Χορεύοντας πλάι στ' αγάλματα

Χορεύοντας πλάι στ' αγάλματα Facebook Twitter
Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (19/7/20), Βαγγέλης Μπίκος. Φωτ.: Βαλέρια Ισάεβα
0

Μπορεί ο χορός, που κατά κύριο λόγο σημαίνει κίνηση, να συνυπάρξει με την ακινησία των μνημείων των αρχαιολογικών χώρων και των μουσείων; Και ποια είναι η δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί από αυτήν τη σχέση; Αυτό φαίνεται να είναι το στοίχημα στο οποίο ποντάρουν οι χορευτές και οι χορογράφοι του Μπαλέτου της ΕΛΣ μέσα από μια σειρά χορευτικών soli που έχουν ξεκινήσει να παρουσιάζονται και θα συνεχίσουν να λαμβάνουν χώρα στους εσωτερικούς χώρους αρχαιολογικών μουσείων σε όλη τη χώρα.

Ο χορός λοιπόν δίνει το δικό του ξεχωριστό στίγμα στις καλοκαιρινές εκδηλώσεις με τη συμμετοχή χορευτών του Μπαλέτου της ΕΛΣ αλλά και του καταξιωμένου Γιώργου Κοτσιφάκη. Ως μια συνομιλία κίνησης και ακινησίας, θα παρουσιαστούν χορογραφίες των Ιωάννας Πορτόλου, Γιάννη Νικολαΐδη, Χρήστου Παπαδόπουλου, Κωνσταντίνου Ρήγου και χορευτών του Μπαλέτου της ΕΛΣ.

Τα χορευτικά soli πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του προγράμματος του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού «Όλη η Ελλάδα, ένας πολιτισμός» ενώ οι παραστάσεις διεξάγονται μέσα στο ωράριο λειτουργίας των Μουσείων και προσφέρονται δωρεάν. Το μόνο αντίτιμο είναι το εισιτήριο για την είσοδο σε κάθε χώρο, όπου υπάρχει, όμως προσοχή διότι η προκράτηση θέσης είναι υποχρεωτική. Προκρατήσεις εδώ.

Η μεγαλύτερη πρόκληση σχετικά με αυτό το εγχείρημα είναι να καταφέρεις να δημιουργήσεις έναν διάλογο με το περιβάλλον και τα εκθέματα, να δημιουργήσεις μια νέα ισορροπία, μια σύγκρουση, που θα γεννήσουν μια καινούρια συνθήκη, ενδιαφέρουσα για τον θεατή.

Πόσο διαφορετικό όμως είναι ο σύγχρονος χορός να παρουσιάζεται μέσα σε δημόσιο χώρο και δη μέσα σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους σε σχέση με τη σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής; Όπως λέει ο διευθυντής Μπαλέτου της ΕΛΣ, Κωνσταντίνος Ρήγος, «ο κάθε σκηνικός χώρος έχει τη δική του συνθήκη - ψυχολογία, ο θεατής τον αναγνωρίζει και είναι εξοικειωμένος με το πλαίσιο μέσα στο οποίο παρακολουθεί μια παράσταση, στους δημόσιους χώρους, όμως, τα πλαίσια θέασης αλλάζουν, δημιουργείται ένα ξάφνιασμα, μια νέα συνθήκη τόσο για τον θεατή όσο και για τον περφόρμερ. Αυτή η νέα συνθήκη δημιουργεί έναν ηλεκτρισμό. Χωρίς τις γνωστές σκηνικές συνθήκες το θέαμα είναι γυμνό από το πλαίσιό του και άρα ευάλωτο, αλλά ίσως και πιο ουσιαστικό. Η σχέση απόστασης διαλύεται και δημιουργείται ένας καινούριος κώδικας επικοινωνίας. Είναι σαν την στιγμή που ερωτευόμαστε: ξεκινάμε από την αρχή.

Χορεύοντας πλάι στ' αγάλματα Facebook Twitter
Ελευθερία Στάμου. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
Χορεύοντας πλάι στ' αγάλματα Facebook Twitter
Έλτον Ντιμρότσι. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Μέσα στους αρχαιολογικούς χώρους - μουσεία η συνθήκη αυτή φορτίζεται από το περιεχόμενο των εκθεμάτων που έχουν τη δική τους αφήγηση και με την οποία οφείλεις να συνδιαλλαγείς. Πλέον ο περφόρμερ δεν είναι μόνος του απέναντι στον θεατή αλλά πάνω του πέφτει και το μάτι των "ακίνητων" θεατών που παρευρίσκονται στον χώρο πριν από αυτόν, έχουν την δική τους ιστορία και θα μείνουν στο σκοτάδι, και όταν οι άλλοι θα έχουν φύγει».

Η μεγαλύτερη πρόκληση σχετικά με αυτό το εγχείρημα, σύμφωνα πάντα από τον ίδιο, «είναι να καταφέρεις να δημιουργήσεις έναν διάλογο με το περιβάλλον και τα εκθέματα, να δημιουργήσεις μια νέα ισορροπία, μια σύγκρουση, που θα γεννήσουν μια καινούρια συνθήκη, ενδιαφέρουσα για τον θεατή».

Στο χορευτικό solo κατά το οποίο χορογράφησε τον Βαγγέλη Μπίκο στον χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου (κεντρική φωτο), o Κωνσταντίνος Ρήγος εμπνεύστηκε από την περίοδο του εγκλεισμού και τη σιωπή της πόλης. «Ένα σώμα αρχετυπικό, αντρικό, στέρεο, εγκλωβισμένο μέσα σε καδρόνια αναστήλωσης αναπνέει από την αρχή. Ζωντανεύει από τον αέρα που εκπνέει ένα πνευστό όργανο δημιουργώντας τη μελωδία της αναπνοής του, αλλά και της τελικής του αποδέσμευσης από τον περιορισμό. Μια εικαστική κινητική διαδρομή όπου το σώμα δημιουργεί αρχιτεκτονικές χειρονομίες σε συνομιλία με τα "στατικά" αγάλματα στον χώρο» σημειώνει σχετικά με αυτό.

Ο χορευτής Γιώργος Κοτσιφάκης θα παρουσιάσει ένα χορευτικό σόλο σε χορογραφία Χρήστου Παπαδόπουλου, με τη συνοδεία του καλλιτεχνικού διευθυντή της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας Βόλου και δεξιοτέχνη στο σαντούρι Ανδρέα Κατσιγιάννη αρχικά την 1η Αυγούστου στο Αρχαιολογικό Μουσείο Σαλαμίνας, στο Αθανασάκειο Μουσείο Βόλου (31 Αυγούστου), στο Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας (2 Σεπτεμβρίου), στο Δίδυμο Οθωμανικό Λουτρό Τρικάλων (6 Σεπτεμβρίου) και στο Αρχαιολογικό Μουσείο Καρδίτσας (7 Σεπτεμβρίου).

Χορεύοντας πλάι στ' αγάλματα Facebook Twitter
Σόλο του Γιώργου Κοτσιφάκη στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά. Φωτ.: Βαλέρια Ισάεβα

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος σημειώνει σχετικά: «Παρατηρώντας ένα έργο τέχνης που εκτίθεται σε ένα μουσείο και κυρίως ένα γλυπτό από την αρχαϊκή, κλασική ή ελληνιστική εποχή, το μυαλό μας νιώθω πως ελευθερώνεται σε ένα φαντασιακό τοπίο γεμάτο παλμό και κίνηση. Αυτό συμβαίνει με θαυμαστό τρόπο όταν η ιδέα του δημιουργού-γλύπτη υπερβαίνει την ύλη, αλλά και με τη σειρά της η ύλη που βρίσκεται μπροστά μας ξυπνά μέσα σε κάθε της μόριο την ιδέα. Αυτό επιτρέπει μια απόλυτα προσωπική, σχεδόν μοναχική σχέση του παρατηρητή με το γλυπτό, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση ζωής. Αυτή η στιγμιαία εντύπωση ζωής της πέτρας, όπου σχεδόν μπορείς να διακρίνεις την αναπνοή της, αποτέλεσε και την πρωταρχική κινησιολογική μας αφετηρία.

Μέσα από αυτό το συναρπαστικό παιχνίδι ιδέας και ύλης, η μελέτη της σχέσης σώματος και ήχου μοιάζει κοντινή. Ο ήχος μπορεί να οπτικοποιείται, να μετουσιώνεται σε ύλη και σώμα, αποκτώντας χωρική διάσταση. Από τη μεριά του το σώμα επιχειρεί να οικειοποιηθεί την αφαίρεση του ήχου, να παίξει με τον τρόπο αναπαραγωγής του μέσα από το μουσικό όργανο, παράγοντας ένα πολύσημο αφήγημα.

Παίζοντας με αυτές τις σκέψεις φτιάξαμε μαζί με τον χορευτή και συνεργάτη μου, Γιώργο Κοτσιφάκη, και με τον μουσικό μας, Αντρέα Κατσιγιάννη, ένα σύντομο ντουέτο για ένα σώμα και ένα όργανο».

«Ο χορός, όπως και οποιαδήποτε παρασταστική τέχνη, μπορεί να υπάρξει παντού. Πόσο μάλλον σε ένα μουσείο ή έναν αρχαιολογικό χώρο όπου ο επισκέπτης είναι εκεί για να δει κάτι» λέει ο Γιάννης Νικολαΐδης που χορογραφεί την Ελευθερία Στάμου.

Η ίδια πιστεύει ότι κάθε έκθεμα κρύβει μια ιστορία από πίσω, σε κάθε ακινησία ενός αγάλματος υπάρχει κίνηση, έστω και στατική. «Αυτό που βλέπω είναι μεν κάτι στατικό και άψυχο, αλλά κοιτώντας το κάθε μνημείο δημιουργώ στο μυαλό μου την ιστορία, κοιτάζω τις γεωμετρίες, την ορμή, τα χρώματα, τις εκφράσεις, τις υφές και σκέφτομαι πως όλα αυτά είναι στοιχεία που μπορούν να συνθέσουν μια ολόκληρη χορογραφία.

Το solo που φτιάξαμε με τον χορογράφο μου, Γιάννη Νικολαΐδη, είναι ιδιαίτερο και σαν ιδέα, αλλά και λόγω του κοστουμιού και της τεχνικής του δυσκολίας. Θέλαμε να δηλώσουμε πώς είναι κάποιος να ζει σε ένα ξένο σώμα και την προσπάθεια που μπορεί καταβάλλει ώστε να απαλλαγεί από αυτό» εξηγεί η χορεύτρια της ΕΛΣ.

Χορεύοντας πλάι στ' αγάλματα Facebook Twitter
Έλενα Κέκκου. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
Χορεύοντας πλάι στ' αγάλματα Facebook Twitter
Φώτης Διαμαντόπουλος και Ρέα Τσαντούρη. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Στην προσέγγιση του Γιάννη Νικολαΐδη δεν υπάρχει απολύτως καμία σύνδεση της κίνησης των χορευτών με τα μνημεία ή τα εκθέματα. «Ωστόσο, ξεκινώ με τη βασική αίσθηση που έχω συχνά σε ένα μουσείο, ότι τα εκθέματα, δηλαδή, σε αυτό δεν προορίζονταν να είναι εκεί. Είναι αιχμάλωτα του χρόνου που έχει περάσει ή της ανθρώπινης απληστίας. Νιώθω το ίδιο, τις ελάχιστες φορές που έχω βρεθεί σε ζωολογικούς κήπους».

Αυτό που διερευνά με το συγκεκριμένο solo είναι «ο περιορισμός που μπορεί να επιβληθεί σε ένα ανθρώπινο σώμα, σε βαθμό που αυτός γίνεται εγκλωβισμός. Σε μια συνθήκη όπου το πνεύμα παγιδεύεται σε ένα σώμα, που αδυνατεί να το εξυπηρετήσει. Αυτή η συνθήκη είναι συνήθως μοιραία και τσακαλώνει ανεπανόρθωτα τον άνθρωπο που τη ζει. Τα σώματα των χορευτών μου εγκλωβίζονται σκόπιμα σε κοστούμια-πανοπλίες, τα οποία είναι κατασκευασμένα για να κρατούν τα περιεχόμενα τους ασφαλή, άκαμπτα και αυστηρά περιορισμένα. Είναι οι δικοί μου ιππότες της ασφάλτου» καταλήγει.

Για την χορεύτρια της ΕΛΣ, Μαργαρίτα Κώστογλου, που επίσης χορογραφείται από τον Γιάννη Νικολαΐδη, η τέχνη του χορού είναι και αυτή ένα μέρος του πολιτισμού μας. «Ο συνδυασμός της με τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία είναι πολύ συμβολικός, καθώς η δική μας τέχνη συναντά τις άλλες και μέσω της επαφής αυτής δημιουργείται ένα πάντρεμα μοναδικό και πρωτότυπο. Η συνομιλία του σώματός μας με τα εκθέματα των αρχαιολογικών χώρων είναι μια εμπειρία δύσκολη, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Με την κίνηση μας, την έκφραση και τη ζωντάνια του τώρα ερχόμαστε σε επαφή με την ακινησία και την ιστορία του παρελθόντος, που έχει τόσα πολλά να μας πει και να μας διδάξει, παρόλο που μένει σιωπηλό και στατικό για αιώνες. Μέσω του σώματος και της ψυχής μας συνδεόμαστε με το άψυχο και όλη αυτή η εμπειρία προκαλεί δέος και είναι πηγή έμπνευσης και συγκίνησης για τον χορευτή.

Για μένα η αντίφαση μεταξύ της κίνησης των χορευτών και της ακινησίας των εκθεμάτων ουσιαστικά δεν υπάρχει. Πρόκειται για βαθιά σύνδεση. Αισθάνομαι ότι μέσα από τα κορμιά μας αναβιώνει και αποτυπώνεται η κίνηση που κάποτε είχαν τα εκθέματα, η κίνηση που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία τους. Είναι ένας φόρος τιμής που αποδίδουμε εμείς σήμερα μέσω της δικής μας έκφρασης και σωματικότητας, στην κίνηση και στην υπόσταση του παρελθόντος.

Αυτό που θα ήθελα να δηλώσω μέσα από το solo μου, σε χορογραφία του Γιάννη Νικολαΐδη, είναι η ιδέα του απεγκλωβισμού. Η φυγή δηλαδή από καθετί που μπορεί να μας κρατάει δέσμιους, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, είτε σωματικά είτε ψυχικά. Η φυγή από όλα αυτά που μας εμποδίζουν να ελευθερωθούμε, να αναπνεύσουμε και να ζήσουμε πιο ουσιαστικά. Η διαδικασία αυτή παίρνει χρόνο και είναι επίπονη, στοιχείο το οποίο προσπαθώ να αποδώσω με τις κινήσεις μου στην αρχή του solo. Έπειτα όμως από τη δύσκολη προσπάθεια για αποδέσμευση και απώλεια του "βάρους" έρχεται σταδιακά η κάθαρση και η λύτρωση, η οποία γίνεται πραγματικό βίωμα για μένα στο τέλος του συγκεκριμένου solo».

Η Ιωάννα Πορτόλου, που χορογραφεί τον Φώτη Διαμαντόπουλο και τη Ρέα Τσαντούρη, σημειώνει σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο συνδυάζει την τέχνη του χορού με τους αρχαιολογικούς χώρους πως «το σώμα υπάρχει και αναπνέει στο παρόν. Το παρελθόν υπάρχει καταγεγραμμένο στα σώματα που το έζησαν και μετά συνεχίζει να ζει στην συλλογική μνήμη», ενώ μας καλεί να ξαναθυμηθούμε το Άρθρο 1 του συντάγματος που λέει ότι «Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα» αλλά και την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (10 Δεκεμβρίου 1948) που λέει ότι «Με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τη δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών η διεθνής κοινότητα ορκίστηκε να μην ξανασυμβούν ποτέ στο μέλλον οι αγριότητες και η κτηνωδία που προκάλεσε αυτός ο πόλεμος». Κι αναρωτιέται: «Πώς ακούγεται όμως σήμερα αυτό το κείμενο αν μπορούσαμε να το εκφωνήσουμε από ένα βάθρο; Πόσο επηρεάζει το ιστορικό πλαίσιο ή η έλλειψη του;».

Η Έλενα Κέκκου, που χορογραφεί τον εαυτό της, πιστεύει ότι όλες οι μορφές τέχνης συσχετίζονται διότι διέπονται από την ίδια ιδέα: την αποκωδικοποίηση του συναισθήματος. «Η κίνηση εμπεριέχει ακινησία και το αντίστροφο. Η έκφραση μέσα από τις δύο αυτές έννοιες είναι η σύνδεση μεταξύ τους. Κάθε ύπαρξη είναι μοναδική. Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μια ατέρμονη γραμμή που, κατά την πορεία της, τέμνεται με άλλες γραμμές δημιουργώντας αλληλεπίδραση. Ξεκινά μόνη και καταλήγει μόνη. Η ουσία, ωστόσο, βρίσκεται στο ενδιάμεσο. Η κίνηση εμπεριέχει έναν κώδικα που ξεκλειδώνει την ουσία της ύπαρξης και την οριοθετεί. Η επιλογή της θέσης είναι αυτή που καθορίζει την διαδρομή» καταλήγει.

Χορεύοντας πλάι στ' αγάλματα Facebook Twitter
Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο (21/7/20), Στέλιος Κατωπόδης. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Τέλος, σύμφωνα με τον χορευτή της ΕΛΣ Στέλιο Κατωπόδη, ο οποίος θα εκτελέσει χορογραφίες του Κωνσταντίνου Ρήγου αλλά και του Αγάπιου Αγαπιάδη, τα χορευτικά soli στα μουσεία «είναι ευκαιρία να συναντηθεί με καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, αγιογράφους, σμιλευτές, γλύπτες, δημιουργούς που έχουν αφήσει κομμάτι τους επάνω στα δημιουργήματα τους, ψυχή-ενέργεια-έμπνευση, και να συνομιλήσω με την εποχή τους και το πνεύμα τους. Τα έργα και τα μνημεία είναι το σκηνικό και ο χορός η σκηνική δράση. Η διανόηση του σώματος συναντά το πνεύμα εποχών που χάραξαν ιστορία και έδωσαν συνέχεια στον πολιτισμό. Η τέχνη του χορού λειτουργεί καθόλα σαν σύνδεση στον χρόνο και ο χώρος αποκτά μια άλλη υπόσταση γιατί πλημμυρίζει από συναίσθημα και χειρονομία που ο συμβολισμός τους αποκωδικοποιεί τον λόγο που στέκεται αγέρωχα στο χρόνο. Μέσα από αυτό το solo, θέλω να δηλώσω ότι ο ελληνισμός και ο ανθρώπινος πολιτισμός έχουν συνέχεια, διαπνέουν και εμπνέονται στο τώρα, κάνοντας βουτιά στο παρελθόν, και ατενίζουν το φως που φέρνει το μέλλον».

Δείτε όλο το πρόγραμμα εδώ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Στην έρημη Πειραιώς 260

Θέατρο / Στην έρημη Πειραιώς 260

Η LiFO περιπλανήθηκε με 8 καλλιτέχνες στα κτίρια και στο προαύλιο του «σπιτιού» του Φεστιβάλ Αθηνών, που φέτος θα παραμείνει κλειστό, και συνομίλησε μαζί τους για τις αναμνήσεις τους, αναμένοντας τη διευρυμένη διοργάνωση του 2021.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ