως, να σε πλακώσει, να σε ταρακουνήσει, να σου ξεσκίσει τα σωθικά και στο τέλος να φέρει την κάθαρση σαν μια ευθεία γραμμή – που μπορεί να είναι και μικρός θάνατος.

Όταν ξεκινάει το έργο –που την κινηματογραφική του εκδοχή σκηνοθετεί ο The Boy με έναν τρόπο εξπρεσιονιστικό– παρακολουθείς αμήχανα τους ηθοποιούς να μαζεύονται πάνω από μία γυναίκα στην εντατική. Ακόμα πιο αμήχανα συνειδητοποιείς ότι αυτοί οι ηθοποιοί είναι όργανα που συνομιλούν μεταξύ τους, τα όργανα της γυναίκας που έχει μόλις πεθάνει – και ενός άντρα, του αγαπημένου της, αιώνιου εραστή, τον οποίο αγάπησε όσο τίποτα άλλο στη ζωή της.

H συζήτηση που ακολουθεί ανάμεσα στο ήπαρ, το κεφάλι, το πόδι, το νεφρό, η τελευταία ανάμεσα στα εσωτερικά όργανα των δύο τραγικών εραστών, ξεπερνάει τα όρια της αντοχής και γίνεται μια εμπειρία. Σκοτεινή εμπειρία, παρότι το ιδιαίτερο, υποχθόνιο χιούμορ του Ευθύμη Φιλίππου δεν σταματάει ποτέ να τροφοδοτεί τη μαυρίλα με αναλαμπές, κάνοντας τους διαλόγους συναρπαστικούς.

Και μετά αρχίζει η αφήγηση: «Το βροχερό και ζεστό βράδυ της 7ης Ιουλίου του 1994, μια γυναίκα 44 ετών είχε ένα τραγικό ατύχημα. Το δίκυκλο στο οποίο επέβαινε έχασε την πορεία του και η γυναίκα τραυματίστηκε σοβαρά καθώς, πέφτοντας στο οδόστρωμα, ένα αιχμηρό αντικείμενο διαπέρασε το συκώτι της. Μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο σε κώμα. Όσες μέρες παρέμεινε εκεί, ήταν συνεχώς δίπλα της ο άντρας που αγάπησε όσο τίποτε άλλο στη ζωή της. Ένας άντρας 62 ετών, υγιής και εύσωμος.

Κάθε βράδυ αυτός ο άντρας ξάπλωνε δίπλα της στο κρεβάτι του νοσοκομείου και κοιμόταν μαζί της. Αυτές τις λίγες ώρες, μέχρι να ξημερώσει, έμοιαζαν σαν να ήταν και οι δυο σε κώμα ή σαν να κοιμούνταν απλώς και οι δυο. Οι νυχτερινές νοσοκόμες δεν τον ξυπνούσαν, μόνο τον σκέπαζαν αν τύχαινε κάποιο πόδι του και έβγαινε έξω από την άσπρη νοσοκομειακή κουβέρτα. Αυτή είναι η τελευταία συζήτηση ανάμεσα στα όργανα και στα μέλη των σωμάτων του άντρα και της γυναίκας, όπως καταγράφηκε στα ιατρικά μηχανήματα λίγο πριν αυτή πεθάνει στις 18 Ιουλίου του 1994 από ανακοπή καρδιάς».

ipar close up Facebook Twitter
Όταν ξεκινάει το έργο παρακολουθείς αμήχανα τους ηθοποιούς να μαζεύονται πάνω από μία γυναίκα στην εντατική.

Η συνέχεια είναι απρόβλεπτη, υποβλητική, η συζήτηση που ακολουθεί ανάμεσα στο ήπαρ, το κεφάλι, το πόδι, το νεφρό, η τελευταία ανάμεσα στα εσωτερικά όργανα των δύο τραγικών εραστών, ξεπερνάει τα όρια της αντοχής και γίνεται μια εμπειρία. Σκοτεινή εμπειρία, παρότι το ιδιαίτερο, υποχθόνιο χιούμορ του Ευθύμη Φιλίππου δεν σταματάει ποτέ να τροφοδοτεί τη μαυρίλα με αναλαμπές, κάνοντας τους διαλόγους συναρπαστικούς.

Ο θεατής εισχωρεί στον πυρήνα δύο ανθρώπων, αρχικά αρκετά βίαια, αλλά, όσο η παράσταση προχωράει, βουτάει βαθιά στον σουρεαλιστικό, φαντασιακό κόσμο που χτίζουν η Αγγελική Παπούλια και ο Χρήστος Πασσαλής, οι οποίοι σκηνοθετούν τη θεατρική απόδοση του έργου.

Δεν ξέρω πόσο διαφορετική θα ήταν η παράσταση αν την έβλεπες ζωντανά, από μια θέση της Εναλλακτικής Σκηνής της Λυρικής, αλλά η κινηματογραφημένη βερσιόν σε υποβάλλει σε ένα συναισθηματικό «μαρτύριο», από το οποίο τα close up και η κίνηση της κάμερας δεν σε αφήνουν ούτε στιγμή να ξεφύγεις.

«Τα εσωτερικά όργανα στο κείμενο ως ρόλοι παραμένουν μέρος του και πάσχουν από αυτό» σημειώνει ο Χρήστος Πασσαλής. «Μάλιστα γίνονται και πολύ μικροπρεπή, ένα επίσης πολύ ενδιαφέρον και ελαφρύ στοιχείο, όπως οι μικροπολιτικές μεταξύ τους πολύ αστείες κι αυτές. Γενικότερα υπάρχει ένα παιχνίδι εξουσίας πολύ αστείο. Τα όργανα αυτά όμως χάσκουν, γιατί με τον θάνατο της γυναίκας θα πεθάνουν. Τα τρία από τα έξι όργανα του έργου θα αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε μέσω της μουσικής είναι να μπούμε μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Να βρεθούμε μέσα σε έναν εσωτερικό χώρο με ελάχιστο φως, όπως αν μπορούσαμε να μπούμε στο δικό μας σώμα. Γιατί όλα τα όργανά μας παράγουν συχνότητες και μουσικές».

ipar gno tv Facebook Twitter
Ο θεατής εισχωρεί στον πυρήνα δύο ανθρώπων, αρχικά αρκετά βίαια.

Το «Ήπαρ», μια διεθνής συμπαραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με το διακεκριμένο σύνολο σύγχρονης μουσικής Ictus από το Βέλγιο, είναι μια μουσική περφόρμανς με εξαιρετικά ταιριαστή μουσική, διακριτική, που παίζει, ωστόσο, πολύ σημαντικό ρόλο στην ένταση των συναισθημάτων. Και έχει έναν Χρήστο Πασσαλή συγκλονιστικό, που κλέβει –κυριολεκτικά– την παράσταση. Και όχι μόνο επειδή λέει (ως κεφάλι του τραγικού εραστή) τα πιο σπαρακτικά μέρη του κειμένου. Ο μονόλογός του για την αιώνια αγάπη είναι ανατριχιαστικός:

«Αγάπη μου, ναι, θα πεθάνεις, αλλά ο θάνατος δεν είναι αυτό που νομίζεις. Ο θάνατός σου, θα της πω, δεν είναι ότι εσύ πεθαίνεις. Όχι, εσύ συνεχίζεις να ζεις όπως πριν. Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου είναι ότι όλα τα υπόλοιπα τριγύρω του πεθαίνουν εκτός από εκείνον. Το γραφείο σου, θα της πω, θα πεθάνει… Οι υπάλληλοί σου θα πεθάνουν… τα παπούτσια σου νεκρά κι αυτά, τα παντελόνια σου… ο σκύλος σου, η θάλασσα κι ο ήλιος, αυτά θα πεθάνουν, όχι εσύ αγάπη μου. Κι εξαιτίας του θανάτου του ήλιου οι νεκροί βλέπουν μόνο σκοτάδι και μπερδεύονται και νομίζουν ότι αυτοί έχουν πεθάνει. Αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια».

Ο σουρεαλισμός διαδέχεται τη σκληρή πραγματικότητα και παρότι το χιούμορ ελαφραίνει κάποια σημεία, είναι αδύνατο έστω και να μηδιάσεις:

«Σε ευχαριστώ πολύ, συκώτι, κι εγώ εκ μέρους όλου του σώματός του» λέει πάλι ο Πασσαλής, λίγο πριν από το τέλος. «Εγώ, το κεφάλι του, θέλω να κλάψω από χαρά που δεν θα πεθάνει η αγάπη μου… αν πέθαινε, πάλι θα έκλαιγα από λύπη. Αν μπορούσαν και τα άλλα μέρη του σώματός του να κλάψουν από χαρά, θα έκλαιγαν κι αυτά, αλλά… δεν κλαίνε τα εντόσθια… δεν κλαίνε τα διαφράγματα… δεν κλαίνε οι κνήμες… δεν κλαίνε οι κόκκυγες… μόνο τα κεφάλια των ανθρώπων κλαίνε… άρα αυτό είναι δική μου δουλειά και θα την κάνω σωστά».

ipar filippou Facebook Twitter
Ο σουρεαλισμός διαδέχεται τη σκληρή πραγματικότητα και παρότι το χιούμορ ελαφραίνει κάποια σημεία, είναι αδύνατο έστω και να μηδιάσεις.

Ακόμα και ο (αστείος, αν στον περιγράψουν) μονόλογος του ποδιού, που περιγράφει πώς έκανε την καρδιά της γυναίκας να αγαπήσει τον άντρα, ενώ στην αρχή τον σιχαινόταν, είναι σκοτεινός και βαθιά αληθινός. 

Τα εσωτερικά όργανα των δυο τραγικών εραστών ερμηνεύονται από τους μουσικούς, περφόρμερ και μέλη του Ictus Ensemble Τομ Πάουελς και Μίχαελ Σμιντ, τη μουσικό και sound artist Ανχέλικα Καστεγιό, τον visual artist Ντήντερικ Πέετερς και τους ηθοποιούς και σκηνοθέτες Αγγελική Παπούλια και Χρήστο Πασσαλή. Όλοι τους μιλούν αγγλικά και γερμανικά (στην ταινία υπάρχουν ελληνικοί και αγγλικοί υπότιτλοι), παίζουν μουσική ζωντανά, συμμετέχουν με τις ιδιότητες και τις δεξιοτεχνίες τους για να δημιουργήσουν τον συναρπαστικό εσωτερικό κόσμο στο «Ήπαρ», μια παράσταση που το σίγουρο είναι ότι δεν ξεχνάς και σε ακολουθεί και αφού τελειώσει.   

Οι παραστάσεις του έργου «Ήπαρ» ήταν προγραμματισμένες για τον Ιούλιο του 2020, αλλά ανεστάλησαν λόγω της πανδημίας. Αυτό που ξεκίνησε ως παράσταση μουσικού θεάτρου ολοκληρώθηκε ως πειραματική ταινία για την GNO TV, τη νέα διαδικτυακή τηλεόραση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το «Ήπαρ» βιντεοσκοπήθηκε στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ στις 4 και 5 Δεκεμβρίου 2020 από τον σκηνοθέτη και συνθέτη The Boy, κατά κόσμον Αλέξανδρο Βούλγαρη, προσφέροντας μια κινηματογραφική εμπειρία. 

«Το Ήπαρ περιγράφει τη λειτουργία του σώματος, μιας μηχανής. Αυτό που συζητήσαμε με την Αγγελική Παπούλια, τον Χρήστο Πασσαλή και τον Ευθύμη Φιλίππου είναι ότι το Ήπαρ δεν είναι μια θεατρική παράσταση, εφόσον δεν παίζεται σε μια σκηνή για θεατές. Είναι κάτι άλλο και η κινηματογράφηση είναι μέρος του και όχι απλά μια καταγραφή του τι συμβαίνει επί σκηνής. Το βλέμμα μας δεν έχει ως βάση τη θέση του θεατή στην πλατεία, οι κάμερες μπαίνουν μέσα στο σκηνικό, κολλάνε στα πρόσωπα των ηθοποιών, η εικόνα γίνεται κομμάτι της μηχανής» υπογραμμίζει ο Αλέξανδρος Βούλγαρης.

Συντελεστές

Λιμπρέτο: Ευθύμης Φιλίππου

Αγγλική μετάφραση: Κυριάκος Καρσεράς

Γερμανική μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Σκηνοθεσία: Χρήστος Πασσαλής, Αγγελική Παπούλια

Μουσική σύνθεση – Δραματουργία: Ανχέλικα Καστεγιό, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Τομ Πάουελς, Ντήντερικ Πέετερς, Μίχαελ Σμιντ

Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη

Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Ερμηνεύουν: Ανχέλικα Καστεγιό, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Τομ Πάουελς,  Ντήντερικ Πέετερς, Μίχαελ Σμιντ

Φιλική συμμετοχή: Γιώργος Στεφανάκος, Μαρία Δούρου

Κινηματογραφική σκηνοθεσία – Μοντάζ: The Boy

Μουσικό θέατρο «Ήπαρ»

Πρώτη παρουσίαση / Συμπαραγωγή με το Ictus Ensemble (Βέλγιο)

Μπορείς να δεις την παράσταση στο https://tv.nationalopera.gr/mousiko-theatro/ipar/

Από 9/4 έως τις 31/12

Τα εισιτήριο κοστίζει €5

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιώργος Κουμεντάκης

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Κουμεντάκης: «Έχω μεγάλη ανεκτικότητα και στο ωραίο και στο άσχημο»

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στη συνέντευξη της ζωής του, μιλά για τα παιδικά του χρόνια στην Κρήτη, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, τη νέα εποχή της Λυρικής και όλα όσα τον απασχολούν σήμερα.
M. HULOT
Ejekt

Πολιτισμός / Το απρόβλεπτα μελαγχολικό πολιτιστικό καλοκαίρι του 2021

Τι επιφυλάσσει το καλοκαίρι του '21 για θεατρικές παραστάσεις και μουσικά φεστιβάλ, πόσο διαφορετικά θα είναι τα πράγματα σε σχέση με πέρσι, τι ετοιμάζεται, τι ακυρώνεται: Οι πρώτες πληροφορίες και το κλίμα που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπων που εργάζονται στον πολιτισμό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ