Dandelion: Μια χορογραφία για τις ανθρώπινες σχέσεις όπως πραγματικά είναι

Dandelion: Μια χορογραφία για τις ανθρώπινες σχέσεις όπως πραγματικά είναι Facebook Twitter
«Οι μικρές κινήσεις, οι χειρονομίες που κάνεις, όταν μιλάς στον άλλο που είναι δίπλα σου, τα πολλά που θες να πεις, αλλά ποτέ δεν λες ακριβώς αυτό που θες», είναι κατά την Γκόρο το “Dandelion”. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Υπάρχει ωραίος -έστω ωραιοποιημένος- τρόπος για να μιλήσει κανείς γι’ αυτό που ζούμε σήμερα; Κι αν μπορούσαμε να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας μέσα από ένα μαγικό πρίσμα, όσα κάνουμε μηχανικά, λαχανιασμένα μέσα στην καθημερινότητά μας, τι θα βλέπαμε; Τι ιστορία θα είχε να αφηγηθεί κάθε μία από τις νίκες, τις ήττες, όσα δεν είπαμε, την αγάπη που δεν δείξαμε, τις πιο κρίσιμες στιγμές που τις διέκοψε ξερά ένα κινητό ή ένα λάπτοπ;

Παρακολουθώντας την τεχνική πρόβα του “Dandelion”, ενός φρέσκου χορογραφικού project, δύο καταξιωμένων του χορού –της Ερμίρα Γκόρο και του Hannes Langolf- που για πρώτη φορά συναντιούνται ως δημιουργοί, γίνεται σαφές ότι ο θεατής δεν θα βγει αλώβητος απ’ όσα θα παρακολουθήσει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Είναι τέτοια η ένταση των συναισθημάτων που εναλλάσσονται, γνώριμα και ξένα ταυτόχρονα, τέτοια η ακολουθία των σκηνών και των καταστάσεων που περιγράφονται με την παραμικρή κίνηση, τόση η έκρηξη (και οι απαραίτητες παύσεις) που ο παφλασμός φτάνει ακόμη και σ’ αυτόν που έχει αποφασίσει να μην εμπλακεί συναισθητικά.

Το "Dandelion" κάνει μια απόπειρα να «μιλήσει» για την προσπάθεια που απαιτούν οι ανθρώπινες σχέσεις, για την έλλειψη υπομονής και χρόνου, για τα όπλα με τα οποία πολεμά κανείς την ανασφάλεια και χτίζει το δικό του ασφαλές μέρος για να υπάρξει.

Ο τίτλος της φιλόδοξης χορογραφικής δουλειάς δεν προδιαθέτει για τέτοια κρεσέντα. Όπως εξηγεί ο υπεύθυνος παραγωγής Κωνσταντίνος Σακκάς, το “Dandelion” (μτφρ.: πικραλίδα), αυτό το υπερευαίσθητο θεραπευτικό φυτό, που μπορεί να διαλυθεί στο φύσημα του ανέμου και τα φύλλα του να φτάσουν κάπου μακριά και να γίνουν κάτι νέο, ήταν η έμπνευση για την αφήγηση πραγματικών ιστοριών. Για την ακρίβεια, προσωπικών ιστοριών του κάθε χορευτή που έχει κάτι δικό του εύθραυστο να καταθέσει και να πει πολλά για τις ανθρώπινες σχέσεις, που μπορεί να είναι πικρές, συναρπαστικές, προβληματικές, για τον χρόνο που περνά άσκοπα ή χρήσιμα ή βλαπτικά, για την τεχνολογία που απαγορεύει τη σύνδεση ή λειτουργεί διαλυτικά ακριβώς στις πιο σημαντικές στιγμές των ανθρώπων, για το σώμα, τελικό αποδέκτη και πομπό των μηνυμάτων που καλείται να επεξεργαστεί στον σύγχρονο κοινωνικό ιστό.

«Για τις θεματικές που θα περιλαμβάνονταν τελικά είχε προϋπάρξει ένα ερευνητικό στάδιο στο Λονδίνο και μέχρι τον Δεκέμβριο, οπότε και καταλήξαμε στην αφήγηση –μέσω της χορογραφίας- προσωπικών ιστοριών, όπως αυτή του Ράφα (Rafael Pardillo), μια οικογενειακή του ιστορία, για την οποία για χρόνια κανείς δεν συζητούσε, καθώς αποτελούσε ταμπού», εξηγεί ο Κωνσταντίνος Σακκάς.

Dandelion: Μια χορογραφία για τις ανθρώπινες σχέσεις όπως πραγματικά είναι Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Όση ώρα ρυθμίζεται ο φωτισμός και τα «σκασίματα» του ήχου πάνω στις κινήσεις του Ράφα, πίσω του, σε ένα βίντεο, ακούγεται να μιλά ο ίδιος, και στους υπότιτλους ξετυλίγεται ψύχραιμα, αλλά όχι ασυναισθήματιστα η προσωπική του ιστορία, πίσω στην Ισπανία των παιδικών του χρόνων: η μητέρα του πέθανε, όταν ήταν ακόμη μωρό και λίγες εβδομάδες μετά, ο πατέρας του τον εγκατέλειψε. Κανείς από τους συναδέλφους του δεν γνώριζε αυτό το κομμάτι της ζωής του, μέχρι ο ίδιος να αποφασίσει να το αφηγηθεί χορευτικά, αποτελώντας ένα βασικό κομμάτι της απόπειρας του “Dandelion” να «μιλήσει» για την προσπάθεια που απαιτούν οι ανθρώπινες σχέσεις, για την έλλειψη υπομονής και χρόνου, για τα όπλα με τα οποία πολεμά κανείς την ανασφάλεια και χτίζει το δικό του ασφαλές μέρος για να υπάρξει. Όλα αυτά σε πρωτόλειο επίπεδο και με έναν κοινό κώδικα μεταξύ των χορευτών, ένα σκηνικό ιδίωμα που ενισχύει την αίσθηση ότι υπάρχει ένα μυστικό, το οποίο ο θεατής θα μάθει μέσα από την εικονοποίηση αληθινών στιγμών – που ίσως και να έχει βιώσει ο ίδιος.

«Η ιστορία του Ράφα», συμπληρώνει η Ερμίρα Γκόρο, «ήταν η πιο δύσκολη. Είμαστε φίλοι χρόνια, αλλά δεν γνώριζα, δεν είχε μοιραστεί ποτέ αυτό το ενδιαφέρον κομμάτι της ζωής του. Όμως, μην περιμένετε διδακτικό τέλος». Όπως λέει, άλλωστε, το πιο δύσκολο στη συγκεκριμένη δουλειά δεν ήταν το να απαντήσει ο κάθε χορευτής στο βασικό ερώτημα που ήταν το «τι σ’ απασχολεί αυτό το διάστημα;», αλλά το πώς όλες αυτές οι προσωπικές ιστορίες, διαφορετικών ανθρώπων, από διαφορετικές αφετηρίες και μέρη, θα ενώνονταν σε μία ομαδικότητα. Και πώς θα περάσει το μήνυμα πως η ζωή συνεχίζεται, ό,τι κι αν συμβεί, ο χρόνος περνάει, είτε μένει κανείς απαθής (υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή ανθρώπων που παρακολουθούν τη ζωή μέσα από ένα λάπτοπ) είτε παλεύει με κάθε τρόπο και δύναμη (και μια «αντίθετη» σκηνή μ’ έναν διαδηλωτή σε πραγματική έκσταση).

Και μετά είναι και η μουσική του Coti K. που «ντύνει» το 80% της χορογραφίας, πυκνά, παρορμητικά, κάποιες στιγμές βίαια, που και να θες να ξεμακρύνεις από το θέμα είναι αδύνατο.

Dandelion: Μια χορογραφία για τις ανθρώπινες σχέσεις όπως πραγματικά είναι Facebook Twitter
Ο ένας φορά τα ρούχα και τα παπούτσια του άλλου, φαινομενικά δείχνουν τόσο ίδιοι, μια πίστη ότι τελικά θα επικοινωνήσουν, όμως αυτό δεν συμβαίνει ποτέ, λόγω της τεχνολογίας. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ακριβώς, όπως σε μια άλλη, πραγματικά σπαρακτική σκηνή αντικατοπτρισμού δύο ανδρών που γδύνονται: μοιάζουν ίδιοι, ίδιο παράστημα, ίδια ρούχα, ίδιες κινήσεις. Ο ένας φορά τα ρούχα και τα παπούτσια του άλλου, φαινομενικά δείχνουν τόσο ίδιοι, μια εξερεύνηση στην ανταλλαγή καλουπιού, όπως λέει ο Κωνσταντίνος Σακκάς, μια πίστη ότι τελικά θα επικοινωνήσουν, όμως αυτό δεν συμβαίνει ποτέ, λόγω της τεχνολογίας. Για τον ίδιο, αυτή η σκηνή, στην οποία κυριαρχούν ταυτόχρονα το πάθος και η τεχνική του Langolf, είναι και η πιο συγκινητική.

«Οι μικρές κινήσεις, οι χειρονομίες που κάνεις, όταν μιλάς στον άλλο που είναι δίπλα σου, τα πολλά που θες να πεις, αλλά ποτέ δεν λες ακριβώς αυτό που θες», είναι κατά την Γκόρο το “Dandelion”, που περισσότερο από μία γλυκόπικρη καταγραφή της καθημερινότητας, αποτελεί και μια υποψηφιότητα για κάτι –μετά από καιρό- φρέσκο στον ελληνικό σύγχρονο χορό.

Info:

Η Ερμίρα Γκόρο και ο Χάννες Λάνγκολφ συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη χοροθεατρική παραγωγή To Be Straight With You, της ομάδας DV8. Έκτοτε, ως καλλιτεχνικοί συνεργάτες του Λόυντ Νιούσον, αλλά και ως ερμηνευτές, εμφανίστηκαν επίσης στο Can We Talk About This? (2010-12), και στο πιο πρόσφατο John (2014-15), στο οποίο ο Λάνγκολφ είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η τελευταία αυτή δημιουργία του Νιούσον και της ομάδας του, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας της, έκανε στάση και στην Αθήνα, στη Στέγη. Από την πλευρά της, η Ερμίρα Γκόρο έχει εργαστεί και ως ανεξάρτητη χορογράφος, κατά τα χρόνια της παραμονής της στην Αμερική, αλλά και πιο πρόσφατα, στο Φεστιβάλ Αθηνών (2016), με το έργο After Party.

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Κεντρική Σκηνή

1-2 Aπριλίου 2017

20:00

Στην παράσταση γίνεται χρήση καπνού και στροβοσκοπικών φωτισμών (strobe lights).

Συντελεστές:

Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Hannes Langolf, Ερμίρα Γκόρο
Χορογραφία: Hannes Langolf, Ερμίρα Γκόρο & οι ερμηνευτές
Σχεδιασμός Σκηνικών - Κοστουμιών: Χρήστος Δεληδήμος
Μουσική Σύνθεση: Coti K.
Σχεδιασμός Φωτισμών: Richard Godin
Βοηθός Σκηνοθετών: Δημήτρης Κουτσούμπας
Σύμβουλος Χορογραφίας: Νίκος Καλογεράκης
Ερευνητική υποστήριξη: Juliet Knight, Will Thompson, Charlotte McLean, Amy Bell, Emma Bonnici, Sean Marcs
Βοηθός Παραγωγής Έρευνας: Λία Πρεντάκη
Ερμηνευτές: Ερμίρα Γκόρο, Hannes Langolf, Δήμητρα Μερτζάνη, Rafael Pardillo, Άντι Τζούμα, Αντώνης Σταμόπουλος, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος
Σχεδιασμός Παραγωγής: Κωνσταντίνος Σακκάς
Οργάνωση Παραγωγής: Delta Pi

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ