Κώστας Κουτσολέλος: «Tι είχαμε, τι χάσαμε!»

Κώστας Κουτσολέλος: «Tι είχαμε, τι χάσαμε!» Facebook Twitter
0

Από τότε που με θυμάμαι μένω στην Καλλιθέα. Εκεί μεγάλωσα, εκεί είναι το πατρικό μου, αλλά δεν της έχω κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση, είναι μια μάλλον αδιάφορη περιοχή. Κατά τα άλλα, θα με δεις στα Πετράλωνα, θα με δεις ακόμα συχνότερα στα Εξάρχεια, που, παρότι κι εκεί θα συναντήσεις γραφικότητες και μαλακίες, συγκριτικά με άλλες συνοικίες παραμένει Νο1 με διαφορά, πώς να το κάνουμε! Ένα άλλο μέρος που μου αρέσει πραγματικά στην Αθήνα είναι η Ομόνοια, γιατί σου δημιουργεί μια ηρεμία: είναι ένα ουδέτερο μέρος όπου συχνάζει και το τελευταίο σκαλοπάτι της ζωής, δεν συγχρωτίζεσαι δηλαδή με μπίζνεσμεν, χίπστερ, σούπερ επιτυχημένους καλλιτέχνες και τα συναφή. Έχεις να κάνεις μόνο με αυτά τα διάφορα ανθρώπινα «τίποτα», που όμως εγώ χαλαρώνω κοντά τους. Δεν είδα ακόμα πώς είναι μετά την τελευταία ανάπλαση, όμως επιμένω ότι η καλύτερη εικόνα της Ομόνοιας που θυμάμαι ήταν εκείνη με τους φοίνικες και το σιντριβάνι στη μέση. Ό,τι άλλο έγινε στην πορεία ήταν μια τρανταχτή αποτυχία. Φταίει, ξέρεις, κι αυτή η εμμονή κάποιων ανθρώπων που δεν τους αρέσει να κάθονται ήσυχα στη γωνιά τους και θέλουν να «εκσυγχρονίζουν», να «βελτιώνουν» διαρκώς τα πράγματα. Είναι φυσικά και οικονομικά τα κίνητρα.


• Οι αλλαγές, γενικά, δεν είναι πάντα αναγκαίες ούτε επιτυχημένες. Προσωπικά, δεν βλέπω κανέναν λόγο να αλλάξεις κάτι που αποδεδειγμένα λειτουργεί καλά απλώς για να πουλήσεις μούρη. Αλλά ξέρεις τι; Στην περίπτωση της Ομόνοιας, ας πούμε, κάποιος είχε ένα κονδύλι, κάποιος εικαστικός έπρεπε να το πάρει, κάποιος πολιτικός να διαφημιστεί, κάποιος εργολάβος να κάνει δουλίτσα, ώστε να φτιαχτεί κάτι δήθεν μοντέρνο. Η πρόοδος ως αυτοσκοπός. Κάτι παρόμοιο με αυτό που κάνουν οι μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας που κάθε χρόνο όλο και κάτι αλλάζουν στους υπολογιστές και στα smartphones για να πουλήσουν ουσιαστικά το ίδιο προϊόν ακριβότερα, με πιο φανταχτερό περιτύλιγμα. Μια ενέργεια στο πλαίσιο του εμπορικού ανταγωνισμού που πάει χαμένη στο πουθενά, έχει δε και σοβαρό οικολογικό αποτύπωμα. Κράτα, βρε παιδί μου, το ίδιο μοντέλο μέχρι να πεθάνω, να μην κουράζομαι!


• Ξεκίνησα να κάνω τον ηθοποιό μετά τα 27 μου. Πριν σπούδαζα μηχανολόγος μηχανικός στο Πολυτεχνείο, ώσπου τα παράτησα. Έκανα για πολλά χρόνια τον ντελιβερά, τον κλόουν σε παιδικά πάρτι, μέχρι και τον περιπτερά. Δεν πήγαινε, όμως, άλλο με αυτά. Ναι, ισχύει ότι δεν είχα πριν κανένα ψώνιο με το θέατρο, ότι μου προέκυψε κατά τύχη σε μια περίοδο που δεν ήξερα πώς αλλιώς να επιβιώσω. Βρέθηκα, λοιπόν, σε μια δραματική σχολή (το Θεμέλιο) ‒ ένεκα και το δέλεαρ των πολλών ωραίων γυναικών που φοιτούν σε αυτές. Δεν θεωρώ καν ότι κάνω κάτι ιδιαίτερο. Συνηθίζω, ξέρεις, να διαβάζω σπουδαιοφανείς και τίγκα στα κλισέ συνεντεύξεις συναδέλφων ηθοποιών λίγο πριν πέσω για ύπνο, βοηθάνε να «πέσει» ο εγκέφαλος!

Έβλεπα π.χ. αυτούς οι καλλιτέχνες που έβγαιναν σε διάφορα ωραία βιντεάκια κι έλεγαν τις απόψεις τους και ήθελα να τους πω «βρε παιδιά, δεν πειράζει αν λείψετε από τη δημοσιότητα για δύο μήνες, δεν θα χαθεί ο κόσμος. Δηλαδή, πόσο πιο διαφορετικά περάσατε εσείς αυτό το διάστημα, ώστε να αξίζει να σας ακούσει κανείς; Αφού ένα χάλι ήταν και όλοι μας το ίδιο χάλια νιώθαμε».


• Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι κι εγώ το είχα μυθοποιήσει αρχικά το θέατρο. Ήθελα πάρα πολύ να κάνω παραστάσεις που θα μείνουν στην ιστορία. Το πρώτο θεατρικό στο οποίο έπαιξα ήταν ένα παιδικό του Κώστα Πρέκα. Αρχικά έπαιζα σε παραστάσεις του κώλου – δεν ήμουν κιόλας άξιος για κάτι καλύτερο. Η πρώτη μου ικανοποιητική δουλειά ήταν στον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας του Ανέστη Αζά το 2008 στο θέατρο Επί Κολωνώ και ακολούθως στο Φεστιβάλ Αθηνών. Τον πρώτο καιρό δεν ρώταγα καν αν και πόσο θα πληρωθώ. Ντρεπόμουν αφενός, ήθελα πολύ να παίξω αφετέρου. Μετά τα τριάντα άρχισα να σκηνοθετώ δικές μου παραστάσεις και τότε την είδα πολύ σοβαρά τη δουλειά, ώσπου κάποια στιγμή, μετά από πολύ εσωτερικό αγώνα, συνειδητοποίησα ότι «τρώγομαι» μεν, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο δε. Εκεί κάπου η αγωνία και η φιλοδοξία μου προσανατολίστηκαν σε απλούστερα πράγματα.

Κώστας Κουτσολέλος: «Tι είχαμε, τι χάσαμε!» Facebook Twitter
Συνηθίζω, ξέρεις, να διαβάζω σπουδαιοφανείς και τίγκα στα κλισέ συνεντεύξεις συναδέλφων ηθοποιών λίγο πριν πέσω για ύπνο, βοηθάνε να «πέσει» ο εγκέφαλος! Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


• Πιστεύω ότι γενικότερα οι ηθοποιοί που βρίσκονται πολλά χρόνια στον χώρο έχουν απομυθοποιήσει λίγο-πολύ το θέατρο. Εντάξει, ισχύει ότι σου συμβαίνουν μερικές πολύ δυνατές στιγμές και στις πρόβες, όπως και στις παραστάσεις, από κει και πέρα όμως θα προτιμούσα απλώς να εργάζομαι κάπου κι ας μην είναι τόσο υψηλό το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αρκεί να μην υπάρχουν υστερίες, ανταγωνισμοί κ.λπ., πράγματα φοβερά κουραστικά.


• Είναι τρομερά επαχθής η δουλειά του ηθοποιού και όχι μόνο στο καθαρά ερμηνευτικό κομμάτι. Το δυσκολότερο είναι να κρατάς λεπτές ισορροπίες με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους: από τους συναδέλφους που παίζετε μαζί μέχρι τον σκηνοθέτη και τους λοιπούς συντελεστές. Να προσπαθείς να κάνεις μεν αυτό που πιστεύεις, αλλά να μην κοντράρεσαι σοβαρά με ανθρώπους με τους οποίους έχεις σχέση εξάρτησης. Νομίζω ότι και σε άλλους χώρους, π.χ. στον δικό σου, τη δημοσιογραφία, συμβαίνει κάτι ανάλογο.


• Βέβαια, και μόνο το γεγονός ότι πρέπει να βγεις και να παίξεις μπροστά σε πενήντα ή εκατό θεατές είναι τεράστιο βάρος, ασχέτως του ρόλου που υποδύεσαι. Είναι μια εμπειρία ιδιαίτερη, σχεδόν υπαρξιακή. Ναι, πάντα έχεις χρόνο να σκεφτείς κι άλλα πράγματα, εύκολα διαπιστώνεις από τα βλέμματα του κοινού και μόνο αν και τι κατάφερες και απόψε, κι αυτό σε επηρεάζει. Ίσως όχι τα πρώτα χρόνια, οπότε μπαίνεις στη σκηνή σαν αγρίμι και θες να τα δώσεις όλα, σίγουρα όμως στην πορεία.


• Στην αρχή δεν είχα ιδέα πώς να παίξω. Οk, έχεις κάποια λόγια να πεις, να αισθανθείς, να μεταδώσεις, αλλά πώς διάολο το κάνεις; Ακόμα δεν το έχω λύσει αυτό. Μου λέει π.χ. η άλλη στη σκηνή «ναι, μπαμπά, πέθανε ο Κώστας» και πρέπει να υποκριθώ ότι με βρήκε κακό μεγάλο, ενόσω ξέρω ότι έχω απέναντί μου τη Μαρία. Νομίζω ότι οι καλοί ηθοποιοί κρατούν αυτό το ερωτηματικό μέχρι τέλους. Νομίζω, επίσης, ότι αν δεν σου βγαίνει κάτι και πρέπει να το προσποιηθείς, καλύτερα να μην παίξεις καθόλου.

• Υπάρχουν, φυσικά, σκηνοθέτες που θέλουν άμεσα αποτελέσματα και τότε μπορεί να επέλθει μια κόντρα στην οποία και οι δύο πλευρές χρειάζεται να κάνουν υποχωρήσεις, ώσπου να τα βρουν. Στους σκηνοθέτες με τους οποίους συνεννοήθηκα πολύ καλά συγκαταλέγονται ο Βασίλης Νούλας, που είχαμε κάνει προ ετών κι εκείνες τις τρελοπερφόρμανς στο θέατρο Εμπρός, ο Ανέστης Αζάς, που συνεργαζόμαστε χρόνια, και η Μαρία Μαγκανάρη πρόσφατα, στον Θείο Βάνια. Η τελευταία, μάλιστα, είναι και από τους λίγους σημερινούς σκηνοθέτες που ξέρουν να σε διδάξουν πώς ακριβώς να παίξεις, τον κατάλληλο κάθε φορά τόνο της φωνής, την ταχύτητα κ.λπ. Αυτό είναι κάτι πολύ απελευθερωτικό και σου εμπνέει ασφάλεια. Οι περισσότεροι σε αφήνουν στην τύχη σου, οπότε επιστρατεύεις ό,τι άσο έχεις στο μανίκι για να βγει η σκηνή. Για να το πετύχεις αυτό, φυσικά, πρέπει να διαθέτεις αρκετούς κρυφούς άσους, αλλιώς καταλήγεις σε αδιέξοδο. Ο Μάρλον Μπράντο έλεγε: «Πες το με έναν τρόπο που να μην τον περιμένουν». Μεγάλη κουβέντα.


• Όχι, δεν θα με έβλεπα σε κωμικούς ρόλους, ούτε σε stand-up comedy, που θεωρώ κιόλας πολύ απαιτητικό είδος. Άλλο πράγμα ο χαβαλές στα σόσιαλ μίντια. Φαντάσου τη μέρα να κάνω χιουμοριστικές αναρτήσεις και το βράδυ να παίζω σε κωμωδία. Θα καταντούσα κάτι πολύ μονοσήμαντο, μια γελοία καρικατούρα του εαυτού μου, κάτι που είναι θάνατος για έναν ηθοποιό.

Αναφορικά με τους ηθοποιούς, ελάχιστοι πληρώνονται κανονικά, πενήντα ηθοποιοί και δέκα σκηνοθέτες ανακυκλώνονται στις καλές δουλειές και οι υπόλοιποι κλαίνε ‒ είτε παίζουν για ψίχουλα είτε είναι άνεργοι. Επίσης, δεν καταλαβαίνω από πού κι ως πού είμαστε όλοι στο ίδιο στρατόπεδο.

Κώστας Κουτσολέλος: «Tι είχαμε, τι χάσαμε!» Facebook Twitter
Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει ψηφιακή παράσταση και δεν με αφορά. Αν κάτι αξίζει στο θέατρο, είναι ακριβώς η ρεαλιστική εμπειρία μπροστά στους θεατές. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


• Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει ψηφιακή παράσταση και δεν με αφορά. Αν κάτι αξίζει στο θέατρο, είναι ακριβώς η ρεαλιστική εμπειρία μπροστά στους θεατές. Η αναμέτρηση με τις ατέλειες, με τα λάθη σου, τα ερεθίσματα που λαμβάνεις, η όλη ατμόσφαιρα. Μια βιντεοσκοπημένη παράσταση δεν προσφέρει τίποτε από αυτά, θέλει δε πολύ κόπο να πετύχεις ένα οριακά ικανοποιητικό αποτέλεσμα.


• Δεν ξέρω πόσο φοβερά σημαντικό είναι και πόσο ενδιαφέρει πραγματικά το να πει ένας ακόμα καλλιτέχνης τη γνώμη του για την καραντίνα. Έβλεπα π.χ. αυτούς οι καλλιτέχνες που έβγαιναν σε διάφορα ωραία βιντεάκια κι έλεγαν τις απόψεις τους και ήθελα να τους πω «βρε παιδιά, δεν πειράζει αν λείψετε από τη δημοσιότητα για δύο μήνες, δεν θα χαθεί ο κόσμος. Ηρεμήστε, πιάστε καθαρίστε λίγο και το σπίτι σας, όπως έκανα κι εγώ, δεν είναι ανάγκη να τοποθετούμαστε επί παντός επιστητού. Δηλαδή, πόσο πιο διαφορετικά περάσατε εσείς αυτό το διάστημα, ώστε να αξίζει να σας ακούσει κανείς; Αφού ένα χάλι ήταν και όλοι μας το ίδιο χάλια νιώθαμε». Ούτε περισπούδαστες συμβουλές χρειαζόμασταν, ούτε γραφικά κλισέ. Έλα, όμως, που στην εποχή της ψυχανάλυσης, της θετικής ενέργειας και της πολιτικής ορθότητας φτάσαμε να ντρεπόμαστε πια να κατονομάσουμε μερικά πράγματα ως έχουν. Απαγορεύεται σχεδόν να πεις ότι «ξέρεις, δεν νιώθω καλά» κι αν το τολμήσεις, πρέπει άμεσα να βρεις έναν τρόπο να το χειριστείς χτες. Να σου πω εμένα τι με στήριξε περισσότερο; Ο μπάφος και ευχαριστώ γι' αυτό τον Θεό και τον ντίλερ μου! Αλλιώτικα θα είχα μουρλαθεί.


• Εντούτοις, πιστεύω ότι πρέπει κάποια μίνιμουμ συνταγματικά δικαιώματα να είναι σεβαστά, ακόμα και σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Είναι αδιανόητο να χρειάζομαι «έγκριση» για να βγω να περπατήσω γύρω από το σπίτι μου, ό,τι κι αν συμβαίνει. Δεν γίνεται πενήντα χρονών άνθρωπος να τρομάζω στη θέα του αστυνομικού. Έλεος κάπου. Ναι, ξέρω, μπορεί να μου πουν «ναι, εσύ προσέχεις, αλλά ο άλλος» κ.λπ. Ό,τι κι αν πεις, όμως, πάντα κάποιος άλλος μπορεί να σου αντιπαραθέσει κάτι που να μοιάζει εξίσου εύλογο από τη δική του σκοπιά. Δεν σημαίνει κάτι αυτό.


• Βγήκαν πρόσφατα, εξαιτίας της πανδημίας, κάποιες οδηγίες πώς να παίζουμε, τι αποστάσεις να τηρούμε στις πρόβες κ.λπ., με άγνωστο ακόμα ορίζοντα. Μέχρι τότε όχι, ούτε ο Ρωμαίος δεν θα μπορέσει να φιλήσει επί σκηνής την Ιουλιέτα! Δεν ξέρω, βέβαια, και τι νόημα θα έχει πια μια τέτοια παράσταση, τι σόι θέατρο μπορεί κανείς να κάνει χωρίς καμία σωματική επαφή, εκτός εξαιρέσεων βεβαίως. Ισχύει εντούτοις ότι η περίοδος αυτή είναι ευκαιρία να δοκιμαστούν άλλοι τρόποι υποκριτικής προσέγγισης, πιο απαιτητικοί. Σε κάθε περίπτωση, οι πρώτες πρόβες υπό το νέο καθεστώς θα είναι σίγουρα περίεργες, αμήχανες.

Κώστας Κουτσολέλος: «Tι είχαμε, τι χάσαμε!» Facebook Twitter
Είναι αδιανόητο να χρειάζομαι «έγκριση» για να βγω να περπατήσω γύρω από το σπίτι μου, ό,τι κι αν συμβαίνει. Δεν γίνεται πενήντα χρονών άνθρωπος να τρομάζω στη θέα του αστυνομικού. Έλεος κάπου. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


• Ήταν οπωσδήποτε ωραίο που μαζεύτηκαν τις προάλλες στο Σύνταγμα οι καλλιτέχνες και ζήτησαν κάποια πράγματα. Από την άλλη, για τους περισσότερους από μας «τι είχαμε, τι χάσαμε». Αναφορικά με τους ηθοποιούς, ελάχιστοι πληρώνονται κανονικά, πενήντα ηθοποιοί και δέκα σκηνοθέτες ανακυκλώνονται στις καλές δουλειές και οι υπόλοιποι κλαίνε ‒ είτε παίζουν για ψίχουλα είτε είναι άνεργοι. Επίσης, δεν καταλαβαίνω από πού κι ως πού είμαστε όλοι στο ίδιο στρατόπεδο. Για παράδειγμα, με το που φάνηκε ότι δεν θα έχουμε θέατρο φέτος το καλοκαίρι, βγαίνει ο κατά τα άλλα ταλαντούχος Δημήτρης Καραντζάς και λέει διαρκώς «εμείς, οι καλλιτέχνες...». Ρε Δημήτρη, τόσα χρόνια που σε παρακολουθώ στο fb ανεβάζεις μόνο «είμαστε sold out απόψε» και «σας ευχαριστώ» και «ευχαριστώ την τάδε κριτικό για τα καλά της λόγια». Δηλαδή, ασχολείσαι μόνο με την αυτοκρατορία σου και τον θρίαμβό της, τώρα θυμήθηκες το «εμείς»; Άργησες, Δημήτρη. Κι όταν τελειώσουν όλα αυτά, πάλι με την αυτοκρατορία σου θα ασχολείσαι, οπότε άσε μας στην ησυχία μας, σε παρακαλώ. Είναι σίγουρα θετικό που συσπειρωνόμαστε τώρα, αλλά θα ήθελα να το δω να συμβαίνει και μέσα στις πρόβες, όταν γίνεται μια στραβή με τα χρήματα ή ό,τι άλλο εναντίον μας και δεν μιλά κανείς. Ξέρεις γιατί; Μην τυχόν και αμαυρωθεί το όνομά τους ότι είναι από εκείνους που «μιλάνε» και υπάρξει πρόβλημα με την καριερούλα τους. Είναι εύκολο να τα βάζεις με το κράτος, έναν παντού και πάντα ενάντιο στην τέχνη θεσμό, αλλά θέλει πολύ θάρρος να αντιπαρατεθείς στον τάδε διακεκριμένο σκηνοθέτη ή παραγωγό.

• Το σύγχρονο ελληνικό θέατρο το έβρισκα κατά κανόνα πολύ βαρετό ήδη πριν από την καραντίνα. Μια αισθητική που ακόμα και όταν είναι άρτια, είναι υπερβολικά προβλέψιμη, μια σειρά έργα κλασικά ανεβασμένα με μοντέρνα δήθεν ματιά, έργα ασφαλή, που δεν παίρνουν κανένα ρίσκο. Ποιος κάνει σήμερα θέατρο «επικίνδυνο», θέατρο που να μπορεί να σε ταρακουνήσει, να μην ξεχάσεις αυτό που είδες το επόμενο δίωρο; Απ' όσες παραστάσεις είδα τα τελευταία χρόνια, ελάχιστες ξεχώρισα, ανάμεσά τους το χοροθέατρο της Μαγκί Μαρέν πρόπερσι στο Φεστιβάλ Αθηνών και η Ψύχωση της Μπρούσκου στο Bios. Από ηθοποιούς, τον Γιάννο Περλέγκα, την Εύη Σαουλίδου και την Αγγελική Παπαθεμελή.


• Υπάρχει, ξέρεις, κι ένα άλυτο πρόβλημα που καθένας οφείλει να χειριστεί προσωπικά: οι θεατρικές δουλειές που υπάρχουν με κανονικό μισθό είναι εκ των πραγμάτων λίγες στην Ελλάδα και οι ηθοποιοί που τις θέλουμε είμαστε πλέον πάρα πολλοί. Με δεδομένο δε ότι τις καρπώνονται συνήθως οι ίδιοι άνθρωποι, ελάχιστος χώρος μένει για τους υπόλοιπους. Εγώ, ας πούμε, τα τελευταία 2-3 χρόνια κάπως ζω από το θέατρο. Και ώσπου να συμβεί αυτό μου έγινε ο κώλος «να» στην κυριολεξία, αίμα έφτυσα σε κάθε επίπεδο! Πριν έβγαζα χαρτζιλίκια όταν δεν έβαζα και από την τσέπη μου, όπως στις σκηνοθετικές μου απόπειρες. Έπρεπε, ωστόσο, να υπάρχω στο παιχνίδι με κάποιον τρόπο. Κάποια στιγμή αποφάσισα να δώσω μερικά χρόνια διορία στον εαυτό μου. Αν στο μεταξύ δεν κατάφερνα να ζω κανονικά από αυτό που κάνω, θα σήμαινε είτε ότι απλώς δεν είμαι αρκετά επαρκής είτε ότι δεν ξέρω να χειριστώ σωστά τον εαυτό μου μέσα στο θεατρικό κύκλωμα. Δεν θα φτάσω, είπα, 60 χρονών κυνηγώντας πενταροδεκάρες, δεν με παίρνει εξάλλου. Αν συμβεί αυτό, προτιμότερο να τα παρατήσω κι ας μην ξέρω να κάνω οτιδήποτε άλλο. Ας καταλήξω άστεγος, δεν με νοιάζει, θα είναι πιο αξιοπρεπές.


• Όχι, δεν ξέρω αν θα ασχοληθώ πάλι με τη σκηνοθεσία. Φτιάξαμε πριν από λίγο καιρό κάποιες παραστάσεις μαζί με τη Βάσω την Καμαράτου, μια πολύ ομαδική δουλειά, μέχρι εκεί ναι, δεν είναι όμως παιχνίδι η σκηνοθεσία αλλά κανονικός εφιάλτης! Να έχεις το άγχος των ηθοποιών, του θιάσου, της παράστασης, τα οικονομικά, όχι, με τίποτα, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Όποτε το επιχείρησα στο παρελθόν, μαύρο στομάχι έκανα.

Κώστας Κουτσολέλος: «Tι είχαμε, τι χάσαμε!» Facebook Twitter
Όλα τα τελευταία χρόνια, ήδη πολύ πριν από την καραντίνα, οι περισσότεροι είμαστε κλεισμένοι σπίτια μας. Ο εαυτός μας έχει φτιαχτεί κυρίως γύρω από έναν υπολογιστή και το Διαδίκτυο. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ο εαυτός μας έχει φτιαχτεί κυρίως γύρω από έναν υπολογιστή και το Διαδίκτυο. Οι έξοδοί μας είναι λίγες και διστακτικές: Σπίτι - σκύλος - Ίντερνετ - γιόγκα - ψυχανάλυση και πολλή, πολλή απομόνωση. Δηλαδή η καραντίνα απλώς αποτελείωσε μια προϋπάρχουσα κατάσταση. Μακάρι η νέα γενιά να την ψάξει αλλιώς.


• Με τον γάμο δεν έχω πρόβλημα, μου είναι όμως πολύ δύσκολο να συζήσω. Το λέω κι ας με γαμήσει η κοπέλα μου σαν το διαβάσει! Όμως, ναι, γίνομαι κακός και παράξενος, οπότε ποιος ο λόγος να ταλαιπωρώ έναν άνθρωπο και να με ταλαιπωρεί κι αυτός; Τουλάχιστον, κάπως έχω καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια ποιος είμαι τελικά, τι θέλω και τι δεν θέλω ή δεν μπορώ να κάνω.


• Πλην του θεάτρου δεν έχω άλλα χόμπι, ούτε ενδιαφέροντα. Δεν διαβάζω ούτε θεατρικά έργα, προτιμώ να τα παίζω. Γενικά, ζω μια βαρετή, αδιάφορη ζωή. Όταν με καλέσουν για πρόβες, πάω, μου αρέσει, ξεχνιέμαι, όταν πάλι βρίσκομαι άνεργος, απλώς κλαίω τη μοίρα μου. Επιπλέον, δεν με ενδιαφέρει καθόλου ούτε το έργο που θα παίξω ούτε ο ρόλος που θα υποδυθώ. Ό,τι πει ο σκηνοθέτης! Αυτό που καταρχάς με μέλει είναι να έχω δουλειά. Ένα βούρλο χωρίς καμία άποψη που απλώς θέλει να παίζει θέατρο, αυτό είμαι!


• Όλα τα τελευταία χρόνια, ήδη πολύ πριν από την καραντίνα, οι περισσότεροι είμαστε κλεισμένοι σπίτια μας. Ο εαυτός μας έχει φτιαχτεί κυρίως γύρω από έναν υπολογιστή και το Διαδίκτυο. Οι έξοδοί μας είναι λίγες και διστακτικές: Σπίτι - σκύλος - Ίντερνετ - γιόγκα - ψυχανάλυση και πολλή, πολλή απομόνωση. Ένας εαυτός που νιώθει αυτάρκης και δεν θέλει πολλά-πολλά με τους άλλους, γιατί η κοινωνικότητα είναι μεν πηγή χαράς, μπορεί να είναι όμως και τρομακτική. Δηλαδή η καραντίνα απλώς αποτελείωσε μια προϋπάρχουσα κατάσταση. Μακάρι η νέα γενιά να την ψάξει αλλιώς.


• Να σου πω και για την ψυχανάλυση; Άντε να σου πω. Έκανα κάπου έναν χρόνο, μετά κουράστηκα να μιλάω για μένα και σταμάτησα. Δεν έχω πολύ σαφή άποψη για το πόσο βοηθάει τον καθέναν. Ωστόσο, βλέπω ανθρώπους, μετά από πολλά χρόνια ψυχανάλυση, να γίνονται συχνά πιο αυστηροί, να έχουν μάθει να υπερασπίζονται τον εαυτό τους με έναν τρόπο που μου φαίνεται τρομακτικός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Ανέστης Αζάς και η Λένα Κιτσοπούλου κάνουν φύλλο και φτερό το ελληνικό καλοκαίρι

Θέατρο / Ο Ανέστης Αζάς και η Λένα Κιτσοπούλου κάνουν φύλλο και φτερό το ελληνικό καλοκαίρι

Η σκοτεινή πλευρά της συλλογικής φαντασίωσης του ελληνικού καλοκαιριού στη νέα παράσταση «Ερωτικές καρτ ποστάλ από την Ελλάδα» της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
TOY ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ