Σ' όλη την ιστορία της ανθρωπότητας οι επιδημίες συγκλόνιζαν κυριολεκτικά τους λαούς αυτής της γης. Μέσα από μια θρησκευτική αντίληψη, που δυστυχώς ισχύει μέχρι και σήμερα, πολλές φορές θεωρήθηκαν ως τιμωρία από τον Θεό καθώς συνδέονταν με την αμαρτία και τα έκλυτα ήθη.
Ένας μεταφυσικός φόβος προσωποποιεί πάντα την αρρώστια ως το απόλυτο Κακό. Μήπως όμως το μήνυμα σήμερα έρχεται από την ίδια τη φύση; Οι εικόνες καταστροφής του πλανήτη φαίνεται δεν είναι ακόμα ικανές να μας μετακινήσουν από την καθημερινή ασφάλεια του σούπερ μάρκετ. Μέσα σε μια μόνο βδομάδα, βιώσαμε μια τρομακτική στέρηση και έλλειψη για τα πάντα στα όρια της υπερβολής. Αυτή η πανδημία που αφορά όλους και μας εξίσωσε με το γεγονός ενός απρόβλεπτου θανάτου, μας προσγείωσε απότομα σ' ένα πεδίο υπαρξιακής και κοινωνικής απραξίας. Μιας απραξίας που ενέχει πολλούς κινδύνους, όπως αποδείχτηκε. Δεν είναι τυχαίο που αυξήθηκε η ενδοοικογενειακή βία μέσα σ' αυτό το διάστημα.
Νομίζω πιο πολύ γίναμε καταναλωτές ενός απροσδιόριστου «ελεύθερου χρόνου», τον οποίο έχουμε ανάγκη σπασμωδικά να διαφημίζουμε και στο διαδίκτυο, ακόμα και με ασκήσεις γυμναστικής. Οπότε η online καταιγίδα θεαμάτων, αντί να κατευνάσει την αγωνία μας, μετατράπηκε σε online υστερία. Σε λίγο θα ακολουθήσουν τα online soldout και στη συνέχεια οι online κριτικές.
Νομίζω πιο πολύ γίναμε καταναλωτές ενός απροσδιόριστου «ελεύθερου χρόνου», τον οποίο έχουμε ανάγκη σπασμωδικά να διαφημίζουμε και στο διαδίκτυο, ακόμα και με ασκήσεις γυμναστικής. Οπότε η online καταιγίδα θεαμάτων, αντί να κατευνάσει την αγωνία μας, μετατράπηκε σε online υστερία. Σε λίγο θα ακολουθήσουν τα online soldout και στη συνέχεια οι online κριτικές.
Με τρομάζει ότι ακόμα κι αυτήν τη στιγμή που έχουμε ανθρώπους να διαβιώνουν σε άθλιες συνθήκες στη χώρα μας, χωρίς καμία υγειονομική κάλυψη, σε τρομακτικούς χρόνους απραξίας και αναμονής, μας απασχολούν αυτάρεσκα views και likes προβολών online, που επιβραβεύονται από τα media, που βρίσκονται επίσης σε απραξία. Μήπως χρειάζεται ενός λεπτού σιγή; Χωρίς μουσική, χωρίς θέαμα, χωρίς χειροκροτήματα; Να αφουγκραστούμε αυτό τον πλανήτη που έχει επίσης πληγεί από τον ανθρώπινο ιό και είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης; Να πενθήσουμε τις απώλειες;
Κάναμε πρόβες για το έργο της Σάρα Κέιν «Phaedra's love» που θα παρουσιαζόταν τον Απρίλιο. Σήμερα βιώνω κι εγώ, όπως όλοι, την «ελευθερία» των απαγορεύσεων της καραντίνας. Δεν μπορώ να εκτιμήσω το μέλλον. Αλλά μήπως παραστάσεις και θεατές πρέπει να σταματήσουν να συμπεριφέρονται online; Να μην είναι το θέατρο η αφορμή μόνο για μια βραδινή έξοδο, όπου ανακυκλώνονται ονόματα, βαρετές πρεμιέρες και κάποτε πολλή μετριότητα ως μετοχές τέχνης; Να αποκτήσει νόημα και να είναι τόσο επείγον όσο η Κουζίνα Αλληλεγγύης;
Ναι, ίσως τότε κάτι να αλλάξει την επόμενη μέρα.
