Τι σημαίνει μεγαλώνω με τον David Bowie; Πολλά και διάφορα ίσως, αλλά κυρίως ν’ ακούς τα τραγούδια του σε πρώτο χρόνο. Να διαβάζεις στα περιοδικά για τον καινούριο δίσκο του, και να τον ακούς την ίδια ώρα στα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις και τις… ντίσκο. Να συμμετέχεις δηλαδή σε κάτι κοινό, που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Να μοιράζεσαι μαζί με άλλους…
Στις αρχές του ’80, μπορεί να άκουγα το “The Rise And Fall Of Ziggy Stardust...”, για πολλούς λόγους, αλλά και γιατί μου άρεσε ο Κώστας Τουρνάς από πιτσιρίκι, μπορεί στα μέσα της δεκαετίας να είχα σκύψει με φόβο και πάθος στο “Aladdin Sane” και στο “Station to Station”, που παραμένει έκτοτε ίσως ο κορυφαίος για μένα Bowie-δίσκος, μπορεί λίγο πιο μετά να έδωσα προσοχή και στο r&b ξεκίνημά του, στα μέσα των sixties, με τους Davie Jones with the King Bees και τους Manish Boys, περνώντας και λίγο ξώφαλτσα είναι αλήθεια από τη σκληρή «τριλογία του Βερολίνου», όμως όλα αυτά ήταν προσωπικές διαδρομές, τις οποίες άνοιγα στο δικό μου κόσμο, και δεν ενδιέφεραν κανέναν άλλο.
Έτσι, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, τίποτα δεν επέδρασε εντός μου από το songbook του David Bowie όσο το υποτιμημένο (από κάποιους επαΐοντες) “Let’s Dance”, που το άκουσα όταν κυκλοφόρησε, την άνοιξη του ’83… και με το οποίο γινόταν παντού χαμός. Και με το LP εννοώ, αλλά κυρίως με το τραγούδι… που το χορεύαμε στις ντίσκο δυο και τρεις φορές κάθε βράδυ, μουσκεύοντας πουκάμισα και πίνοντας ό,τι να ’ναι…
Μπορεί μέσα μου, όταν ξαστέρωνα, να ένοιωθα ροκάς να πούμε, αλλά τις νύχτες, τα καλοκαίρια στο νησί, ζούσαμε μόνο για κάτι τέτοιες φάσεις… “Let’s dance” και “Cat People”…
Τώρα που ξανακούω το “Let’s Dance” LP, έναν disco-funk-rock καταλύτη, σκέφτομαι πως δεν υπήρχε καλύτερο χορευτικό άλμπουμ για την εποχή του. Και παρότι κάποιοι θα προτιμούσαν τον Giorgio Moroder στην παραγωγή του (κάπως σαν τα επινίκια του “Cat People” που είχε προηγηθεί) είναι αλήθεια πως ο Nile Rodgers (των Chic κ.λπ.) είχε κάνει πολύ καλή δουλειά. Μέχρι και τον Stevie Ray Vaughan είχε φωνάξει ο άνθρωπος να παίξει κιθάρα!
Το άλμπουμ άνοιγε με το φοβερό “Modern love”, που σ’ έμπαζε αμέσως στο κλίμα. Bowie από τα παλιά ήταν εδώ, στη φωνή και στην αντίληψη του ρυθμού πρώτα-πρώτα…
«Έπιασα ένα χάρτινο αγόρι/ αλλά τα πράγματα επί της ουσίας δεν αλλάζουν/ στέκομαι στον άνεμο/ αλλά ποτέ δεν αποχαιρετώ/ προσπαθώ μόνο, προσπαθώ…».
Το “China girl” που ακολουθούσε ήταν γραμμένο από κοινού με τον Iggy Pop και είχε πρωτακουστεί στο “The Idiot” (1977). Η version στο “Let’s Dance” είναι πολύ καλή με το μπάσο-ντραμς να πετάει φωτιές. Έξοχο… όπως και να τ’ ακούς!
Κι εκεί κάπου, λίγο πιο μετά, ερχόταν ο κόλαφος του “Let’s dance”. Ένα 8λεπτο σχεδόν τραγούδι… ειδικά φτιαγμένο για τις ντίσκο. Υπάρχει η επανάληψη εδώ, ok, ακόμη και η μονοτονία, αν και σπάνε τα πράγματα από τα breaks της κιθάρας του Stevie Ray Vaughan – κι αυτό δεν είναι λίγο. Το κομμάτι έχει τη σφραγίδα του Nile Rodgers στην παραγωγή και δεν θα ήταν άστοχο αν έλεγε κανείς πως ήταν στηριγμένο στα κόλπα τού “Upside down”, μιας δυνατής «καρέκλας», που είχε γράψει ο Rodgers για την Diana Ross το 1980. Μνημείο!
Η first side θα έκλεινε με το “Without you”, που αξίζει περισσότερο για τα φωνητικά του Bowie, γιατί σαν τραγούδι υπολείπεται των προηγουμένων – αν και για… τελευταίο πλευράς καλό ήταν.
Το “Ricochet”, που άνοιγε την Side B ήταν ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου – και ακουγόταν στην εποχή του (στην Ελλάδα εννοώ). Μπορεί όχι παντού, αλλά ακουγόταν. Εδώ όλο το ρυθμικό τμήμα κάνει πολύ καλή δουλειά, με τις «κοντές» μελωδίες να ίπτανται πάνω από τα σύνθια και τα φωνητικά, που είναι περασμένα ενίοτε μέσα από vocoder. Πολύ δυνατή φανκιά και track πιο intellectual από το “Let’s dance”, κρύβει στο τέλος του ακόμη μια σπίθα από ωραίο Stevie…
Παλαιότερο τραγούδι των Metro ήταν το “Criminal world”, αφού είχε ακουστεί στο πρώτο άλμπουμ τους από το 1976. Μάλιστα στη σύνθεσή του είχε συμμετάσχει και ο Duncan Browne (μέλος των Metro), που πιθανώς να τον ήξερε ο Bowie από τα sixties. Πολύ καλό κομμάτι –και το πρωτότυπο, αλλά και το cover του Bowie– ταιριάζει εντελώς στην περσόνα τού μεγάλου Άγγλου. Έξοχη αισθησιακή ερμηνεία και διφορούμενοι στίχοι στο στοιχείο του…
Προτελευταίο track του δίσκου το πασίγνωστο “Cat people (Putting out fire)”, με το οποίο επίσης γινόταν χαμός στις ντίσκο. Βεβαίως, το τραγούδι προερχόταν από τη γνωστή ταινία του Paul Schrader με την Nastassja Kinski και τον Malcolm McDowell και είχε μουσική του Giorgio Moroder, όμως τα λόγια και η ερμηνεία ήταν σκέτος Bowie. Άλλοι μπορεί να προτιμούν την πρώτη εκτέλεση, όμως αυτή η φανκ-ροκάδικη από το “Let’s Dance” είναι κάτι άλλο. Μπορεί να μη συγκρίνεται σε αισθησιασμό με την πρώτη, αλλά είναι πιο σκληρή και κυρίως πιο «βρώμικη»… Ο κόσμος μπορεί να άλλαζε αργά τότε, αλλά έπαιρνε σιγά-σιγά τα πιο «σωστά» του vibes…
“And I’ve been putting out fire/ with gasoline”… και πάρε να ’χεις…
Το “Let’s Dance” θα έκλεινε με το αδιάφορο “Shake it”, ίσως το χειρότερο του δίσκου, αλλά δεν έτρεχε και τίποτα… Το πράγμα είχε κριθεί… Ο Bowie ήταν θεός και όλοι εμείς πιστοί του…
(Στις παρέες στη Σκούνα, στον Ροζ Πάνθηρα, στην Olive Press και αλλαχού, όταν πετάγαμε μαζί κάτω από τα τεράστια JBL…)
